พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 853

หลิวฉิงตบไปที่หลังศีรษะของเสวียนจีหนึ่งที เอ่ยเสียงเย็นว่า “ร้องอะไรกัน ก็ยังมีพวกเราอยู่ไม่ใช่หรือ ไม่เอาถ่านจริงๆ”

จะเป็นสิ่งทดลองหรือไม่ สำหรับนางมันไม่สำคัญ

สิ่งที่ไม่เคยมีมาก่อน ตอนนี้ทุกคนต่างก็มีแล้ว เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว

เสวียนจีสะอึกไป รีบกลั้นน้ำตาอย่างเชื่อฟัง ยิ้มทั้งน้ำตาว่า “จะว่าไปก็ใช่ เดิมทีข้าแค่รู้สึกว่าพวกเราถูกชะตากันมาก คิดไม่ถึงว่าจะมีความเกี่ยวข้องที่ใกล้ชิดกันถึงเพียงนี้”

สายตาของอวิ๋นหลิงก็อ่อนโยนลงหลายส่วน

ก็จริง แม้จะไม่มีคนที่เรียกว่าพ่อแม่ แต่พวกนางก็ยังมีกันและกัน

อีกอย่าง......ในร่างกายของพวกนางต่างก็มีชิ้นส่วนยีนของเต้าหวู๋ซิน

ไม่ว่าจะพูดถึงด้านความรู้สึกหรือความสัมพันธ์ทางสายเลือด พวกนางล้วนเป็นพี่น้องที่แท้จริง เป็นญาติสนิทที่อีกฝ่ายไม่สามารถตัดขาดได้

หลงเย่นั่งนิ่งอยู่ข้างๆครู่หนึ่ง ทำการย่อยข้อมูลมหาศาลเหล่านี้เป็นคนแรก จากนั้นก็จ้องมองไปยังเต้าหวู๋ซิน

“แล้วท่านทำให้พวกเรามาถึงโลกนี้ได้อย่างไร แล้วมีจุดประสงค์อะไร”

“พวกเจ้าเป็นทายาทของข้า ข้าย่อมต้องชี้นำให้พวกเข้ามาที่นี่ แต่ไม่ได้มาอยู่ในโลกนี้......เพื่อรับความลำบาก”

ตอนที่เต้าหวู๋ซินพูดประโยคนี้ ไม่สามารถปิดบังความรู้สึกผิดในน้ำเสียงได้

ไม่ว่าอย่างไร พี่น้องพวกนี้ต้องลำบากลำบนอยู่ในโลกอีกใบมานานหลายปี เพราะความประมาทเลินเล่อของเขา

“ขอพูดจากใจ ข้าก็ยากจะมั่นใจได้ว่าพวกเจ้าเป็นคนในโลกไหนกันแน่ แม้ว่าศตวรรษที่ยี่สิบสามจะเป็นสถานที่ที่พวกเจ้ากำเนิด แต่โลกนี้ก็นับได้ว่าเป็นบ้านเกิดของพวกเจ้าเช่นเดียวกัน ข้าย่อมเห็นแก่ตัวที่อยากจะพาพวกเจ้ามาที่นี่”

มาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันที่นี่

“อีกอย่าง รากเหง้าแห่งจิตวิญญาณเทียม ไม่สามารถปล่อยให้มันเป็นหายนะต่อไปให้กับโลกอื่นได้ มิเช่นนั้นวิถีต่างๆจะวุ่นวายล่มสลายในไม่ช้า”

ถึงเวลานั้น เขาก็จะกลายเป็นคนร้ายที่ทำให้เกิดผลเช่นนั้น ย่อมต้องแก้ไขในความผิดที่เกิดขึ้นจากอารมณ์ชั่ววูบก่อนหน้านี้

“ดังนั้น พวกเจ้าสี่คนจำเป็นต้องกลับมาอยู่ข้างกายข้า......เป็นจิตใต้สำนึกที่ช้าทิ้งไว้ช่วยพวกเจ้าหนีออกมาจากองค์กรมอยเร และหลังจากที่พวกเจ้าหนีไปแล้ว ก็เป็นข้าที่ผลักดินให้พวกเจ้าตาย เป็นการแก้แค้นต่อองค์กรมอยเร”

วิญญาณทะลุมิตินั้นเป็นเรื่องที่สูญเสียพลังงานอย่างยิ่ง อีกทั้งยังต้องค้นหาปรากฏการณ์ทางท้องฟ้าและโอกาสที่เหมาะสม เขาไร้หนทางที่จะกลับไปยังศตวรรษที่ยี่สิบสามทันที ดังนั้นจึงได้แต่เริ่มลงมือจากสี่พี่น้องอวิ๋นหลิง

แผนการนี้ เขาเสียเวลานับร้อยปี

คิ้วที่ขมวดแน่นมานายของหลงเย่ที่สุดก็คลายลง “เป็นเช่นนี้นี่เอง เมื่อครู่ฟังท่านพูดมาตั้งเยอะข้ายังรู้สึกประหลาดใจอยู่เลย ในเมื่อพวกเราทั้งสี่คนเป็นสิ่งทดลองที่ประสบความสำเร็จมากที่สุด ตอนที่องค์กรไล่ล่าพวกเรา ทำไมต้องใช้วิธีการระเบิดกับพวกเราด้วย”

พวกนางล้วนตายโดยที่ร่างแหลกเหลว นั่นไม่เท่ากับว่าทุกอย่างที่ทุ่มเทไปในการวิจัยล้วนสูญเปล่าหรอกหรือ

ที่แท้ก็เป็นการกระทำของเต้าหวู๋ซิน ทุกอย่างล้วนสมเหตุสมผลแล้ว

สายตาของเต้าหวู๋ซินแฝงไปด้วยความรู้สึกผิด พยักหน้าเอ่ยว่า “ขอโทษที่ต้องใช้วิธีการเช่นนี้ทำให้พวกเจ้าต้องเจ็บปวด แต่ข้าจำเป็นต้องทำ”

มีเพียงพวกนางสี่คนที่สามารถทำลายองค์กรมอยเรให้สิ้นซากได้ แต่พวกนางที่เป็นสิ่งทดลองที่ประสบความสำเร็จ ก็ไม่สามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ แม้แต่เลือดหยดเดียวก็ทิ้งไว้ไม่ได้

หลงเย่น้ำเสียงราบเรียบ “ไม่มีอะไรต้องขอโทษ พวกเราอยู่ในโลกนั้น แม้จะมีชีวิตรอดก็คงไม่ได้อยู่อย่างสงบสุข”

หลิวฉิงยักไหล่ “กลายเป็นเถ้าถ่านก็ดี ข้าไม่อยากจะให้ร่างตัวเองที่ตายไปแล้ว ถูกคนอื่นนำไปใช้ประโยชน์ แค่คิดก็ทำให้รู้สึกคลุ้มคลั่งแล้ว”

เสวียนจีก็สั่นสะท้านขึ้นมาด้วยความรังเกียจ “แหวะ ข้าไม่อยากจะเป็นเหมือนในหนังเรื่องผีชีวะ ถูกโคลนเป็นจำนวนมาก ให้คนอื่นนำไปทดลองราวกับหนู......”

อวิ๋นหลิงทอดถอนใจเบาๆ สำหรับเต้าหวู๋ซิน การฆ่าพวกนางเป็นหนทางที่ดีกว่า