พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 767

อวิ๋นหลิงได้ยินถึงตรงนี้ ก็รู้สึกขอบคุณหลี่เมิ่งเอ๋อร์อยู่ในใจหลายส่วน

เป็นเพราะอีกฝ่ายแท้ๆ ตระกูลจางจึงสามารถล้มลงอย่างสิ้นเชิง หลังจากนี้คนกลุ่มนั้นจะไม่มีอำนาจในการข่มขู่แล้วแม้แต่น้อย

สองสามีภรรยาคุยกันใต้แสงเทียน ทางด้านหลี่หยวนเส้าในที่สุดก็ได้พบน้องสาวทั้งสองคน

“ท่านพี่”

หลังจากที่หลี่เมิ่งชูเห็นเขาก็เดินเข้าไปหา สีหน้าไม่มีแววประหลาดใจเลยแม้แต่น้อย คาดไว้แต่แรกแล้วว่าเขาต้องมา

หลี่หยวนเส้าเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก “เมิ่งชู เมิ่งเอ๋อร์เล่า”

“กำลังหลับสนิทอยู่เลย”

หลี่หยวนเส้าพยักหน้า ในเวลาเช่นนี้ ไม่ได้เข้าไปรบกวนน้องสาวที่อ่อนล้าหลังจากการคลอดลูกอย่างกะทันหัน

สายตามองไปที่แปลไม้ที่วางอยู่ในห้อง อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้นมา สีหน้าซับซ้อน

เด็กทารกตัวเหี่ยวย่นกำลังนอนหลับอยู่ อัปลักษณ์มาก ตัวเล็กมาก

หลี่หยวนเส้าไม่รู้ว่าควรใช้อารมณ์แบบไหนในการเผชิญหน้ากับเด็กที่ไม่ได้ถูกคาดหวังให้คลอดออกมา

น้องสาวของเขาตั้งครรภ์หลายเดือน ผ่านเรื่องยากลำบากกว่าจะคลอดออกมาได้

แต่ในขณะเดียวกัน ในตัวอีกฝ่ายก็มีสายเลือดของคนที่เขารังเกียจที่สุดไหลเวียนอยู่

หลี่เมิ่งชูเห็นเขาเอาแต่จ้องมองเด็กทารก เอ่ยเสียงเบาว่า “พระชายารัชทายาทบอกว่า เด็กคนนี้คลอดก่อนกำหนด แม้ว่าตอนนี้จะดูอาการปกติ แต่ก่อนสามขวบต้องเลี้ยงดูอย่างใส่ใจ มิเช่นนั้นภายหน้าเกรงว่าจะอ่อนแอและมีโรค”

“โดยเฉพาะช่วงสองสามเดือนแรก ทางที่ดีให้อยู่ดูแลที่โรงหมอจะดีที่สุด เพื่อป้องกันการเสียชีวิตก่อนวัยอันควรที่อาจเกิดขึ้น พระชายารัชทายาททรงมีเมตตา ได้อนุญาตให้เมิ่งเอ๋อร์กับลูกอยู่ที่โรงยาโหยวเจียนเป็นการชั่วคราวก่อน เมื่อเป็นเช่นนี้ก็สามารถป้องกันการรบกวนจากคนของตระกูลจางได้”

ระหว่างที่คุยกัน หลี่หยวนเส้าเอาแต่จ้องมองเด็กทารกที่ตัวใหญ่ประมาณสองฝ่ามือนิ่ง

อาจเป็นเพราะว่าระหว่างตั้งครรภ์หลี่เมิ่งเอ๋อร์คิดมากร้องไห้มากทั้งยังคลอดก่อนกำหนด เด็กทารกจึงอ่อนแอมาก ดูเหมือนได้รับสารอาหารไม่เพียงพอ แม้แต่เส้นผมก็ประปรายจนน่าสงสาร

แต่หน้าผากกลับกลมนูนเงางาม ดูก็รู้ว่าเป็นใบหน้าของผู้มีวาสนา

หลี่หยวนเส้าจ้องมองอย่างไม่ละสายตาอยู่หลายรอบ มั่นใจว่าเด็กทารกไม่เหมือนจางอวี้ซูสักเท่าไหร่ กลับคล้ายคลึงกับคนตระกูลหลี่มากกว่า ในใจก็รู้สึกดีขึ้นไม่น้อย

“เช่นนั้นก็อยู่ที่โรงยาไปก่อน ประเดี๋ยวจะรีบหาสาวรับใช้กับแม่นมมาช่วยปรนนิบัติรับใช้......”

พูดได้เพียงครึ่งเดียว หลี่เส้าหยวนก็นิ่งขรึมลง

เขาในตอนนี้ไหนเลยจะมีเงินจ้างสาวรับใช้

หลี่เมิ่งชูเอ่ยด้วยเสียงอบอุ่นว่า “ไม่ต้องแล้ว ข้าได้เกริ่นกับสาวใช้และเด็กร้านยาของโรงยาไว้แล้ว พวกเขาจะช่วยดูแลสองแม่ลูกเมิ่งเอ๋อร์ เงินก็ได้จ่ายไปแล้ว”

“เจ้าจ่ายไปเท่าไหร่”

“จ่ายไปก่อนห้าร้อยตำลึง เพื่อเป็นค่ายาสามเดือน ค่ากินอยู่พระชายารัชทายาทยกเว้นให้พวกเรา”

เดิมทีเซียวปี้เฉิงไม่ยอมให้นางจ่ายเงิน แต่หลี่เมิ่งชูยืนยันจะให้

สองสามีภรรยารัชทายาทยอมให้พวกเขาอยู่และปกป้องพวกเขาโดยไม่ถือสาเรื่องที่ผ่านมา ถือเป็นบุญคุณมากแล้ว ไม่ว่าอย่างไรนางก็ไม่อาจจะหน้าด้านหน้าทนให้น้องสาวดื่มกินอยู่ที่นี่โดยไม่จ่ายเงินไม่ได้

ยาสมุนไพรที่โรงยาใช้ล้วนเป็นของชั้นดี ราคาที่นางจ่ายไปต่ำกว่าเงินที่สมควรจ่ายมากแล้ว

หลี่หยวนเส้าได้ยินดังนั้น สายตาก็มีแววร้อนใจวาบขึ้นมา “เจ้าได้ใช้แค่เดือนละหนึ่งร้อยตำลึง เอามาจ่ายให้โรงยาเสียหมด แล้วเจ้าจะทำอย่างไร”

เป็นถึงลูกสาวคนโตของภรรยาเอก ทุกเดือนหลี่เมิ่งชูสามารถได้รับค่าใช้จ่ายเดือนละหนึ่งร้อยตำลึง

การอยู่ในตระกูลหลี่ที่มีลูกหลานจำนวนมาก เงินเดือนจำนวนนี้นับว่าเยอะมากแล้ว หากเป็นลูกสาวของอนุภรรยาที่ไม่ได้รับความโปรดปราน ทางห้องบัญชีจะให้เงินแค่เดือนละสิบตำลึงเท่านั้น

เมื่อก่อนนางเป็นแค่หญิงสาวที่ยังอยู่ในกรอบประเพณี ไม่กล้าเอ่ยปากเตือนมากนัก ตอนนี้ไม่ห้ามคงไม่ได้แล้ว

“ท่านพี่ ไม่พูดถึงตระกูลหลี่สร้างศัตรูเอาไว้ ต่างก็มองท่านด้วยความไม่พอใจ ยากจะรับประกันได้ว่าจะไม่มีคนคิดร้ายต่อท่าน ถ้าหากไม่ระวังทุกอย่างคงไม่อาจกลับเป็นเหมือนเดิมได้อีก”

“ยิ่งไม่กว่านั้นสิ่งเหล่านั้นล้วนเป็นสิ่งที่องค์รัชทายาทคงปราบปรามอย่างเข้มงวด ท่านอย่าได้ไปแตะต้องอย่างเด็ดขาด พวกเราสามพี่น้องต่างก็ได้รับพระกรุณาจากองค์รัชทายาท จะทำให้เขาผิดหวังจนโกรธเคืองได้อย่างไร”

นางรู้ แค่พูดหลักการอันสูงส่งเท่านั้นคงไม่เข้าใจ จะคุยกับเข้าต้องเริ่มจากเรื่องผลประโยชน์ที่เขาสนใจ

พี่ชายปะปนอยู่ในเส้นทางนี้นางเกินไป จะแก้ความคิดของเขาให้ถูกต้อง ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ภายในวันสองวัน

หลี่หยวนเส้าลังเลขึ้นมาทันที

เขากลัวว่าจะเกิดเรื่องกับตนเองจริงๆ ถึงตอนนั้นน้องสาวทั้งสองคนจะไร้ที่พึ่ง หรือถ้าองค์รัชทายาทไม่พอใจในตัวเขา จะทำให้เกี่ยวพันไปถึงน้องสาวทั้งสองคนด้วย

หลี่เมิ่งชูเห็นดังนั้น ก็ได้ทีขี่แพะไล่ “ยิ่งไปกว่านั้นท่านพี่ยังต้องเข้าร่วมการสอบขุนนาง อย่าได้ก้าวผิดจนทำให้เกิดเรื่องเด็ดขาด ตอนนี้ทางบ้านไม่ได้ปกป้องท่านอีกต่อไปแล้ว ถ้าหากตกลงไปในหุบเหวจะปีนขึ้นมาไม่ได้อีก”

หลี่หยวนเส้าเย็นสันหลังวูบ ได้สติขึ้นมาทันที

เหล่าคุณชายที่มีตระกูลใหญ่คอยปกป้อง เทียบกับเหล่าลูกศิษย์ยากจนที่บริสุทธิ์ไร้ที่พึ่งแล้ว ทั้งสองมีช่องว่างที่ห่างไกลกันมาก เขาเข้าใจดีที่สุด

“เจ้าพูดถูก การทำเช่นนี้ไม่เหมาะสมจริงๆ ข้าจะไม่มีทางไปแตะต้องของพวกนั้นง่ายๆอีก”

หลี่หยวนเส้าที่อารมณ์สับสนวุ่นวาย เวลานี้ได้สติขึ้นมาแล้ว ชีวิตยี่สิบกว่าปีนี้เห็นได้ชัดว่าทำให้ความรู้สึกของเขาด้านชาอยู่บ้าง

เขาคิดว่าเรื่องเหล่านั้นง่ายดายด้วยความเคยชิน แต่กลับเผลอลืมคิดถึงความสลับซับซ้อนที่อยู่เบื้องหลัง

ชั่วขณะนั้น ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี

หลี่เมิ่งชูรู้สึกโล่งใจ ยิ้มบางๆพลางเอ่ยเสียงอ่อนโยนว่า “ท่านพี่ไม่ต้องกังวลเรื่องของพวกเราสองคนมากเกินไป อีกสามปีจากนี้ตั้งใจเรียนให้ดี ภายหน้าอย่าให้เส้นทางสู่การเป็นขุนนางต้องสูญเปล่าก็เป็นวิถีทางที่ถูกต้องแล้ว”