พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 863

“ฉิงเอ๋อร์ เจ้ายังรู้สึกเหนื่อยอยู่หรือไม่”

หลิวฉิงได้สติกลับมาจากอาการนิ่งอึ้ง ใบหน้าร้อนผะผ่าวขึ้นมา รีบส่ายหน้าทันที

“ข้า......ข้าไม่เป็นไร ท่านเป็นอะไรหรือไม่”

นางถามอย่างระมัดระวัง สายตามองไปยังส่วนที่โผล่พ้นออกมาจากผ้าห่มของกู้ฉางเซิน ดวงตาชะงักค้าง

ไม่ได้มีความหมายอื่น รอยแดงบนผิวขาวราวกับหยกนั้นช่างดูรุนแรงบาดตาเกินไป

เผชิญหน้ากับกู้ฉางเซินที่ได้รับความเสียหายจากสงครามเมื่อคืนนี้ เป็นครั้งแรกที่หลิวฉิงรู้สึกหงุดหงิดและหดหู่ที่การกระทำของตนเองสุภาพอ่อนโยนไม่มากพอ

สายตาของกู้ฉางเซินแฝงรอยยิ้ม เอ่ยด้วยเสียงแหบพร่า “ข้าไม่เป็นไร เพียงแต่ยาเมื่อคืนนี้มีฤทธิ์แรงอยู่บ้าง เจ้าคงจะรู้สึกทรมานไม่น้อย”

หลิวฉิงไม่ทันได้สังเกตถึงความพยายามในการสะกดกลั้นอารมณ์ภายในน้ำเสียงแหบแห้งนั้น ในสมองเต็มไปด้วยภาพเมื่อคืนที่ผุดขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง

เริ่มแรกตนเองที่เชื่องช้าทำอะไรไม่ถูกอยู่ในการควบคุมของกู้ฉางเซินทั้งหมด ไม่รู้ว่าเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ ในร่างกายค่อยๆสะสมแรงกระตุ้นและพละกำลัง ทำให้นางโถมเข้าหาอีกฝ่ายครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยตนเอง

ใจที่เต็มไปด้วยความรู้สึกสับสนวุ่นวายนั้น ที่สุดจากความเขินอายก็กลายเป็นความโกรธพุ่งเป้าหมายไปที่คนก่อเรื่อง

“เจ้าเด็กนั่นคงอยากจะถูกสั่งสอน รอดูเถอะว่าข้าจะจัดการกับนางอย่างไร”

ว่าแล้วหลิวฉิงก็ลุกขึ้นจะไปคิดบัญชีกับคนก่อเรื่อง เพิ่งจะขยับได้สองทีก็รู้สึกปวดเมื่อยไร้เรี่ยวแรงไปทั้งตัว ทั้งปวดทั้งเวียนหัว ล้มตัวลงไปทันที

ในขณะเดียวกัน กู้ฉางเซินก็รู้สึกตกใจ พูดเสียงขึ้นจมูกว่า “ฉิงเอ๋อร์ อย่าขยับ”

หลิวฉิงรับรู้ถึงความเจ็บปวดที่แสบร้อน ยังมีความรู้สึกอิ่มเอมตึงแน่น หลังจากนิ่งไปชั่วครู่ ก็อดไม่ได้ที่จะเบิกตาโต

“ท่าน......ทำไมท่านยังไม่ออกไปอีก......”

เจ้าอ๋องไม่ใช่คนที่ไร้การควบคุมเช่นนั้น เขาเป็นผู้สูงศักดิ์ที่สามารถครองตัวเป็นโสดมาได้ถึงยี่สิบแปดปี

กู้ฉางเซินเกรงว่าจะทำให้นางเจ็บ พยุงร่างกายถอยออกมาอย่างระมัดระวัง

เขาเอ่ยด้วยสีหน้าไม่เข้าใจว่า “เป็นเจ้าที่ไม่ยอมให้ข้าไป พอข้าจะไปเจ้าก็พาลใส่ข้าราวกับสัตว์ป่าดุร้ายตัวหนึ่ง กระทั่งกดข้าเอาไว้......”

ยังไม่ทันพูดจบประโยค หลิวฉิงรีบเอามือปิดปากเขาเอาไว้ทันที อายจนโกรธและเอ่ยข่มขู่ว่า “หยุดๆๆ พอแล้ว ห้ามพูด”

สายตาของกู้ฉางเซินมีแววของรอยยิ้มวาบผ่าน

เขาชอบท่าทีที่มีชีวิตชีวาเช่นนี้ของนาง ใบหน้าที่นิ่งเรียบไร้อารมณ์แต่ไหนแต่ไร ตอนนี้กลับมีสีหน้าที่แตกต่างกันไปมากมายเพราะเขา

ผ่านไปนานกว่าหลิวฉิงจะยอมรับความจริงเรื่องที่ทั้งสองคนแนบชิดกันตลอดทั้งคืนได้ นางสูดลมหายใจเข้าลึกๆและบอกกับตัวเองว่าต้องใจเย็น

ลูกผู้ชายแก้แค้นสิบปีก็ยังไม่สาย เจ้าลิงซุกซนตัวนั้นไว้ค่อยจัดการทีหลังก็ได้

นางประสานเข้ากับสายตาของกู้ฉางเซินที่แฝงด้วยรอยยิ้ม เอ่ยอย่างลังเลและเป็นกังวลอยู่บ้าง “ข้าขอถามอย่างจริงจังสักสองคำ ร่างกายของท่านรับไหวหรือไม่ จะให้หลิงเอ๋อร์ช่วยตรวจเป็นการส่วนตัวหรือไม่ ถ้าหากมีปัญหา......”

ดวงตาของกู้ฉางเซินล้ำลึกขึ้น เอ่ยขึ้นช้าๆว่า “ฉิงเอ๋อร์เกรงว่าหลังจากนี้ข้าจะมอบความสุขให้เจ้าไม่ได้อย่างนั้นหรือ”

หลิวฉิง “！？”

เดี๋ยวก่อน นางไม่ได้หมายความเช่นนั้น

“พิษในร่างกายข้าถูกขจัดจนสะอาดสะอ้าน ตอนนี้พักฟื้นร่างกายมีปีกว่าแล้ว แม้จะทำเรื่องอย่างเมื่อคืนอีกครั้ง ก็ยังสามารถรับไหว”

เขาฝึกดาบมาตั้งแต่เด็ก มีพื้นฐานร่างกายที่คนทั่วไปเทียบไม่ได้ ก่อนหน้านี้เพื่อเป็นการข่มพิษ ยิ่งทำการฝึกฝนกำลังภายในจนแกร่งกล้าถึงขีดสุด

วันหนึ่งเมื่อพิษถูกขจัดออกไป ก็เหมือนมังกรคะนองน้ำ สิงโตแหกกรง

“เจ้าวางใจได้ ข้าเป็นอะไรหรือไม่ เมื่อครู่เจ้าก็ได้วินิจฉัยด้วยตนเองแล้วมิใช่หรือ”

กู้ฉางเซินพูดเอื่อยเฉื่อย แต่ละคำล้วนทำเอาหลิวฉิงพูดไม่ออก ได้แต่เบิกตาโตมองเขานิ่ง

นี่ยังเป็นเจ้าอ๋องในความทรงจำที่บริสุทธิ์อ่อนโยนคนนั้นหรือไม่