พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 827

ถึงแม้สี่บทความด้านหลังนี้ นอกจากประวัติของพระเจ้าหลวงแล้ว นอกนั้นสามเรื่องจะเป็นการปั้นน้ำเป็นตัวก็ตาม ทว่าก็ไม่ส่งผลกระทบต่อความสนใจอันท่วมท้นของประชาชน

หลังจากวางจำหน่ายหนังสือพิมพ์ประชาชนแล้วก็สร้างความคึกคักให้แก่เมืองหลวงอีกครั้ง

ระหว่างที่ประชาชนหารือเนื้อหาในหนังสือพิมพ์ ก็เริ่มสนใจการเปิดกิจการของสวนสัตว์ ได้ยินว่าบัตรจองเข้าชมหมดในค่ำคืนนั้นเลย

วันที่เปิดสวนสัตว์อย่างเป็นทางการ ประชาชนไปต่อแถวยาวรอตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง มีคนเดินพลุ่งพล่านอย่างมืดฟ้ามัวดิน

แต่สวนสัตว์มีพื้นที่จำกัด หลิวฉิงจึงต้องเปลี่ยนกฎการเข้าชมกะทันหัน คนหนึ่งอยู่ในสวนสัตว์ได้ไม่เกินครึ่งชั่วยาม แล้วให้คนงานแจกซาลาเปาแก่ผู้เข้าชมเพื่อแทนคำขอโทษด้วย

ถึงกระนั้น จวบจนพลบค่ำ ก็ยังมีประชาชนบางส่วนไม่ได้ยลโฉมเทพอสูร ต้องกลับบ้านด้วยความผิดหวัง

มีประชาชนเที่ยวชมสวนสัตว์อย่างคับคั่งติดต่อกันสามวัน วันที่สี่ถึงจะมีคนเข้าน้อยลงเล็กน้อย

หลิวฉิงที่ปกติชอบทำหน้าบอกบุญไม่รับ ช่วงหน้ามีแต่รอยยิ้ม เดินเหินอย่างกระฉับกระเฉง

นางสวมอาภรณ์ตัดสั้นสีเทา รองเท้าแตะที่ทำจากหวาย ล้วนเป็นรูปแบบการแต่งกายที่ผ่านการดักแปลง

หลิวฉิงเดินเข้าตำหนักบูรพาก็พับแขนเสื้อกับขากางเกงเพื่อความเย็นสบาย ก่อนจะกล่าวทักทายพวกเขา

“อุ๊ย น้องเขยก็อยู่ด้วยรึ?”

“ศิษย์พี่ใหญ่ พวกท่านมาแล้วหรือ?”

เซียวปี้เฉิงกระแอมเสียง แล้วละสายตาสั่งให้ตงชิงชงน้ำชา

ถึงแม้อวิ๋นหลิงจะเคยเล่าให้ฟังว่าโลกยุคใหม่ ไม่ว่าจะชายหญิงเด็กเล็กหรือคนเฒ่าคนแก่ การเผยแขนขาเป็นเรื่องปกติ ทว่าจวบจนถึงตอนนี้เขาก็ยังรู้สึกไม่ชิน รู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย

ต้องหาเวลาบอกเจ้าอ๋องหน่อยแล้ว ให้อีกฝ่ายคุมภรรยาดีๆ

อวิ๋นหลิงเห็นรอยตามแขนขาของหลิวฉิงด้วยสายตาอันเฉียบแหลม บางจุดเป็นรอยม่วงแดง บางจุดเป็นเขียวอ่อนๆ

เมื่อนางเห็นร่องรอยชวนค้นหานี้แล้วก็ต้องเบิกตาโพลงด้วยความตะลึง

ไม่คิดว่าเจ้าอ๋องที่ภายนอกดูสุขุม ผู้ใหญ่หลังเกษียณ แท้จริงแล้วคือเสือตัวดีๆนี่เอง แม้แต่หญิงแกร่งอย่างพี่ฉิงยังโดนเล่นงานเป็นสภาพนี้

ชั่วขณะนี้อวิ๋นหลิงต้องมองกู้ฉางเซินในอีกมุมหนึ่ง

“น้องสาว พวกเรามาเยี่ยม”

หลงเย่ติดตามหลังหลิวฉิงเข้ามา พร้อมกับวางตะกร้าใส่ผลไม้สดบนโต๊ะ

เซียวปี้เฉิงรู้เจตนาการมาเยือนของพวกนาง รีบถามอย่างอดรนทนไมไหว “เป็นอย่างไรบ้าง ช่วงนี้สวนสัตว์ทำเงินได้เท่าไหร่?”

“สามวันได้สามหมื่นตำลึง”

เซียวปี้เฉิงไดยินก็ดีใจจนดอกไม้เบ่งบานในใจ

ก่อนหน้านี้เขาแอบอวิ๋นหลิงขายยาทลายเวทให้แก่ศาลต้าหลี่จนเก็บสะสมเป็นเงินก้อนได้ จากนั้นก็ใช้ชื่อเฉียวเย่ร่วมลงทุนกับสวนสัตว์เมืองหลวง ถือเป็นหุ้น่สวนร้อยละหนึ่ง ต่อจากนี้เขาจะได้เงินปันผลทุกๆเดือนแล้ว

“ก่อนหน้านี้พี่รองยังบอกว่าไม่ถนัดทำการค้า ที่แท้ก็เป็นเพียงคำถ่อมตัวนี่เอง ข้าว่าต่อจากนี้จะมีเงินไหลเข้ามาเป็นเทน้ำเทท่าแน่”

หลิวฉิงแย้มยิ้ม สีหน้ายากจะอำพรางความตื่นเต้น “ไม่กล้าหวังให้เงินเข้าเป็นเทน้ำเทท่าหรอก เพราะเพิ่งเปิดกิจการก็จะได้รับความนิยมสูง แต่หลังจากนี้ก็จะค่อยๆลดลง”

“เจ้าอ๋องคำนวณคร่าวๆให้ข้าฟังแล้ว ต่อไปสวนสัตว์จะมีรายได้สองหมื่นล้านต่อเดือน หลังหักค่าคนงานกับภาษีแล้วก็น่าจะมีกำไรเดือนละหนึ่งหมื่นตำลึงขึ้นไป”

เซียวปี้เฉิงได้ยินก็ตัวลอย แสดงว่าต่อจากนี้เขาจะได้รับเงินปันผลเดือนละหนึ่งพันตำลึงขึ้นไป

รวยแล้ว รวยแล้ว

คงเป็นเพราะดีใจเกินไป ความดีใจที่ซ่อนเร้นในใจลอยเข้าหูของหลงเย่

นางหรี่ตาพูดแล้วอมยิ้ม “น้องรองทำเงินได้เยอะ ปี้เฉิงเหมือนจะดีใจแทนนางมากเชียวนะ”

เมื่อลั่นประโยคนี้ออกมา อวิ๋นหลิงจึงจะเห็นว่าเซียวปี้เฉิงยิ้มแก้มฉีกจนมุมปากเกือบถึงติ่งหูแล้ว เกิดความสงสัยขึ้นมาภายในใจทันที

สมกับที่เป็นท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการที่มีวิชากระบี่ล้ำเลิศสุดในปฐพีจริงๆ

หลงเย่ปรายตามองก็รู้ว่านางคิดสิ่งใดอยู่ จึงพูดเสียงเย็นเยียบ “ไม่ใช่เอวเคล็ด เพราะนางไปนอนบนกองเงินสามคืนเต็มๆ ร่างกายจึงมีแต่รอยฟกช้ำ”

อวิ๋นหลิง “...”

เซียวปี้เฉิงเกือบสำลักน้ำชา เขาคิดว่าตัวเองชอบเงินสุดแล้ว ไม่คิดว่าจะมีคนอาการหนักกว่าเขา

อวิ๋นหลิงมองหลิวฉิงด้วยแววตายากจะบรรยาย “พี่ฉิง มีสามีให้นอนด้วยไม่เอา ไปนอนกับเงินทำไม?”

หลิวฉิงที่กำลังพลิกบัญชีดูชะงักงัน “ข้าชวนให้เจ้าอ๋องนอนกับเงินด้วยกันแล้ว แต่เขาปฏิเสธ ข้าคงฝืนใจไม่ได้”

อวิ๋นหลิงเริ่มจับทางได้แล้ว ท่าทางโง่เง่าเต่าตุ่นของพี่ฉิงไม่ต่างจากเมื่อก่อนสักนิด

หรือว่าหลังจากพวกเขาสองคนแต่งงานกัน แต่ยังไม่เคยเข้าเรือนหอ?

นางถามหยั่งเชิง “ชวน? ก่อนหน้านี้ไม่ใช่นอนด้วยกันหรอกหรือ?”

หลิวฉิงส่ายหน้า “เปล่านะ”

“พวกพี่แต่งงานกันแล้ว ไยจึงไม่นอนด้วยกัน?”

“เมื่อก่อนข้าทำงานในสวนสัตว์ นอนกระท่อมที่เคยเป็นคอกหมา ช่วงก่อนก็อยู่แต่ป่าแต่เขา กลัวเขาจะเหม็นกลิ่นของข้า”

เซียวปี้เฉิงในฐานะบุรุษเพศ อดเห็นใจกู้ฉางเซินไม่ได้ “พี่กู้ไม่รังเกียจเดียดฉันท์พี่รองหรอก ตอนที่พี่รองไปตามล่าท่านปู่งูเหลือม ตอนเขาทำงานในสวนสัตว์แทนท่าน ก็เคยนอนกระท่อมหลายคืนเหมือนกัน”

อวิ๋นหลิงรับฟังมาถึงตอนนี้ก็ต้องตะลึงงัน

จากที่คิดว่าเจ้าอ๋องได้เชยชมภรรยาในดวงใจสักที ไหนเลยจะคิดว่ายังคงต้องขยันคว้าหัวใจภรรยาต่อไป

เป็นถึงผู้สำเร็จราชการแห่งแคว้นเป่ยฉิน แต่กลับยอมนอนโรงเลี้ยงหมาเพื่อความรัก ทำเอาคนรู้เรื่องนี้ถึงกับน้ำตาตกในกันเลยทีเดียว