พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 784

หลังจากที่เจ้าของร้านชั่งน้ำหนักเศษเงินแล้ว ก็หาเงินทอนสิบกว่าอีแปะ ห่อไว้พร้อมกับแหวนส่งให้หลิวฉิง

“แม่นางรับไว้ให้ดี”

หลิวฉิงรับแหวนมา หลังจากดูอย่างละเอียดครู่หนึ่ง เผยสีหน้าพอใจออกมา

บนแหวนทองแดงเคลือบทองไว้บางๆ รูปแบบง่ายๆไม่มีลวดลายอะไรเลย แต่เหมาะสมกับนางและเจ้าอ๋องที่เป็นนักดาบพอดิบพอดี

ตรงมุมถนน นางยื่นแหวนวงหนึ่งให้กับกู้ฉางเซิน จ้องมองเขาด้วยสีหน้าจริงจัง

“ในโลกของพวกเรา ชายหญิงที่แต่งงานกันต่างก็ต้องแลกแหวนซึ่งกันและกัน ต่างก็มีความหมายแฝงถึงความผูกมัดและนิรันดร”

“ข้าให้ท่านสวมแหวนวงนี้ แสดงว่าได้โอบล้อมหัวใจของท่านไว้แล้ว ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปแหวนวงนี้มีพลังในการผูกมัด ท่านต้องซื่อสัตย์ต่อการแต่งงานตลอดชีวิต”

ว่าแล้ว นางก็ทำเป็นตัวอย่าง เอาแหวนสวมลงบนนิ้วนางที่เห็นกระดูกนิ้วชัดเจนของกู้ฉางเซิน

สายตาของกู้ฉางเซินแฝงรอยยิ้ม รอยยิ้มที่มุมปากไม่ว่าอย่างไรก็หุบไม่ลง

เขาพยักหน้า เลียนแบบการกระทำของหลิวฉิง เอาแหวนอีกวงสวมไว้บนนิ้วมือของนาง

หลิวฉิงชะงักไป จากนั้นก็พูดเสียงต่ำต่อไปว่า “แหวนเป็นวงกลม ไม่มีจุดเริ่มต้นและจุดจบ ดังนั้นมันจะวนเวียนไปเรื่อยๆ สื่อถึงความรักที่เป็นนิรันดร”

“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง ของคุณเจ้ามากฉิงเอ๋อร์ ข้าชอบมาก”

กู้ฉางเซินตอบรับด้วยน้ำเสียงจริงจัง สายตาอ่อนโยนมองไปที่แหวนทองแดง

ชีวิตเขาเกิดในราชวงศ์ แหวนปานจื่อที่เคยสวมใส่ ไม่มีสักชิ้นที่ไม่ใช่งานประณีตบรรจง

แต่กลับไม่เคยให้ความรู้สึก เหมือนดังเช่นแหวนทองแดงวงนี้ ทำให้เขารู้สึกชื่นชอบ และวางไม่ลง

นิ้วของกู้ฉางเซินลูบเบาๆไปบนแหวนที่กลมเกลี้ยงที่มีความเย็นและแข็ง กลับรู้สึกเหมือนสามารถสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิที่ทำให้หัวใจร้อนรุ่ม

กระทั่งหลายปีหลังจากนั้น เขาได้ขึ้นสู่ตำแหน่งสูงอีกครั้ง รอบตัวรายล้อมไปด้วยความมั่งคั่งร่ำรวย ก็ไม่เคยเปลี่ยนแหวนวงนี้เลย

“โครกคราก” จู่ๆก็มีเสียงดังขึ้น

หลิวฉิงจับหน้าท้อง นางที่ไม่เคยถือสาเรื่องเล็กๆน้อยๆ เป็นครั้งแรกที่รู้สึกเขินอายอยู่บ้าง

“เลยเวลาอาหารเที่ยงแล้ว พวกเราหาอะไรง่ายๆกินข้างทางกันเถอะ”

เหลือเงินสิบกว่าอีแปะ ทั้งสองเลือกนั่งลงในร้านบะหมี่ข้างทาง สั่งบะหมี่สองชาม ข้างบนต่างก็ตีไข่สีเหลืองทองใส่คนละหนึ่งฟอง

กู้ฉางเซินก้มหน้าลิ้มรสชาติอย่างจริงจัง ใบหูก็ได้ยินเสียงคนและรถม้าวิ่งขวักไขว่ รู้สึกอิ่มใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

ยี่สิบแปดปีมานี้ เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าตัวเองมีชีวิตอย่างแท้จริงและผ่อนคลาย

กู้ฉางเซินคิด ชาตินี้เขาไม่มีวันเสียใจในการตัดสินใจตัวเอง

สิ้นสุดภารกิจของการพิทักษ์ราชวงศ์เป่ยฉิน ในที่สุดตอนนี้เขาก็ค้นพบความหมายของชีวิตใหม่แล้ว

เขาเหลือบไปมองหลิวฉิงที่กินจนมีเหงื่อออกเต็มหน้าผาก ทั้งๆที่อยากจะกินอย่างมูมมามเหมือนแต่ก่อนมาก แต่เวลานี้สองแก้มกลับแดงก่ำ พยายามบังคับให้รักษาท่าทีสุภาพเอาไว้

กู้ฉางเซินอดหัวเราะไม่ได้ น้ำเสียงสดใสหลุดเสียงหัวเราะออกมา ปากก็มีเสียงสูดเส้นบะหมี่ดังขึ้น

“เมื่อก่อนฉิงเอ๋อร์พูดได้ถูกต้อง กินบะหมี่เช่นนี้ รสชาติอร่อยขึ้นมาก”

“ที่บ้านเกิดของข้า กินบะหมี่แล้วมีเสียง แสดงถึงการชมว่าอีกฝ่ายฝีมือดี”

ระหว่างที่สองสามีภรรยาคุยกันอยู่ ขันทีเสี่ยวจินจื่อเข้ามารายงาน บอกว่าหัวหน้าศาลต้าหลี่ของเข้าพบ

“รีบไปเชิญใต้เท้าเฉิงเข้ามา”

ไม่นาน เซียวปี้เฉิงก็เห็นหัวหน้าศาลต้าหลี่เดินเข้ามาอย่างรีบร้อน แทบจะเรียกได้ว่าวิ่งเหยาะๆแล้ว

เขาคิดว่าเกิดเรื่องสำคัญอะไรขึ้นเสียอีก รีบทำสีหน้าจริงจังขึ้นมาทันที

“องค์รัชทายาท พระชายารัชทายาท กระหม่อมมีเรื่องสำคัญจะรายงาน”

หน้าผากของหัวหน้าศาลต้าหลี่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ หอบหายใจแรง “เมื่อครู่......เมื่อครู่แม่ทัพซวนหยางและอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนไปที่ศาลต้าหลี่ ทำการขึ้นทะเบียนและประทับตราทะเบียนสมรสกับกระหม่อมแล้ว”

ได้ยินคำพูดประโยคนี้ อวิ๋นหลิงที่กำลังแทะเมล็ดทานตะวันอยู่เกือบจะติดคอ

ฟังไม่ผิดกระมัง เมื่อเช้านางกับหลงเย่เพิ่งจะช่วยทลายกำแพงบางๆที่ขวางกันอยู่ พี่ฉิงก็จดทะเบียนสมรสกับเจ้าอ๋องเรียบร้อยแล้ว

เซียวปี้เฉิงรู้สึกตกตะลึงยิ่งกว่า สีหน้าไม่อยากจะเชื่อและแทบจะตกลงมาจากเก้าอี้

“อะไรนะ เจ้าๆๆบอกว่า......พวกเขาสองคนแต่งงานกันแล้ว”

ไม่ใช่ ใครก็ได้มาบอกเขาทีว่าเกิดอะไรขึ้น

เมื่อคืนในงานเลี้ยงแต่งงานของลู่ฉี หลิวฉิงยังบอกอยู่เลยว่ายังไม่คิดเรื่องการแต่งงาน

นี่ผ่านไปแค่คืนเดียวเท่านั้น ความทรงจำเขาสับสนหรืออย่างไร

กลางวันแสกๆ เซียวปี้เฉิงรู้สึกเหมือนถูกสายฟ้าฟาด