พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 83

ด้านในเรือสำราญ หรงฉานนั่งบนเตียงด้วยใบหน้าอันซีดเซียว ยังคงหลับตาพริ้ม ขนตางอนเต็มไปด้วยหยาดน้ำ

อวิ๋นหลิงรีบกดหน้าอกของหรงฉาน เพื่อปั้มหัวใจให้นาง จากนั้นก็ถอดผ้าคลุมหน้าออกทำตามมาตรฐานวิธีการเปิดลมหายใจ

ไม่นานหรงฉานก็สำลักน้ำออกมาชุดใหญ่ และไอไม่หยุด

อวิ๋นหลิงเห็นดังนั้นก็หันไปสั่งตงชิง “รีบไปเตรียมน้ำร้อนกับเสื้อผ้าสะอาดมา”

หรงฉานเริ่มรู้สึกตัว นางค่อยๆลืมตาขึ้น การมองเห็นพร่ามัวเล็กน้อย สมองเหมือนมีวัชพืนน้ำมาพันเป็นจำนวนมาก

เสียงนี้รู้สึกคุ้นๆ ร่างที่มองไม่ชัดก็รู้สึกคุ้นชินมากเช่นกัน

แล้วท่าทางกดหน้าอก...ยังเหมือนแม่นางหลินอวิ๋นที่เคยช่วยชีวิตพี่ชายอีก

“รับทราบเพคะ พระชายาโปรดรอสักครู่”

พระชายา...ผู้ที่ช่วยนางคือพระชายาจิ้งอ๋อง?

หรือว่า...

หรงฉานเบิกตากว้าง สีหน้ามึนงง ทุกอย่างเกินการคาดเดาของนาง

ราวกับว่าเป็นการพิสูจน์การคาดเดาของนาง อวิ๋นหลิงได้หันกลับมามองหรงฉานด้วยสีหน้าโล่งอก

“เจ้าฟื้นแล้วหรือ ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?”

สายตาหรงฉานจับจ้องไปยังใบหน้าอวิ๋นหลิง อดผ่อนลมหายใจไม่ได้

“แม่นาง...แม่นางหลิน? ใบหน้าท่าน...”

เพราะอวิ๋นหลิงช่วยเปิดลมหายใจให้หรงฉาน เวลานี้จึงไม่ได้สวมหน้าคลุมหน้า ใบหน้าครึ่งซีกของนางน่าสะพรึงกลัวมาก แต่อีกด้านหนึ่งกลับงดงามยิ่ง งามเหมือน “หลินอวิ๋น” ที่เคยเจอวันนั้นเลย

เมื่ออวิ๋นหลิงรับรู้ว่าปิดไม่ได้ จึงยกริมฝีปากแล้วกระพริบตาให้นาง

“ชู่ว์ เป็นความลับ ช่วยข้าเก็บเป็นความลับหน่อยได้ไหม?”

หรงฉานมองนางด้วยความอึ้ง ราวกับกำลังอยู่ในห้วงแห่งความฝันก็ไม่ปาน

สตรีงามที่ทำให้พี่ชายถวิลหาทุกคืนวัน กลับเป็นพระชายาจิ้งอ๋องที่ถูกขนานนามว่าสตรีอัปลักษณ์ เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราย?

เสี้ยววินาทีนี้หรงฉานคิดว่าโลกทัศน์ของตัวเองเปลี่ยนไป

พังทลายเสียเถอะ โลก！

……

เรืออันหรูหราโออ่าจอดเข้าฝั่งอย่างรวดเร็ว ฝูงชนบนบกพากันซุบซิบฉู่อวิ๋นหานเซ็งแซ่

ระหว่างที่ฉู่อวิ๋นหานอยากเป็นลม บุรุษอ่อนโยนที่สวมอาภรณ์หรูรีบสาวเท้าฝ่าฝูงชนเข้ามา

รุ่ยอ๋องใช้เสื้อตัวนอกคลุมร่างเปียกของฉู่อวิ่นหานไว้ จากนั้นก็โอบกอดนางไว้แน่น “อวิ๋นหานเป็นอะไรหรือไม่?”

ทหารคุ้มหน้าไล่ผู้ที่มามุงดูออกไปด้วยสีหน้าเข้มขรึม

คนมุงดูเห็นว่ารุ่ยอ๋องมาก็แยกย้ายกันไปอย่างรู้กาลเทศะ เพียงแต่เมื่อเดินไกลออกไป เสียงวิพากษ์วิจารณ์กลับยิ่งดังขึ้น

“รุ่ยอ๋อง...”

ฉู่อวิ๋นหานโผเข้าอ้อมแขนของรุ่ยอ๋อง น้ำตาเม็ดโตๆก็ไหลออกมาไม่หยุด

ยามนี้นางไม่ได้วางตัว หากแต่เป็นสภาพหมดอาลัยตายอยาก ไม่เหลือความสุขุมในยามปกติเลย

เห็นดังนั้นความปวดใจด้วยความสงสารในแววตารุ่ยอ๋องก็ยากจะปิดบัง “ทำไมอยู่ดีๆถึงตกน้ำได้?”

ฉู่อวิ๋นหลิงขดตา จับแขนรุ่ยอ๋องไว้มั่น เล็บมือเกือบจิบเข้าแขนเขาแล้ว

“ฉู่อวิ๋นหลิง...ฉู่อวิ๋นหลิง”

วินาทีนี้นางโกรธจนตัวสั่นเทิ้ม อยากสับอวิ๋นหลิงเป็นหมื่นๆชิ้น

“นางทำเจ้าตกน้ำหรือ?”

เมื่อได้ยินชื่ออวิ๋นหลิง ใบหน้ารุ่ยอ๋องก็ถมึงทึง แววตามีเปลวไฟแห่งความโกรธลุกโชน

“อวิ๋นหานไม่ต้องกลัว วันนี้ข้าจะทวงความยุติธรรมให้เจ้าเอง ถึงเสด็จปู่จะปกป้องนาง ข้าก็ไม่ยอม”

สิ้นเสียง รุ่ยอ๋องก็พยุงฉู่อวิ๋นหานแล้วมองไปยังเซียวปี้เฉิงที่อยู่ไม่ไกลนัก จากนั้นก็เดินไปที่เรือสำราญ

ลูกน้องที่หรงจั้นส่งไปปกป้องหรงฉานกลับไปรายงานเขา เมื่อเขารู้ว่าน้องสาวตกน้ำ เขาก็มาถึงเรือสำราญหลังจากรุ่ยอ๋องไม่นาน

เมื่อเห็นสภาพมอมแมมของฉู่อวิ๋นหานกับแววตาอันโกรธขึ้งของรุ่ยอ๋อง เขาก็ต้องขมวดคิ้วแน่น

ตอนแรกเขาคิดว่าฉู่อวิ๋นหานเป็นผู้บงการเรื่องน้องสาวตกน้ำเสียอีก

ยามนี้ได้ยินเหมือนจะเป็นฝีมือพระชายาจิ้งอ๋องผู้ร้ายกาจมากกว่า

เซียวปี้เฉิงมาถึงฝั่งก็รีบสั่งให้ทหารคุ้มตัวบุรุษที่ช่วยฉู่อวิ๋นหานไว้

เมื่อขึ้นมาถึงเรือสำราญ หรงจั้นก็มองเซียวปี้เฉิงด้วยใบหน้าบึ้งตึง “จิ้งอ๋อง น้องสาวของข้าเป็นเช่นไรบ้าง ไยอยู่ดีๆถึงตกน้ำกะทันหันเยี่ยงนี้?”

แม้เขาอยากสร้างสัมพันธไมตรีกับเซียวปี้เฉิงมาโดยตลอด ทว่าหากพระชายาจิ้งอ๋องทำร้ายน้องสาวเขา เขาก็ไม่ปล่อยไปง่ายๆแน่

ใบหน้าอันเกรี้ยวกราดของรุ่ยอ๋องเตรียมจะเอาผิด ทว่าเมื่อได้ยินประโยคนี้ก็ชะงักงัน

“แม่นางหรงก็ตกน้ำด้วยหรือ? เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

เมื่อไม่มีสายตาแปลกๆของคนมุงดู ฉู่อวิ๋นหานก็สุขุมขึ้น เมื่อนางเห็นพวกหรงจั้นก็ขบฟัน

“เมื่อครู่ข้ากับแม่นางหรงมาซื้อยาของฉู่อวิ๋นหลิง แต่ฉู่อวิ๋นหลิงกลับชวนให้แม่นางหรงอยู่ชมดอกไม้ไฟด้วยกันตามลำพัง ตอนที่ข้าเข้าไปหาก็เห็นสาวใช้ผลักแม่นางหรงตกน้ำ จึงตะโกนขอความช่วยเหลือ...”

นางเกลียดฉู่อวิ๋นหลิงเข้ากระดูกดำ ไม่แม้แต่จะเอ่ยคำว่าพี่สาว

ใบหน้าหรงจั้นค่อยๆเย็นยะเยือก ใบหน้าบุรุษงามเหนือผู้คนเวลานี้ได้เผยความดุร้ายขึ้น

“จิ้งอ๋อง?”

เขาต้องการคำอธิบาย

เมื่อได้ยินเสียงของฉู่อวิ๋นหาน เซียวปี้เฉิงที่ยังไม่หายผิดหวังในตัวนางก็รู้สึกรำคาญใจเพิ่มขึ้น

เขาขมวดคิ้วมุ่น กล่าวเสียงเคร่งขรึม “มีคนผลักแม่นางหรงจริง ข้าส่งคนไปจับแล้ว”

คนผู้นั้นโดนเข็มอาบยาพิษของอวิ๋นหลิง แม้คิดหนีสุดชีวิตก็หนีไม่พ้นเงื้อมมือของเย่เจ๋อเฟิง

เมื่อได้ยินประโยคนี้ หัวใจฉู่อวิ๋นหานก็กระตุก หนังตาเต้นขึ้นมา ทว่าก็กลับมาสุขุมในเวลาอันรวดเร็ว

ดูผิวเผินไป๋ลู่คือสาวใช้ทั่วไป แท้จริงแล้วเป็นยอดฝีมือที่หาได้ยาก ช่ำชองการซ่อนกายและแอบโจมตีที่สุด ฮูหยินเหลียนมองให้นางมาใช้งาน ไม่โดนจับง่ายๆหรอก

เซียวปี้เฉิงเห็นสีหน้าของนางแล้วนัยน์ตาก็เกิดความผิดหวัง

“ฉู่อวิ๋นหลิงเป็นผู้บงการใช่หรือไม่ อวิ๋นหานเข้ามาเห็นพอดี ดังนั้นจึงผลักหานอวิ๋นตกน้ำไปด้วย”

ยามนี้รุ่ยอ๋องนั่งไม่ติดเก้าอี้เสียแล้ว ตะโกนเสียงแหลมด้วยความเกรี้ยวกราด

“อวิ๋นหาน ใช่หรือไม่?”

ฉู่อวิ๋นหานร่างกายแข็งค้าง การถูกผู้อื่นถีบตกน้ำเป็นที่เรื่องน่าอาย นางไม่ได้พูด จึงพยักหน้าหงึกๆด้วยน้ำตาอันไหลพราก。

รุ่ยอ๋องเกือบบดขยี้พัดในมือให้แหลกสลายแล้ว “เป็นนางจริงๆด้วย นางช่างโหดร้ายยิ่งนัก”

แววตาหรงจั้นซับซ้อน เป็นที่รู้กันดีว่าพระชายาจิ้งอ๋อง ฉู่อวิ๋นหลิงแอบรักรุ่ยอ๋องหลายปี

เพราะความริษยา จึงมีความเป็นไปได้ที่นางจะทำร้ายหรงฉานกับฉู่อวิ๋นหาน

ทว่าเรื่องใหญ่โตเพียงนี้ จิ้งอ๋องกลับทำหน้านิ่ง ไม่มีท่าทางโมโหพระชายาจิ้งอ๋องสักนิด

“เอะอะโวยวายตอนกลางคืนทำไม ถ้าพูดมากอีก เชื่อไหมว่าข้าจะโยนท่านไปเป็นอาหารปลาในแม่น้ำ”

อวิ๋นหลิงผลักประตูห้องแล้วเดินออกมา จากนั้นก็มองแววตาอันรังเกียจเดียดฉันท์ของรุ่ยอ๋อง

ไม่รู้ว่าเจ้าของร่างเดิมชอบคนโง่ดักดานตรงไหน นอกจากหน้าตาแล้วก็ไม่เห็นมีอะไรดีเลย

ทว่าถึงหน้าตาจะดี แต่เวลานี้มายืนประชันกับเซียวปี้เฉิงกับหรงจั้นแล้วความหล่อก็ดับวูบไปเลย

เมื่อหรงจั้นได้ยินเสียงอันคุ้นหู ผู้ที่ตัวเองหวนคะนึงทุกคืนวัน ร่างกายก็สั่นสะท้าน ใช้สายตาอันเฉียบคมมองไปยังสตรีสวมผ้าคลุม

เพลิงโทสะในนัยน์ตารุ่ยอ๋องโชติช่วง ขบฟันกล่าวว่า “เจ้าทำให้อวิ๋นหานตกน้ำใช่ไหม?”

อวิ๋นหลิงปรายตามองฉู่อวิ๋นหานที่ตกอยู่ในสภาพอนาถ ก็ยกมุมปากขึ้นแล้วยิ้มจนตำตารุ่ยอ๋องไปหมด

“เกี่ยวข้องกับข้าจริงๆ”

นางตอบอย่างตรงไปตรงมาด้วยเสียงหนักแน่น

รุ่ยอ๋องโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ “เจ้าจงใจผลักอวิ๋นหานลงน้ำ ข้าจะไปฟ้องเสด็จพ่อ ดูสิว่าเจ้าจะกำแหงได้สักกี่น้ำกัน”

“ทำไมข้าต้องจงใจผลักนางตกน้ำด้วย นางจงใจเอาก้นมาที่เท้าข้าไม่ได้หรือ?”

รุ่ยอ๋องโกรธจนเลือดขึ้นหน้า “ไยโลกนี้ยังมีคนไร้ยางอายเช่นเจ้าเหลืออีก”

“ท่านโกรธมากหรือ?”

“เจ้าคิดว่าไงล่ะ?”

“ข้าไม่ได้ผลักท่านตกน้ำเสียหน่อย ทำไมเหรอ?”

ใบหน้ารุ่ยอ๋องขุ่นเคือง “แล้วเจ้าคิดว่าทำไมล่ะ?”

“ข้าไม่ได้ถีบท่านตกน้ำเสียหน่อย”

รุ่ยอ๋อง “...”

เขาโกรธจนกลอกตามองบน

เซียวปี้เฉิงไม่อยากดูต่อ หากปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไป พี่ชายต้องโมโหตายเพราะอวิ๋นหลิงแน่