พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 791

หญิงสาวที่กลับมาพร้อมกับองค์หญิงอี๋อันคนนั้น เวลานี้ถูกนางกำนัลในวังพาไปพักผ่อนอยู่ที่ตำหนักด้านข้างชั่วคราว

เมื่อครู่ตอนที่อยู่หน้าประตูและยืนยันสถานะขององค์หญิงอี๋อันแล้ว ได้กำชับคนที่ไปส่งข่าวกับทางห้องเครื่อง ให้เตรียมของกินให้กับหญิงสาวตัวเล็กผอมที่น่าสงสารด้วย

องค์หญิงอี๋อันได้ยินดังนั้น สายตาเผยแววซาบซึ้งใจและหันไปโค้งคำนับให้กับเยี่ยเจ๋อเฟิง “ขอบคุณใต้เท้าท่านนี้มาก”

เยี่ยเจ๋อเฟิงไม่คุ้นชินกับท่าทีเช่นนี้ของนาง เหลือบไปมองจักรพรรดิจาวเหรินครู่หนึ่ง ก็รีบโค้งคำนับกลับอย่างรวดเร็ว

“องค์หญิงเกรงใจกันเกินไปแล้ว นี่เป็นหน้าที่ของกระหม่อม”

ไหนเลยจะคิดว่าเขาเพิ่งจะโค้งตัวลง องค์หญิงอี๋อันก็ยิ่งย่อตัวลงไปอีก

เยี่ยเจ๋อเฟิง “......”

องค์หญิงอี๋อันคนนี้ ถ่อมตนจนใช้ไม่ได้แล้วจริงๆ

เวลานี้เอง อวิ๋นหลิงถามแทรกขึ้นมาว่า “ลูกสาวบุญธรรม”

องค์หญิงอี๋อันพยักหน้า ตอบด้วยสีหน้าว่านอนสอนง่าย “เดิมทีซือซือเป็นลูกของนางกำนัลและองครักษ์ข้างกายซึ่งเป็นสินเดิมติดตัวของข้า ตอนนางอายุสามขวบ จวนอ๋องเกิดไฟไหม้ใหญ่ขึ้นมา เพื่อปกป้องความปลอดภัยของข้า สองสามีภรรยาได้เสียชีวิตจากอุบัติเหตุในกองเพลิง......”

ว่าแล้ว สีหน้าของนางก็เปลี่ยนเป็นความเศร้าเสียใจขึ้นมา

“ตอนนั้นข้าไม่มีลูก สงสารนางที่เป็นลูกกำพร้ามีชีวิตอยู่บนโลกนี้คงไม่ง่าย บวกกับพ่อแม่ของนางเป็นคนจงรักภักดี จึงได้รับนางเป็นลูกสาวบุญธรรม”

ตอนนั้นสามีไม่เห็นด้วย รู้สึกว่าอีกฝ่ายฐานะต่ำต้อย ไม่เหมาะสมกับตระกูลอ๋อง แต่อ๋องผู้เฒ่ายังมีชีวิตอยู่ จึงตัดสินใจอนุญาตเรื่องนี้ ให้เด็กคนนั้นเปลี่ยนชื่อเป็นโม่อี้ซือ

แม้ว่าอ๋องไหวเซียงจะไม่ค่อยชอบโม่อี้ซือ และไม่เคยสนใจเรื่องการเลี้ยงดูของนาง แต่องค์หญิงอี๋อันที่ไม่มีลูกสักทีกลับมองนางเหมือนลูกแท้ๆของตนเอง”

กระทั่งหลายปีต่อมา โม่อี้ซือกลายเป็นเสาหลักในความมุ่งมั่นของนางที่จะมีชีวิตต่อไป ความรักของลูกสาวบุญธรรมคนนี้กับนางลึกซึ้งไม่ธรรมดา แม้สิบปีหลังจากนั้นมา องค์หญิงอี๋อันจะโชคดีให้กำเนิดลูกสาวแท้ๆคนหนึ่ง ก็ไม่เคยปฏิบัติต่อโม่อี้ซืออย่างไม่ยุติธรรมเลยแม้แต่น้อย

อวิ๋นหลิงรู้สึกประหลาดใจอยู่บ้าง “ที่แท้เสด็จพี่ก็มีลูกสาวคนหนึ่ง”

เมื่อครู่ได้ยินแต่องค์หญิงอี๋อันตำหนิตนเองที่ให้กำเนิดลูกชายไม่ได้ กลับไม่ได้ยินนางเอ่ยถึงเรื่องมีลูกสาวเลย

องค์หญิงอี๋อันพยักหน้าอย่างขมขื่น “ปีนี้เพิ่งจะอายุหกขวบ หลังจากสามีหย่าขาดจากข้า ก็ไม่อนุญาตให้ข้าได้พบกับนางอีก”

เซียวปี้เฉิงรับรู้ว่าตนเองมีหลานสาวแท้ๆคนหนึ่ง ขมวดคิ้วพลางเอ่ยว่า “อ๋องไหวเซียงดีกับนางหรือไม่”

องค์หญิงอี๋อันถอนหายใจออกมา “แม้ว่าสามีจะรังเกียจข้ามาก แต่ปฏิบัติต่อเยี่ยนเอ๋อร์ไม่เลวเลย คงเป็นเพราะว่าเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของเขา”

อ๋องไหวเซียงเป็นผู้ชายที่ให้ความสำคัญกับเรื่องสายเลือดโดยตรงและอำนาจ แม้เขาจะรักอนุภรรยาและทำร้ายภรรยาเอก รังเกียจที่ภรรยาเอกไม่สามารถให้กำเนิดลูกชายได้ แต่ค่อนข้างให้ความสำคัญในเรื่องทายาทที่เกิดกับภรรยาเอกหรืออนุภรรยาอย่างชัดเจน

แม้จะมีอนุภรรยาที่โปรดปรานเป็นโขยง ก็ไม่เคยให้เหล่าลูกสาวของอนุภรรยาข้ามหน้าข้ามตาลูกสาวของภรรยาเอก แต่ลูกสาวของอนุภรรยาเหล่านั้นมีศักดิ์ศรีเท่าเทียมกับลูกสาวของนาง

จักรพรรดิจาวเหรินโมโหมาก หญิงสาวบนโลกใบนี้ต่างก็มีความผิดเจ็ดขับ แต่องค์หญิงอี๋อันมีสถานะแตกต่างจากคนอื่น อย่าว่าแต่ให้กำเนิดลูกชายไม่ได้เลย แม้นางจะไม่ตั้งครรภ์ตลอดชีวิต ก็สามารถดำรงตำแหน่งพระชายาได้อย่างถูกต้องตามครรลองคลองธรรม

อ๋องไหวเซียงใช้ข้ออ้างเรื่องความอิจฉาและไร้บุตรมาทำให้องค์หญิงอี๋อันลำบากใจ เห็นได้ชัดว่าไม่เห็นจักรพรรดิอย่างเขาอยู่ในสายตา

องค์หญิงอี๋อันมองจักรพรรดิจาวเหรินที่โกรธแค้นเพราะตนเอง ในใจก็เกิดความรู้สึกซาบซึ้งขึ้นมา

ตั้งแต่เล็กจนโต นางยังคิดว่าตนเองมีนิสัยขี้อายขี้ขลาด จึงไม่เป็นที่ชื่นชอบของเสด็จพ่อ

ที่แท้ในใจของเสด็จพ่อ ลูกสาวคนนี้ก็มีความสำคัญอยู่

เมื่อเห็นว่าจักรพรรดิจาวเหรินมีโทสะพุ่งขึ้นมาอีกครั้ง เซียวปีเฉิงก็เบี่ยงประเด็นสนทนาอย่างรู้จังหวะ

“แม่นางคนนั้นเติบโตจากการเลี้ยงดูของเสด็จพี่ ก็ถือว่าเป็นหลานสาวของข้า เสด็จพี่โปรดวางใจ ในวังจะจัดการทุกอย่างให้นาง แต่เท่าที่ฟังมา นางก็ถูกไล่ออกจากจวนมาเหมือนกันอย่างนั้นหรือ”

เซียวปี้เฉิงรู้สึกไม่เข้าใจอยู่บ้าง คนอย่างอ๋องไหวเซียงเป็นผู้ชายแบบดั้งเดิมที่รักศักดิ์ศรีตัวเองที่สุด หย่าภรรยาก็แล้วไปเถอะ การไล่ลูกเลี้ยงเช่นนี้เป็นเรื่องที่ไม่ค่อยสมเหตุสมผลสักเท่าไหร่ จะทำให้เกิดการวิพากษ์วิจารณ์จากพวกใจแคบได้

อีกฝ่ายมีอนุภรรยาตั้งมากมาย อีกทั้งยังเป็นตระกูลที่ร่ำรวย เลี้ยงโม่อี้ซือแค่คนเดียวคงไม่ยาก ไม่จำเป็นต้องไล่ออกจากจวนอ๋องกระมัง

หลังจากที่เขาถามคำถามนี้ออกไป สีหน้าขององค์หญิงอี๋อันก็เปลี่ยนไป เห็นสีหน้าเขียวคล้ำได้อย่างเลือนราง

เผชิญกับคำถามของเซียวปี้เฉิง นางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยปากอย่างยากลำบากบอกถึงสาเหตุอย่างปิดบังซ่อนเร้นออกมา