พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 876

ในโรงหมอสำนักศึกษา หลังจากที่สองสามีภรรยาอวิ๋นหลิงจากไปแล้ว หรงรั่วยังคงอยู่เป็นเพื่อนหลิ่วชิงเยี่ยนในห้อง

“สมหน้าหน้าครั้งนี้นางถูกพระชายารัชทายาทจับได้คาหนังคาเขา ดูซิว่าถ้าไม่มีแม่นมหยูแล้ว จะแสร้งทำเป็นคนดีต่อหน้าคนอื่นอย่างไรอีก”

นางมองไปที่แผลบนใบหน้าของเพื่อนรักอย่างสงสาร อดไม่ได้ที่จะก่นด่าฮูหยินสามหลิ่วขึ้นมาอีกรอบ

หลังจากที่ด่าจบ ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเป็นกังวลแทนหลิ่วชิงเยี่ยน

“องค์รัชทายาทมอบหมายให้เจ้าไปจัดการเรื่องโรงเรียนอนุบาล เท่ากับว่าต้องเข้าเมืองหลวงบ่อยๆ นี่มันส่งเนื้อเข้าปากเสือชัดๆ ถ้าหากนางแม่มดทำอะไรไม่ดีลับหลังจะทำอย่างไร”

หลิ่วชิงเยี่ยนตบมือตัวเองเบาๆ ยิ้มพลางเอ่ยปลอบใจว่า “นี่ไม่ใช่เนื้อเข้าปากเสือ แต่องค์รัชทายาทให้โอกาสข้าไปชิงดาบฆ่าเสือ แม้ว่าหนทางที่จะไปชิงดาบจะอันตรายอยู่บ้าง แต่ข้าจำเป็นต้องก้าวข้ามไปให้ได้”

หรงรั่วเอียงหน้าขมวดคิ้วมองนาง เอ่ยอย่างไม่เข้าใจ “แต่พระชายารัชทายาทบอกแล้วนี่นา อาลักษณ์หลิ่วจะช่วยเจ้าตัดสินใจเอง”

หลิ่วชิงเยี่ยนยิ้มบางๆ หลุบตาลง น้ำเสียงต่ำลงหลายส่วน

“นอกจากตัวข้าแล้ว ไม่มีใครตัดสินใจแทนข้าได้ชั่วชีวิต มีท่านปู่ออกหน้า บางทีเรื่องการแต่งงานของข้าอาจยืดออกไปได้อีกสามปี แต่ไม่แน่ว่าจะยืดไปถึงห้าปีได้”

“ยิ่งไปกว่านั้น ท่านปู่ย่อมไตร่ตรองในมุมของตระกูลหลิ่วเสมอ ต่อหน้าคนในตระกูล ความคิดของข้าไม่มีค่าพอจะเอ่ยถึง วันนี้เขาสามารถออกหน้าปรามแม่ใหญ่แทนข้า ก็เพื่ออนาคตของตระกูลหลิ่ว ภายหน้าไม่แน่ว่าจะไม่แสวงหาผลประโยชน์เพื่อตระกูลหลิ่ว และคิดถึงเรื่องแต่งงานของข้าเช่นเดียวกัน”

คำพูดของพระชายารัชทายาทได้เตือนสตินาง คนที่พึ่งพาในชีวิตมีเพียงตัวเราเอง

หรงรั่วกัดริมฝีปาก ก็พูดไม่ออกว่า”อาลักษณ์หลิ่วจะไม่ทำเรื่องเช่นนี้”

“ดังนั้น ข้าต้องเป็นเหมือนเมิ่งชูเท่านั้น ถ้าไม่คิดหาวิธีให้หลุดพ้นจากตระกูลหลิ่วและก่อร่างสร้างตัวเอง ก็ต้องปีนขึ้นไปยังจุดสูงสุดที่ไม่มีใครสามารถสั่นคลอนได้ ถึงเวลานั้น แม้แต่ท่านปู่ก็ไม่สามารถควบคุมชีวิตข้าได้”

นางไม่ใช่หลี่เมิ่งชู ไม่มีพี่ชายที่ทำให้ใครต่อใครอิจฉา ความสัมพันธ์กับท่านปู่ก็รักใคร่กลมเกลียว เส้นทางนี้จะเดินตามไม่ได้

มีเพียงหนทางที่สอง จึงจะสามารถมีชีวิตอยู่เพื่อตัวเองได้

หรงรั่วรับฟังสิ่งที่นางพูดเหมือนจะเข้าใจแต่ไม่เข้าใจ รู้สึกแค่ว่าหลิ่วชิงเยี่ยนเหมือนมีบางอย่างเปลี่ยนไป ดวงตาคู่นั้นเปล่งประกายแวววาว น่าประทับใจอย่างประหลาด

แต่ไม่ว่าจะอย่างไร ขอเพียงหลิ่วชิงเยี่ยนคิดว่าถูกต้อง นางก็จะสนับสนุนอย่างไร้เงื่อนไข

“ดี เช่นนั้นหลังจากนี้ทุกครั้งที่เจ้าไปเมืองหลวงต้องบอกให้ข้ารู้ ข้าจะหาทางไปเป็นเพื่อนเจ้า มิเช่นนั้นคงไม่อาจวางใจได้ ถ้าหากข้ายุ่งจนไม่มีเวลา ก็จะให้ไป๋ชวนไปเป็นองครักษ์ให้เจ้า อย่างน้อยเขาก็มีความสามารถอยู่บ้าง”

หลิ่วชิงเยี่ยนรู้สึกอบอุ่นในใจ ดึงมือของนางมาพลางยิ้มอย่างสวยงาม

“เจ้าซื่อบื้อ ห่วงเรื่องตัวเองบ้างจะดีกว่า ท่านป้ากังวลเรื่องแต่งงานของเจ้าไม่น้อยไปกว่าที่ฮูหยินสามหลิ่วมีแต่ข้าเลย”

หรงรั่วยิ้มทะเล้น เอ่ยอย่างไม่สนใจว่า “ฮึๆ เรื่องนี้ไม่ต้องเป็นห่วง ตอนนี้ตระกูลหรงกำลังเป็นห่วงเรื่องพี่ชายข้า ปีนี้เขาอายุยี่สิบหกแล้วยังไม่ยอมแต่งงาน ทำเอาพวกท่านลุงเป็นกังวลแทบตายอยู่แล้ว”

สรุปแล้ว ตอนนี้ขอเพียงพ่อแม่เอ่ยถึงเรื่องแต่งงาน นางก็จะเอาเรื่องของพี่หรงจั้นมาอ้าง ทำเอาพ่อแม่ต่างก็พูดไม่ออก

หรงจั้นเองก็มักจะเอาน้องสาวอย่างนางไปเป็นข้ออ้างเช่นกัน เพียงแต่ผลที่ได้กลับไม่ดีสักเท่าไหร่

“วันไหนที่ตระกูลหรงจะบีบให้ข้าแต่งงาน เช่นนั้นข้าก็จะแต่ง ข้าคิดไว้แล้ว ถึงเวลาก็ทำเหมือนแม่ทัพซวนหยางและหัวหน้าสำนักกู้ ไปรับทะเบียนสมรสที่ศาลต้าหลี่กับไป๋ซาน ก็สามารถทำให้พวกเขาพูดไม่ออกแล้ว”

หลิ่วชิงเยี่ยนขมวดคิ้วเล็กน้อย “ไป๋ซานคนนั้นมีที่มาไม่ธรรมดา ต้องไม่ใช่คนกวาดพื้นทั่วไปแน่ เจ้าต้องระวังตัวไว้บ้าง อย่าให้เขาเอาเปรียบอย่างเด็ดขาด”

“ชิงเยี่ยนเจ้าวางใจเถอะ ไป๋ซานเป็นเพื่อนที่ดีของข้า เขาเคยรับปากข้า ถ้าหากต้องการสามีปลอมเพื่อรับมือกับคนในบ้าน สามารถเรียกเขาได้เสมอ อยากจะแต่งงานก็แต่งงาน อยากจะหย่าก็หย่า”

“เด็กโง่”

ดูนางที่พูดอย่างไม่รู้จักคิด หลิ่วชิงเยี่ยนได้แต่แอบส่ายหน้ากับตัวเอง

แต่ถ้าหากนางสามารถมีความสุขเช่นนี้ตลอดไปก็ดี

หรงรั่วหัวเราะเสร็จ เพิ่งจะพบว่าข้างผ้าม่านมีเงาร่างสายหนึ่ง เป็นกู้ฮั่นม่อที่ยังไม่ไปไหน และไม่รู้ว่ายืนฟังอยู่ตรงนั้นนานแค่ไหนแล้ว

“ทำไมเจ้ายังยืนทื่ออยู่ที่นี่ แอบฟังพวกเราคุยเรื่องส่วนตัวหรือ”

กู้ฮั่นม่อไม่ขยับเท้า เอ่ยด้วยสีหน้าบริสุทธิ์ใจว่า “เช้านี้ได้นัดกันไว้แล้วว่าเวลาเที่ยงจะมอบสมุดธุรการให้ข้า ข้าจึงได้รออยู่ที่นี่ ไม่คิดว่าพวกจะลืม”