พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 83

ด้านในเรือสำราญ หรงฉานนั่งบนเตียงด้วยใบหน้าอันซีดเซียว ยังคงหลับตาพริ้ม ขนตางอนเต็มไปด้วยหยาดน้ำ

อวิ๋นหลิงรีบกดหน้าอกของหรงฉาน เพื่อปั้มหัวใจให้นาง จากนั้นก็ถอดผ้าคลุมหน้าออกทำตามมาตรฐานวิธีการเปิดลมหายใจ

ไม่นานหรงฉานก็สำลักน้ำออกมาชุดใหญ่ และไอไม่หยุด

อวิ๋นหลิงเห็นดังนั้นก็หันไปสั่งตงชิง “รีบไปเตรียมน้ำร้อนกับเสื้อผ้าสะอาดมา”

หรงฉานเริ่มรู้สึกตัว นางค่อยๆลืมตาขึ้น การมองเห็นพร่ามัวเล็กน้อย สมองเหมือนมีวัชพืนน้ำมาพันเป็นจำนวนมาก

เสียงนี้รู้สึกคุ้นๆ ร่างที่มองไม่ชัดก็รู้สึกคุ้นชินมากเช่นกัน

แล้วท่าทางกดหน้าอก...ยังเหมือนแม่นางหลินอวิ๋นที่เคยช่วยชีวิตพี่ชายอีก

“รับทราบเพคะ พระชายาโปรดรอสักครู่”

พระชายา...ผู้ที่ช่วยนางคือพระชายาจิ้งอ๋อง?

หรือว่า...

หรงฉานเบิกตากว้าง สีหน้ามึนงง ทุกอย่างเกินการคาดเดาของนาง

ราวกับว่าเป็นการพิสูจน์การคาดเดาของนาง อวิ๋นหลิงได้หันกลับมามองหรงฉานด้วยสีหน้าโล่งอก

“เจ้าฟื้นแล้วหรือ ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?”

สายตาหรงฉานจับจ้องไปยังใบหน้าอวิ๋นหลิง อดผ่อนลมหายใจไม่ได้

“แม่นาง...แม่นางหลิน? ใบหน้าท่าน...”

เพราะอวิ๋นหลิงช่วยเปิดลมหายใจให้หรงฉาน เวลานี้จึงไม่ได้สวมหน้าคลุมหน้า ใบหน้าครึ่งซีกของนางน่าสะพรึงกลัวมาก แต่อีกด้านหนึ่งกลับงดงามยิ่ง งามเหมือน “หลินอวิ๋น” ที่เคยเจอวันนั้นเลย

เมื่ออวิ๋นหลิงรับรู้ว่าปิดไม่ได้ จึงยกริมฝีปากแล้วกระพริบตาให้นาง

“ชู่ว์ เป็นความลับ ช่วยข้าเก็บเป็นความลับหน่อยได้ไหม?”

หรงฉานมองนางด้วยความอึ้ง ราวกับกำลังอยู่ในห้วงแห่งความฝันก็ไม่ปาน

สตรีงามที่ทำให้พี่ชายถวิลหาทุกคืนวัน กลับเป็นพระชายาจิ้งอ๋องที่ถูกขนานนามว่าสตรีอัปลักษณ์ เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราย?

เสี้ยววินาทีนี้หรงฉานคิดว่าโลกทัศน์ของตัวเองเปลี่ยนไป

พังทลายเสียเถอะ โลก！

……

เรืออันหรูหราโออ่าจอดเข้าฝั่งอย่างรวดเร็ว ฝูงชนบนบกพากันซุบซิบฉู่อวิ๋นหานเซ็งแซ่

ระหว่างที่ฉู่อวิ๋นหานอยากเป็นลม บุรุษอ่อนโยนที่สวมอาภรณ์หรูรีบสาวเท้าฝ่าฝูงชนเข้ามา

รุ่ยอ๋องใช้เสื้อตัวนอกคลุมร่างเปียกของฉู่อวิ่นหานไว้ จากนั้นก็โอบกอดนางไว้แน่น “อวิ๋นหานเป็นอะไรหรือไม่?”

ทหารคุ้มหน้าไล่ผู้ที่มามุงดูออกไปด้วยสีหน้าเข้มขรึม

คนมุงดูเห็นว่ารุ่ยอ๋องมาก็แยกย้ายกันไปอย่างรู้กาลเทศะ เพียงแต่เมื่อเดินไกลออกไป เสียงวิพากษ์วิจารณ์กลับยิ่งดังขึ้น

“รุ่ยอ๋อง...”

ฉู่อวิ๋นหานโผเข้าอ้อมแขนของรุ่ยอ๋อง น้ำตาเม็ดโตๆก็ไหลออกมาไม่หยุด

ยามนี้นางไม่ได้วางตัว หากแต่เป็นสภาพหมดอาลัยตายอยาก ไม่เหลือความสุขุมในยามปกติเลย

เห็นดังนั้นความปวดใจด้วยความสงสารในแววตารุ่ยอ๋องก็ยากจะปิดบัง “ทำไมอยู่ดีๆถึงตกน้ำได้?”

ฉู่อวิ๋นหลิงขดตา จับแขนรุ่ยอ๋องไว้มั่น เล็บมือเกือบจิบเข้าแขนเขาแล้ว

“ฉู่อวิ๋นหลิง...ฉู่อวิ๋นหลิง”

วินาทีนี้นางโกรธจนตัวสั่นเทิ้ม อยากสับอวิ๋นหลิงเป็นหมื่นๆชิ้น

“นางทำเจ้าตกน้ำหรือ?”

เมื่อได้ยินชื่ออวิ๋นหลิง ใบหน้ารุ่ยอ๋องก็ถมึงทึง แววตามีเปลวไฟแห่งความโกรธลุกโชน

“อวิ๋นหานไม่ต้องกลัว วันนี้ข้าจะทวงความยุติธรรมให้เจ้าเอง ถึงเสด็จปู่จะปกป้องนาง ข้าก็ไม่ยอม”

สิ้นเสียง รุ่ยอ๋องก็พยุงฉู่อวิ๋นหานแล้วมองไปยังเซียวปี้เฉิงที่อยู่ไม่ไกลนัก จากนั้นก็เดินไปที่เรือสำราญ

ลูกน้องที่หรงจั้นส่งไปปกป้องหรงฉานกลับไปรายงานเขา เมื่อเขารู้ว่าน้องสาวตกน้ำ เขาก็มาถึงเรือสำราญหลังจากรุ่ยอ๋องไม่นาน

เมื่อเห็นสภาพมอมแมมของฉู่อวิ๋นหานกับแววตาอันโกรธขึ้งของรุ่ยอ๋อง เขาก็ต้องขมวดคิ้วแน่น

ตอนแรกเขาคิดว่าฉู่อวิ๋นหานเป็นผู้บงการเรื่องน้องสาวตกน้ำเสียอีก

ยามนี้ได้ยินเหมือนจะเป็นฝีมือพระชายาจิ้งอ๋องผู้ร้ายกาจมากกว่า

เซียวปี้เฉิงมาถึงฝั่งก็รีบสั่งให้ทหารคุ้มตัวบุรุษที่ช่วยฉู่อวิ๋นหานไว้