พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 805

เซียวปี้เฉิงกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง “เสด็จปู่เคยกล่าวไว้ก่อนหน้านี้ว่า ถ้าราชสำนักมีขุนนางตงฉินจะดีที่สุด แต่ขุนนางกังฉินก็ใช่ว่าจะไม่มีดีสักอย่าง มีเพียงขุนนางที่มีอำนาจจึงจะทำงานจริงจังได้มากกว่า หากขาดความช่วยเหลือจากขุนนางใหญ่ ลำพังฮ่องเต้คนเดียวไม่มีทางทำสำเร็จ หากชั่งน้ำหนักพิจารณาข้อดีข้อเสีย บางทีจะทำเป็นไขสือกับเสนาบดีเฟิงกับเสนาบดีหลี่ไม่ได้เช่นกัน”

อย่างน้อยตาเฒ่าทั้งสองคนนี้ก็ยังมีท่วงท่าปัญญาชนอยู่บ้าง สามารถทำงานได้จริง แม้ว่าจะโลภในอำนาจ แต่ก็ยังไม่ถึงขั้นลุ่มหลงจนโงหัวไม่ขึ้น

“แต่ตอนนี้สถานการณ์ของข้าต่างจากเสด็จปู่อยู่มาก ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ชีวิตที่เหลืออยู่ ข้าจะต้องคืนความสงบสุขให้แผ่นดินต้าโจวให้จงได้!”

อวิ๋นหลิงได้ยินถ้อยคำอันทรงพลังของเขา สีหน้าพลันอ่อนลง ก่อนให้กำลังใจอย่างจริงจัง “พวกเราทำได้แน่นอน”

“รอบรรดาลูกศิษย์ในสำนักศึกษาชิงอี้เติบโตขึ้น จะเอาพวกเขาเข้าแทนที่ทั้งหมดทันที หากใครกล้าไม่เชื่อฟัง อย่างมากก็เอาปืนคาบศิลาระเบิดหัวเขาไปเลย แล้วยึดทรัพย์สินเข้าท้องพระคลัง!”

สถานการณ์ของพวกเขาไม่ยากเท่าของตาแก่น้อย ที่ต้องปากกัดตีนถีบดิ้นรนเพื่อเอาชีวิตรอดในดินแดนที่ยากจนข้นแค้น จึงต้องประนีประนอมหลายอย่าง

เมื่อพลังในมือแข็งแกร่งพอแล้ว ก็จะบดขยี้โจมตีศัตรูได้ทุกรูปแบบ

ที่ทุกคนกังวลตอนนี้เพียงแค่หวังว่าราชสำนักจะมั่นคงและไม่ส่งผลกระทบต่อชีวิตประชาชน

เซียวปี้เฉิงฟังถึงตรงนี้ หน้าตาที่เศร้าหมองพลันหายไปหลายส่วน ก่อนยิ้มให้นางอย่างอดไม่ได้ ใบหน้าที่ตึงเครียดก็อ่อนโยนขึ้นมาก

“พวกเราต้องทำให้เสด็จปู่ได้เห็นยุคสมัยแห่งความเจริญรุ่งเรืองและความอุดมสมบูรณ์มั่นคงในชีวิตบั้นปลายของเขา!”

ได้หลิงเอ๋อร์ทำงานเคียงบ่าเคียงไหล่กับเขา ช้าเร็วความหวังในอนาคตก็จะเป็นจริง

กงจื่อโยวที่มักจะเฉื่อยชาได้ยินเข้าก็เลือดเดือดพล่านด้วยความกระตือรือร้น สองตาทอประกายวาวโรจน์ ก่อนวางถ้วยชาลงบนโต๊ะอย่างแรง แล้วส่งเสียงดังกังวาน

“เยี่ยม! ปี้เฉิงเป็นชายชาตรีมีปณิธานอันยิ่งใหญ่ ข้าขอเป็นส่วนหนึ่งของภารกิจครองบัลลังก์ที่ชวนให้ฮึกเหิมเช่นนี้ ถ้ามีอะไรที่สำนักทิงเสวี่ยและข้ากงจื่อโยวพอช่วยได้ ก็ว่ามาเลย!”

สำนักทิงเสวี่ยติดต่อกับแคว้นถังใต้มาเกือบร้อยปีแล้ว แต่ความจริงกงจื่อโยวไม่ชอบคบหากับราชวงศ์

โดยเฉพาะพวกชาวแคว้นถังใต้ เขาชิงชังและดูแคลนมาจากก้นบึ้งหัวใจ

ในโลกนี้มีผู้สูงศักดิ์ที่ทำให้เขาขยี้ตามองใหม่ด้วยความประทับใจได้ไม่มากนัก นอกจากชายชราในตำนานอย่างพระเจ้าหลวงแห่งแคว้นต้าโจว คนหนึ่งคือกู้ฉางเซิน และอีกคนคือเซียวปี้เฉิง

หลงเย่เห็นมิตรภาพระหว่างพวกเขาแล้วก็อดคลี่ยิ้มหวานละมุนไม่ได้

น้องสามแต่งงานกับชายชาตรี สามีของนางเป็นสุภาพบุรุษอย่างแท้จริงและมีจิตใจอันซื่อตรงยิ่งใหญ่

แต่หลงเย่เป็นกังวลอยู่บ้างว่าอีกฝ่ายซื่อตรงเกินไป จิตใจอ่อนโยนเกินไป จะเหี้ยมโหดไม่พอ

นางชอบเริ่มเป็นฝ่ายออกโจมตี วิธีการจะไม่ค่อยเปิดเผยและโปร่งใสนัก ถ้าทำงานร่วมกันแล้วเกิดความเห็นต่างคงจะไม่ดี

“เอาละ กลับเข้าประเด็นหลัก ตอนนี้เป็นเพราะตระกูลยินกับตระกูลลู่ไม่เต็มใจจะเกี่ยวดองกับราชวงศ์พอดี ด้วยเหตุนี้โม่อี้ซือจึงเป็นที่สนใจของพวกเขาอย่างมาก อ๋องไหวเซียงก็เป็นผู้ที่คุกคามท่านอาจักรพรรดิ ทั้งสองตระกูลจะคว้าโอกาสนี้ไว้ด้วยความยินดีเป็นแน่แท้ แล้วลากอ๋องไหวเซียงลงเรือโจรสลัด”

เพียงแต่ว่าอ๋องไหวเซียงก็เป็นศัตรูที่ต้องกังวลใจเช่นกัน เมื่อใดก็ตามที่พวกเขาลงเรือลำเดียวกัน ก็มีสิทธิ์ที่เรือจะล่มในคูน้ำได้ถ้าประมาทเลินเล่อ

หลงเย่ขบคิด หยั่งเชิงถามต่อไป “ในราชสำนักแคว้นถังใต้ การแต่งงานของแต่ละคนล้วนเป็นเบี้ยต่อรองในแผนการของราชสำนัก โม่อี้ซือเป็นตัวหมากที่ยอดเยี่ยม แต่ไม่รู้ว่าในใจน้องเขยจะรู้สึกหรือไม่ว่า การหาประโยชน์จากการแต่งงานของนาง ไม่ใช่เรื่องที่สุภาพบุรุษพึงกระทำ”

เซียวปี้เฉิงนิ่งคิดครู่หนึ่งแล้วส่ายหน้า “ศิษย์พี่ใหญ่ไม่ต้องกังวล ข้าแยกแยะหนักเบาได้ชัดเจน และสำหรับโม่อี้ซือ สถานะของนางที่เป็นลูกสาวบุญธรรมของอ๋องไหวเซียงได้กำหนดไว้แล้ว นางจะแต่งงานหรือไม่ก็ไม่ต่างกัน”

“เสด็จพี่ถูกทอดทิ้งเสียแล้ว แต่ก็ไม่ได้รับผลกระทบจากอ๋องไหวเซียงมากนัก แต่เมื่อรอถึงวันที่เขาถูกประหารชีวิต ผู้คนจะไม่ยอมให้โม่อี้ซือนั่งตำแหน่งท่านหญิงและเสวยสุขไปกับความรุ่งโรจน์และความมั่งคั่งต่อไป”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน