พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 873

หลิ่วชิงเยี่ยนยิ้มขมขื่น “ข้าเป็นลูกของอนุภรรยา และฮูหยินสามหลิ่วก็มีความคับแค้นใจต่อแม่ของข้า จะรังเกียจข้าก็เป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้”

เรื่องนี้ต้องเล่าย้อนไปเมื่อสิบกว่าปีก่อน

ตอนนั้นพ่อของนางเจ้าสามหลิ่วได้รับคำสั่งอย่างลับๆให้เดินทางไปยังเจียงหนาน สะสางคดีฉ้อโกงรับสินบน ระหว่างทางถูกโจรป่าที่มีคนจ้างวานมาดักปล้น โชคดีที่ได้รับการช่วยเหลือจากท่านน้าหลิ่ว ทั้งสองจึงรู้จักกันด้วยเหตุนี้

ท่านน้าหลิ่วก็แซ่หลิ่ว เดิมนางก็เป็นหญิงสาวในยุทธภพที่ไร้พ่อไร้แม่

ถูกอาจารย์ในสำนักสอนการต่อสู้รับเลี้ยงเอาไว้ตั้งแต่เด็ก ในสำนักมีศิษย์พี่ศิษย์น้องรวมกันสิบกว่าคน แม่จะมีชีวิตที่ยากจนสุจริต แต่ก็เรียบง่ายไร้กังวล

หลังจากที่ได้พบกับเจ้าสามหลิ่ว โชคชะตาก็เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างใหญ่หลวง

“ตอนนั้นองครักษ์ที่ติดตามท่านพ่อของข้าถูกโจรป่าสังหารจนไม่เหลือ ข้างกายมีแค่บ่าวรับใช้คนเดียว เขาได้แต่ขอความช่วยเหลือจากท่านแม่ข้า ด้วยเหตุนี้ท่านแม่ของข้าจึงพาพวกเขากลับไปที่สำนักสอนการต่อสู้ และมีน้ำใจช่วยคุ้มครองส่งเขาไปยังเมืองหลัก กลับคิดไม่ถึงว่าจะนำมาซึ่งหายนะให้กับคนทั้งครอบครัวด้วยเหตุนี้”

ตอนนั้นเจ้าสามหลิ่วได้รับคำสั่งลับจากทางราชสำนัก ก่อนที่จะคลี่คลายคดีได้ห้ามเปิดเผยตัวตนกับคนภายนอกอย่างเด็ดขาด เพื่อปิดบังความจริง จึงแต่งเรื่องและสร้างสถานะที่ไม่เกี่ยวข้องกับความเป็นจริงเลยสักนิด ท่านน้าหลิ่วจึงคิดว่าเขาเป็นเพียงพวกคงแก่เรียนที่เดินทางผ่านมาเท่านั้น

ตั้งแต่โบราณกาล เรื่องรักใคร่ระหว่างชายผู้คงแก่เรียนและหญิงผู้กล้าก็มีอยู่มาก เจ้าสามหลิ่วกับท่านน้าหลิ่วก็ไม่มีข้อยกเว้น

ท่านน้าหลิ่วใช้ชีวิตอยู่ในยุทธภพ คลุกคลีอยู่กับเหล่าบุรุษนักสู้มากที่สุด ไหนเลยจะเคยพบเห็นชายหนุ่มที่หล่อเหลาสง่างาม ราวกับพระจันทร์ที่สว่างไสวบนท้องฟ้าเช่นนี้ ย่อมต้องเกิดความรู้สึกดีๆขึ้นกับเขา

เจ้าสามหลิ่วมีชาติกำเนิดสูงส่ง ข้างกายเต็มไปด้วยคุณหนูตระกูลศักดิ์ที่อ่อนโยนเพียบพร้อมแต่ในใจเต็มไปด้วยแผนการ เมื่อพบกับท่านน้าหลิ่วที่งดงามไร้เดียงสา ร่าเริงสดใส ก็ยากจะระงับความรู้สึกหวั่นไหวได้

ไม่ช้าทั้งสองก็จมดิ่งสู่ห้วงแห่งความรัก

“แต่ตอนนั้นท่านแม่ข้าไม่รู้ ว่าที่จริงเขาแต่งงานมีภรรยาตั้งนานแล้ว อีกทั้งภรรยาเอกยังให้กำเนิดลูกชายหญิงแก่เขาด้วย”

ในสายตาของนาง เจ้าสามหลิ่วเป็นผู้ชายที่ดีที่สุดในโลกใบนี้ อุปนิสัยงดงาม มีความสามารถโดดเด่น เป็นสามีที่ฟ้าประทานให้กับนาง

“ท่านพ่อข้าไปเจียงหนานครั้งแรก ไม่คุ้นเคยกับพื้นที่ และไม่สามารถจะเปิดเผยตัวต่อหน้าเจ้าเมืองอย่างสุ่มสี่สุ่มห้าได้ เรื่องมากมายจึงมีท่านแม่ข้าคอยช่วยเขาจัดการ ผ่านไปหนึ่งเดือน จู่ๆท่านแม่ของข้าก็ได้รับจดหมายจากนกพิราบ บอกว่าสำนักสอนการต่อสู้เกิดเรื่องแล้ว”

หลังจากที่นางจากมาได้เพียงครึ่งเดือน โจรภูเขาก่อนหน้านี้หวนกลับมาอีกครั้ง ฆ่าทุกคนที่อยู่ในสำนักสอนการต่อสู้ สิบกว่าชีวิตในสำนักไม่มีใครเหลือรอด มีเพียงศิษย์พี่ใหญ่ที่โชคดีหนีรอดมาได้ด้วยอาการบาดเจ็บสาหัส เหลือแค่ลมหายใจเฮือกสุดท้าย

เขาอดทนจนกระทั่งท่านน้าหลิ่วกลับมา ที่สุดก็กล้ำกลืนความเจ็บปวด ก่อนสิ้นใจตาย ได้ฝากฝังศิษย์น้องไว้กับเจ้าสามหลิ่ว ให้เขาเห็นแก่บุญคุณที่เคยช่วยชีวิตเอาไว้ ดูแลนางให้ดี

ท่านน้าหลิ่วร้องไห้แทบขาดใจ ตั้งแต่นี้เป็นต้นจะกลายเป็นผู้โดดเดี่ยวเดียวดายแล้ว

นางคิดว่าโจรภูเขาแค้นใจจึงได้มาชำระแค้น ไหนเลยจะรู้ว่าเป็นเพราะผู้ต้องหาหลักในคดีฉ้อโกงอย่างเจ้าเมืองเจียงหนานหาตัวเจ้าสามหลิ่วไม่พบ คิดว่าเขาถูกสำนักสอนการต่อสู้นำตัวไปซ่อนและคุ้มครอง ด้วยเหตุนี้จึงได้สั่งการให้กวาดล้างที่นี่

“ทั้งหมดก็เป็นเช่นนี้ ท่านแม่ข้าหัวใจสลายไร้บ้านให้กลับ จึงได้ตามท่านพ่อกลับมาที่เมืองหลวง กระทั่งถูกพากลับไปถึงบ้านตระกูลหลิ่ว นางเพิ่งจะรู้ว่าท่านพ่อเป็นถึงลูกชายคนเล็กของขุนนางระดับสาม อีกทั้งยังแต่งงานกับภรรยาเอกตั้งนานแล้ว”

ตอนนั้นท่านน้าหลิ่วยังเป็นหญิงสาวอายุสิบเจ็ดคนหนึ่ง เป็นช่วงเวลาที่ต้องเผชิญกับการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่และไร้ที่พึ่ง พอได้รู้ความจริงก็สะเทือนใจมาก

นางคิดไม่ถึงว่า แม้แต่คนที่รักที่สุดยังหลอกลวงตนเอง

หรืออาจจะพูดได้ว่าไม่ถือเป็นการหลอกลวง เจ้าสามหลิ่วตอบตกลงจะแต่งงานกับนาง จะพานางกลับไปเป็นอนุภรรยาอย่างถูกต้องจริงๆ

ที่สุดแล้วท่านน้าหลิ่วก็ไม่ได้เลือกที่จะจากไป ไม่เพียงแต่เพราะว่าเจ้าสามหลิ่วเป็นที่พึ่งเดียวของนาง ยิ่งไปกว่านั้นนางได้ตั้งครรภ์แล้ว

หลิ่วชิงเยี่ยนเล่าถึงตรงนี้ ก็ถอนหายใจเบาๆที่แทบจะไม่ได้ยินออกมา

เป็นคนโง่มากจริงๆ ไม่มีสามสื่อหกพิธี ไม่มีการทาบทามสู่ขอ อาศัยแค่คำว่า “ภูเขาและแม่น้ำเป็นพยาน ฟ้าดินเป็นแม่สื่อ” เสริมด้วยเทียนสีแดงหนึ่งคู่ ก็คิดว่าตนเองเป็นภรรยาของอีกฝ่ายอย่างถูกต้องตามครรลองคลองธรรมแล้ว มอบกายใจทั้งหมดให้กับเขา

“ส่วนฮูหยินสามหลิ่ว นางตั้งครรภ์ในช่วงที่ท่านพ่อข้าเดินทางไปเจียงหนาน กระทั่งพ่อข้าพาท่านแม่กลับมาที่จวน ก็ตั้งครรภ์ได้หกเดือนแล้ว”

“วันนั้นฮูหยินสามหลิ่วได้ออกจากจวนเพื่อเตรียมการสิ่งต่างๆที่ต้องใช้ในงานแต่งงาน ระหว่างทางกลับมาเจอพายุฝน รถม้าเจออุบัติเหตุลื่นไถล ทำให้คลอดก่อนกำหนด แต่เพราะอยู่ในครรภ์ไม่ครบเวลา เด็กคนนั้นไม่สามารถมีชีวิตรอดได้”

ทั้งยังเป็นเด็กผู้ชาย ก่อนหน้านี้นางมีลูกชายเพียงคนเดียว

คนทั้งตระกูลหลิ่วตกอยู่ภายใต้ความหม่นหมอง ส่วนเจ้าสามหลิ่วได้รู้ข่าวหลังจากนั้นสองวันตอนที่กลับมาในเมืองหลวง

เขาเห็นท่านน้าหลิ่วอาเจียนเพราะแพ้ท้องอย่างรุนแรง ได้ยินว่ามาที่เมืองลี่มีร้านผลไม้ที่มีบ๊วยดองสามารถรักษาอาการนี้ได้ จึงได้เดินทางไปยังเมืองลี่ด้วยตนเองเป็นการเฉพาะ

เมื่อนำสองเรื่องมาเทียบกันแล้ว ฮูหยินสามหลิ่วไม่โกรธแค้นในใจคงเป็นเรื่องเท็จ

เซียวปี้เฉิงส่ายหน้าอย่างไร้ความคิดเห็น “แต่ไม่ว่าอย่างไร ความบาดหมางระหว่างพวกเขา ไม่ควรเกี่ยวพันมาถึงเจ้าที่ที่บริสุทธิ์”

เมื่อมองในมุมของท่านน้าหลิ่วและฮูหยินสามหลิ่ว พวกนางคนหนึ่งเหมือนจอกแหนที่ลอยคว้างไร้ที่พึ่ง ส่วนอีกคนก็มีความทุกข์ที่พูดออกมาไม่ได้ แต่หลิ่วชิงเยี่ยนนั้นบริสุทธิ์

หลิ่วชิงเยี่ยนถอนหายใจก่อนจะเอ่ยว่า “ท่านแม่ข้ารู้สึกผิดในใจต่อฮูหยินสามหลิ่วมาตลอด ดังนั้นภายใต้การยุยงของแม่นมหยูไม่กี่คำ ก็ยอมสละโอกาสที่จะได้เป็นอนุภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย ไม่ว่าท่านพ่อกับท่านปู่จะขอร้องอย่างไรก็ไม่ยอมตอบตกลง”

อวิ๋นหลิงพยักหน้าอย่างเข้าใจ “ถึงว่าท่านแม่เจ้ามีบุญคุณต่อตระกูลหลิ่ว เจ้าเองก็ยังได้รับการดูแลจากครอบครัวลูกชายคนรองของตระกูลหรง แต่กลับมีสถานะเป็นลูกสาวของอนุภรรยาตลอดมา”

นี่เป็นทางเลือกของท่านน้าหลิ่ว ฮูหยินสามหลิ่วย่อมไม่โง่ที่จะเอ่ยถึงเรื่องที่จะรับนางมาเป็นลูกสาวภรรยาเอกอย่างนาง

ริมฝีปากของหลิ่วชิงเยี่ยนโค้งขึ้นเล็กน้อย “ท่านแม่ข้าเป็นคนไม่ฉลาด นางมีชาติกำเนิดธรรมดา แทบจะไม่รู้ถึงความอันตรายของเรือนด้านหลังเลย แม้ฮูหยินสามหลิ่วจะเกลียดนางเข้ากระดูกดำ ก็ไม่เคยคิดว่าอีกฝ่ายปฏิบัติต่อนางอย่างใจดำ”

นางปฏิบัติต่อฮูหยินสามหลิ่วด้วยความจริงใจอย่างโง่เขลา ไหนเลยจะรู้ว่าเรื่องเสียเปรียบทั้งหมดที่ตนเองได้เจอะเจอในจวนหลิ่ว ล้วนเป็นฝีมือของฮูหยินสามหลิ่ว

หลังจากที่นางเติบโต นางค่อยๆรับรู้เรื่องราวเหล่านี้ จากบทสนทนาของฮูหยินสามหลิ่ว