พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 849

ตั้งครรภ์ครั้งนี้ไม่ใช่เด็กธรรมดา หรือว่าจะเป็นลูกเทพเซียนมาจุติ?

ขณะนี้หลายๆ คนก็มีความคิดเช่นนี้อยู่ในใจ

แม้แต่หลงเย่และคนอื่นๆ ก็พลอยสงสัยว่าปรากฏการณ์ทางธรรมชาติเช่นนี้ บังเอิญตรงกับการเกิดของเด็กคนนี้หรือไม่

แม้ว่าพลังจิตจะเป็นพลังมหัศจรรย์ที่สามารถสร้างปรากฏการณ์เหนือธรรมชาติได้จริง แต่ก็ไม่ได้ลึกลับนัก

คำว่า ‘ลูกเทพเซียน’ นั้นค่อนข้างเกินขอบเขตการรับรู้ของพวกนางไปบ้าง

……

ในหอนอน เซียวปี้เฉิงมอบลูกสาวให้กับนางกำนัลอย่างไม่ใคร่เต็มใจ จากนั้นก็นั่งลงข้างเตียงแล้วตระกองกอดอวิ๋นหลิงไว้

“หลิงเอ๋อร์ เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง เมื่อคืนข้างนอกลมแรงฝนตกหนัก ฟ้าร้องดังสนั่นหวั่นไหวทั้งคืน ข้าใช้พลังจิตแล้วไม่ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวของเจ้าเลย ข้าร้อนใจจนหวิดจะมีน้ำโห”

อวิ๋นหลิงซบอกของเขาแล้วส่ายหน้า “เมื่อคืนข้าหลับลึกมาก นอกจากเสียงเคาะปลาไม้แล้วก็ไม่ได้ยินอะไรเลย...พอข้าตื่นขึ้นมาอีกที เด็กก็คลอดแล้ว”

เล่าถึงเหตุการณ์เมื่อคืน นางก็รู้สึกว่าเหลือเชื่อและเกินจริง

“และข้าก็ไม่เหนื่อยหรือเจ็บปวดเลยสักนิดหลังจากหลับไปตื่นหนึ่ง ตอนนี้รู้สึกผ่อนคลายและกระปรี้กระเปร่ามากขึ้นกว่าเดิม”

นัยน์ตาของเซียวปี้เฉิงฉายแววแปลกใจ กล่าวอย่างอดไม่ได้ว่า “หวู๋ซินไต้ซือผู้นี้จะเป็นเทพเซียนหรือเปล่า”

“ไม่รู้ว่าเป็นเทพเซียนหรือเปล่า แต่เขาน่าจะมาจากโลกของข้า เขาเอ่ยคำว่าพลังจิตกับข้าตรงๆ เลย ถึงขั้นรู้ด้วยว่าตอนคลอดลูก เด็กจะดูดซับพลังจิตของแม่…”

ทั้งสองสามีภรรยามองหน้ากัน ดวงตาพลันวูบไหว

เซียวปี้เฉิงอดมองไปทางฉากกั้นไม่ได้ เต้าหวู๋ซินไม่ได้อยู่ข้างหลังนั้นแล้ว จักรพรรดิจาวเหรินเชิญเขาไปที่ตำหนักข้าง

ข่าวที่น่าตกใจนี้ทำให้เขาความคิดฟุ้งซ่าน ขณะอารมณ์พลุ่งพล่าน เขาก็ได้กลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์อีกครั้ง จึงเข้าไปสูดดมใกล้ๆ อวิ๋นหลิงอย่างอดมิได้

“นับตั้งแต่เจ้าตั้งท้อง ก็ได้ห้ามไม่ให้จุดธูปในตำหนักบูรพาทั้งหมดเลยไม่ใช่หรือ แล้วกลิ่นธูปมาจากไหน”

เป็นกลิ่นหอมมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว ไม่เหมือนกลิ่นธูปหรือกลิ่นดอกไม้สมุนไพรทั่วไป

กลิ่นหอมอุ่นๆ ที่ไม่อาจพรรณนาได้นี้ยังคงลอยอ้อยอิ่งอยู่ที่ปลายจมูกเป็นพักๆ ทำให้รู้สึกผ่อนคลายสบายตัว

เวลานี้เอง เสียงประหลาดใจและตื่นเต้นของตงชิงดังมาจากด้านหลังฉากกั้น

“รัชทายาท พระชายา! องค์หญิงน้อยเกิดมาพร้อมกับกลิ่นหอมแปลกๆ เมื่อคืนฝนตกหนักมากขนาดนั้น แต่เช้านี้ดอกไม้ในสวนหลวงก็ปลอดภัยดี บานสะพรั่งไปทั่ว แม้แต่กล้วยไม้ที่ถูกรดน้ำจนตายในตำหนักข้างก็กลับมีชีวิตขึ้นมา! ท่านว่าองค์หญิงน้อยจะเป็นเทพธิดาดอกไม้กลับชาติมาเกิดหรือไม่เพคะ”

อวิ๋นหลิงอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็หลุดหัวเราะ

นางไม่รู้ว่าลูกสาวเป็นเทพธิดาดอกไม้กลับชาติมาเกิดหรือไม่ แต่เด็กคนนี้มีพลังจิตล้นหลาม เหนือกว่าพี่ชายทั้งสองของนางมากนัก และพลังจิตของนางก็อ่อนโยนอย่างยิ่ง

การคาดเดาครั้งก่อนถูกต้อง ความสามารถในยามนี้ของนางไม่พอจะประคับประคองให้คลอดลูกผ่านไปด้วยดีได้

แม้ว่าเซียวปี้เฉิงจะช่วยอีกแรง แต่ก็อาจจะไม่สำเร็จ

“ตงชิง อุ้มลูกมาให้ข้าดูหน่อย”

ตงชิงอุ้มเด็กที่ล้างเนื้อล้างตัวจนสะอาดสะอ้านแล้วห่อด้วยผ้าอ้อมมา เด็กหญิงตัวนุ่มนิ่มก็หยุดร้องไห้ในทันใด เริ่มมองหาอาหารในอ้อมอกของอวิ๋นหลิง

อวิ๋นหลิงลองสูดจมูกก็ได้กลิ่นหอมอุ่นๆ มาจากตัวลูกสาวจริงๆ

สายตาของเซียวปี้เฉิงจับจ้องไปยังลูกสาว นัยน์ตาดำขลับเจือความรักที่ไม่อาจปกปิดได้ และไม่อยากจะละสายตาไปแม้สักขณะเดียว

“หลิงเอ๋อร์ นางเกิดมาหน้าตาจิ้มลิ้มนัก ต่อไปจะต้องเหมือนเจ้าอย่างแน่นอน”

ตงชิงอดแย้มยิ้มและเอ่ยชมไม่ได้ “จริงด้วยเพคะ เมื่อครู่หม่อมฉันเห็นองค์หญิงน้อยก็รู้สึกว่าเหมือนตุ๊กตาเด็กนำโชคในภาพวาดปีใหม่เลย!”

บางทีอาจเป็นเพราะอวิ๋นหลิงตั้งท้องนานเกินไป หรืออาจเป็นเพราะเหตุผลอื่นที่ทำให้เด็กตัวน้อยพอเกิดมาก็ผิวขาวผ่องและอ้วนจ้ำม่ำ สุดแสนน่ารักงดงาม

“พี่สาม! พี่มัวทำอะไรอยู่ในนั้น รีบอุ้มเด็กตัวน้อยออกมาให้พวกเรายลโฉมหน่อยสิ ทุกคนกำลังรออยู่ในตำหนัก!”

เมื่อลั่นประโยคนี้ออกมา ทุกคนก็เริ่มพูดคุยกันอย่างออกรสออกชาติทันที

เยียนอ๋องชิงพูดก่อน “ชื่อเซียนเซียน นางต้องเป็นเทพธิดากลับชาติมาเกิดแน่ๆ!”

หรงฉานเสนอแนะ “อืม ลูกสาวของหวยหยูตั้งชื่อว่าเสี่ยวเหนียนเกา เช่นนั้นก็ตั้งชื่อว่าเสี่ยวทางหยวน”

เด็กน้อยสองคนที่อยู่ข้างๆ พากันส่งเสียงเรียกพร้อมๆ กันว่า “เสี่ยวถวนถวน เสี่ยวถวนถวน!”

เห็นพวกเขาตั้งท่าจะทะเลาะกัน พระเจ้าหลวงก็ตรัสด้วยความเอือมระอา

“เอาละ เอาละ ดูพวกเจ้าแต่ละคนสิ เรียนหนังสือเสียเปล่า ตั้งชื่ออะไรไม่เห็นจะเข้าท่าเลยสักนิด ไม่มีความหมายแฝงใดๆ เลย ดูข้าดีกว่า!”

ได้ยินเช่นนี้ เซียวปี้เฉิงที่กำลังครุ่นคิดก็ขยับเข้ามาแล้วกล่าวว่า “เสด็จปู่ ท่านมีชื่ออะไรดีๆ บ้าง”

พระเจ้าหลวงกระแอมให้คอโล่ง ตรัสด้วยสีพระพักตร์เคร่งขรึม “เด็กคนนี้มีกลิ่นหอมแปลกประหลาดมาตั้งแต่แรกเกิด และดอกไม้นานาพรรณข้างนอกก็บานสะพรั่งพร้อมๆ กันโดยไม่ดูฤดูกาล ถึงจะไม่ได้เกิดในช่วงเทศกาลดอกไม้ แต่คิดว่าต้องเกี่ยวข้องอะไรบางอย่างกับเทพธิดาดอกไม้เป็นแน่”

เทศกาลดอกไม้เป็นเทศกาลที่ระลึกถึงวันเกิดของเทพธิดาดอกไม้

“มีบทกวีสมัยโบราณ เมื่อถึงสารทฤดูวันที่แปดเดือนเก้า ข้าจะบานสะพรั่งเหนือหมู่มวลบุปผา...ประโยควรรคทองอันลือลั่นของลำนำเบญจมาศนี้ เหมาะกับเด็กคนนี้ยิ่งนัก”

รุ่ยอ๋องฟังแล้วอดพยักหน้าไม่ได้ กล่าวยกย่อง “ยังเป็นเสด็จปู่ที่คิดคำได้อย่างลึกซึ้ง พวกหลานๆ ขอยอมศิโรราบ”

เนื่องจากเป็นชื่อเล่น ทุกคนจึงติดกับการคิดคำแบบสั้นๆ เรียบง่าย

พระเจ้าหลวงได้รับคำชม ใบหน้าฉายแววภาคภูมิใจอย่างไม่อาจปิดบัง

“เช่นนั้นข้าว่าตั้งชื่ออาจวี๋จะดีกว่า!”

“…”

เซียวปี้เฉิงฟังแล้วแทบจะสำลักน้ำลาย