พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 875

อวิ๋นหลิงแววตาไหววูบ ในใจเกิดความคิดหนึ่งขึ้นมา “ในเมื่อท่านพ่อเจ้าสนับสนุนให้เจ้าอยู่ที่สำนักศึกษาชิงอี้ เช่นนั้นก็จัดการได้ง่ายมาก เรื่องที่แม่ใหญ่เจ้าทำข้าจะไปเล่าให้ใต้เท้าอาลักษณ์กรมอาญาฟังอย่างชัดเจน ให้เขาคุยกับพ่อเจ้าเป็นการส่วนตัว”

นางที่เป็นพระชายารัชทายาท ไม่เหมาะสมที่จะยุ่งเรื่องของตระกูลหลิ่วออกนอกหน้า

แผนการในตอนนี้ คือต้องรับประกันได้ว่าหลิ่วชิงเยี่ยนจะสามารถอยู่ในสำนักศึกษาชิงอี้ต่อไปอย่างราบรื่น อีกทั้งจะไม่ถูกรบกวนขัดขวางจากฮูหยินสามหลิ่วอีก

ถ้าหากให้พูดตรงๆว่าลูกสาวของท่านอนาคตสามารถคาดหวังได้ ให้เรียนบัณฑิตศึกษาสามปีปริญญาเอกห้าปีก่อน อย่าเพิ่งใจร้อนให้แต่งงาน ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าสาวหลิ่วซึ่งเป็นพ่อที่ปฏิบัติต่อหลิ่วชิงเยี่ยนอย่างดี จะรับได้ในเวลาอันสั้น

แต่เพื่อเป็นการคิดเผื่ออนาคตของตระกูลหลิ่ว อาลักษณ์กรมอาญาต้องยื่นมือเข้ามายุ่งเรื่องนี้แน่

หลิ่วชิงเยี่ยนได้ยินเช่นนั้น ดวงตาเผยแววซาบซึ้งใจ “ศิษย์ขอบพระทัยพระชายารัชทายาท”

พระชายารัชทายาทพูดกับท่านปู่ด้วยตัวเอง ย่อมต้องแตกต่างจากที่นางพูด

อวิ๋นหลิงตบบ่าของนางเบาๆ เอ่ยด้วยสีหน้าจริงจังว่า “ข้าสามารถให้อาลักษณ์กรมอาญาออกหน้าตัดสินใจเรื่องการแต่งงานของเจ้าได้ ไม่ให้เจ้าถูกแม่ใหญ่บีบบังคับอีก แต่ไม่รับรองว่านางจะเล่นสกปรกหลับหลังหรือไม่ เจ้ายังคงไม่สามารถชะล่าใจได้ ต้องปกป้องตัวเองให้ดี เข้าใจหรือไม่”

ใช้ความบริสุทธิ์ของหญิงสาวเป็นเครื่องมือต่อรองในการแต่งงาน ตั้งแต่โบราณจนถึงตอนนี้มีให้เห็นจนชินตา เจ้าของร่างเดิมของนางก็เป็นผู้ที่ประสบพบเจอด้วยตนเองมาแล้ว

“ข้ารู้ว่าตอนนี้ผู้หญิงในแคว้นต้าโจวไม่น้อยกำลังค่อยๆเปลี่ยนแปลง กล้าจะคัดค้านการแต่งงานที่กำหนดโดยผู้อาวุโส หรือไม่ก็ขอหย่ากับสามีด้วยตนเอง หรือหลังจากที่เจอกับเรื่องไม่ดีแล้ว ยังคงยืนหยัดจะใช้ชีวิตต่อไป แต่มันคนละเรื่องกัน ข้าย่อมหวังมากกว่าว่าเจ้าจะมีชีวิตที่ราบรื่นไร้กังวล ห่างไกลจากเรื่องเจ็บปวดและน่ารำคาญเหล่านี้”

จากตอนแรกที่ถูกชายหนุ่มตราหน้าว่าเป็นหญิงอัปลักษณ์ที่สุดในเมืองหลวง จนเป็นพระชายาจิ้งอ๋องที่ได้รับทั้งการวิจารณ์และชื่นชมในสถานการณ์ปั่นป่วน ก่อนจะมาเป็นพระชายารัชทายาทที่ผู้คนนับถือในปัจจุบัน

อวิ๋นหลิงดูเหมือนจะราบรื่นตลอดมา ก็ไม่ใช่เพราะก้าวเดินอย่างระมัดระวัง คิดวางแผนอย่างยากลำบากและรอบคอบหรอกหรือ

ตอนนี้ผู้หญิงมากมายได้รับอิทธิพล ไม่ยอมจำนนต่อจารีตประเพณีในสังคมศักดินาเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป ค่อยๆมีความคิดที่จะต่อสู้เพื่อตัวเองแล้ว

บนถนนมีหญิงสาวที่ออกมาทำการค้าด้วยตนเองมีให้เห็นจนชินตา คดีการแต่งงานที่ศาลต้าหลี่ต้องตัดสินมีมากขึ้นเรื่อยๆ การหย่าร้างที่กรมคลังบันทึกสูงกว่าสามปีก่อนอย่างเห็นได้ชัด คดีข่มขืนที่กรมอาญาตัดสินโทษแล้ว ยอดผู้เสียหายที่ฆ่าตัวตายก็ลดลงอย่างมาก

หนังสือพิมพ์ประชาชนก็มักจะรายงานข่าวแปลกที่หญิงสาวหย่าสามี ปีนี้ก็มีหญิงสาวที่มาสมัครสอบในสำนักศึกษาชิงอี้มากขึ้นอย่างน่าประหลาดใจ

การแสดงออกเหล่านี้ล้วนเป็นหลักฐานยืนยันที่ดีที่สุด

แต่เมื่อย้อนกลับมาดู ในยุคอนุรักษ์นิยมเช่นนี้ ถ้าหากการแต่งงานไม่มีความสุขจะเศร้าทุกเรื่อง แล้วทำไมจึงมีผู้หญิงมากมายขนาดนี้กัดฟันเลือกที่จะหย่า

อวิ๋นหลิงดีใจที่ได้เห็นพวกนางเปลี่ยนแปลงแล้วมีชีวิตอยู่เพื่อตัวเอง และไม่อยากให้การเปลี่ยนแปลงของพวกนางล้วนมีที่มาจากล้างบาปเพื่อให้หลุดพ้นจากความทุกข์

“ปกป้องตัวเองให้ดี อย่าให้เสี้ยนหนามข้างทางขัดขวางการก้าวเดินของเจ้า สติปัญญาที่ฉลาดและความคิดที่ปราดเปรื่องของเจ้าไม่แพ้ผู้ชายเลย ด้วยเหตุนี้ข้าจึงฝากความหวังไว้ที่เจ้า หวังว่าภายหน้าเจ้าจะสามารถทำผลงานโดดเด่นในราชสำนัก ค้นหาคุณค่าที่แท้จริงของตัวเอง ไม่ใช่ถูกเรื่องลำบากใจของเรือนด้านหลังทำให้เสียเวลาเปล่าๆ”

หลิ่วชิงเยี่ยนเงยหน้าขึ้นก็พบเข้ากับสายตาที่เป็นประกายและแฝงแววห่วงใยคู่นั้น ในขณะที่สายตาประสานกันจู่ๆก็เข้าใจความหมายที่แฝงอยู่ในนั้นขึ้นมาทันที อดไม่ได้ที่จะหัวใจกระตุก ดวงตาร้อนผ่าวขึ้นมา

นางประสานมือคำนับอวิ๋นหลิงอย่างนอบน้อม

“ศิษย์จะจดจำคำพูดของท่านเอาไว้ตลอดไป”

ตอนแรกที่สมัครสอบสำนักศึกษาชิงอี้ หนึ่งคือต้องการจะหนีไปให้พ้นจากการควบคุมของฮูหยินสามหลิ่ว สองคือทำเพื่อหรงรั่ว

ส่วนเรื่องในราชสำนัก หลิ่วชิงเยี่ยนไม่เคยคิดมากขนาดนั้นจริงๆ

หญิงสาวสอบงอหงวนเป็นขุนนางในราชสำนัก นางเคยเห็นแต่ในนิยาย อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโหยหาและคาดหวังอยู่บ้าง แต่ก็รู้สึกว่าห่างไกลจากตนเองยิ่งนัก

การเอาชีวิตรอดจากรอยร้าวของเรือนด้านหลัง เป็นชีวิตของนางที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงตลอดสิบกว่าปีที่ผ่านมา

สำหรับนางแล้ว ภายใต้สถานการณ์ที่ไม่ดึงดูดความระแวงของแม่ใหญ่จนเกินไปนั้น ได้เผยท่าทีเชื่อฟังและฉลาดของตนเองจนได้รับความชื่นชอบจากตำหนักบูรพา ค้นหาที่พึ่งที่แข็งแกร่งจึงเป็นวิธีการที่ดีที่สุดในการต่อต้านแม่ใหญ่

หลังจากที่มาอยู่ในสำนักศึกษาชิงอี้ได้หนึ่งปี หลิ่วชิงเยี่ยนรู้สึกแค่ว่าความคิดนี้เมื่ออยู่ภายใต้สำนักศึกษาที่มีบรรยากาศที่เป็นเอกลักษณ์ รวมไปถึงการซึมซับอิทธิพลของหลักสูตรการอบรมทางความคิดและสิ่งแวดล้อม ก็ค่อยๆเปลี่ยนแปลงไป

อวิ๋นหลิงพยักหน้าเล็กน้อย พูดยิ้มๆว่า “การตรวจดูสถานการณ์ของสำนักศึกษาในครั้งนี้ข้าพอใจมาก วันเวลาข้างหน้าข้าจะเฝ้าดูต่อไป”

และให้กำลังใจอย่างอบอุ่นอีกหลายประโยค ก่อนที่สองสามีภรรยาจะไปจากสำนักศึกษา

เพราะเรื่องที่ฮูหยินสามหลิ่วมาอาละวาด ทำให้แผนการของเซียวปี้เฉิงที่จะใช้วันหยุดกันตามลำพังสองต่อสองถูกทำลายลง จึงได้พาลูกชายทั้งสองกลับเมืองหลวงก่อนเวลา

ในรถม้าที่วิ่งอย่างมั่นคง เซียวปี้เฉิงโอบเอวเพรียวบางจองอวิ๋นหลิง ชื่นชมทิวทัศน์ของฤดูใบไม้ร่วงนอกหน้าต่าง

“หลิงเอ๋อร์ ชิงเยี่ยนกับเมิ่งชู เจ้าชอบใครมากกว่ากัน”

อวิ๋นหลิงยิ้มบางๆ “ตอนนี้พวกนางสองคนมีฝีมือพอๆกัน แต่ข้าคิดว่าชิงเยี่ยนจะสามารถประสบความสำเร็จได้เร็วกว่าเมิ่งชู”

เซียวปี้เฉิงเลิกคิ้วเล็กน้อย “เจ้ากับข้าช่างเป็นคู่สามีภรรยาที่มีน้ำหนึ่งใจเดียวกันจริงๆ”

อวิ๋นหลิงเอ่ยอย่างจริงจังว่า “หากมองในภาพรวม เมิ่งชูมีวิสัยทัศน์มั่นคงกว่าชิงเยี่ยน นางเข้าใจว่าตัวเองต้องการอะไร ควรทำอย่างไร แต่มีชาติกำเนิดดีเกินไป นิสัยเกียจคร้านอยู่บ้าง ทำงานสู้ชิงเยี่ยนไม่ได้ ชิงเยี่ยนแม้จะมีความคิดปราดเปรื่อง มีคุณสมบัติเอื้อต่อความสำเร็จ แต่มีหลายเรื่องที่มองได้ไม่ลึกและไกลเท่ากับเมิ่งชู”

“เหล่านี้ถูกกำหนดจากชาติกำเนิดและประสบการณ์ของพวกนาง เมิ่งชูจะไร้จุดมุ่งหมายแค่ไหนก็เป็นลูกสาวของภรรยาเอกของตระกูลเสนาบดี และยังมีท่านปู่ที่อยากจะส่งเสริมให้ตระกูลหลี่เจริญก้าวหน้าและคอยปลูกฝังความคิดทางการเมืองต่างๆนานาให้นาง ชิงเยี่ยนเป็นหญิงสาวเอาชีวิตรอดจากเรือนด้านหลังที่เป็นเช่นนี้อย่างระมัดระวัง สถานการณ์ย่อมแตกต่างจากเมิ่งชู

เซียวปี้เฉิงพยักหน้าเห็นด้วย “ขอเพียงชิงเยี่ยนเข้าใจชัดเจนแล้ว นางจะเติบโตได้อย่างรวดเร็ว ส่วนเมิ่งชูเกรงว่าคงต้องรอให้จบการศึกษาจึงจะรับการฝึกฝน และประสบความสำเร็จในภายหลัง”

อวิ๋นหลิงพูดยิ้มๆว่า “อาศัยเรื่องในวันนี้ชี้แนะชิงเยี่ยนไปบ้าง ข้าหวังเป็นอย่างยิ่งว่านางจะสามารถก้าวไปถึงขั้นนั้นก่อน”

แม่นางสองคนนี้ ล้วนเป็นคนที่นางให้ความสำคัญมาก นางมั่นใจว่าภายหน้าทั้งสองคนต้องประสบความสำเร็จยิ่งใหญ่แน่

ขณะเดียวกันอวิ๋นหลิงก็ไม่รู้เลยว่า นางได้ฝังเมล็ดพันธุ์ไว้ในใจของหลิ่วชิงเยี่ยนแล้ว ไม่ช้าจะเติบโตจนกลายเป็นต้นไม้ที่สูงตระหง่านเสียดฟ้า

หลายปีหลังจากนี้เมื่อนางหันกลับไปมองอีกครั้ง ก็คงอดไม่ได้ที่จะชื่นชมในความพากเพียรและยืนหยัดของอีกฝ่ายในหลายปีที่ผ่านมา ไม่เสียแรงที่เป็นอาลักษณ์หญิงคนแรกในประวัติศาสตร์ของแคว้นต้าโจว