พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 769

อวิ๋นหลิงเผยสีหน้าคาดไม่ถึง เอ่ยอย่างประหลาดใจ “ทำไมวันนี้จึงมาที่โรงยาโหยวเจียนได้”

สายตาของเฟิงอู๋จีเหลือบมองผ่านใบหน้าของหลี่หยวนเส้าอย่างรวดเร็วโดยไม่ทันสังเกตเห็น พยักหน้าเบาๆให้กับเขา

“เรียนพระชายารัชทายาท วันนี้เป็นสุดสัปดาห์ ข้ากลับมาดูที่เมืองหลวง เมื่อคืนหลังจากที่เสร็จสิ้นการประชุมสภานักเรียน เมิ่งชูจากมาอย่างรีบร้อน ลืมสมุดบันทึกการประชุมเอาไว้ ข้าจึงเอาของมาส่งให้นางด้วย”

เมื่อคืนตอนที่หวนเอ๋อร์มาหา กู้ฮั่นม่อกำลังเรียกประชุมสมาชิกสภานักเรียนช่วงค่ำ

ระหว่างการประชุมหลี่เมิ่งชูได้ออกไปข้างนอกรอบหนึ่ง จากนั้นก็ให้คนมาส่งข่าวว่าได้ขอลาหยุดกับผู้ดูแลเจิ้งเป็นเวลาห้าวัน ที่บ้านมีเรื่องเร่งด่วนต้องจัดการ

นางจากมาตั้งแต่คืนนั้นเลย เฟิงอู๋จียังไม่ทันได้ถามด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น

ด้วยเหตุนี้พอถึงรุ่งสาง เขาก็รีบเดินทางกลับเมืองหลวงทันที เรื่องของหลี่เมิ่งเอ๋อร์กับจางอวี้ซูแพร่กระจายไปทั่ว เฟิ่งอู๋จีได้รู้ที่ไปที่มาของเรื่องทั้งหมดระหว่างทางที่มาที่นี่แล้ว

คิดว่าในเวลาเช่นนี้หลี่เมิ่งชูคงไม่มีทางกลับไปที่บ้านตระกูลหลี่ จึงตรงมาที่โรงยาโหยวเจียน

หลี่หยวนเส้าคิดไม่ถึงว่าจะเจอเขาในเวลาเช่นนี้ ร่างกายแข็งทื่อไปเล็กน้อย สีหน้าท่าทีไม่เป็นธรรมชาติอยู่บ้าง

“เอาของให้ข้าก็พอ ข้าจะบอกเมิ่งชูเอง”

เฟิงอู๋จีค้นกล่องหนังสือเงียบๆไม่พูดไม่จา ท่าทีมีแววยืดยาดเชื่องช้าอยู่บ้าง

อาศัยช่วงที่หาของ หางตาของเขาก็กวาดมองไปยังลานบ้านอย่างรวดเร็ว กลับไม่พบเงาร่างสายนั้นเลย

อวิ๋นหลิงมองดูท้องฟ้าสีเทา ยังเช้าอยู่มาก

“เจ้ากลับมาเช้ามาก น่าจะยังไม่ได้ยินอาหารเช้ากระมัง ทางห้องครัวกำลังเตรียมอาหารพอดี เจ้าอยู่กินอาหารพร้อมกับพวกเราเถอะ ไม่ได้เจอเจ้าหลายวันแล้ว อยู่คุยเป็นเพื่อนข้าก่อน”

ได้ยินดังนั้น เฟิงอู๋จีก็รู้สึกยินดีอยู่ในใจ

พระชายารัชทายาทเป็นผู้มีพระคุณของเขาจริงๆ

“เช่นนั้นศิษย์ก็ขอน้อมรับบัญชา ไม่ได้เจอท่านตั้งนาน ศิษย์รู้สึกคิดถึงมาก มีเรื่องมากมายเกี่ยวกับสำนักศึกษาอยากจะคุยอย่างละเอียดกับท่าน”

อวิ๋นหลิงพยักหน้า แล้วหันไปทางหลี่หยวนเส้า “ข้าหิวมากแล้ว เรื่องการทำงาน ประเดี๋ยวพวกค่อยคุยกันตอนกินข้าวแล้วกัน”

หลี่หยวนเส้ารีบพยักหน้ารับพลางคำนับทันที “ขอบพระทัยพระชายารัชทายาท”

เฟิงอู๋จียังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับจวนหลี่ กวาดตามองร่างของเขารอบหนึ่ง ในใจเต็มไปด้วยความสงสัย

ชายหนุ่มทั้งสองต่างก็รู้ว่าอะไรควรไม่ควร ต่างก็ไปช่วยห้องครัวเตรียมอาหารเช้าอย่างเต็มใจ

อวิ๋นหลิงสั่งให้ห้องครัวตุ๋นน้ำแกงไก่ จะได้ให้หลี่เมิ่งเอ๋อร์ที่เพิ่งคลอดบำรุงร่างกาย

หลิวฉิงเป็นคนฆ่าไก่ เชือดคอด้วยฝีมือการใช้ดาบที่ไร้เทียมทาน

ตอนที่พวกเขาเดินเข้าไปในเรือนด้านข้าง บนดาบของนางยังมีขนไก่และเลือดไก่ติดอยู่ไม่น้อย

“ศิษย์คำนับท่านแม่ทัพซวนหยาง”

“กระหม่อมคำนับท่านแม่ทัพซวนหยาง”

สำหรับศิษย์พี่ของพระชายารัชทายาทที่อยู่ในตำนานคนนี้ ในใจของหลี่หยวนเส้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ส่วนเฟิงอู๋จีกลับเต็มไปด้วยความอยากรู้

แต่กลับคิดไม่ถึงว่าการพบหน้าครั้งแรก กลับเป็นภาพที่สาวงามสุดยอดวีรสตรีท่านนี้กำลังฆ่าไก่ถอนขนอยู่

หลิวฉิงไม่รู้ว่าพวกเขากำลังคิดอะไรอยู่ ถ้าหากรู้ว่าเด็กสองคนนี้เรียกนางว่า”สาวงาม” รับรองได้ว่าคงต้องขนลูกขนชันแน่

“ไม่ต้องเกรงใจ พวกเจ้าสองคนตามสบายเถอะ”

นางโบกมือ น้ำเสียงชัดเจนตรงไปตรงมา ทำให้รู้สึกเป็นกันเองสบายๆ

“ใครก็ได้เอาไก่ไปล้างที แล้วก็จัดการทำความสะอาดขนไก่บนพื้นด้วย พวกเจ้าสองคนแบ่งงานกันทำเถอะ ข้าจะไปหั่นไก่”

พูดจบ หลิวฉิงก็เสียบดาบเข้าไปในท้องของไก่ ยกขึ้นมาแบกไว้บนไหล่เดินไปหาเขียง