พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 769

อวิ๋นหลิงเผยสีหน้าคาดไม่ถึง เอ่ยอย่างประหลาดใจ “ทำไมวันนี้จึงมาที่โรงยาโหยวเจียนได้”

สายตาของเฟิงอู๋จีเหลือบมองผ่านใบหน้าของหลี่หยวนเส้าอย่างรวดเร็วโดยไม่ทันสังเกตเห็น พยักหน้าเบาๆให้กับเขา

“เรียนพระชายารัชทายาท วันนี้เป็นสุดสัปดาห์ ข้ากลับมาดูที่เมืองหลวง เมื่อคืนหลังจากที่เสร็จสิ้นการประชุมสภานักเรียน เมิ่งชูจากมาอย่างรีบร้อน ลืมสมุดบันทึกการประชุมเอาไว้ ข้าจึงเอาของมาส่งให้นางด้วย”

เมื่อคืนตอนที่หวนเอ๋อร์มาหา กู้ฮั่นม่อกำลังเรียกประชุมสมาชิกสภานักเรียนช่วงค่ำ

ระหว่างการประชุมหลี่เมิ่งชูได้ออกไปข้างนอกรอบหนึ่ง จากนั้นก็ให้คนมาส่งข่าวว่าได้ขอลาหยุดกับผู้ดูแลเจิ้งเป็นเวลาห้าวัน ที่บ้านมีเรื่องเร่งด่วนต้องจัดการ

นางจากมาตั้งแต่คืนนั้นเลย เฟิงอู๋จียังไม่ทันได้ถามด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น

ด้วยเหตุนี้พอถึงรุ่งสาง เขาก็รีบเดินทางกลับเมืองหลวงทันที เรื่องของหลี่เมิ่งเอ๋อร์กับจางอวี้ซูแพร่กระจายไปทั่ว เฟิ่งอู๋จีได้รู้ที่ไปที่มาของเรื่องทั้งหมดระหว่างทางที่มาที่นี่แล้ว

คิดว่าในเวลาเช่นนี้หลี่เมิ่งชูคงไม่มีทางกลับไปที่บ้านตระกูลหลี่ จึงตรงมาที่โรงยาโหยวเจียน

หลี่หยวนเส้าคิดไม่ถึงว่าจะเจอเขาในเวลาเช่นนี้ ร่างกายแข็งทื่อไปเล็กน้อย สีหน้าท่าทีไม่เป็นธรรมชาติอยู่บ้าง

“เอาของให้ข้าก็พอ ข้าจะบอกเมิ่งชูเอง”

เฟิงอู๋จีค้นกล่องหนังสือเงียบๆไม่พูดไม่จา ท่าทีมีแววยืดยาดเชื่องช้าอยู่บ้าง

อาศัยช่วงที่หาของ หางตาของเขาก็กวาดมองไปยังลานบ้านอย่างรวดเร็ว กลับไม่พบเงาร่างสายนั้นเลย

อวิ๋นหลิงมองดูท้องฟ้าสีเทา ยังเช้าอยู่มาก

“เจ้ากลับมาเช้ามาก น่าจะยังไม่ได้ยินอาหารเช้ากระมัง ทางห้องครัวกำลังเตรียมอาหารพอดี เจ้าอยู่กินอาหารพร้อมกับพวกเราเถอะ ไม่ได้เจอเจ้าหลายวันแล้ว อยู่คุยเป็นเพื่อนข้าก่อน”

ได้ยินดังนั้น เฟิงอู๋จีก็รู้สึกยินดีอยู่ในใจ

พระชายารัชทายาทเป็นผู้มีพระคุณของเขาจริงๆ

“เช่นนั้นศิษย์ก็ขอน้อมรับบัญชา ไม่ได้เจอท่านตั้งนาน ศิษย์รู้สึกคิดถึงมาก มีเรื่องมากมายเกี่ยวกับสำนักศึกษาอยากจะคุยอย่างละเอียดกับท่าน”

อวิ๋นหลิงพยักหน้า แล้วหันไปทางหลี่หยวนเส้า “ข้าหิวมากแล้ว เรื่องการทำงาน ประเดี๋ยวพวกค่อยคุยกันตอนกินข้าวแล้วกัน”

หลี่หยวนเส้ารีบพยักหน้ารับพลางคำนับทันที “ขอบพระทัยพระชายารัชทายาท”

เฟิงอู๋จียังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับจวนหลี่ กวาดตามองร่างของเขารอบหนึ่ง ในใจเต็มไปด้วยความสงสัย

ชายหนุ่มทั้งสองต่างก็รู้ว่าอะไรควรไม่ควร ต่างก็ไปช่วยห้องครัวเตรียมอาหารเช้าอย่างเต็มใจ

อวิ๋นหลิงสั่งให้ห้องครัวตุ๋นน้ำแกงไก่ จะได้ให้หลี่เมิ่งเอ๋อร์ที่เพิ่งคลอดบำรุงร่างกาย

หลิวฉิงเป็นคนฆ่าไก่ เชือดคอด้วยฝีมือการใช้ดาบที่ไร้เทียมทาน

ตอนที่พวกเขาเดินเข้าไปในเรือนด้านข้าง บนดาบของนางยังมีขนไก่และเลือดไก่ติดอยู่ไม่น้อย

“ศิษย์คำนับท่านแม่ทัพซวนหยาง”

“กระหม่อมคำนับท่านแม่ทัพซวนหยาง”

สำหรับศิษย์พี่ของพระชายารัชทายาทที่อยู่ในตำนานคนนี้ ในใจของหลี่หยวนเส้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ส่วนเฟิงอู๋จีกลับเต็มไปด้วยความอยากรู้

แต่กลับคิดไม่ถึงว่าการพบหน้าครั้งแรก กลับเป็นภาพที่สาวงามสุดยอดวีรสตรีท่านนี้กำลังฆ่าไก่ถอนขนอยู่

หลิวฉิงไม่รู้ว่าพวกเขากำลังคิดอะไรอยู่ ถ้าหากรู้ว่าเด็กสองคนนี้เรียกนางว่า”สาวงาม” รับรองได้ว่าคงต้องขนลูกขนชันแน่

“ไม่ต้องเกรงใจ พวกเจ้าสองคนตามสบายเถอะ”

นางโบกมือ น้ำเสียงชัดเจนตรงไปตรงมา ทำให้รู้สึกเป็นกันเองสบายๆ

“ใครก็ได้เอาไก่ไปล้างที แล้วก็จัดการทำความสะอาดขนไก่บนพื้นด้วย พวกเจ้าสองคนแบ่งงานกันทำเถอะ ข้าจะไปหั่นไก่”

พูดจบ หลิวฉิงก็เสียบดาบเข้าไปในท้องของไก่ ยกขึ้นมาแบกไว้บนไหล่เดินไปหาเขียง

หลี่หยวนเส้ารีบเอ่ยขึ้นว่า “แล้วงานบัญชีกับงานเขียนใบสั่งยาเล่า เหล่านี้ข้าย่อมทำได้”

เซียวปี้เฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย “ห้องบัญชีมีคนทำงานสองคนแล้ว และไม่จำเป็นต้องการคนเพิ่ม ส่วนการเขียนใบสั่งยา......งานนี้ได้ค่าแรงไม่มาก ไม่สามารถเติมเต็มความต้องการของเจ้าในตอนนี้ได้ และไม่เหมาะสมจะให้เจ้าทำ”

ไม่ใช่ว่าเขาไม่ยินดีจะรับหลี่หยวนเส้าให้อยู่ในโรงยา แต่ที่นี่ไม่มีงานที่เขาสามารถทำได้จริงๆ

ที่เขาสามารถทำได้ ก็จ่ายค่าแรงที่สูงให้เขาไม่ได้

อย่างน้อยก็เป็นถึงจวี่เหริน อย่าว่าแต่ส่งให้ไปล้างถ้วยล้างชามเลย ให้เขาไปทำบัญชีก็ถือเป็นการดูถูกความสามารถมากแล้ว

อวิ๋นหลิงอธิบายด้วยความหวังดี “ตำแหน่งที่มีรายได้สูงสุดของพวกเราที่นี่คือการขาย ไม่ต้องมีพื้นฐานที่สูง เสียเวลากี่วันในการท่องสรรพคุณและราคาของยาทั้งหมดในโรงยาให้ได้ จากนั้นก็เกลี้ยกล่อมให้แขกซื้อก็พอ”

“ขอเพียงเจ้ามีพูดเก่ง สามารถลดศักดิ์ศรีลงเพื่อขายและเอาใจแขกประเภทต่างๆ ยิ่งขายของได้มากเท่าไหร่ ก็ได้ส่วนแบ่งมากขึ้นเท่านั้น ก่อนหน้านี้ลูกศิษย์ส่วนตัวของอู๋อันกงอยู่กับข้าที่นี่ เดือนหนึ่งได้ถึงหนึ่งพันตำลึงด้วยซ้ำ”

แม้จะพูดเช่นนี้ แต่เซียวปี้เฉิงก็ยังคงรู้สึกว่าตำแหน่งนี้ไม่เหมาะสมกับหลี่หยวนเส้า

ยังไม่ต้องพูดถึงว่าเขาจะทำได้ดีหรือไม่ แค่อาศัยสถานะและประสบการณ์ของเขา เกรงว่าคงยากที่จะรับงานต้อยต่ำเช่นนี้ได้ งานที่ต้องอดทนอดกลั้นในการเอาใจลูกค้าจู้จี้จุกจิกแปลกประหลาดสารพัดรูปแบบ......

ในยุคสมัยนี้ไม่มีแนวคิดเรื่องความเท่าเทียมของอาชีพ สำหรับเขาที่เป็นผู้มีการศึกษา คนทั่วไปต่างก็รู้สึกว่างานนี้เป็นการดูถูกดูหมิ่นตนเอง

เป็นดั่งคาด สีหน้าของหลี่หยวนเส้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย ดูไม่พอใจขึ้นมาบ้าง

แต่เขาก็เม้มปาก และเอ่ยอย่างเด็ดเดี่ยวว่า “ขอเพียงพระชายารัชทายาทยินดีให้โอกาสกระหม่อม กระหม่อมยินดีทำพ่ะย่ะค่ะ”

หลิวฉิงเห็นเขาตอบตกลงอย่างยากลำบาก ก็เอ่ยเสนอแนะด้วยความหวังดี

“ด้วยสถานการณ์ของเจ้าในตอนนี้ ทำการขายไม่ค่อยเหมาะสมมากนัก ถ้าหากศัตรูแต่ก่อนของเจ้าส่งคนมาเรื่องจะทำอย่างไร ถึงตอนนั้นไม่ว่าเจ้าจะอธิบายอย่างไร ไม่เพียงแต่จะขายของไม่ได้ ยังเสียเวลาเปล่าๆ”

คำพูดนี้ก็มีเหตุผล แต่นางก็พูดเปลี่ยนเรื่องไป

“ข้ากำลังหาคนงานอยู่พอดี ไม่สู้เจ้าไปทำงานกับข้าดีกว่า ข้าคิดจะเปิดสวนสัตว์ กำลังขาดคนตักขี้และคนให้อาหารสัตว์อยู่พอดี”