พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 81

หากไม่เห็นด้วยตาตัวเอง เซียวปี้เฉิงคงไม่มีทางเชื่อว่านี่จะเป็นฝีมือของฉู่อวิ๋นหานจริงๆ

ความจริงทุกอย่างอยู่ตรงหน้าแล้ว เขาเลี่ยงไม่ได้ที่จะไม่ยอมรับ ว่าหญิงสาวที่เคยอ่อนโยนบริสุทธิ์ราวหิมะขาว ตอนนี้กลับกลายเป็นคนจิตใจอำมหิตไปเสียแล้ว

เซียวปี้เฉิงเก็บกระดาษนั่นไว้ เอ่ยสั่งกับตงชิงว่า “เจ้าไปชั้นบนสุดของเรือ ไปบอกกับอวิ๋นหลิงว่าข้ารู้สึกไม่สบายตานิดหน่อย”

“เจ้าค่ะ”

……

ที่ชั้นบนสุดของเรือ อวิ๋นหลิงที่กำลังปวดหัวกับการรับมือกับหรงฉาน ที่จู่ๆ ก็สนใจในโสมหิมะน้ำค้างหยกสูตรปรับปรุงของนางขึ้นมา ทั้งยังยืนกรานจะซื้อกลับไปสองขวด

“แม่นางหรง ยาของข้านั้นถูกจองไว้หมดแล้ว หากท่านต้องการเช่นนั้นหากข้าผลิตออกมาอีก ข้าค่อยส่งคนไปแจ้งท่านดีไหม?”

อวิ๋นหลิงใส่ผ้าคลุมปิดหน้าพยายามหลบสายตาของอีกฝ่าย และดัดเสียงให้ต่ำลง เกรงว่าหรงฉานจะจำตนเองได้

แต่ในสายตาของหรงฉาน กลับมองว่านางกำลังแสร้งเฉยเมยต่อตน

ก็เห็นๆ อยู่ว่าอวิ๋นหลิงต้อนรับเหล่าสตรีสูงศักดิ์ศักดิ์นั่นอย่างเอาอกเอาใจ แต่กับนาง อวิ๋นหลิงกลับพูดน้อยจนแทบนับคำได้ทั้งยังจงใจหลบหน้าไม่มองนางเลยสักนิด

หรงฉานอดไม่ได้ที่จะเผยสีหน้าผิดหวัง “หมดแล้วงั้นหรือ เช่นนั้นขวดตัวอย่างในมือของเจ้าขายต่อให้ข้าได้ไหม?”

นางกังวลว่าอวิ๋นหลิงจะไม่พอใจตนเอง เพราะหากวันนี้ไม่ได้ยานี่กลับไป เกรงว่าวันหน้าก็คงจะไม่มีอีกแล้ว นางจึงเอ่ยถามเสียงนุ่ม

ขวดตัวอย่างในมืออวิ๋นหลิงถูกใช้ไปแล้วเกือบครึ่ง จากการสาธิตการใช้ไปเมื่อครู่ ไม่ว่าจะขายต่อหรือมอบให้หรงฉานไปเฉยๆ ก็ล้วนไม่ค่อยเหมาะสม

ขณะนั้นเอง ราวกับโชคช่วย ตงชิงเดินเข้ามาหานางพอดี

“พระชายาเจ้าคะ ท่านอ๋องบอกว่าจู่ๆก็รู้สึกไม่สบายตา เรียกให้ท่านรีบไปดูโดยเร็วเจ้าค่ะ”

อวิ๋นหลิงได้ยินก็รีบลุกขึ้น เอ่ยลากับเหล่าสตรีสูงศักดิ์ที่นางเชิญขึ้นเรือมาด้วยตัวเอง “ขออภัยด้วย ท่านอ๋องรู้สึกไม่ค่อยสบายข้าต้องรีบไปดู ขออภัยหากต้อนรับทุกท่านได้ไม่ดีเท่าที่ควร”

“ไม่เป็นไรหรอก สุขภาพของท่านอ๋องสำคัญที่สุด เช่นนั้นพวกเราเองก็ไม่อยู่รบกวนแล้ว เราจะรอให้พระชายาส่งคนมามอบยาให้เราที่เรือนก็แล้วกัน”

ว่าจบเหล่าสตรีสูงศักดิ์ทยอยเดินออกไป มีเพียงหรงฉานที่ยังยืนลังเลอยู่ที่เดิม มองแผ่นหลังของอวิ๋นหลิงเดินไกลออกไปอย่างเร่งรีบ

ภายใต้แสงจันทร์สลัวๆ หรงฉานอดไม่ได้ที่จะจ้องมองคนที่พึ่งหันหลังเดินออกไป และลอบพึมพำในใจ

“หืม เหตุใดแผ่นหลังของพระชายาจิ้งอ๋องถึงดูคุ้นๆ ตากันล่ะ? ราวกับเคยเห็นที่ใดมาก่อน?”

อวิ๋นหลิงเมื่อมาถึงชั้นหนึ่งของเรือ ก็เห็นลู่ฉีที่ยืนเฝ้าอยู่ด้านนอก ทว่านางรู้สึกว่าสายตาของเขาที่มองนางดูแปลกไป สายตาที่เขามองมาดูแล้วเต็มไปด้วยความเห็นอกเห็นใจทว่าเก็บซ่อนอะไรบางอย่างไว้ราวกับไม่ต้องการให้นางรู้

“ทำไมเจ้าใช้สายตาแบบนั้นมองข้า?”

ลู่ฉีสะอึกในลำคอ ตอบกลับมาส่งๆ “อ๋า? …สายตาแบบไหนพ่ะย่ะค่ะ? กระหม่อมแค่โดนยุงกันน่ะพ่ะย่ะค่ะ!”

เรื่องที่ท่านอ๋องลอบนัดพบกับคุณหนูรองฉู่จะให้พระชายาล่วงรู้ไม่ได้เด็ดขาด!

แม้จะไม่ถูกกำชับ แต่ลู่ฉีก็ช่วยเซียวปี้เฉิงเก็บความลับนี่เป็นอย่างดี แต่ในใจของลู่ฉีก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าการกระทำของเซียวปี้เฉิงนั้นช่างไม่ซื่อสัตย์เป็นอย่างมาก

แม้คุณหนูรองฉู่จะเป็นหญิงที่ดีคนหนึ่ง แต่พระชายาเองก็ไม่เลวเช่นกัน โดยเฉพาะฝีมือการทำอาหาร…

อวิ๋นหลิงเหลือบมองเขาเล็กน้อย จากนั้นก็เดินเข้าห้องไป

ฉู่อวิ๋นหานยืนอยู่ภายใต้ความมืดมองแผ่นหลังอวิ๋นหลิงเดินเข้าห้องไป แล้วยกยิ้มขึ้นมาอย่างพอใจ

เมื่อฉู่อวิ๋นหลิงสูดกลิ่นสลายวิญญาณนั่นเข้าไป ภายในสามวันนางก็จะไหลตายไปโดยไม่รู้ตัว ในที่สุดนางหญิงสารเลวขัดหูขัดตานี่ก็จะหายไปจากโลกใบนี้เสียที!

ด้วยความพออกพอใจ ฉู่อวิ๋นหานยกมือขึ้นลูบไล้ดอกไม้ประดับบนหัวของตน เหลือบมองไปยังชั้นบนสุดของเรือ

“ไป๋ลู่ ไปทำตามแผนที่วางไว้”

ใครหน้าไหนก็ตามที่ขัดขวางนาง ต้องถูกกำจัดทิ้งให้หมด!

สาวใช้คิ้วบางตากลมข้างๆ ฉู่อวิ๋นหานรับคำสั่งด้วยเสียงหนักแน่น “เจ้าค่ะ!”

……

“หอมจัง กลิ่นอะไรกัน?”

ฉู่อวิ๋นหานเมื่อเข้ามาก็ได้กลิ่นหอมอ่อนๆ

“จู่ๆ ก็เรียกข้าลงมา มีเรื่องอะไรงั้นหรือ?”

ขณะที่นางเพิ่งพูดจบ ก็เห็นสีหน้าที่เคร่งเครียดของเซียวปี้เฉิง

‘จัดเตรียมคนตามรับสั่งของพระชายาจิ้งอ๋องแล้ว เมื่อได้ยินเสียงดอกไม้ไฟปะทุ จะลงมือทันที’

“ใช่แล้วเจ้าค่ะ พระชายาทรงกำชับมาเองเลยนะเจ้าคะ แม่นางหรงให้เกียรติมาเยือนถึงที่เช่นนี้ เราก็จำต้องดูแลเป็นอย่างดีอย่างไรล่ะเจ้าคะ”

สีหน้าของหรงฉานเปลี่ยนไปเล็กน้อย นางกำลังอึ้งไม่รู้จะตอบกลับเช่นไร เพราะมองออกถึงความผิดปกติบางอย่างในตัวไป๋ลู่

“ขอบพระทัยในน้ำใจของพระชายา แต่ท่านพี่กำลังรอข้าอยู่ เกรงว่าจะ…”

ก่อนที่นางจะพูดจบ ก็มีเสียงดอกไม้ไฟดังขึ้นจากใต้น้ำ ดอกไม้ไฟปะทุขึ้นบนท้องฟ้ายามคิมหันต์ฤดูด้วยความสวยงามตระการตา

งานฉลองดอกไม้ไฟริมน้ำได้เริ่มขึ้นแล้ว

“กรี๊ดดด!”

เสียงกรีดร้องเพราะความตกใจอย่างสุดขีดของหรงฉาน ตู้ม! ร่างของนางร่วงลงน้ำอย่างรวดเร็ว

ไป๋ลู่เจ้าของฝ่ามือที่ผลักหรงฉานลงน้ำ หายไปในความมืดทันทีและฉู่อวิ๋นหานก็ปรากฏตัวขึ้นที่นี่อย่างพอดิบพอดี

นางยืนพิงราวบันได พร้อมตะโกนออกมาเสียงดัง “ช่วยด้วย! ช่วยด้วย! มีคนตกน้ำ!”

เซียวปีเฉิงและอวิ๋นหลิงเมื่อได้ยินก็รีบวิ่งออกมาดู เพียงอึดใจเดียวก็เข้าใจในแผนการของฉู่อวิ๋นหานทันที

เซียวปี้เฉิงใบหน้าเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด รีบออกคำสั่ง “ลู่ฉี! รีบไปช่วยคนขึ้นมา!”

หากเกิดอะไรขึ้นกับหรงฉานบนเรือสำราญลำนี้ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด อวิ๋นหลิงก็ยากที่จะปัดความผิดนี้ออกจากตัวได้

อวิ๋นหลิงมองฉู่อวิ๋นหานด้วยสายตานิ่งเฉย แต่ทว่าในแววตากลับมีความอาฆาตจนชวนขนลุก

“ข้าก็คิดว่านางจะมีแผนอะไร ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง”

เมื่อได้ยิน ฉู่อวิ๋นหานก็ตกใจหมุนตัวหมายจะเดินออกไป

แต่ไม่รอให้นางได้ทำอะไรต่อ อวิ๋นหลิงก็สาวเท้าเข้าหาพร้อมถีบนางจนตัวลอย

“โอ้ย!”

เมื่อเห็นฉู่อวิ๋นหานร่วงลงไปในแม่น้ำอย่างน่าอนาถ ลู่ฉีที่พึ่งรับคำสั่งเมื่อเห็นเช่นนั้นก็อ้าปากค้าง