พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 773

หลังจากอวิ๋นหลิงจัดการพี่น้องตระกูลหลี่เสร็จแล้วก็กลับวัง

เรื่องเร่งด่วนนี้ต้องจัดการก่อน การไปเยือนสวนสัตว์และสวนบ้านไร่สามารถเลื่อนออกไปได้

ทางจักรพรรดิจาวเหรินทรงได้ยินข่าวนี้แล้ว รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยกับวิธีการของทั้งสองสามีภรรยาอยู่บ้าง

“พวกเจ้าไม่พอใจหลี่เมิ่งเอ๋อร์อยู่มาก เหตุใดจึงพานางไปอยู่ที่โรงยาโหยวเจียน”

เท่าที่จำได้เด็กสาวผู้นี้อาฆาตแค้นฝังใจ

อวิ๋นหลิงอธิบาย “ถึงเมื่อก่อนนางจะไม่น่ารัก แต่จริงๆ แล้วก็ไม่ได้สร้างปัญหาให้พวกเรามากจนเกินไป อีกอย่างไม่ว่าจะเป็นใคร ถ้าเห็นหญิงตั้งครรภ์ท้องแปดเดือนถูกสามีปฏิบัติเช่นนี้ก็ทนดูต่อไปไม่ไหว การช่วยเหลือนางถือเป็นการสร้างสมบุญกุศลให้ลูกในท้อง”

หากพิจารณาให้ละเอียดยิ่งขึ้น จะเห็นว่าระหว่างอวิ๋นหลิงกับหลี่เมิ่งเอ๋อร์ไม่ได้บาดหมางกันมากนัก แทบไม่ได้เผชิญหน้ากันด้วยซ้ำ

แม่นางหัวโตผู้นี้มีเรื่องขัดแย้งกับเสวียนจีมากกว่า

แม่สาวน้อยเสวียนจีดื้อรั้นก็ส่วนดื้อรั้น หากเห็นอีกฝ่ายถูกทุบตีบนถนนด้วยตาของนางเอง ก็จะไม่นั่งนิ่งดูดายเช่นกัน

จักรพรรดิจาวเหรินพยักพระพักตร์ “นั่นสินะ พวกเจ้าสองสามีภรรยามีจิตใจกว้างขวางเช่นนี้นับเป็นเรื่องดี”

เซียวปี้เฉิงฉวยจังหวะประจบประแจง “เสด็จพ่อเป็นคนใจดีมาแต่ไหนแต่ไร ล้วนเป็นเพราะท่านสั่งสอนอบรมมาดี”

หากมองย้อนกลับไปถึงต้นสายปลายเหตุของเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับหลี่เมิ่งเอ๋อร์ จักรพรรดิจาวเหรินก็ถอนพระทัยลึกๆ

“จะดีชั่วข้าก็เคยเอ็นดูนางเด็กเมิ่งเอ๋อร์คนนั้น แต่ใครให้นางทำเรื่องบัดสีบัดเถลิงพรรค์นี้ในวัดหานซาน ข้าจะไม่ยอมให้อภัยเลยแม้แต่น้อย ไม่เช่นนั้นจะเป็นการดูหมิ่นพระพุทธองค์!”

การทำเรื่องบัดสีเยี่ยงนี้ในเขตพัทธสีมานั้นเท่ากับไปเต้นแร้งเต้นกาหน้าหลุมศพของบรรพชนผู้อื่น

จักรพรรดิจาวเหรินยืนกรานว่าที่เขาทำนั้นถูกต้อง และไม่รู้สึกว่าลงโทษรุนแรงเกินกว่าเหตุ

คนทำผิดก็ต้องรับผลที่ตามมา

หากเป็นคนอื่นก็คงถูกเฉดหัวไปอยู่ในเล้าหมูนานแล้ว แต่เห็นว่าหลี่เมิ่งเอ๋อร์เป็นหลานสาวของเขา เขาก็เห็นแก่สายสัมพันธ์จึงไว้หน้าให้บ้างแล้ว

อวิ๋นหลิงเอ่ยถามว่า “แล้วท่านคิดจะลงโทษสองคนนี้ให้เป็นคู่เวรคู่กรรมกันไปจนตราบชั่วฟ้าดินสลายเลยหรือไม่ แต่ท่านไม่ต้องคิดมาก ข้าไม่ได้ขอความเมตตาให้นาง แค่สงสัยเฉยๆ จึงลองถามดู”

จักรพรรดิจาวเหรินครุ่นคิดอยู่นาน ก่อนจะตอบด้วยสีหน้าจริงจัง

“ถ้านางอยากจะหย่าก็ใช่ว่าจะหมดหวัง ถ้าสักวันหนึ่งในอนาคต นางมุมานะบากบั่นด้วยตนเอง หรือถ้าลูกชาย พ่อ และพี่ชายของนางสร้างคุณงามความชอบ ข้าก็ยินดีจะเป็นฝ่ายประทานความเมตตาให้นาง จะออกพระราชโองการให้นางขีดเส้นแบ่งความสัมพันธ์กับตระกูลจางเอง”

“หาไม่แล้ว ต่อให้จางอวี้ซูจะด่วนจากไปด้วยอุบัติเหตุ นางก็จะต้องเป็นม่ายตามกฎไปจนชั่วชีวิต!”

นี่คือขีดจำกัดของจักรพรรดิจาวเหริน

อวิ๋นหลิงลอบถอนใจ ค่าตอบแทนของการทำผิดนี้ค่อนข้างสูง แต่อย่างน้อยก็ทำให้คนมีความหวังและเฝ้ารอคอยอยู่บ้าง

เซียวปี้เฉิงกล่าวเสริม “ประเดี๋ยวลูกจะถ่ายทอดรับสั่งของท่านไปยังพี่น้องตระกูลหลี่ เพื่อที่พวกเขาจะได้ทราบถึงน้ำพระทัยและความเมตตาของท่าน”

“โดยเฉพาะหลี่หยวนเส้า นิสัยของเขาไม่เลวเลย เป็นคนมีพรสวรรค์ที่ควรค่าจะปลูกฝัง แต่ก่อนเคยพัวพันอยู่ในโคลนตมของตระกูลหลี่ ช่างน่าเสียดายนัก แต่ตอนนี้ในเมื่อเขาแยกตัวออกมาแล้ว ก็จะพบว่าหนทางสว่างมากขึ้น คำชี้แนะของท่านจะช่วยเป็นกำลังใจให้เขา ภายภาคหน้าถ้าโชคดีก็จะเป็นกำลังสำคัญของแคว้นต้าโจว”

นับตั้งแต่เปิดสำนักศึกษาชิงอี้ เซียวปี้เฉิงก็อุทิศตนให้กับการปกครองและแสวงหาผู้ที่มีความสามารถ

ผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริง หากเดินหลงทางผิดและหาทางกลับมาได้ เขาก็ยินดีรับไว้

หลี่หยวนเส้าทราบข่าวนี้ จะไม่ปล่อยโอกาสช่วยน้องสาวหลุดพ้นจากทะเลทุกข์ เขาจะมุมานะต่อสู้ให้มากกว่าเดิม

จักรพรรดิจาวเหรินตะลึงงันครู่หนึ่ง “หลี่หยวนเส้าออกจากตระกูลหลี่แล้วหรือ”

“ทูลเสด็จพ่อ เพิ่งเกิดขึ้นไม่นานนี้เอง คิดว่าข่าวคงจะแพร่สะพัดไปทั่วเมืองในไม่ช้า”

เซียวปี้เฉิงเล่าเรื่องราวและสาเหตุสั้นๆ

จักรพรรดิจาวเหรินพยักหน้าด้วยสีหน้าอ่อนโยน ประทับใจหลี่หยวนเส้าเพิ่มขึ้นไม่น้อย

ตระกูลหลี่เลี้ยงดูผู้เยาว์ออกมาเช่นนี้น่าจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ น่าเสียดายที่บีบบังคับคนออกมา นับว่าหาเรื่องใส่ตัวโดยแท้

ตระกูลขุนนางที่ความคิดคร่ำครึ นับวันรอความเสื่อมโทรมได้เลย

เซียวปี้เฉิง ‘โชคดี’ ที่บังเอิญเห็นเนื้อหาในจดหมายอยู่หลายครั้ง

เขาไปทำธุระที่สำนักศึกษา ก็มักจะนัดพบกับกู้ฮั่นม่อที่ร้านของหวานเพื่อหารือเรื่องงานต่างๆ แม่นางหลีจะไหว้วานให้เขาช่วยส่งจดหมายกลับไปด้วย

เมื่อแม่นางหลีตอบจดหมาย ก็จะเอาจดหมายของจักรพรรดิจาวเหรินส่งกลับไปด้วย

เวลานั้นเซียวปี้เฉิงรู้สึกงุนงงเล็กน้อย ข่มกลั้นความอยากรู้อยากเห็นไม่ได้ กระทั่งได้อ่านเนื้อหาในจดหมาย เขาก็ตกใจเป็นอย่างมาก และเข้าใจการกระทำของแม่นางหลี

นัยน์ตางามพิสุทธิ์ของอวิ๋นหลิงเบิกกว้าง “เขาเขียนว่าอะไร”

เซียวปี้เฉิงดูแปลกไปครู่หนึ่ง เขาเก็บจดหมายรักที่ตัดตอนบางส่วนมาบอกนาง

อย่างถ้อยคำทำนองว่า ‘ยามวสันตฤดูชมหมู่มวลบุปผาผลิบาน ยามสารทฤดูยลแสงจันทร์สุกสกาว ทั้งยามตื่นยามฝันก็เฝ้าคิดคะนึงถึงนาง’ ‘ความรักช่างมหัศจรรย์เสียนี่กระไร ทำให้ข้าจมจ่อมอยู่ในห้วงภวังค์นับพันปีโดยไม่รู้ตัว’ เป็นต้น

ถึงแม้ฟังแล้วจะหวานจนเลี่ยน แต่ก็ถือเป็นเรื่องปกติ

แต่ทว่า…

“ร่างกายของข้าแข็งแรงกำยำ แบกถุงข้าวหาบฟืนมัดต้นกล้าได้สบายๆ แต่แบกความคิดถึงไว้ไม่ไหวเลย”

“ทุกครั้งที่พานพบเจ้า ข้ารู้สึกวิงเวียนศีรษะคล้ายจะเป็นลม หมอหลวงก็จนปัญญา มีเพียงข้าที่รู้ว่านี่คือความรักที่ทำให้คนหลงใหลเคลิบเคลิ้ม”

“เมื่อใดเจอช่วงเวลาที่สวยงามและทัศนียภาพอันงดงาม ข้าก็อยากใช้เวลาทุกโมงยามร่วมกับเจ้า”

“ข้าคัดลอกคำพลอดรักหวานหูมาก็จริง แต่เอามาให้เจ้าอ่านเพียงคนเดียวเท่านั้น”

“…”

อวิ๋นหลิงแทบจะสำลักออกมาตรงนั้นเลย

นี่ไปร่ำเรียนมุกเสี่ยวเกี้ยวสาวมาจากไหนกัน ทำไมฟังดูคุ้นๆ!