พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 859

ในที่สุดก็มาถึงวันเกิดของสองพี่น้องถวนถวน เซียวปี้เฉิงไม่อยากให้โม่อี้ซืออกมาเกะกะสายตา ดังนั้นนางและยินถังจึงอยู่ในศาลต้าหลี่ต่ออีกห้าวัน

ถ้าไม่ใช่เพราะรีบร้อนจะให้สองคนนี้แต่งงานกัน เขาแทบอยากจะให้ขังต่ออีกสองเดือนเพื่อให้ได้รับบทเรียนซะบ้าง

แต่ว่า ทั้งสองอยู่ในศาลถ้าหลี่ก็ถือได้ว่าได้รับการดูแลในระดับแขกวีไอพี

ยินถังถูกบังคับให้กินยาปลุกสมองแทนข้าวทุกวัน ตอนที่ออกมาก็ผอมลงไปมาก อาเจียนจนใบหน้าเหลืองซีดไปหมด

ส่วนโม่อี้ซือต้องคัดพระคัมภีร์ทั้งวันทั้งคืน รอยคล้ำใต้ตาปรากฏขึ้นอย่างชัดเจนบนใบหน้างดงาม ความงามนั้นลดลงไปหลายส่วนเพราะความซีดเซียว

หลังจากที่กลับไปถึงวังหลวง ก็ทะเลาะกับองค์หญิงอี๋อันอย่างที่เซียวปี้เฉิงคิดเอาไว้

……

“ท่านแม่ พี่ยินถังบอกแล้วว่า เขาจะขอฝ่าบาทแต่งงานกับข้า”

ติดอยู่ในคุกศาลต้าหลี่หลายวัน ใบหน้าของโม่อี้ซือซีดเซียวลงหลายส่วน แต่กลับกลบแววตาที่เป็นประกายในดวงตาของนางได้

นางเหมือนนกน้อยที่เริงร่า โผเข้าไปในอ้อมอกขององค์หญิงอี๋อันพร้อมเสียงพูดเจื้อยแจ้ว แบ่งปันข่าวดี

สีหน้าขององค์หญิงอี๋อันเปลี่ยนไปทันที เอ่ยเสียงเข้มว่า “ไม่ได้ เจ้าไม่สามารถแต่งเข้าตระกูลยินได้”

โม่อี้ซือนิ่งอึ้ง “ทำไม”

“เจ้าไม่ทั้งพ่อและพี่ชายให้พึ่งพา จะแต่งเข้าตระกูลยินที่เป็นตระกูลใหญ่เช่นนั้นได้อย่างไร ในนั้นมีแต่เจ้านายที่จิตใจโหดร้าย เจ้าอาศัยที่ตำแหน่งท่านหญิง จะปรามพวกเขาให้อยู่ได้อย่างไร”

ได้ยินเช่นนั้น โม่อี้ซือก็ยิ้มออกมาและพูดว่า “ที่แท้ท่านแม่ก็เป็นห่วงเรื่องนี้นี่เอง แต่ข้ายังมีท่านแม่ ฝ่าบาทและพวกท่านน้ารัชทายาทเป็นที่พึ่งมิใช่หรือ ไม่มีใครกล้ารังแกข้าแน่”

หลังจากที่ได้รับตำแหน่งเป็นท่านหญิง หญิงสาวสูงศักดิ์ในเมืองหลวงต่างก็ห้อมล้อมสรรเสริญนางราวกับดวงเดือนกลางหมู่ดาว แม้แต่พระชายาจินอ๋องยังผูกมิตรกับนาง

นางคิดแค่ว่าองค์หญิงอี๋อันระมัดระวังเรื่องหยุมหยิมมากไปจนเคยชิน

“เด็กโง่ พวกท่านน้าของเจ้าต่างก็เห็นแก่เสด็จพ่อจึงได้ใจกว้างกับเจ้าหลายส่วน ยิ่งไปกว่านั้นก่อนหน้านี้เจ้าได้ทำให้สองสามีภรรยาเยี่ยนอ๋องไม่ชอบใจ และเคยถูกสองสามีภรรยารัชทายาทตำหนิอีกยกใหญ่เมื่อไม่นานมานี้ แม้พวกเขาจะไม่แสดงออก แต่ก็คงจะไม่พอใจอยู่หลายส่วน สุดท้ายก็คั่นด้วยสัมพันธ์ทางสายเลือดอยู่ดี ไม่ได้อยู่ด้วยกันจนมีความรู้สึกที่ลึกซึ้งกับเจ้า ภายหน้าพวกเขาย่อมต้องมีหลานแท้ๆให้รัก แค่ไม่กี่วันที่เซียงถวนกำเนิดมา เจ้าเห็นพวกเขามาเคยมาถามไถ่ถึงเจ้าบ้างหรือไม่”

ย่อมไม่มีใครมาเยี่ยมนาง ท่านอ๋องทั้งหลายต่างก็รู้เรื่องที่ก่อนหน้านี้นางไปหาเรื่องดวงซวยต่อหน้าอวิ๋นหลิง ดังนั้นครั้งนี้หลังจากกลับมาจากศาลต้าหลี่ ต่างก็ไม่สนใจนางโดยปริยาย

รอยยิ้มของโม่อี้ซือแข็งค้าง เม้มปากไว้แน่น

“ต้องเป็นเพราะพระชายารัชทายาทไปพูดอะไรแน่ๆ ท่านน้าคนอื่นๆจึงไม่ยอมมาเยี่ยมข้า ฝากความหวังกับพวกเขาไม่ได้ ข้าจึงจำเป็นต้องเลือกครอบครัวสามีที่ร้ายกาจอย่างไรเล่า พี่ยินถังมีภูมิหลังครอบครัวที่โดดเด่น นิสัยอ่อนโยนมีน้ำใจ เขาบอกว่าชอบข้ามานานแล้ว สัญญาว่าภายหน้าจะไม่ให้ข้าต้องลำบากอย่างเด็ดขาด”

องค์หญิงอี๋อันได้ยินแค่ครึ่งประโยคแรกก็แทบจะสะกดกลั้นความโมโหเอาไว้ไม่อยู่ แต่พอได้ยินประโยคหลัง ก็ยิ่งรู้สึกจนใจและขมขื่น

“ตอนนั้นท่านพ่อบุญธรรมของเจ้าก็พูดกับข้าเช่นนี้เหมือนกัน แต่เขาก็ยังทอดทิ้งข้าอย่างไร้เยื่อใย เจ้าเชื่อฟังแม่ เลือกสามีที่มีขั้นขุนนางต่ำกว่าระดับห้ามีชาติกำเนิดยากจนจะดีที่สุด เจ้าแต่งงานไปในฐานะของท่านหญิง ภายหน้าสามารถควบคุมครอบครัวสามีได้ พ่อแม่สามียิ่งไม่กล้าเมินเฉยต่อเจ้า”

โม่อี้ซือไม่ชอบฟังคำพูดเช่นนี้ นางนั่งฟังด้วยใบหน้าเคร่งขรึมอยู่นาน อดไม่ได้ที่จะรู้สึกไม่พอใจขึ้นมา

นางไม่เข้าใจว่าทำไมองค์หญิงอี๋อันต้องคัดค้านการแต่งงานครั้งนี้ สามารถแต่งงานกับยินถังที่เป็นลูกคนโตจากตระกูลสูงศักดิ์ ควรจะดีใจแทนนางไม่ใช่หรืออย่างไร

ทำไมเอาแต่บอกว่านางไม่คู่ควรกับยินถัง

แม้จะมีชาติกำเนิดต่ำต้อยไปหน่อย แต่นางก็ได้รับการแต่งตั้งเป็นท่านหญิง ทำไมจึงเทียบกับคุณหนูคนอื่นๆไม่ได้เล่า

“คำพูดของท่านแม่ช่างน่าประหลาด คนต่างก็ต้องอยากจะปีนขึ้นที่สูง ไหนเลยจะมีเหตุผลให้เดินลงที่ต่ำ ยิ่งไปกว่านั้นข้าไม่เหมือนกับท่านแม่ พี่ยินถังบอกว่าเขารักข้าตั้งแต่แรกพบ หญิงสาวจากครอบครัวที่มั่งคั่งในเมืองหลวงเมื่อเทียบกับข้าล้วนเป็นแค่หญิงธรรมดาทั่วไป แม้ว่าภายหน้าเขาจะแต่งอนุภรรยาสองสามคน ก็ไม่มีใครก้าวข้ามข้าไปได้”