พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 853

หลิวฉิงตบไปที่หลังศีรษะของเสวียนจีหนึ่งที เอ่ยเสียงเย็นว่า “ร้องอะไรกัน ก็ยังมีพวกเราอยู่ไม่ใช่หรือ ไม่เอาถ่านจริงๆ”

จะเป็นสิ่งทดลองหรือไม่ สำหรับนางมันไม่สำคัญ

สิ่งที่ไม่เคยมีมาก่อน ตอนนี้ทุกคนต่างก็มีแล้ว เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว

เสวียนจีสะอึกไป รีบกลั้นน้ำตาอย่างเชื่อฟัง ยิ้มทั้งน้ำตาว่า “จะว่าไปก็ใช่ เดิมทีข้าแค่รู้สึกว่าพวกเราถูกชะตากันมาก คิดไม่ถึงว่าจะมีความเกี่ยวข้องที่ใกล้ชิดกันถึงเพียงนี้”

สายตาของอวิ๋นหลิงก็อ่อนโยนลงหลายส่วน

ก็จริง แม้จะไม่มีคนที่เรียกว่าพ่อแม่ แต่พวกนางก็ยังมีกันและกัน

อีกอย่าง......ในร่างกายของพวกนางต่างก็มีชิ้นส่วนยีนของเต้าหวู๋ซิน

ไม่ว่าจะพูดถึงด้านความรู้สึกหรือความสัมพันธ์ทางสายเลือด พวกนางล้วนเป็นพี่น้องที่แท้จริง เป็นญาติสนิทที่อีกฝ่ายไม่สามารถตัดขาดได้

หลงเย่นั่งนิ่งอยู่ข้างๆครู่หนึ่ง ทำการย่อยข้อมูลมหาศาลเหล่านี้เป็นคนแรก จากนั้นก็จ้องมองไปยังเต้าหวู๋ซิน

“แล้วท่านทำให้พวกเรามาถึงโลกนี้ได้อย่างไร แล้วมีจุดประสงค์อะไร”

“พวกเจ้าเป็นทายาทของข้า ข้าย่อมต้องชี้นำให้พวกเข้ามาที่นี่ แต่ไม่ได้มาอยู่ในโลกนี้......เพื่อรับความลำบาก”

ตอนที่เต้าหวู๋ซินพูดประโยคนี้ ไม่สามารถปิดบังความรู้สึกผิดในน้ำเสียงได้

ไม่ว่าอย่างไร พี่น้องพวกนี้ต้องลำบากลำบนอยู่ในโลกอีกใบมานานหลายปี เพราะความประมาทเลินเล่อของเขา

“ขอพูดจากใจ ข้าก็ยากจะมั่นใจได้ว่าพวกเจ้าเป็นคนในโลกไหนกันแน่ แม้ว่าศตวรรษที่ยี่สิบสามจะเป็นสถานที่ที่พวกเจ้ากำเนิด แต่โลกนี้ก็นับได้ว่าเป็นบ้านเกิดของพวกเจ้าเช่นเดียวกัน ข้าย่อมเห็นแก่ตัวที่อยากจะพาพวกเจ้ามาที่นี่”

มาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันที่นี่

“อีกอย่าง รากเหง้าแห่งจิตวิญญาณเทียม ไม่สามารถปล่อยให้มันเป็นหายนะต่อไปให้กับโลกอื่นได้ มิเช่นนั้นวิถีต่างๆจะวุ่นวายล่มสลายในไม่ช้า”

ถึงเวลานั้น เขาก็จะกลายเป็นคนร้ายที่ทำให้เกิดผลเช่นนั้น ย่อมต้องแก้ไขในความผิดที่เกิดขึ้นจากอารมณ์ชั่ววูบก่อนหน้านี้

“ดังนั้น พวกเจ้าสี่คนจำเป็นต้องกลับมาอยู่ข้างกายข้า......เป็นจิตใต้สำนึกที่ช้าทิ้งไว้ช่วยพวกเจ้าหนีออกมาจากองค์กรมอยเร และหลังจากที่พวกเจ้าหนีไปแล้ว ก็เป็นข้าที่ผลักดินให้พวกเจ้าตาย เป็นการแก้แค้นต่อองค์กรมอยเร”

วิญญาณทะลุมิตินั้นเป็นเรื่องที่สูญเสียพลังงานอย่างยิ่ง อีกทั้งยังต้องค้นหาปรากฏการณ์ทางท้องฟ้าและโอกาสที่เหมาะสม เขาไร้หนทางที่จะกลับไปยังศตวรรษที่ยี่สิบสามทันที ดังนั้นจึงได้แต่เริ่มลงมือจากสี่พี่น้องอวิ๋นหลิง

แผนการนี้ เขาเสียเวลานับร้อยปี

คิ้วที่ขมวดแน่นมานายของหลงเย่ที่สุดก็คลายลง “เป็นเช่นนี้นี่เอง เมื่อครู่ฟังท่านพูดมาตั้งเยอะข้ายังรู้สึกประหลาดใจอยู่เลย ในเมื่อพวกเราทั้งสี่คนเป็นสิ่งทดลองที่ประสบความสำเร็จมากที่สุด ตอนที่องค์กรไล่ล่าพวกเรา ทำไมต้องใช้วิธีการระเบิดกับพวกเราด้วย”

พวกนางล้วนตายโดยที่ร่างแหลกเหลว นั่นไม่เท่ากับว่าทุกอย่างที่ทุ่มเทไปในการวิจัยล้วนสูญเปล่าหรอกหรือ

ที่แท้ก็เป็นการกระทำของเต้าหวู๋ซิน ทุกอย่างล้วนสมเหตุสมผลแล้ว

สายตาของเต้าหวู๋ซินแฝงไปด้วยความรู้สึกผิด พยักหน้าเอ่ยว่า “ขอโทษที่ต้องใช้วิธีการเช่นนี้ทำให้พวกเจ้าต้องเจ็บปวด แต่ข้าจำเป็นต้องทำ”

มีเพียงพวกนางสี่คนที่สามารถทำลายองค์กรมอยเรให้สิ้นซากได้ แต่พวกนางที่เป็นสิ่งทดลองที่ประสบความสำเร็จ ก็ไม่สามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ แม้แต่เลือดหยดเดียวก็ทิ้งไว้ไม่ได้

หลงเย่น้ำเสียงราบเรียบ “ไม่มีอะไรต้องขอโทษ พวกเราอยู่ในโลกนั้น แม้จะมีชีวิตรอดก็คงไม่ได้อยู่อย่างสงบสุข”

หลิวฉิงยักไหล่ “กลายเป็นเถ้าถ่านก็ดี ข้าไม่อยากจะให้ร่างตัวเองที่ตายไปแล้ว ถูกคนอื่นนำไปใช้ประโยชน์ แค่คิดก็ทำให้รู้สึกคลุ้มคลั่งแล้ว”

เสวียนจีก็สั่นสะท้านขึ้นมาด้วยความรังเกียจ “แหวะ ข้าไม่อยากจะเป็นเหมือนในหนังเรื่องผีชีวะ ถูกโคลนเป็นจำนวนมาก ให้คนอื่นนำไปทดลองราวกับหนู......”

อวิ๋นหลิงทอดถอนใจเบาๆ สำหรับเต้าหวู๋ซิน การฆ่าพวกนางเป็นหนทางที่ดีกว่า

“สนามแม่เหล็กในร่างกายพวกนางตรงกับพวกเจ้าพอดี ดังนั้นหลังจากที่พวกนางตายไปแล้ว ใช้พลังแห่งดวงดาวรับพวกเจ้ามาที่นี่”

อวิ๋นหลิงอดไม่ได้ที่จะกลั้นลมหายใจเล็กน้อย “ดังนั้น เมื่อร้อยปีก่อนที่ท่านเขียนกลอนทำนายเอาไว้เช่นนั้น จุดประสงค์ที่แท้จริงก็คือ......”

เต้าหวู๋ซินเหลือบตาขึ้นมา สายตาค่อยๆเคลื่อนไปบนใบหน้าของนาง เอ่ยออกมาทีละคำว่า

“นั่นไม่ใช่กลอนทำนาย แต่เป็นภารกิจที่ข้ามอบให้กับพวกเจ้า”

สวรรค์คุ้มครอง เทพธิดาจุติ

พรที่เปี่ยมล้น เป็นคุณต่อลูกหลาน

รับศึกภายในภายนอก สร้างและฟื้นฟูประเทศ

……

การกลับมาและคุ้มครองบ้านเกิด เป็นความคิดที่ยังคงมีอยู่หลังจากที่ทะลุมิตินับครั้งไม่ถ้วน

มีทายาทจากสายเลือด เป็นความปรารถนาที่ใช้ต่อสู้กับความโดดเดี่ยวในวันเวลาอันแสนจะยาวนาน

แม้โลกใบนี้ จะไม่มีทางสูญสลายอีก

ผู้คนอยู่อย่างสงบ โลกสันติสุข ยังคงเป็นความศรัทธาและความตั้งใจเดิมของเต้าหวู๋ซินไม่เปลี่ยน

และตอนนี้ เขาได้ถ่ายทอดความศรัทธาของตนเองผ่านโลหิต สืบทอดให้กับลูกของเขา

【หวู๋ซินทุกข์มากพอแล้วกับการพเนจรอย่างโดดเดี่ยว ความหวังของเขาเรียบง่ายมาก หนึ่งคือผู้คนอยู่อย่างสงบสุข สองคือมีผู้สืบสายเลือดของตนเอง ทั้งสองข้อบรรลุผล มีจุดหมายปลายทางของจิตวิญญาณแล้ว】