พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 79

ภายในเรือนหลันชิงที่สงบสุขมาเป็นเวลานาน เพียงพริบตาเดียวงานแข่งเรือในเทศกาลไหว้บ๊ะจ่างก็มาถึง

อวิ๋นหลิงและเซียวปี้เฉิงออกไปตามนัดขององค์หญิงหก ตกเย็นก็รุดหน้าไปล่องเรือสำราญชมดอกไม้ไฟริมแม่น้ำ

ในแผ่นดินนี้แคว้นต้าโจวเป็นแคว้นแรกที่ค้นพบดินปืน ถึงแม้จะไม่เพียงพอต่อการประดิษฐ์พวกอาวุธปืน แต่อย่างไรก็ตามกิจการดอกไม้ไฟก็ยังคงรุ่งเรืองแพร่หลายอยู่เช่นเดิม

ในการฉลองเทศกาลในทุกๆปี ก็จะขาดการแสดงดอกไม้ไฟไปไม่ได้

เซียวปี้เฉิงพูดขึ้นยิ้มๆ “ในตอนที่เสด็จปู่ยังหนุ่มๆ แคว้นต้าโจวอดอยากกว่าตอนนี้เสียอีก หากไม่มีเงินไปสู้รบ ทุกคนก็จะเลิกสร้างอาวุธและหันมาสร้างดอกไม้ไฟขายให้กับแคว้นอื่น เพื่อนำเงินมาสร้างอาวุธอีกที”

ปัจจุบันนี้ ดอกไม้ไฟเกือบทั่วทุกแคว้นในแผ่นดินใหญ่ล้วนซื้อจากแคว้นต้าโจว

แคว้นอื่นแม้จะสร้างเองได้ แต่คุณภาพก็เทียบไม่ได้กับของแคว้นต้าโจว

อวิ๋นหลิงได้เข้าใจเกี่ยวกับโลกนี้ขึ้นมาไม่น้อย

เรือสำราญนี้อวิ๋นหลิงเป็นคนออกเงินเช่าด้วยตัวเอง สินเดิมของนางกองโตเกือบเท่าภูเขา จึงใช้มาเช่าเรือสำราญที่ใหญ่และดีที่สุด และครองตำแหน่งที่ดีที่สุดกลางแม่น้ำ

เห็นได้ชัดว่าองค์หญิงหกไม่ได้เป็นคนเอ่ยนัดพวกเขาก่อน จึงไม่ได้ขึ้นเรือลำเดียวกับพวกเขา เพียงมาเอ่ยทักทายสองสามคำก็รีบปลีกตัวไปหาเหล่าสตรีสูงศักดิ์เพื่อนสนิทของนาง

เรือสำราญมีทั้งหมดสามชั้น อวิ๋นหลิงเลือกเช่าลำนี้เพราะเห็นว่ามีเงินอยู่มากมายจนไม่รู้จะใช้อย่างไรแล้ว

นางเตรียมพร้อมมาอย่างดีในวันนี้

ส่วนเรื่องขายโสมหิมะน้ำค้างหยกสูตรปรับปรุง เซียวปี้เฉิงได้จัดเตรียมร้านค้าและกำลังคนเรียบร้อยแล้ว ที่สำคัญเขาได้ลงทุนซื้อวัตถุดิบยาต่างๆเรียบร้อยแล้วเช่นกัน และในตอนนี้ก็อยู่ระหว่างการผลิตยาชุดแรก

การชมดอกไม้ไฟครั้งนี้ บริเวณโดยรอบล้วนเต็มไปด้วยเหล่าสตรีสูงศักดิ์ อวิ๋นหลิงตั้งใจนำสินค้าตัวอย่างมา เพื่อกระตุ้นการขายสักหน่อย

นางสั่งให้ตงชิงและเหล่าสาวใช้ไปเชื้อเชิญเหล่าสตรีสูงศักดิ์บริเวณรอบๆ แต่เพราะชื่อเสียงภายในวังหลวงของนางไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ คนที่ขึ้นเรือมาจึงมีไม่มากนัก

อวิ๋นหลิงก็ไม่รีบร้อนใจ เซียวปี้เฉิงบอกว่าอู๋อันกงจะกลับเมืองหลวงในอีกไม่กี่วัน ถึงตอนนั้นหากมีผู้ปรับปรุงสูตรโสมหิมะน้ำค้างหยกออกมาโฆษณาด้วยตัวเอง มีหรือที่สินค้าจะขายไม่ออก

บนเรือสำราญอีกลำที่อยู่ไม่ไกล ที่กำลังมองคู่ชายหญิงนั่งดื่มด้วยกัน เป็นภาพที่เห็นแล้วโดดเด่นสะดุดตา หรงฉานแปลกใจ จ้องไปยังเรือสำราญลำที่สวยโดดเด่น ด้วยความอยากรู้อยากเห็น “พระชายาจิ้งอ๋องเชิญเหล่าสตรีสูงศักดิ์ขึ้นไปชมดอกไม้ไฟบนเรือด้วยทำไมกัน? นางคิดจะทำอะไรงั้นหรือ?”

ฉู่อวิ๋นหานเมื่อเห็นก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย ในภาพจำของนางอวิ๋นหลิงเป็นคนไม่ชอบสังสรรค์กับผู้อื่น นางละอายที่ตนอัปลักษณ์ จึงปิดซ่อนตนเองไม่ค่อยพบปะผู้คน

สาวใช้ปากไวข้างๆ เอ่ยตอบ “คุณหนูเจ้าคะ บ่าวได้ยินมาว่าจวนจิ้งอ๋องได้สร้างยารักษาบาดแผลที่มีฤทธิ์เทียบเท่ากับโสมหิมะน้ำค้างหยก ไม่เพียงแต่สามารถรักษารอยดำบนใบหน้า ทั้งยังทำให้ผิวขาวเนียนขึ้นอีกด้วยเจ้าค่ะ! หนึ่งขวดแค่ห้าร้อยตำลึงเองเจ้าค่ะ!”

หรงฉานเอามืออุดปากด้วยความประหลาดใจ “แค่ห้าร้อยตำลึงเองงั้นหรือ?”

ราคาตามท้องตลาดของโสมหิมะน้ำค้างหยกคือสามพันตำลึงต่อหนึ่งขวด ซึ่งราคาสูงจนไม่มีผู้ใดกล้าซื้อ

อวิ๋นหลิงขายยาที่มีฤทธิ์เทียบเท่าโสมหิมะน้ำค้างหยกด้วยราคาต่ำเช่นนี้ ย่อมยากที่คนทั่วไปจะเชื่อ

หรงฉานเดาเอาเองว่า “หรือนี่จะเป็นตำรับยาที่อู๋อันกงปรับปรุงขึ้นมาใหม่ จึงลดราคาลงต่ำเช่นนี้”

ฉู๋อวิ๋นหานขมวดคิ้วแน่น “เป็นไปไม่ได้ สองปีมานี้อู๋อันกงไม่ได้อยู่ในเมืองหลวง เขามัววิ่งเต้นรอบทิศเพื่อรับใช้จิ้งอ๋องและเยี่ยนอ๋อง จะเอาเวลาที่ไหนไปปรับปรุงสูตรโสมหิมะน้ำค้างหยกกันล่ะ?”

หรงฉานพึมพำออกมาเบาๆ “ได้ยินมาว่าฝีมือการแพทย์ของพระชายาจิ้งอ๋องก็ไม่ธรรมดา หรือนางจะเป็นคนคิดค้นขึ้นมาเอง?”

“นี่ก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้!” ฉู่อวิ๋นหานตะโกนแทรกเสียงดัง จนกระทั่งเหล่าสหายของหรงฉานต่างจ้องมาที่นาง นางจึงรู้สึกตัวว่าตนเองเสียงดังจนเกินไป

นางกระแอมออกมาเบาๆ พยายามอธิบายด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ขั้นตอนการปรุงโสมหิมะน้ำค้างหยกนั้นซับซ้อนเป็นอย่างมาก พี่สาวข้าทำไม่ได้อย่างแน่นอน ยิ่งเป็นสูตรปรับปรุงใหม่ก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้เข้าไปใหญ่ ไม่แน่นี่อาจจะเป็นการคิดค้นของท่านอาจารย์ของข้า นางเป็นถึงลูกศิษย์ของอู๋อันกงเชียวนะ”

ท่านอาจารย์ที่ฉู่อวิ๋นหานเอ่ยถึง คงจะหมายถึงหลินซิน

หรงฉานดวงตาเป็นประกาย “คุณหนูรองฉู่ เช่นนั้นรบกวนท่านบอกท่านอาจารย์หลินซินขายให้ข้าสักขวดได้หรือไม่?”

ในวัยเด็กนางเคยล้มหน้าผากฟาดเข้ากับบันไดหิน จนเกิดรอยแผลเป็นจางๆ มาจนถึงทุกวันนี้

แม้มันจะมีขนาดเล็ก แต่ก็มีผลต่อความงามของนาง จนตอนนี้หรงฉานก็ยังคงไม่ชอบเปิดหน้าผากให้ใครได้เห็น

ต่อมาหรงฉานเอ่ยถามนางด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ “หากมาจากการคิดค้นของท่านอาจารย์หลินซินจริงๆ เหตุใดคุณหนูรองฉู่จึงไม่ทราบอะไรเลยเล่า?”

ฉู๋อวิ๋นหานดึงสติกลับมา กำผ้าเช็ดหน้าในมือแน่น

ไม่กี่วันก่อน นางพยายามแสดงตัวตนต่อหน้าหรงฉานอยู่หลายต่อหลายครั้ง พยายามสร้างความประใจให้นางเป็นพิเศษ เพื่อให้ผูกมิตรกับนางได้อย่างราบรื่น