พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 864

กู้ฉางเซินแววตาอ่อนโยน เอ่ยยิ้มๆว่า “ไม่ลากิจแต่ลาหยุดประจำปี ไม่จำเป็นต้องผ่านการอนุญาตจากอาจารย์ ส่งจดหมายไปบอกกล่าวผู้ดูแลก็พอ แต่งงานมาสามเดือน ข้ายังไม่เคยอยู่เป็นเพื่อนเจ้าดีๆเลย”

สิ่งที่ติดค้างและพลาดโอกาสไปก่อนหน้านี้ ได้รับการชดเชยกลับมาไม่มากก็น้อยแล้ว

หลิวฉิงหวั่นไหวในใจ พยักหน้าให้เขา ยังไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดวางแผนจะกลืนกินนางอย่างไรให้หมดเกลี้ยง

เพราะรู้สึกเจ็บบริเวณที่เป็นแผลไม่สะดวกในการเดินเหิน หลิวฉิงใช้ชีวิตทั้งวันอยู่บนเตียง

ที่จริงนางไม่ได้บอบบางขนาดนั้น อย่าว่าแต่บาดแผลเล็กเช่นนี้เลย แม้แต่ขาหัก ความมุ่งมั่นที่แรงกล้ายังสามารถทำให้นางยืนหยัดที่จะเดินต่อไปได้

แต่หลิวฉิงรู้สึกว่า จะใช้ชีวิตที่อ่อนแอเช่นนี้บ้างก็ไม่เป็นไร

เป็นครั้งแรกที่นางไม่ได้ตื่นขึ้นในรุ่งเช้าเพื่อออกกำลังกาย แม้แต่ของกินกู้ฉางเซินยังยกมาถึงตรงหน้า

เกรงว่านางจะเบื่อ ยังกอดนางและอ่านหนังสือฆ่าเวลาด้วยกัน

ตอนที่แสงแดดในฤดูใบไม้ร่วงสาดส่องเข้ามาจากนอกหน้าต่าง หลิวฉิงขดตัวนอนหลับอยู่ในอ้อมแขนของกู้ฉางเซินอย่างเกียจคร้าน วันเวลาเช่นนี้ช่างเงียบและสงบสุขมาก

นางเข้าใจขึ้นมาทันที ทำไมหลังจากที่อวิ๋นหลิงและหลงเย่แต่งงาน รอยยิ้มบนใบหน้าให้ความรู้สึกที่แตกต่างจากเมื่อก่อนมาก

ความรู้สึกเช่นนั้น ที่แท้ก็มีชื่อว่าความสุขนี่เอง

……

ฤดูใบไม้ร่วงท้องฟ้าแจ่มใส ห่านป่าโผบินไปทางทิศใต้

พูดถึงทางด้านอวิ๋นหลิง หลังจากที่ส่งยาให้สองสามีภรรยาหลงเย่แล้ว ก็พาลูกพาสามีนั่งรถเดินทางไปยังสำนักศึกษาชิงอี้

ปลายเดือนเก้าอากาศเย็นเล็กน้อย แต่ไม่ถือว่าหนาว ลูกชายทั้งสองคนต่างก็สวมเสื้อผ้าฝ้ายบางเบาสีแดง เหมือนลูกบอลกลมๆ

เป็นครั้งแรกที่สองพี่น้องได้เดินทางไกล ยืนกระดกก้นน้อยๆอยู่ข้างหน้าต่าง มองไปทั่วอย่างรู้สึกตื่นเต้น

ไม่นานนัก ฮั่วถวนก็ร้องตะโกนขึ้นมาอย่างตกใจ

“ท่านแม่ท่านแม่ ในป่ามีไฟไหม้”

“พี่ไม่ต้องกลัว ข้าจะปกป้องท่านเอง”

อวิ๋นหลิงมองตามนิ้วอ้วนกลมของฮั่วถวนที่ชี้ออกไป หลุดเสียงหัวเราะออกมา “ไม่ใช่ไฟไหม้ เป็นใบเฟิงที่แก่แล้ว”

ทอดสายตามองไป สีแดงเต็มผืนป่า ป่าถูกย้อมไปด้วยสีแดง งดงามมาก

ฮั่วถวนกะพริบตาปริบๆ “ท่านแม่ท่านแม่ ทำไมใบไม้ถึงเป็นสีแดง ข้ารู้ว่าใบไม้ของต้นไม้เป็นสีเขียว”

“เพราะฤดูใบไม้ร่วมมาถึงแล้ว ใบหน้าของต้นเฟิงก็จะกลายเป็นสีแดง”

ฮั่วถวนพยักหน้าเหมือนรู้ “ถ้าอย่างนั้นข้าก็ชอบใบเฟิง ใบเฟิงสวยมาก สวยเหมือนดอกไม้ จะเอากลับไปให้น้องสาว”

เรื่องที่เซียงถวนไม่สามารถไปสำนักศึกษาพร้อมกันได้ สองพี่น้องรู้สึกเศร้าใจอยู่บ้าง

ได้ยินลูกชายพูดเช่นนี้ เซียวปี้เฉิงจึงให้ลู่ฉีหยุดรถ พาลูกทั้งสองคนไปยังชายป่าที่อยู่ข้างๆเก็บใบเฟิงที่สวยงามมากำใหญ่

อวิ๋นหลิงไม่มีอะไรทำ จึงสอนพวกเขาทำใช้ใบเฟิงซ้อนกันเป็นดอกไม้ แม้ว่ามืออวบอ้วนจะเคลื่อนไหวได้ไม่คล่องแคล่ว แต่ก็เล่นอย่าสนุกสนาน ไม่นานก็เดินทางมาถึงสำนักศึกษาชิงอี้

มองดูประตูใหญ่ที่ห่างหายไปนาน อวิ๋นหลิงอดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจกับเวลาที่ผ่านไปเร็วมาก

ไม่รู้ว่าผ่านไปกว่าครึ่งปีแล้ว ไม่รู้หนุ่มสาวที่อยู่ในสำนักศึกษาจะเติบโตเป็นอย่างไรกันบ้าง

สองสามีภรรยาเพิ่งจะพาลูกชายทั้งสองคนก้าวเข้าไปในสำนักศึกษา ผู้ดูแลเจิ้งที่กำลังคุยอยู่กับกู้ฮั่นม่อตรงใต้ศิลาจารึกบนลานกว้าง รีบก้าวเท้าเดินเข้ามาต้อนรับ

“องค์รัชทายาท พระชายารัชทายาททรงพระเจริญ”

กู้ฮั่นม่อยืนนิ่งอยู่กับที่ คิดไม่ถึงว่าอวิ๋นหลิงจะมาที่สำนักศึกษาอย่างกะทันหัน เพราะตอนนี้น่าจะเป็นเวลาที่นางต้องอยู่เดือนในวังจึงจะถูก

นางรีบมองอวิ๋นหลิงอย่างวิเคราะห์แวบหนึ่ง เห็นนางร่างกายอ้อนแอ้น ผิวพรรณเปล่งประกาย สีหน้าดูดีกว่าก่อนหน้านี้มาก คิ้วของเขาก็คลายลงทันที เดินเข้าไปหาด้วยรอยยิ้มยินดีแกมประหลาดใจ