พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 849

ตั้งครรภ์ครั้งนี้ไม่ใช่เด็กธรรมดา หรือว่าจะเป็นลูกเทพเซียนมาจุติ?

ขณะนี้หลายๆ คนก็มีความคิดเช่นนี้อยู่ในใจ

แม้แต่หลงเย่และคนอื่นๆ ก็พลอยสงสัยว่าปรากฏการณ์ทางธรรมชาติเช่นนี้ บังเอิญตรงกับการเกิดของเด็กคนนี้หรือไม่

แม้ว่าพลังจิตจะเป็นพลังมหัศจรรย์ที่สามารถสร้างปรากฏการณ์เหนือธรรมชาติได้จริง แต่ก็ไม่ได้ลึกลับนัก

คำว่า ‘ลูกเทพเซียน’ นั้นค่อนข้างเกินขอบเขตการรับรู้ของพวกนางไปบ้าง

……

ในหอนอน เซียวปี้เฉิงมอบลูกสาวให้กับนางกำนัลอย่างไม่ใคร่เต็มใจ จากนั้นก็นั่งลงข้างเตียงแล้วตระกองกอดอวิ๋นหลิงไว้

“หลิงเอ๋อร์ เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง เมื่อคืนข้างนอกลมแรงฝนตกหนัก ฟ้าร้องดังสนั่นหวั่นไหวทั้งคืน ข้าใช้พลังจิตแล้วไม่ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวของเจ้าเลย ข้าร้อนใจจนหวิดจะมีน้ำโห”

อวิ๋นหลิงซบอกของเขาแล้วส่ายหน้า “เมื่อคืนข้าหลับลึกมาก นอกจากเสียงเคาะปลาไม้แล้วก็ไม่ได้ยินอะไรเลย...พอข้าตื่นขึ้นมาอีกที เด็กก็คลอดแล้ว”

เล่าถึงเหตุการณ์เมื่อคืน นางก็รู้สึกว่าเหลือเชื่อและเกินจริง

“และข้าก็ไม่เหนื่อยหรือเจ็บปวดเลยสักนิดหลังจากหลับไปตื่นหนึ่ง ตอนนี้รู้สึกผ่อนคลายและกระปรี้กระเปร่ามากขึ้นกว่าเดิม”

นัยน์ตาของเซียวปี้เฉิงฉายแววแปลกใจ กล่าวอย่างอดไม่ได้ว่า “หวู๋ซินไต้ซือผู้นี้จะเป็นเทพเซียนหรือเปล่า”

“ไม่รู้ว่าเป็นเทพเซียนหรือเปล่า แต่เขาน่าจะมาจากโลกของข้า เขาเอ่ยคำว่าพลังจิตกับข้าตรงๆ เลย ถึงขั้นรู้ด้วยว่าตอนคลอดลูก เด็กจะดูดซับพลังจิตของแม่…”

ทั้งสองสามีภรรยามองหน้ากัน ดวงตาพลันวูบไหว

เซียวปี้เฉิงอดมองไปทางฉากกั้นไม่ได้ เต้าหวู๋ซินไม่ได้อยู่ข้างหลังนั้นแล้ว จักรพรรดิจาวเหรินเชิญเขาไปที่ตำหนักข้าง

ข่าวที่น่าตกใจนี้ทำให้เขาความคิดฟุ้งซ่าน ขณะอารมณ์พลุ่งพล่าน เขาก็ได้กลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์อีกครั้ง จึงเข้าไปสูดดมใกล้ๆ อวิ๋นหลิงอย่างอดมิได้

“นับตั้งแต่เจ้าตั้งท้อง ก็ได้ห้ามไม่ให้จุดธูปในตำหนักบูรพาทั้งหมดเลยไม่ใช่หรือ แล้วกลิ่นธูปมาจากไหน”

เป็นกลิ่นหอมมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว ไม่เหมือนกลิ่นธูปหรือกลิ่นดอกไม้สมุนไพรทั่วไป

กลิ่นหอมอุ่นๆ ที่ไม่อาจพรรณนาได้นี้ยังคงลอยอ้อยอิ่งอยู่ที่ปลายจมูกเป็นพักๆ ทำให้รู้สึกผ่อนคลายสบายตัว

เวลานี้เอง เสียงประหลาดใจและตื่นเต้นของตงชิงดังมาจากด้านหลังฉากกั้น

“รัชทายาท พระชายา! องค์หญิงน้อยเกิดมาพร้อมกับกลิ่นหอมแปลกๆ เมื่อคืนฝนตกหนักมากขนาดนั้น แต่เช้านี้ดอกไม้ในสวนหลวงก็ปลอดภัยดี บานสะพรั่งไปทั่ว แม้แต่กล้วยไม้ที่ถูกรดน้ำจนตายในตำหนักข้างก็กลับมีชีวิตขึ้นมา! ท่านว่าองค์หญิงน้อยจะเป็นเทพธิดาดอกไม้กลับชาติมาเกิดหรือไม่เพคะ”

อวิ๋นหลิงอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็หลุดหัวเราะ

นางไม่รู้ว่าลูกสาวเป็นเทพธิดาดอกไม้กลับชาติมาเกิดหรือไม่ แต่เด็กคนนี้มีพลังจิตล้นหลาม เหนือกว่าพี่ชายทั้งสองของนางมากนัก และพลังจิตของนางก็อ่อนโยนอย่างยิ่ง

การคาดเดาครั้งก่อนถูกต้อง ความสามารถในยามนี้ของนางไม่พอจะประคับประคองให้คลอดลูกผ่านไปด้วยดีได้

แม้ว่าเซียวปี้เฉิงจะช่วยอีกแรง แต่ก็อาจจะไม่สำเร็จ

“ตงชิง อุ้มลูกมาให้ข้าดูหน่อย”

ตงชิงอุ้มเด็กที่ล้างเนื้อล้างตัวจนสะอาดสะอ้านแล้วห่อด้วยผ้าอ้อมมา เด็กหญิงตัวนุ่มนิ่มก็หยุดร้องไห้ในทันใด เริ่มมองหาอาหารในอ้อมอกของอวิ๋นหลิง

อวิ๋นหลิงลองสูดจมูกก็ได้กลิ่นหอมอุ่นๆ มาจากตัวลูกสาวจริงๆ

สายตาของเซียวปี้เฉิงจับจ้องไปยังลูกสาว นัยน์ตาดำขลับเจือความรักที่ไม่อาจปกปิดได้ และไม่อยากจะละสายตาไปแม้สักขณะเดียว

“หลิงเอ๋อร์ นางเกิดมาหน้าตาจิ้มลิ้มนัก ต่อไปจะต้องเหมือนเจ้าอย่างแน่นอน”

ตงชิงอดแย้มยิ้มและเอ่ยชมไม่ได้ “จริงด้วยเพคะ เมื่อครู่หม่อมฉันเห็นองค์หญิงน้อยก็รู้สึกว่าเหมือนตุ๊กตาเด็กนำโชคในภาพวาดปีใหม่เลย!”

บางทีอาจเป็นเพราะอวิ๋นหลิงตั้งท้องนานเกินไป หรืออาจเป็นเพราะเหตุผลอื่นที่ทำให้เด็กตัวน้อยพอเกิดมาก็ผิวขาวผ่องและอ้วนจ้ำม่ำ สุดแสนน่ารักงดงาม

“พี่สาม! พี่มัวทำอะไรอยู่ในนั้น รีบอุ้มเด็กตัวน้อยออกมาให้พวกเรายลโฉมหน่อยสิ ทุกคนกำลังรออยู่ในตำหนัก!”