พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 846

ทุกคนตกใจสะดุ้งโหยงกับเสียงประทัดที่ดังขึ้นกะทันหัน ต่างพากันส่งเสียงเอะอะโวยวายมองไปทั้งสี่ทิศ

“เกิด เกิดอะไรขึ้น เมื่อครู่เสียงอะไร!”

“ประทัดมาจากไหน ใครมาเล่นพิเรนทร์แถวนี้ ข้าตกใจจนแทบเป็นลม!”

“ต้องไปฟ้องศาลต้าหลี่ให้มาจับตัวคนทำผิด ให้เขาชดใช้ค่าทำขวัญ!”

หลิวฉิงกระโดดลงจากหลังม้า กวาดสายตามองท้องฟ้าทั้งสองด้านของถนนอย่างเย็นชา

“ใครกล้าบังอาจโจมตีใต้เท้าเทพงูหลือมที่นี่!”

ท่านปู่งูเหลือมฟื้นสติจากอารามตกใจ เขาหยุดเลื้อย ส่งเสียงขู่ฟ่อๆ ด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวอย่างไม่หยุดหย่อน

สุนัขบัดซบตัวไหนจงใจเล่นอุตริกับเขา

คราวนี้ท่านปู่งูเหลือมโกรธจัด แม้ว่าเขาจะเป็นผู้สูงวัยที่อ่อนโยนและเป็นสายพุทธ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่มีอารมณ์!

หากพญางูเหลือมไม่แสดงศักดาออกมา คงคิดว่าเขาเป็นแค่ปลาไหลเปื้อนโคลนตัวจ้อยหรือเปล่า

ไม่ทันไรเขาก็ชูคอแผ่แม่เบี้ย ก่อนอีกฝ่ายจะหายไป นางก็จับสังเกตได้ถึงความอาฆาตมาดร้ายที่ซ่อนอยู่ในดวงตา

ในห้องรับรองของโรงน้ำชา เด็กรับใช้เอ่ยประจบเสียงค่อยด้วยความตื่นเต้น “สมแล้วที่เป็นคุณชาย ไม่เห็นเทพงูหลือมอยู่ในสายตาเลยด้วยซ้ำ!”

ยินถังหัวเราะหยันในใจ เทพงูหลือมน่ะหรือ อีกประเดี๋ยวก็จะกลายเป็นปีศาจงูที่ถูกประหารชีวิต

เขาเดินออกจากหน้าต่าง ไม่ได้สังเกตว่างูเหลือมยักษ์หยุดกึกบนถนนแล้วหมุนตัวกลับ มุ่งหน้าตรงมายังโรงน้ำชา ทำให้ผู้คนกรีดร้องระงมด้วยความตื่นตระหนก

ยินถังได้ยินเสียงกรีดร้องอันน่าสะพรึงกลัวข้างนอก เขาอารมณ์ดียิ่งนัก มุมปากหยักโค้งขึ้นอย่างอดมิได้

เวลานี้เองโม่อี้ซือได้ยินเสียงแว่วมาจากภายนอก นางอดเดินออกมาจากห้องด้านในด้วยใบหน้าซีดเผือดและเสียงที่สั่นเครือไม่ได้

“พี่ถัง ข้างนอกเกิดอะไรขึ้น ซือซือกลัว…”

“บางทีอาจถูกปีศาจร้ายบุกโจมตี งูเหลือมยักษ์ที่อยู่ข้างนอกจึงออกอาละวาด แต่อย่ากลัวเลยซือซือ มีข้าอยู่ทั้งคน เจ้าจะปลอดภัย”

โม่อี้ซือฟังแล้วตกใจยิ่งนักจนแข้งขาอ่อนแรงทันที “อะ...อะไรนะ”

ยินถังหรี่ตาเล็กน้อย โอบหญิงงามที่ตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อมาไว้ในอ้อมแขนอย่างเป็นธรรมชาติ แล้วปลอบโยนนางด้วยเสียงอันอบอุ่น

ลูกสาวบุญธรรมขององค์หญิงอี๋อันกับอ๋องไหวเซียงเป็นคู่ตุนาหงันอันไร้ที่ติยิ่งนัก เขาจึงหมายจะใช้โอกาสนี้จัดการให้หนำใจ

เด็กรับใช้ที่เป็นก้างขวางคอเห็นเช่นนี้ ก็เงียบเสียงอย่างรู้ความ กำลังคิดจะยกประทัดที่เหลืออยู่ในกล่องออกไป

ขณะนี้เองประตูห้องรับรองถูกแรงมหาศาลกระแทกจนเปิดออก

ยินถังมองออกไปโดยไม่รู้ตัว รูม่านตาพลันหดลง โลหิตทั่วร่างไหลกลับไปที่ศีรษะ

เห็นงูเหลือมตัวมหึมาค่อยๆ เลื้อยเข้ามาหาเขาอย่างช้าๆ เห็นเกล็ดแข็งบนร่างใหญ่ยักษ์กับเพลิงโทสะในดวงตาโตสีทองอร่ามอย่างชัดเจน

ที่ด้านบนของหัวงูขนาดใหญ่แผ่แม่เบี้ยฉายแววดุร้ายเล็กน้อย ราวกับสัตว์เทวะที่กำลังจะกลายร่างเป็นมังกรคะนองน้ำ

อารมณ์ที่เรียกว่า ‘ความหวาดกลัว’ แล่นริ้วเข้าสู่ทั้งสมองและหัวใจของยินถังอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ครั้นโม่อี้ซือเงยหน้าขึ้นก็เห็นภาพที่น่าสยดสยองนี้ นางกรีดร้องสุดเสียงตรงนั้นเลย

“อ๊ากๆๆๆ ...!”

เสียงกรีดร้องทำให้ยินถังแสบแก้วหูแทบจะระเบิด คนที่อยู่ในอ้อมแขนกรีดร้องเสร็จก็กลอกตาเป็นลมหมดสติไปทันที

ยินถังตัวแข็งทื่อ ตื่นตระหนกจนอกสั่นขวัญแขวน

ทันทีที่สบตากับอสรพิษ เขาเกิดความรู้สึกแปลกๆ คล้ายกับจ้องตาคนอยู่

เขาโพล่งออกมาราวกับถูกเทพผีดลใจ “ไม่ใช่ข้า แต่เป็นเขา!”

ยินถังตัดสินใจชี้ไปยังเด็กรับใช้ที่กำลังถือกล่องและกลัวจนฉี่ราดไปแล้วทันที

เด็กรับใช้ร้องไห้ฟูมฟายในทันใด “ไม่ๆๆ...ไม่ใช่ข้า ท่านเทพโปรดไว้ชีวิต โปรดไว้ชีวิตด้วย!”

ท่านปู่งูเหลือมเหลือบมองพวกเขาอย่างเย็นชาแวบหนึ่ง จ้องเขม็งไปที่ยินถัง แล้วขู่ฟ่อๆ ใส่เขาด้วยความโกรธเกรี้ยวหลายครั้ง

จากนั้นก็จู่โจมพุ่งเข้ากระแทกยินถังและคนอื่นๆ กระเด็นออกไปนอกหน้าต่างอย่างรุนแรง

หวนนึกถึงวันที่มาแคว้นต้าโจวครั้งแรก ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าเวลาผ่านไปหนึ่งปีครึ่งแล้ว

ไม่รู้ว่าห่านหัวโตที่น่ารักตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่

แต่ยามนี้เสวียนจีไม่มีเวลาไปสนใจห่านหัวโต ระหว่างทางมาแคว้นต้าโจว นางได้ยินข่าวลือว่าอวิ๋นหลิงตั้งท้องลูกปีศาจคลอดลูกไม่ได้เสียที ขณะนี้ร้อนใจยิ่งนัก

พอเข้าเมืองได้นางก็รีบกระโดดลงจากรถเทียมลา ก่อนโบกมือลาเต้าหวู๋ซินโดยไม่สนใจฟังคำอธิบายของเต้าหวู๋ซินเลย

“ท่านนักพรต ขอบคุณที่ดูแลข้ามาตลอดทาง อีกทั้งจ่ายค่ารถให้ข้าทั้งหมดด้วย ตอนนี้ข้าต้องไปหาพี่สาว ท่านก็รีบไปเยี่ยมลูกสาวของท่านเถอะ ยุทธภพกว้างใหญ่นักหากมีวาสนาคงได้พบกันอีก ถ้ามีธุระอันใดจะมาหาข้า ก็ไปพบที่จวนจินอ๋องได้!”

เต้าหวู๋ซินพยักหน้า มองนางหายลับไปจากสายตาด้วยท่าทีอ่อนโยน อมยิ้มไม่เอื้อนเอ่ยวาจา

……

ตำหนักบูรพา ท้องนภาสีครามหมู่เมฆาสีขาวพลิ้วลอยอย่างอ้อยอิ่ง

อวิ๋นหลิงนั่งอาบแดดอยู่ในลาน เพิ่งได้รับข่าวว่าท่านปู่งูเหลือมมาถึงวังแล้ว

หลิวฉิงก็เล่าเรื่องที่คาดไม่ถึงทั้งหมดที่เกิดขึ้นระหว่างทางให้ฟังด้วย

เซียวปี้เฉิงขมวดคิ้วมุ่นเล็กน้อย จากนั้นกล่าวปลอบใจอวิ๋นหลิง “ท่านปู่งูเหลือมจะอยู่ในวังจนกว่าเจ้าจะคลอด เช่นนี้ต่อให้บรรดาผู้คนจะคลางแคลงใจแค่ไหน พวกเราก็จะมีคำอธิบายให้ภายนอกทราบแน่นอน”

“ข้าอยากขอให้พี่เอ้อร์หลีว์อยู่เป็นเพื่อนหลิงเอ๋อร์ในวังสักสองวัน ข้าอยากจะจัดการเรื่องของยินถังให้เรียบร้อย”

หลิวฉิงพยักหน้าสื่อว่าเข้าใจแล้ว

ทว่าอวิ๋นหลิงกลับถอนใจ “ต่อให้ท่านปู่งูเหลือมจะมา เขาก็ช่วยข้าทำคลอดไม่ได้หรอก”

ถึงแม้จะแก้ข่าวลือได้แล้ว แต่คำถามที่ว่านางจะคลอดได้อย่างไรนั้นก็ยังเป็นปัญหาอยู่ดี

ขณะนี้ตงชิงก็สาวเท้าเดินจากนอกตำหนักเข้ามาอย่างเร่งรีบ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความดีใจระคนประหลาดใจ

“พระชายา พระเจ้าหลวงส่งข่าวด่วนมาจากตำหนักฉางหนิง แจ้งว่าพบคนที่ช่วยทำคลอดให้ท่านได้แล้ว!”

ได้ยินเช่นนี้ เซียวปี้เฉิงก็ลุกพรวดขึ้นยืนทันที “เจ้าว่าอะไรนะ เป็นผู้ใด!”