พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 845

สองข้างทางของเมืองหลวงที่กว้างและราบเรียบ ประชาชนต่างก็ตื่นตกใจไปตามๆกัน

หลังจากที่สวนสัตว์เปิดทำการ มีคนไม่น้อยที่ไปสักการะสัตว์เทพทั้งสี่ด้วยความเลื่อมใส แต่สวนสัตว์ไม่สามารถรองรับคนในเมืองหลวงที่มีถึงสองแสนคนไม่ได้ ดังนั้นจึงมีคนจำนวนมากที่ไม่เคยมีโอกาสได้เห็นท่านปู่ที่องอาจกับตาตนเอง

แม้จะเป็นชาวบ้านที่เคยไปสวนสัตว์ แต่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นงูเหลือมยักษ์ยืดตัวออกมาอย่างใกล้ชิดเช่นนี้

ร่างที่ยาวกว่าสิบเมตรเลื้อยไปตามถนนที่ทอดยาว ส่งผลกระทบรุนแรงต่อการมองเห็นของผู้คน

“เทพงูมาเยือนโลกเพื่อจะตอบแทนบุญคุณพระชายารัชทายาทที่ช่วยฝ่าเคราะห์ฟ้าผ่า ครรภ์ของพระชายารัชทายาทต้องไร้กังวลอย่างแน่นอน แผ่นดินแคว้นต้าโจวต้องเจริญรุ่งเรืองไปชั่วกาลนาน”

ในกลุ่มคน หน้ากากเงินที่ปลอมตัวเป็นชาวบ้านร้องตะโกนขึ้นอย่างตื่นเต้น คุกเข่าลงกับพื้นและเริ่มโขกศีรษะคำนับ

มีเขาเป็นผู้นำ คนในสำนักทิงเสวี่ยคนอื่นๆก็ทยอยทำตามหน้ากากเงิน

“เมืองหลวงมีเทพงูคุ้มครอง พวกปีศาจชั่วร้ายต้องไม่กล้าเข้าใกล้อย่างแน่นอน”

“ถูกต้อง”

ประชาชนที่ตกตะลึงถูกสำนักทิงเสวี่ยพูดชักนำ ต่างก็เชื่อว่าเป็นเรื่องจริงด้วยความตื่นเต้น คุกเข่าลงกับพื้น อ้อนวอนให้เทพงูคุ้มครอง

หลิวฉิงมองรอบๆอย่างวิเคราะห์ ใช้พลังจิตปลอบใจท่านปู่งูเหลือมที่ไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่ด้วยใบหน้าเรียบเฉย

【ท่านปู่อดทนเอาไว้ ประเดี๋ยวก็ผ่านไปแล้ว เส้นทางนี้ไม่ยาว】

ท่านปู่งูเหลือมไม่พูดจา เพียงแต่หลังจากที่ผู้คนรอบข้างรวมตัวกันมากขึ้น เห็นได้ชัดว่าเลื้อยเร็วขึ้นไม่น้อย

ไม่มีธุระอะไรก็พามันออกมาเดินเที่ยว เกินไปเรื่อยๆในแต่ละครั้ง

ช่างเป็นกรรมที่ติดค้างสัตว์สี่ขาเหล่านี้ในชาติก่อนจริงๆ

……

จุดที่คึกคักที่สุดในเมืองหลวง บนหอน้ำชา

ยินถังโบกพัดในมือ ดวงตาอ่อนโยนราวกับสายน้ำ เอ่ยปลอบหญิงสาวตรงหน้าอย่างด้วยเสียงอบอุ่น

“ซือซือไม่ต้องเสียใจเกินไป ความหวังดีของเจ้า คนอื่นไม่เข้าใจความพยายามของเจ้า ไม่ได้ผิดที่เจ้าเลย”

โม่อี้ซือดวงตาแดงก่ำ นิ้วเรียวเล็กบิดผ้าเช็ดหน้า ยิ้มทั้งน้ำตาก่อนจะเอ่ยว่า “พี่ถัง ขอบคุณท่านที่สละเวลาเป็นพิเศษเพื่อมาอยู่เป็นเพื่อนข้า ตอนนี้ข้าอารมณ์ดีขึ้นมากแล้ว”

เมื่อวานถูกด่าไปหลายครั้ง วันนี้นางจึงอดไม่ได้ที่จะมาหายินถัง เล่าเรื่องทั้งหมดให้เขาฟัง ในบรรดาคนมากมาย มีเพียงยินถังที่เข้าใจนาง ยังชมว่านางเป็นคนดีที่รู้จักเป็นห่วงส่วนรวม

โม่อี้ซือมองใบหน้าหล่อเหลาของเขาที่คล้ายคลึงกับเซียวปี้เฉิงอยู่สองส่วน ในใจก็รู้สึกหวานล้ำและสบายใจ และแอบรู้สึกโดดเดี่ยวอยู่หลายส่วน

ถ้าหากท่านน้ารัชทายาทสามารถเข้าใจนางเหมือนยินถังก็คงจะดี

ยินถังใช้ด้ามพัดดันจานของหวานที่ประณีตไปตรงหน้าโม่อี้ซือ เผยรอยยิ้มสดใส “ว่ากันว่าเวลาไม่สบายใจให้กินของหวานจะดีขึ้น ซือซือก็กินสักหน่อย จะได้ไม่รู้สึกขมขื่นในใจ”

โม่อี้ซือพยักหน้าด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ อายจนไม่กล้ามองเขา เอาแต่ก้มหน้าก้มตากินของว่าง

โตมาจนป่านนี้ เป็นครั้งแรกที่นางได้พบกับผู้ที่ที่หล่อเหลามีความสามารถ ทั้งยังอ่อนโยนเอาใจใส่ต่อนางเช่นนี้ ดวงตาที่แฝงด้วยความรักคู่นั้น แตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับสายตาของผู้ชายที่เซียวโจวที่เต็มไปด้วยความดูหมิ่นและน่ารังเกียจ

“พี่ถังก็กินบ้างเถอะ”

ยินถังหรี่ตาลง พิงกับพนักเก้าอี้อย่างเกียจคร้านและชื่นชมภาพตรงหน้า “คนโบราณมักจะกล่าวว่าความงามของหญิงสาวมักจะทำให้ลืมหิว และวันนี้ได้เห็นซือซือ ข้าก็เข้าใจความหมายที่แท้จริงในคำพูดเหล่านั้นแล้ว แค่นั่งมองอยู่ตรงนี้ ก็ไม่รู้สึกหิวแล้ว”

โม่อี้ซือถูกเลี้ยงดูอยู่แต่ในบ้าน ไหนเลยจะเคยพบกับคนที่พูดคำรักได้พอดิบพอดีเหมือนกับยินถังเช่นนี้ หัวใจกระสับกระส่าย เกิดความหวั่นไหวขึ้นมาทันที

ยินถังมองใบหน้าที่แดงเพราะความเขินอาย ชื่นชมอยู่ครู่หนึ่ง อดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจอย่างเสียดาย

ผู้หญิงที่งดงามเช่นนี้ แม้จะมีชาติกำเนิดเป็นลูกบุญธรรม แต่ได้รับความรักจากองค์หญิงอี๋อันและจักรพรรดิจาวเหริน มีดีกว่าหลิ่วชิงเยี่ยนที่เป็นลูกสาวอนุภรรยาที่ถูกเมินเฉยเย็นชาไม่รู้ตั้งเท่าไหร่

แม้จะเป็นคนซื่อและโง่เขลา แค่แสวงหาความสนุกและสดใหม่ นานไปก็ต้องเบื่อแน่นอน