พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 830

ต้องเล่าเรื่องจากวันเทศกาลชีซีก่อน

อวิ๋นหลิงเป็นคนจิตใจดี เวลามีเทศกาลอะไรก็จะหยุดงานให้พนักงานในโรงยา เมื่อเห็นว่าเป็นเทศกาลชีซี วันแห่งความรัก จึงได้มอบเงินสนับสนุนให้คู่รักไปเที่ยวด้วยกัน

คืนนั้นโรงยาโหยวเจียนจึงเงียบเหงา

วันก่อนหลี่หยวนเส้าเพิ่งสอบเสร็จ เตรียมไปถือศีลกินเจที่วัด คืนนี้ไม่ได้กลับมา

เสี่ยวเติงเพ่าติดให้อุ้มมาก หลี่เมิ่งเอ๋อร์เป็นคนเลี้ยงด้วยตัวเอง สองแม่ลูกพากันนอนแต่หัวค่ำ

ภายในโรงยาอันเงียบกริบ มีเพียงคนโสดที่จำต้องอยู่เฝ้าและทำความสะอาดโรงหมอ

ส่วนเฟิงอู๋จีกับหลี่เมิ่งชูเพิ่งจะสารภาพความในใจต่อกัน ย่อมต้องตัวติดกันเป็นธรรม

“ขาหายดีขึ้นหรือยัง?”

หลี่เมิ่งชูเอาผลไม้สำหรับเซ่นไหว้เทศกาลชีซีมา เปิดหน้าต่างออกแล้วชมแสงจันทรากับเขาด้วยกัน

นับแต่ดรุณีน้อยเข้ามา สายตาของเฟิงอู๋จีก็ไม่เคยละไปจากใบหน้านางเลย

“แผลไม่ลึก แห้งตั้งแต่สองสามวันก่อนแล้ว โอกาสแบบนี้ไม่มีบ่อยๆ คืนนีพวกเราไปดูดอกไม้ไฟที่งานโคมไฟกันไหม?”

วันนี้เป็นเทศกาลชีซีแรกหลังจากที่เขากับหลี่เมิ่งชูตกลงคบกัน คู่รักทั่วไปมักจะไปเดินชมงานโคมไฟ และไปชมดอกไม้ไฟริมแม่น้ำ เฟิงอู๋จีก็ไม่อยากพลาดเรื่องดีๆแบบนี้เช่นกัน

ช่วงนี้ถึงจะอยู่ในโรงยา แต่เพราะมีหลี่หยวนเส้ากับหลี่เมิ่งเอ๋อร์เป็นก้านขวางคอ พวกเขาสองคนจึงไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันนัก

หลี่เมิ่งชูเป็นคนสุขุมแค่ไหน แต่เมื่อตกอยู่ในทะเลแห่งรักจะไม่รู้สึกหวั่นไหวกับคำชวนนี้ได้อย่างไร

“แล้วถ้าเกิดมีคนรู้จักมาเห็นจะทำเช่นไร?”

เฟิงอู๋จีหัวเราะ “หญิงโง่ เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าวันนี้ไม่ว่าจะหญิงหรือชายก็ล้วนสวมหน้ากากในงานโคมไฟได้ พวกเราจูงมือกันเดินอย่างเปิดเผยได้เลย แล้วไม่มีใครตกใจกับภาพที่เห็นด้วย”

หลี่เมิ่งชูนึกถึงเรื่องนี้ก็พยักหน้าด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ

“งั้นพวกเรารีบไปรีบกลับ เดี๋ยวเมิ่งเอ๋อร์ตื่นมาแล้วจะไม่เห็นพวกเรา”

ในสายตาคนนอก ตอนนี้เฟิงอู๋จีเป็นคนไข้ป่วยหนัก แม้แต่เดินลงจากเตียงยังลำบาก

หลังจากให้ผู้จับยาช่วยซื้อหน้ากากอันงดงามประณีตมาสองอัน ทั้งสองก็แต่งกายแปลงโฉม เดินไปพลอดรักจากประตูด้านหลัง

ทว่าไม่นานรถม้าคร่ำครึก็ค่อยๆจอดหน้าประตูโรงยา

ดรุณีน้อยรูปหน้าไข่โดนสาวใช้พยุงลงจากรถม้า ซึ่งก็คือคุณหนูแห่งตระกูลลู่ เจ้ากรมคลัง นามว่าลู่หยินซี

นางขมวดคิ้วมุ่นแล้วตะโกนหน้าประตูโรงยาโหยวเจียน

“ท่านพ่อนะท่านพ่อ คนอื่นแสดงท่าทีเด่นชัดว่าไม่อยากหมั้นหมายกับตระกูลลู่แล้ว แต่ยังจะให้ข้ามาประจบอีก ให้ลูกสาวภรรรยาเอกมาเยี่ยมลูกชายอนุที่ป่วยรักษาตัวนี่นะ เขาคู่ควรแล้วหรือ?”

ได้ยินว่าช่วงก่อนเฟิงอู๋จีโดนทำร้ายยามวิกาลบนท้องถนน ร่างกายขยับเขยื้อนไม่ได้ ต้องรักษาตัวในโรงหมอ

จากที่ทั้งสองตระกูลตกลงกันไว้ว่าจะประกาศการแต่งงานในงานเลี้ยงตระกูล แต่ก็ต้องยืดเวลาออกไปด้วยเหตุนี้

หลังจากนั้นอาลักษณ์ลู่ก็ถามเรื่องการหมั้นหมาย แต่เสนาบดีซ้ายเฟิงก็เอาแต่เฉไฉไปพูดเรื่องอื่นตลอด

ลู่หยินซีมีคนในใจแล้ว คัดค้านการหมั้นครั้งนี้ ย่อมต้องดีใจกับข่าวนี้

ทว่าอาลักษณ์ลู่ไม่อยากพลาดการปรองดองครั้งนี้ จึงให้นางมาเยี่ยมไข้ในเทศกาลชีซีเพื่อดูลาดเลา

สาวใช้พูดด้วยความหวังดี “คุณหนู แม้คุณชายเฟิงจะเป็นลูกอนุ แต่ตอนนี้เขาเป็นคนโปรดของรัชทายาทกับพระชายา ยิ่งเป็นผู้ที่เสนาบดีซ้ายชื่นชอบ ท่านในฐานะลูกภรรยาเอกแต่งกับลูกอนุอย่างเขา ต่อไปก็ไม่ต้องคอยปรนนิบัติแม่สามี อยู่ในจวนสบายจะตาย”

ลู่หยินซีไม่เห็นด้วย เป็นคนโปรดของรัชทายาทกับพระชายาแล้วจะอย่างไรเล่า พี่ยินถังเป็นจอหงวนที่เพิ่งสอบติด เฟิงอู๋จีเอาอะไรไปสู้กับเขา?

สองคนนี้หายตัวไปพร้อมกัน?

......

ในรัตติกาลอันคึกคัก ผิวน้ำคลองมีแสงสะท้อนของดอกไม้ไฟ คลื่นผิวน้ำซัดระยิบระยับ

เฟิงอู๋จีจูงมือหลี่เมิ่งชูแล้วไปชมดอกไม้ไฟริมคลอง ช่างหวานละมุนละไมใจ หารู้ไม่ว่าคนของจวนเฟิงกำลังออกตามหาเขาให้วุ่น

ทั้งสองคนไม่กล้าอยู่ด้านนอกนานๆ ประมาณครึ่งชั่วยามก็เดินจูงมือกลับโรงยาอย่างยิ้มแย้ม

เมื่อแอบเข้าด้านหลังเงียบๆก็เห็นลานที่ควรว่างเปล่ามีคนยืนอยู่หลายคน

คนหลังค่อมในฝูงชนช่างคุ้นตายิ่งนัก ซึ่งก็คือเสนาบดีซ้ายเฟิงผู้มีใบหน้าบูดเบี้ยว

เฟิงอู๋จีชะงักงัน “ท่านปู่?”

อีกฝ่ายเห็นเขาเดินเหินอย่างกระฉับกระเฉง ขาเป็นปกติ ทั้งยังจูงมือดรุณีน้อยเสื้อสีเขียว

สายตาอันเฉียบแหลมของเสนาบดีซ้ายเฟิงฉายไปยังหลี่เมิ่งชู เมื่อรู้ว่านางเป็นใคร เพลิงโทสะพลันประทุขึ้น

“บาดเจ็บสาหัส ธนูมีพิษ ขยับขาไม่ได้?”

เขาขบฟันพูดด้วยความเกรี้ยวกราด แทบจะยืนไม่อยู่กับที่กันเลยทีเดียว

“หน็อยแน่ แม้แต่ข้าก็โดนหลอก ทั้งยังใจกล้าสุงสิงกับนังหนูตระกูลหลี่ เจ้าทำให้ข้าภูมิใจยิ่งนัก”

สำหรับเสนาบดีซ้ายเฟิงแล้ว การที่บุรุษในตระกูลไปพลอดรักกับสตรีถือเป็นเรื่องปกติ แต่ถ้าสตรีผู้นั้นเป็นหลี่เมิ่งชูก็ไม่ปกติแล้ว

วินาทีที่เห็นแม่นางผู้นี้ สมองของเขาราวกับโดนปะทะอย่างดุเดือด ระเบิดอย่างจัง