พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 81

หากไม่เห็นด้วยตาตัวเอง เซียวปี้เฉิงคงไม่มีทางเชื่อว่านี่จะเป็นฝีมือของฉู่อวิ๋นหานจริงๆ

ความจริงทุกอย่างอยู่ตรงหน้าแล้ว เขาเลี่ยงไม่ได้ที่จะไม่ยอมรับ ว่าหญิงสาวที่เคยอ่อนโยนบริสุทธิ์ราวหิมะขาว ตอนนี้กลับกลายเป็นคนจิตใจอำมหิตไปเสียแล้ว

เซียวปี้เฉิงเก็บกระดาษนั่นไว้ เอ่ยสั่งกับตงชิงว่า “เจ้าไปชั้นบนสุดของเรือ ไปบอกกับอวิ๋นหลิงว่าข้ารู้สึกไม่สบายตานิดหน่อย”

“เจ้าค่ะ”

……

ที่ชั้นบนสุดของเรือ อวิ๋นหลิงที่กำลังปวดหัวกับการรับมือกับหรงฉาน ที่จู่ๆ ก็สนใจในโสมหิมะน้ำค้างหยกสูตรปรับปรุงของนางขึ้นมา ทั้งยังยืนกรานจะซื้อกลับไปสองขวด

“แม่นางหรง ยาของข้านั้นถูกจองไว้หมดแล้ว หากท่านต้องการเช่นนั้นหากข้าผลิตออกมาอีก ข้าค่อยส่งคนไปแจ้งท่านดีไหม?”

อวิ๋นหลิงใส่ผ้าคลุมปิดหน้าพยายามหลบสายตาของอีกฝ่าย และดัดเสียงให้ต่ำลง เกรงว่าหรงฉานจะจำตนเองได้

แต่ในสายตาของหรงฉาน กลับมองว่านางกำลังแสร้งเฉยเมยต่อตน

ก็เห็นๆ อยู่ว่าอวิ๋นหลิงต้อนรับเหล่าสตรีสูงศักดิ์ศักดิ์นั่นอย่างเอาอกเอาใจ แต่กับนาง อวิ๋นหลิงกลับพูดน้อยจนแทบนับคำได้ทั้งยังจงใจหลบหน้าไม่มองนางเลยสักนิด

หรงฉานอดไม่ได้ที่จะเผยสีหน้าผิดหวัง “หมดแล้วงั้นหรือ เช่นนั้นขวดตัวอย่างในมือของเจ้าขายต่อให้ข้าได้ไหม?”

นางกังวลว่าอวิ๋นหลิงจะไม่พอใจตนเอง เพราะหากวันนี้ไม่ได้ยานี่กลับไป เกรงว่าวันหน้าก็คงจะไม่มีอีกแล้ว นางจึงเอ่ยถามเสียงนุ่ม

ขวดตัวอย่างในมืออวิ๋นหลิงถูกใช้ไปแล้วเกือบครึ่ง จากการสาธิตการใช้ไปเมื่อครู่ ไม่ว่าจะขายต่อหรือมอบให้หรงฉานไปเฉยๆ ก็ล้วนไม่ค่อยเหมาะสม

ขณะนั้นเอง ราวกับโชคช่วย ตงชิงเดินเข้ามาหานางพอดี

“พระชายาเจ้าคะ ท่านอ๋องบอกว่าจู่ๆก็รู้สึกไม่สบายตา เรียกให้ท่านรีบไปดูโดยเร็วเจ้าค่ะ”

อวิ๋นหลิงได้ยินก็รีบลุกขึ้น เอ่ยลากับเหล่าสตรีสูงศักดิ์ที่นางเชิญขึ้นเรือมาด้วยตัวเอง “ขออภัยด้วย ท่านอ๋องรู้สึกไม่ค่อยสบายข้าต้องรีบไปดู ขออภัยหากต้อนรับทุกท่านได้ไม่ดีเท่าที่ควร”

“ไม่เป็นไรหรอก สุขภาพของท่านอ๋องสำคัญที่สุด เช่นนั้นพวกเราเองก็ไม่อยู่รบกวนแล้ว เราจะรอให้พระชายาส่งคนมามอบยาให้เราที่เรือนก็แล้วกัน”

ว่าจบเหล่าสตรีสูงศักดิ์ทยอยเดินออกไป มีเพียงหรงฉานที่ยังยืนลังเลอยู่ที่เดิม มองแผ่นหลังของอวิ๋นหลิงเดินไกลออกไปอย่างเร่งรีบ

ภายใต้แสงจันทร์สลัวๆ หรงฉานอดไม่ได้ที่จะจ้องมองคนที่พึ่งหันหลังเดินออกไป และลอบพึมพำในใจ

“หืม เหตุใดแผ่นหลังของพระชายาจิ้งอ๋องถึงดูคุ้นๆ ตากันล่ะ? ราวกับเคยเห็นที่ใดมาก่อน?”

อวิ๋นหลิงเมื่อมาถึงชั้นหนึ่งของเรือ ก็เห็นลู่ฉีที่ยืนเฝ้าอยู่ด้านนอก ทว่านางรู้สึกว่าสายตาของเขาที่มองนางดูแปลกไป สายตาที่เขามองมาดูแล้วเต็มไปด้วยความเห็นอกเห็นใจทว่าเก็บซ่อนอะไรบางอย่างไว้ราวกับไม่ต้องการให้นางรู้

“ทำไมเจ้าใช้สายตาแบบนั้นมองข้า?”

ลู่ฉีสะอึกในลำคอ ตอบกลับมาส่งๆ “อ๋า? …สายตาแบบไหนพ่ะย่ะค่ะ? กระหม่อมแค่โดนยุงกันน่ะพ่ะย่ะค่ะ!”

เรื่องที่ท่านอ๋องลอบนัดพบกับคุณหนูรองฉู่จะให้พระชายาล่วงรู้ไม่ได้เด็ดขาด!

แม้จะไม่ถูกกำชับ แต่ลู่ฉีก็ช่วยเซียวปี้เฉิงเก็บความลับนี่เป็นอย่างดี แต่ในใจของลู่ฉีก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าการกระทำของเซียวปี้เฉิงนั้นช่างไม่ซื่อสัตย์เป็นอย่างมาก

แม้คุณหนูรองฉู่จะเป็นหญิงที่ดีคนหนึ่ง แต่พระชายาเองก็ไม่เลวเช่นกัน โดยเฉพาะฝีมือการทำอาหาร…

อวิ๋นหลิงเหลือบมองเขาเล็กน้อย จากนั้นก็เดินเข้าห้องไป

ฉู่อวิ๋นหานยืนอยู่ภายใต้ความมืดมองแผ่นหลังอวิ๋นหลิงเดินเข้าห้องไป แล้วยกยิ้มขึ้นมาอย่างพอใจ

เมื่อฉู่อวิ๋นหลิงสูดกลิ่นสลายวิญญาณนั่นเข้าไป ภายในสามวันนางก็จะไหลตายไปโดยไม่รู้ตัว ในที่สุดนางหญิงสารเลวขัดหูขัดตานี่ก็จะหายไปจากโลกใบนี้เสียที!

ด้วยความพออกพอใจ ฉู่อวิ๋นหานยกมือขึ้นลูบไล้ดอกไม้ประดับบนหัวของตน เหลือบมองไปยังชั้นบนสุดของเรือ

“ไป๋ลู่ ไปทำตามแผนที่วางไว้”

ใครหน้าไหนก็ตามที่ขัดขวางนาง ต้องถูกกำจัดทิ้งให้หมด!

สาวใช้คิ้วบางตากลมข้างๆ ฉู่อวิ๋นหานรับคำสั่งด้วยเสียงหนักแน่น “เจ้าค่ะ!”

……

“หอมจัง กลิ่นอะไรกัน?”

ฉู่อวิ๋นหานเมื่อเข้ามาก็ได้กลิ่นหอมอ่อนๆ

“จู่ๆ ก็เรียกข้าลงมา มีเรื่องอะไรงั้นหรือ?”

ขณะที่นางเพิ่งพูดจบ ก็เห็นสีหน้าที่เคร่งเครียดของเซียวปี้เฉิง

‘จัดเตรียมคนตามรับสั่งของพระชายาจิ้งอ๋องแล้ว เมื่อได้ยินเสียงดอกไม้ไฟปะทุ จะลงมือทันที’