พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 783

โบราณว่าไว้ คนที่แต่งงานอย่างเป็นทางการถือเป็นภรรยาเอก คนที่หนีตามกันถือเป็นอนุภรรยา

หมายความว่าต้องมีการแต่งงานสามสื่อหกพิธีครบถ้วน จึงจะนับว่าเป็นภรรยาเอกของฝ่ายชายอย่างเป็นทางการ

แม้ว่าหลิวฉิงจะตัดสินใจแต่งงานโดยไม่จัดพิธีอย่างสายฟ้าแลบ แต่ก็เข้าใจว่างานเลี้ยงแต่งงานก็เป็นแค่พิธีการ แต่ความรู้ทั่วไปเกี่ยวกับการแต่งงานแล้วต้องจดทะเบียนสมรส

ในดินแดนทั้งเก้าแคว้น ชายหญิงแต่งงานจำเป็นต้องไปทำการลงทะเบียนกับเจ้าหน้าที่กรมคลัง

ทางการจะจดทะเบียนให้ สองฝ่ายก็จะกลายเป็นสามีภรรยากันอย่างถูกต้องตามกฎหมาย การแต่งงานจะได้รับการคุ้มครองตามกฎหมาย

แม้จะมีการหย่าร้าง ก็จำเป็นต้องรายงานต่อทางการ ได้รับอนุญาตแล้วจึงจะดำเนินการได้ การหย่าร้างอย่างลับๆถือเป็นพฤติกรรมผิดกฎหมาย

เหตุผลก็เป็นเช่นนี้ แต่ว่า ......

หัวหน้าศาลต้าหลี่กลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก

“ใต้เท้าทั้งสองกำลังล้อข้าเล่นกระมัง ยังไม่ต้องพูดถึงว่าท่านทั้งสองเป็นคนเป่ยฉิน แต่การแต่งงานของราชวงศ์ ข้าน้อยคนเดียวจะตัดสินใจได้อย่างไร”

ที่สำคัญไปกว่านั้นคือ จักรพรรดิเสี่ยวฉินยังอยู่ในวังหลวงอยู่เลย

ต่อหน้าเขา ทำการจดทะเบียนสมรสให้กับอดีตภรรยาและอาของเขา เช่นนี้ไม่เท่ากับรนหาที่ตายหรอกหรือ

เวลานี้เอง กู้ฉางเซินก็เอ่ยปากด้วยน้ำเสียงกังวานชัดเจน ล้วงเอาหนังสือใบสำคัญอีกหลายใบออกมาจากกระเป๋าใต้แขนเสื้ออย่างสง่างาม

“ใต้เท้าเฉิง หลายวันก่อนหน้านี้ ข้าได้รับตำแหน่งเป็นหัวหน้าสำนักศึกษาชิงอี้อย่างเป็นทางการแล้ว นี่เป็นหนังสือพิเศษที่ทางกรมขุนนาง กรมพิธีการและกรมคลังร่วมกันออกให้ รบกวนตรวจสอบดู”

“แม้ว่าข้าจะมีชาติกำเนิดมาจากแคว้นเป่ยฉิน ตอนนี้ก็นับว่าเป็นคนแคว้นต้าโจวแล้ว ราชสำนักจะสามารถออกหนังสือสมรสให้กับพวกเราสองคนได้”

หนังสือสองสามแผ่นนี้ คล้ายกับกรีนการ์ดของแคว้นต้าโจว หมายความว่าแคว้นต้าโจวยอมรับกู้ฉางเซินมีสถานะเป็นผู้อยู่อาศัยอย่างถูกต้องตามกฎหมาย

เขาแต่งงานกับหลิวฉิง ในแง่หนึ่งก็เป็นการแต่งงานข้ามแคว้น

ในเรื่องการแต่งงานระหว่างชายหญิง ขอเพียงมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเป็นคนในแคว้น ทางการสามารถตัดสินใจได้

หัวหน้าศาลต้าหลี่เก็บอาการไว้ไม่ไหวแล้ว สีหน้าบิดเบี้ยวเพราะความลำบากใจขึ้นมา

แม่ทัพซวนหยางทำตามอำเภอใจก็แล้วไปเถอะ แม้แต่อ๋องผู้สำเร็จราชการแทนก็หาเรื่องนี่มันอะไรกัน

ถูกกฎหมายก็เรื่องหนึ่ง ปัญหาคือการแต่งงานของราชวงศ์เป่ยฉิน ขุนนางระดับสามตัวเล็กๆอย่างเขาจะชี้นิ้วสั่งการได้หรือ

หลิวฉิงรู้สึกทนไม่ไหวแล้ว เอ่ยปากเร่งเร้า “ใต้เท้าเฉิงท่านเร็วเข้าเถอะ เมื่อครู่ข้ากับเจ้าอ๋องได้ดูปฏิทินมาแล้ว วันนี้เป็นวันมงคล ท่านรีบให้ความร่วมมือ อย่าเสียเวลาเลย พลาดวันนี้ไป ฤกษ์ดีครั้งหน้าต้องรออีกครึ่งเดือนเชียวนะ”

เจ้าอ๋องบอกว่า หกพิธีสามารถข้ามไปได้ แต่สามสื่อไม่อาจงดเว้นได้

ดังนั้นในเวลาครึ่งเดือนที่บอกไปเมื่อครู่นั้น ทั้งสองจะรีบทำพิธีการหาแม่สื่อไปสู่ขอและมอบของกำนัลให้เสร็จ

เทียบหมั้น เทียบสินสอดและเทียบเชิญเจ้าสาว กู้ฉางเซินได้เตรียมไว้เองเรียบร้อยแล้ว

เขาถึงกับเขียนทะเบียนสมรสด้วยตัวเอง รอแค่หัวหน้าศาลต้าหลี่ประทับตราเท่านั้น

“ใต้เท้าเฉิง นี่เป็นทะเบียนสมรส รบกวนตรวจสอบด้วย”

หัวหน้าศาลต้าหลี่มองทะเบียนสมรสที่กู้ฉางเซินยื่นมาให้ ได้แต่รับไปกวาดตามองด้วยรอยยิ้มกระดาก ค้นหาตราประทับอย่างลังเลใจ

“ใต้เท้าทั้งสอง จักรพรรดิฉินรับรู้เรื่องนี้หรือไม่”

“ฉิงเอ๋อร์ ขอบคุณเจ้าที่ไม่สนใจว่าข้าในตอนนี้จะไม่มีอะไรเลย ชีวิตนี้จนแก่ชราหรือตาย ข้าจะไม่ทำให้เจ้าผิดหวังอย่างเด็ดขาด”

หัวใจของหลิวฉิงมีความรู้สึกเศร้าปนหวานซึ้งวาบผ่านขึ้นมาระลอกหนึ่ง เพราะความไม่มีอะไรเลยของคนตรงหน้า แลกมาซึ่งอิสระอย่างไร้กังวลของนางในวันนี้

กู้ฉางเซินเคยให้คำมั่นสัญญา เขาจะทุ่มเททุกอย่าง แม้กระทั่งชีวิต ให้นางได้ออกไปจากวังหลังของแคว้นเป่ยฉินอย่างปลอดภัยไร้กังวล

เขาไม่ได้ผิดสัญญา

นางเงยหน้าขึ้นไปมองกู้ฉางเซิน เผยรอยยิ้มที่มีความอ่อนโยนซึ่งเป็นเอกลักษณ์เฉพาะของหญิงสาวออกมาอย่างเห็นได้ยาก

“ดี”

ใต้แสงตะวันสดใส หลิวฉิงและกู้ฉางเซินค่อยๆเดินไปบนถนน มองดูผู้คนที่เดินขวักไขว่ไปมาไม่หยุด กลับทำให้รู้สึกราวกับอยู่คนละโลก

หางตาเหลือบไปเห็นร้านค้าข้างทาง หลิวฉิงชะงักไป เดินไปหยุดฝีเท้าลงตรงหน้ารถเข็นไม้ที่ซอมซ่อคันหนึ่ง

สิ่งที่เจ้าของร้านขายก็คือเครื่องประดับมากมายหลากหลายแบบ ส่วนใหญ่ทำมาจากทองแดง ด้านนอกถูกชุบด้วยทองบางๆที่ไม่อาจจะบางกว่านี้ได้แล้ว แต่ดีที่เป็นงานประณีต ไม่เหมือนสินค้าไม่มีคุณภาพ

หลิวฉิงกวาดตามองแวบหนึ่ง รู้สึกถูกใจแหวนทองดองที่เรียบง่ายคู่หนึ่ง

“ท่านลุง แหวนคู่นี้ขายอย่างไร”

“เก้าสิบเก้าอีแปะ”

ได้ยินดังนั้น หลิวฉิงก็ค้นกระเป๋าทั้งหมดที่มีอยู่บนตัว ที่สุดก็เทเศษเงินที่เหลืออยู่ในกระเป๋าเงินออกมา