พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 871

คิดไม่ถึงว่าจะถูกเซียวปี้เฉิงตำหนิด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “บ้านมีกฎบ้านเมืองมีกฎเมือง ไม่มีกฎเกณฑ์ไม่สามารถทำอะไรให้สำเร็จได้ ทำผิดแล้วใช่ว่าจะพูดแค่ว่าไม่รู้ก็แล้วกันไปได้ เช่นนั้นนักโทษที่อยู่ในคุกศาลต้าหลี่เหล่านั้น ก็ต้องถูกปลดปล่อยเพียงเพราะว่าเป็นผู้ไม่รู้ย่อมไม่ผิดอย่างนั้นหรือ”

ฮูหยินสามหลิ่วนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง คิดไม่ถึงว่ารัชทายาทจะหักหน้านางต่อหน้าผู้น้อยทั้งหลายถึงเพียงนี้ สีหน้าที่มีแววอบอุ่นนอบน้อมแข็งค้างไปหลายส่วน

สิ่งที่ยิ่งทำให้หัวใจของนางหนักอึ้งก็คือ รัชทายาทหมายความว่าจะลงโทษพวกนางอย่างนั้นหรือ

เห็นได้ชัดว่าแม่นมหยูรับรู้ถึงจุดนี้ รีบโขกหัวปกป้องเจ้านายก่อนทันที กัดฟันโขกพื้นเสียงดังโป๊ก

“องค์รัชทายาทอย่าทรงกริ้วเพคะ ล้วนเป็นบ่าวที่ทำผิดกฎ และเป็นบ่าวเองที่ตาบอดทำกิริยาไร้มารยาต่อพระนัดดา บ่าวยินดีรับโทษ ไม่เกี่ยวกับฮูหยินเลยเพคะ”

นี่เป็นวิธีการที่แม่นมหยูใช้จนชิน ปกติถ้าหากทำผิดอะไร นางที่เป็นคนแก่แสดงท่าทีน่าเวทนาสงสารเช่นนี้ออกมา เจ้านายในจวนต่างก็ไม่มีใครถือสาเอาเรื่องแล้ว

กลับคิดไม่ถึงว่าสีหน้าของอวิ๋นหลิงจะขรึมเคร่งลง นางกำลังคิดว่าแม่นมแก่คนนี้เหมาะสมที่จะคู่กับอาลักษณ์กรมพิธีการคนก่อนที่ชอบหาเรื่องเอาหัวชนกำแพง

“เอาล่ะเอาล่ะ เจ้าอยากจะรับโทษก็รับไป ใครใช้ให้เจ้าโขกหัวกัน พื้นของที่นี่ทำจากไม้ เจ้าจงใจรบกวนผู้อื่นหรืออย่างไร ข้างกำแพงมีป้ายอักษรใหญ่ติดอยู่มองไม่เห็นอย่างนั้นหรือ หรือว่าจงใจอยากจะมีเรื่องกับข้า”

นางชี้ไปที่ด้านข้าง มองเห็นประตูไม้ทั้งสองข้างมีป้ายอักษรติดอยู่สองแผ่น

ด้านซ้ายเขียนว่า”รักษาความสงบ” ด้านขวาเขียนว่า “อย่าส่งเสียงดัง”

ใบหน้าของแม่นมหยูเปลี่ยนเป็นสีแดงสลับเขียว บนหน้าผากบวมขึ้นมาเป็นก้อนเล็กน้อย อ้ำอึ้งไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

“บ่าว......”

“หุบปาก ข้าถามฮูหยินสามหลิ่ว เจ้าจะพูดแทรกตลอดทำไม หรือว่าเจ้าสามารถเป็นตัวแทนตระกูลหลิ่วตอบคำถามข้าได้”

เซียวปี้เฉิงมองนางด้วยสายตาเย็นชาแวบหนึ่ง สายตากวาดมองไปยังคนที่อยู่ตรงนั้นรอบหนึ่ง สายตาหยุดลงที่ใบหน้าบวมเบ่งของหลิ่วชิงเยี่ยน ขมวดคิ้วแน่น

“ข้าไม่อยากฟังทำอธิบายยอมรับผิดของพวกเจ้า แค่อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น หรงรั่วฮั่นม่อ พวกเจ้าเป็นคนนอก ต้องเล่าเรื่องราวตามความเป็นจริงทั้งหมดอย่างเป็นกลาง”

หรงรั่วเห็นว่ามีคนช่วยตัดสินแทนพวกนางได้แล้ว จึงรีบเล่ารายละเอียดที่มาที่ไปของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นออกมา

จากนั้นนางก็เอ่ยอย่างขุ่นเคืองว่า “ท่านป้าสามหลิ่ว พูดปากเปล่าไร้หลักฐาน ท่านมั่นใจได้อย่างไรว่าชิงเยี่ยนจงใจปฏิเสธไม่กลับจวน ถ้าหากเป็นบ่าวรับใช้ที่ส่งข่าวผิดพลาดเล่า”

ฮูหยินสามหลิ่วใช้ความคิดอย่างรวดเร็ว ท่าทีของสองสามีภรรยารัชทายาททำให้นางมองความจริงออกแล้ว รู้สึกประหลาดในใจที่นางเด็กชั้นต่ำคนนี้จะได้รับความสนใจจากตำหนักบูรพาถึงเพียงนี้

เรื่องในวันนี้ไม่สามารถปล่อยให้บานปลายจนควบคุมไม่ได้อีกต่อไปแล้ว

นางยังคงคุกเข่าอยู่กับพื้น เอ่ยด้วยสีหน้ารู้สึกผิด “องค์รัชทายาท อารั่วพูดถูก ชิงเยี่ยนเป็นเด็กกตัญญูมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว น่าจะเป็นเพราะเมื่อวานสำนักศึกษามีคนมากและเสียงดังเอะอะ ตอนที่บ่าวรับใช้มาส่งข่าวนางจึงได้ยินไม่ชัดเจน”

อารั่วแบะปาก “ตอนนี้คิดได้แล้วหรือ เมื่อครู่ตอนที่แม่นมตบนางทำไมท่านจึงคิดไม่ได้”

ฮูหยินสามหลิ่วได้แต่ทำเป็นไม่ได้ยิน อดไม่ได้ที่จะอธิบายต่ออวิ๋นหลิงอย่างนอบน้อม “หม่อมฉันไม่เคยโทษชิงเยี่ยน แต่เมื่อครู่อารั่วได้พูดว่าทั้งที่ไม่ได้ทำผิดก็จะอ้างเหตุผลให้ผิดจงได้ คาดว่าพวกนางคงจะเข้าใจหม่อมฉันผิด แม่นมหยูจึงได้คิดมากขึ้นมาชั่วขณะ”

อวิ๋นหลิงอดไม่ได้ที่จะกลอกตา

“ฮูหยินสามหลิ่ว เจ้าช่างน่าสนใจจริงๆ เสื้อผ้าอะไรจำเป็นต้องให้ชิงเยี่ยนไปจึงจะสามารถสั่งตัดได้ ทั้งๆที่รู้ว่านางยุ่ง เจ้าไม่รู้จักส่งหญิงรับใช้มาถามขนาดหรือ หรือเจ้าคิดว่ามีเพียงการพาลูกของอนุภรรยาไปสั่งตัดเสื้อผ้าด้วยกัน จึงจะสามารถแสดงด้านที่เป็นแม่ผู้มีเมตตาของตนเองให้คนอื่นเห็นได้”

“คนที่คุ้นเคยกับเจ้าคงคิดว่าเจ้าสงสารเป็นห่วงลูกสาว คนที่ไม่รู้คงคิดว่าเจ้ามาหาเรื่องนางโดยเฉพาะ แม้แต่ขนาดเสื้อผ้าที่ลูกใส่ก็ยังไม่รู้ นี่เรียกว่าปฏิบัติต่อนางราวกับลูกในไส้อย่างนั้นหรือ”