พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 84

รุ่ยอ๋องไม่ถนัดเรื่องการถกเถียง ทั้งยังเคยเจอฝีปากกล้าของอวิ๋นหลิงมาแล้ว จึงบิดหน้าไปมองเซียวปี้เฉิงแทน

“เจ้าสาม เจ้าจะปล่อยให้นางทำผิดไปถึงเมื่อใด? อวิ๋นหานเกิดเรื่องบนเรือลำนี้ จำเป็นต้องอธิบายให้ข้าฟัง”

เซียวปี้เฉิงขมวดคิ้วแน่นเป็นปม พี่ใหญ่เป็นคนใสซื่อ ทั้งยังปักใจรักฉู่อวิ๋นหานมานาน หลงอีกฝ่ายจนโงหัวไม่ขึ้น

หากไม่เจอกับตัว หูตารุ่ยอ๋องคงไม่สว่างแน่

“ตอนนี้ยังตัดสินไม่ได้ว่าอวิ๋นหลิงวางแผนทำร้ายแม่นางหรงหรือเปล่า รอให้เจ๋อเฟิงจับตัวสาวใช้กลับมาก่อน จากนั้นก็จะให้คำตอบกับทุกท่าน”

เซียวปี้เฉิงเพิ่งกล่าวจบ เย่เจ๋อเฟิงก็จับตัวไป๋ลู่ที่โดนเข็มพิษกลับมา

“ท่านอ๋อง จับตัวได้แล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ใบหน้าไป๋ลู่เขียวคล้ำ ถูกพันธนาการด้วยเชือก กองอยู่กับพื้นด้วยสองขาอันอ่อนเปรี้ยเพลียแรง

ฉู่อวิ๋นหานที่อยู่ในอ้อมแขนของรุ่ยอ๋องเห็นแล้วก็ขดตา ความตกใจและตื่นตระหนกแวบผ่านนัยน์ตา

พวกนางสองคนมองสบตากัน จากนั้นก็ละสายตาไปอย่างรวดเร็ว เพียงแต่ใบหน้าของฉู่อวิ่นหานซีดขาวกว่าเดิม ริมฝีปากสั่นระริกจนพูดไม่ออก

ไป๋ลู่เก่งเพียงนี้ยังโดนจับได้อีก

สายตาอันเดือดดาลของรุ่ยอ๋องมองไป๋ลู่ ถามเสียงดังว่า “เจ้าเป็นใคร? บังอาจทำร้ายคุณหนูรองฉู่แห่งจวนเหวินกั๋วกงกับคุณหนูหรงแห่งเจิ้นกั๋วกง เจ้ารู้หรือไม่ว่าเป็นความผิดร้ายแรง ต้องโทษประหารเท่านั้น”

หัวใจไป๋ลู่หล่นวูบ ครั้งนี้นางทำงานพลาดจนเผยสถานะตัวเอง จะให้ฉู่อวิ๋นหานกับฮูหยินเหลียนพลอยเดือดร้อนไปด้วยไม่ได้

เมื่อนึกได้ดังนั้น นางก็มีแผนรับมือในใจ เงยหน้ามองรุ่ยอ๋องด้วยแววตาวิงวอน

“บ่าวชื่อไป๋ลู่ รุ่ยอ๋องโปรดระงับโทสะ รุ่ยอ๋องเมตตาด้วยเพคะ บ่าวเป็นเพียงสาวใช้ ไม่มีทางเลือก ต้องทำตามคำสั่งเท่านั้นเพคะ”

“ผู้ใดบีบให้เจ้าทำ?”

ไป๋ลู่ได้ยินก็ร่างสั่นเทา มองอวิ๋นหลิงด้วยความขลาดกลัว จากนั้นก็ละสายตาไป

“คือ...คือ...”

เสียงนางสั่นเทา ไม่กล้าพูดออกมา รุ่ยอ๋องจึงพูดขึ้นมาว่า “คือฉู่อวิ๋นหลิง นางบีบให้เจ้าทำร้ายผู้อื่นใช่หรือไม่?”

“เจ้าไม่ต้องกลัว หากฉู่อวิ๋นหลิงขู่ให้เจ้าทำจริง เจ้าก็บอกมาได้เลย ข้าจะไม่เอาผิดเจ้า ทั้งยังทวงความเป็นธรรมให้เจ้าด้วย”

อวิ๋นหลิงนั่งเอนกายพิงหลังแล้วเลิกคิ้วดูการแสดงอันน่าสนใจ

“อุ๊ย เช่นนั้นท่านก็เก่งกาจมากทีเดียว”

นางพูดเสียงสูง เมื่อรุ่ยอ๋องได้ยินคำเย้ยหยันของนางแล้วเพลิงโทสะที่ระงับไปกลับมาแล่นพล่านในใจอีกครั้ง เขาโกรธจนหัวใจเจ็บตุบๆ

น้ำตาไป๋ลู่พรั่งพรู พยักหน้า “คือ...คือพระชายาจิ้งอ๋องสั่งให้ข้าทำเช่นนี้เพคะ”

“พระชายาจิ้งอ๋องบอกว่าเห็นคุณหนูหรงกับคุณหนูรองฉู่เข้ากันได้ดีแล้วก็ไม่ชอบใจ สั่งให้บ่าวสั่งสอนพวกนางเพคะ...ดังนั้นเมื่อครู่จึงสั่งให้บ่าวชวนแม่นางหรงชมดอกไม้ไฟคนเดียว จากนั้นก็หาโอกาสผลักลงน้ำเพคะ”

เมื่อมองอย่างละเอียดก็พบว่ามีเข็มเงินเล่มเล็กทิ่มบนคอระหงของไป๋ลู่

“ฉู่อวิ๋นหลิง เจ้า...”

รุ่ยอ๋องสูดลมหายใจเข้า แววตาพวกหรงจั้นก็เจือไปด้วยความตกตะลึงและวิเคราะห์

ยังไม่วิเคราะห์ว่าอวิ๋นหลิงทำได้อย่างไร ด้วยท่าทางอันห้าวหาญและโอหังนี้ เขาไม่เคยพบไม่เคยเห็นมาก่อน

สตรีตรงหน้าคือหญิงงามผู้แสนอ่อนโยน ผู้ที่เคยช่วยชีวิตเขาจริงหรือ?

ราวกับพิสูจน์การคาดเดาของหรงจั้น เสียงของหรงฉานลอยมาจากด้านหลังเขา

“สาวใช้คนนี้เป็นคนผลักข้าลงน้ำจริงๆ แต่ข้าเชื่อว่าพระชายาจิ้งอ๋องไม่ใช่คนบงการ เพราะ...ก่อนหน้านี้ ข้ากับพระชายาจิ้งอ๋องรู้จักกันแล้ว นางมีบุญคุณต่อข้า ไม่มีทางทำร้ายข้าเด็ดขาด”

หรงฉานเปลี่ยนชุดสะอาดเอี่ยมตัวใหม่เรียบร้อย มองทุกคนด้วยแววตาแน่วแน่

ได้ยินดังนั้น ฉู่อวิ๋นหานก็รู้สึกเหลือเชื่อ

อะไรน่ะ? ฉู่อวิ๋นหลิงกับหรงฉานรู้จักกันมาก่อนหรือ?

หรงจั้นก็ทึ้งไม่แพ้กัน จากนั้นหัวใจก็หล่นวูบลงไปเรื่อยๆ

ที่แท้...นางก็คือพระชายาจิ้งอ๋องจริงๆ