พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 838

หลี่หยวนเส้าพูดถึงตรงนี้ น้ำเสียงที่ราบเรียบก็มีความสั่นเทาขึ้นมา ไม่ง่ายเลยกว่าจะยับยั้งไม่ให้น้ำตาไหลออกมาอีก

ได้ยินคำพูดที่จริงใจ หลี่เมิ่งชูเองก็ดวงตาแดงก่ำขึ้นมา เข้าไปซบที่ไหล่ของเขาด้วยดวงตาที่แดงรื้น

“ท่านพี่พูดอะไรโง่ๆ พวกเราสามพี่น้องจะด้วยอยู่กันตลอดชีวิต”

หลี่หยวนเส้าสูดจมูก ผ่านไปชั่วครู่ก็ยิ้มพลางตบไปที่หลังของนาง เอ่ยด้วยเสียงอบอุ่นว่า “เอาล่ะเอาล่ะ วันนี้พี่ทำให้เจ้าเห็นเป็นเรื่องตลกแล้ว ข้าจะไปล้างหน้าเสียหน่อยจะได้ออกไปเจอผู้คนได้”

หลังจากที่พยายามสงบสติอารมณ์แล้ว เขาก็ตักน้ำมาล้างหน้าให้สะอาด เม้มปากพลางเดินออกไปข้างนอก ถามหาเฟิงอู๋จีกับเด็กในร้านยาโหยวเจียน

ไม่ว่าอย่างไร ก็ต้องสั่งสอนเจ้าหมอนี่สักครั้ง

ถือว่าเป็นการสร้างบารมี อนาคตหากเจ้าหมอนี่เจริญในหน้าที่การงานแล้ว จะได้ไม่กล้าปฏิบัติไม่ดีต่อเมิ่งชู

……

วันนี้เฟิงอู๋จีได้กลับบ้านตระกูลเฟิงเพื่อส่งข่าว ระหว่างทางที่กลับโรงยา ก็ถูกกองบรรณาธิการของสำนักพิมพ์มีเงินเอาแต่ใจห้อมล้อมเอาไว้

คนกลุ่มนี้ได้ยินข่าวก็มาปักหลักรอล่วงหน้า ชักแม่น้ำทั้งห้าและลากเขาเข้าไปในร้านน้ำชา ถามเรื่องเกี่ยวกับเสนาบดีซ้ายขวาที่ทะเลาะกันในช่วงเช้าไม่หยุด

เบื้องหลังของสำนักพิมพ์มีเงินเอาแต่ใจนั้น เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เกิดข้อสงสัยเกี่ยวโยงกับตำหนักบูรพา สองสามีภรรยากงจื่อโยวได้ใช้ชื่อเสียงของจวนอ๋องจินในการก่อตั้งขึ้นมา

ประชาชนรู้ว่าหนังสือพิมพ์เอกชนฉบับนี้ มีคนในยุทธภพที่ลึกลับคนหนึ่งที่ใช้ชื่อว่า”นายท่านหลง”เป็นผู้ก่อตั้ง

แต่เป็นเพราะว่ามีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับตำหนักบูรพามาก เฟิงอู๋จีจึงรู้ว่า”นายท่านหลง”คนนี้ก็คือพระชายาจินอ๋อง ดังนั้นตอนที่ถูกเชิญไปสัมภาษณ์ จึงให้ความร่วมมือกับพวกเขาเป็นอย่างดีในการเดินเข้าไปในร้านน้ำชา

เพราะเป็นศิษย์พี่ใหญ่ของพระชายารัชทายาท อย่างไรเสียก็ต้องให้เกียรติบ้าง

เห็นเขามีท่าทีเป็นมิตรและมีมารยาท กองบรรณาธิการอดไม่ได้ที่จะแอบชื่นชม ไม่เสียแรงที่เป็นนักเรียนจากสำนักศึกษาชิงอี้ ความสุภาพเรียบร้อยไม่ขาดตกบกพร่องเลยสักนิด

ไม่เหมือนก่อนหน้านี้ที่พวกเขาอยากจะไปเยี่ยมจวนเสนาบดีหลี่ กลับถูกบ่าวใช้ไม้ไล่ตีพวกเขาออกมาอย่างดุร้าย

แต่เมื่อเผชิญกับคำถามต่างๆนานาที่กองบรรณาธิการสัมภาษณ์ เฟิงอู๋จีก็จงใจตอบไม่ตรงคำถาม

“ขอถามคุณชายเฟิง ตามที่มีการร่ำลือในหมู่ชาวบ้าน เช้าวันนี้ท่านเสนาบดีซ้ายเฟิงและท่านเสนาบดีขวาหลี่ได้มีการต่อสู้กันในโรงยาโหยวเจียน เป็นเรื่องจริงหรือไม่”

เฟิงอู๋จีนิ่งอึ้งไป เรื่องนี้เกี่ยวพันถึงชื่อเสียงของสองตระกูล เขาย่อมไม่สามารถพูดความจริงออกไปได้ มิเช่นนั้นหากข่าวแพร่ออกไปไม่รู้จะเกิดปัญหาอะไรตามมาอีก

แต่เขาก็ไม่สามารถตอบคำถามได้ ถ้าเอาแต่หลีกเลี่ยงการสัมภาษณ์ ถ้าข่าวลือที่เป็นเท็จแพร่ออกไป ผลที่เกิดขึ้นจะร้ายแรงยิ่งกว่า

และนี่ก็เป็นเหตุผลหลักที่เขาไม่ได้ปฏิเสธ เมื่อถูกกองบรรณาธิการขอสัมภาษณ์

เมื่อเทียบกับการปล่อยให้ชาวบ้านพูดกันไปส่งเดช ไม่สู้ให้เขาเป็นคนเอ่ยออกมาเองจะดีกว่า

เฟิงอู๋จีพยักหน้า “มีเรื่องเช่นนี้จริง”

เรื่องนี้ปิดไม่อยู่ การปฏิเสธจะทำให้ดูแปลกพิลึก