พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 848

ราวกับเขารู้ว่านางจะถามอะไร เต้าหวู๋ซินตอบด้วยเสียงอบอุ่น “เจ้าคลอดลูกให้สบายใจก่อน หลังจากแม่ลูกปลอดภัยแล้ว ข้าจะบอกทุกอย่างที่เจ้าอยากรู้เอง”

เสียงของเขาไพเราะเสนาะหู เจือพลังที่สามารถปลอบประโลมจิตใจผู้คนได้ ทำให้อารมณ์ของอวิ๋นหลิงสงบลงอย่างน่าประหลาด

ความคิดฟุ้งซ่านทั้งหมดทั้งมวลถูกชะล้างออกไป นางไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายพูดว่าแม่ลูกปลอดภัยแล้ว

หลังจากอวิ๋นหลิงผ่อนคลายร่างกายโดยไม่รู้ตัว เต้าหวู๋ซินก็เหยียดนิ้วหยกเรียวยาวกดท้องของนางเบาๆ สองสามทีผ่านชุดกระโปรง

กระแสน้ำอุ่นก็แพร่กระจายจากปลายนิ้วของเขาไปยังแขนขาตลอดทั่วร่างกายของนาง

เริ่มแรกเป็นความรู้สึกสบายใจอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน แต่ไม่นานอาการปวดแปลบที่หายไปนานก็แล่นริ้วเข้ามาที่ท้องของนาง

“โอ๊ย……”

ร่างกายของอวิ๋นหลิงสั่นสะท้าน ใบหน้าซีดลงหลายส่วน นางรู้ตัวว่ากำลังจะคลอด!

เต้าหวู๋ซินที่เดิมควรจะทำคลอดให้นางกลับชักมือออก แล้ววางมือบนศีรษะของนาง ลูบแผ่วเบาอย่างปลอบโยนสองครั้ง

“นางหนู ผ่อนคลายหน่อย อาจจะใช้เวลานานแต่ไม่เจ็บแน่นอน”

สิ้นคำ เต้าหวู๋ซินก็เดินไปอีกด้านหนึ่งของฉากกั้นแล้วนั่งเงียบๆ บนเบาะ

เขาหยิบปลาไม้ที่ใช้เคาะอันเก่าที่มีจุดด่างดำออกมาจากอกเสื้อ หลับตาแล้วเริ่มเคาะเบาๆ อย่างเนิบช้า

ทุกคนที่อยู่นอกตำหนักรู้สึกว่าเต้าหวู๋ซินทิ้งอวิ๋นหลิงไว้ตามลำพังอยู่หลังฉากกั้น พวกเขาก็อดยืนขึ้นอย่างเป็นกังวลไม่ได้

จะเห็นว่าเต้าหวู๋ซินกำลังนั่งเงียบๆ พวกเขาก็ไม่กล้าเข้าไปรบกวน

เวลาผ่านไปทีละน้อยๆ ดวงตะวันค่อยๆ ตกลับเหลี่ยมเขาและหายไปในหมู่เมฆ

ท้องเริ่มบีบตัวเป็นระยะๆ เดิมอวิ๋นหลิงคิดว่าจะยืดเยื้อ จึงเตรียมใจรับมืออย่างเต็มที่

ไม่นึกว่านางจะผล็อยหลับไปพร้อมกับเสียงปลาไม้ที่เคาะเป็นจังหวะนุ่มนวลและไพเราะเพราะพริ้งโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว

ด้านนอกตำหนัก หลิวฉิงนั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ ขาซ้ายสั่นพั่บๆ ไม่หยุดนั้นแสดงถึงความร้อนใจ

เซียวปี้เฉิงมุ่นคิ้วดำขลับเดินไปมา มองเข้าไปในตำหนักเป็นระยะๆ และพึมพำไม่ขาดปาก

“ทำไมไม่ได้ยินเสียงล่ะ…เริ่มคลอดแล้วใช่หรือไม่…”

เต้าหวู๋ซินนั่งอยู่ข้างฉากกั้นมาเกือบชั่วยามแล้ว เขาไม่ได้ยินเสียงร้องของอวิ๋นหลิงด้วยความเจ็บปวดแม้แต่ครั้งเดียว

หากไม่อาศัยพลังจิตจนรู้ว่านางอยู่ในสภาพปกติดี เซียวปี้เฉิงก็คงจะบุกเข้าไปถามอย่างอดไม่ได้

ตงชิงพนมมืออธิษฐานตลอด “ขอพระโพธิสัตว์ปกปักรักษา...เง็กเซียนฮ่องเต้ปกป้องคุ้มครอง...ขอให้พระชายาทรงคลอดอย่างปลอดภัย...”

พระเจ้าหลวงและคนอื่นๆ อดทนรออย่างใจจดใจจ่อ

จนกระทั่งแสงจันทร์นวลผ่องปรากฏบนท้องฟ้ายามรัตติกาล ลมกระโชกแรงพัดมาหวือๆ ตามมากับเสียงฟ้าร้องและอสนีบาตฟาดเปรี้ยง จากนั้นสายพิรุณก็เทลงมา

สายฟ้าสีม่วงน้ำเงินพุ่งพาดผ่านท้องฟ้ามืดสนิท เสียงฟ้าร้องดังจนแสบแก้วหู ปรากฏการณ์ที่ผิดปกติเช่นนี้ดึงดูดความสนใจของผู้คนในเมืองให้เปิดหน้าต่างออกดู

ข่าวที่อวิ๋นหลิงจะคลอดลูกแพร่กระจายจากเมืองหลวงไปยังนอกวัง

“...ท่านแม่ น่ากลัวมากเลย บนท้องฟ้าเหมือนมีสัตว์ประหลาดอยู่เลย”

“ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกลัว นั่นเป็นเสียงที่เทพงูหลือมกำลังต่อสู้กับปีศาจร้าย เพื่อปกป้องพระชายาระหว่างคลอดลูก!”

วันนี้ท่านปู่งูเหลือมมาสำแดงฤทธิ์เดชที่เมืองหลวง รวมถึงเรื่องไม่คาดฝันของยินถังด้วย

เผชิญกับปรากฏการณ์บนท้องฟ้าเช่นนี้ ผู้คนก็เชื่อมโยงกับคำพูดของหลิวฉิง จึงเชื่ออย่างสนิทใจว่าเทพงูหลือมกำลังต่อสู้กับปีศาจร้ายเพื่อปกป้องอวิ๋นหลิง

จวนเหวินกั๋วกง รัฐทายาทผู้เฒ่าคุกเข่าต่อหน้าองค์พระพุทธรูป โขกศีรษะครั้งแล้วครั้งเล่า กราบไหว้จนนับครั้งไม่ถ้วน ปากเอาแต่พึมพำว่า

“พระพุทธองค์ โปรดเห็นแก่ข้าที่ทำความดีและไม่ทำชั่วมาทั้งชีวิต โปรดช่วยลูกสาวข้าให้คลอดอย่างปลอดภัย!”

ในจวนจินอ๋อง หลงเย่ได้รับข่าวด่วนก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้า ดึงหูของเสวียนจีแล้ววิ่งผลุนผลันออกไป

“เศรษฐีหนุ่ม ท่านรีบให้หน้ากากเงินเตรียมรถสามล้อให้หน่อย!”

ในโรงยาโหยวเจียน หลี่เมิ่งเอ๋อร์กล่อมลูกชายที่ร้องไห้งอแงในอ้อมแขน มองท้องฟ้ายามค่ำคืนด้วยสายตาหนักอึ้งโดยไม่พูดอะไรสักคำ