พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 880

อวิ๋นหลิงเห็นนางที่จู่ๆก็พูดไม่ออก ก็เดาที่มาที่ไปของเรื่องราวออก ในใจอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสารไข่เหล็กที่ดวงซวย

“อย่างน้อยไข่เหล็กก็ดูดวงทำนายเป็น ไม่มีทางเสียชีวิตง่ายๆ แต่เขาถูกคนบางคนปิดบังความจริงจนถึงตอนนี้ เกรงว่าสองเดือนมานี้คงใช้ชีวิตอย่างทรมานอยู่ในความทุกข์และรู้สึกผิด ช่างน่าอนาถจริงๆ”

เสวียนจีได้ยินเช่นนี้ ก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจ ดวงตากลมโตที่มีใต้ตาดำคล้ำยิ่งหม่นหมองลงหลายส่วน

ภาพที่เฟิ่งเหมียนปกป้องนางในอดีตผุดขึ้นมาในสมองไม่หยุด ค่อยๆทับซ้อนกับเงาร่างของผู้ชายรูปร่างผอมที่อยู่ในฝันคนนั้น ทำให้นางเกิดระลอกคลื่นแห่งความรู้สึกผิดที่กระจายเป็นออกไปเป็นวงกว้าง

“แล้ว แล้วจะทำอย่างไรดี......ข้าเขียนจดหมายให้ไข่เหล็กดีหรือไม่ บอกเขาว่าข้ายังมีชีวิตอยู่”

อวิ๋นหลิงพยักหน้าเล็กน้อย “อย่างนี้ค่อยยังชั่ว”

ในเมื่อเป็นการเข้าใจผิด ก็น่าจะอธิบายให้ชัดเจน เฟิ่งเหมียนดูแลเสวียนจีมาตั้งนาน ไม่มีเหตุผลที่จะปล่อยให้เขาจมอยู่กับความรู้สึกผิดเช่นนี้

เป็นครั้งแรกที่เสวียนจีรู้สึกเป็นห่วงเฟิ่งเมียน รีบกลับไปที่ห้องและเขียนจดหมายอย่างรวดเร็ว ให้คนของสำนักทิงเสวี่ยส่งไปยังแคว้นตงฉู่อย่างลับๆ จึงรู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้าง

ทำเรื่องเหล่านี้เสร็จ เมื่อเข้าสู่ความฝันในคืนนั้น นางก็มั่นใจมากขึ้นหลายส่วน

“พี่เหมียนจื่อ ข้าขอโทษ”

เมื่อก่อนเวลาที่นางก่อเรื่อง ล้วนเรียกเขาอย่างประจบเช่นนี้

เสวียนจีเพิ่งจะพูดจบ เฟิ่งเหมียนที่เข้าใกล้นางเรื่อยๆในความฝันจู่ๆก็หยุดฝีเท้าลง

เขามองหญิงสาวที่โค้งคำนับเก้าสิบองศาด้วยสีหน้าเรียบเฉย เอ่ยเสียงเย็นชาว่า “ทำไม ไม่หนีแล้วหรือ”

“พี่เหมียนจื่อ ก่อนหน้านี้ล้วนเป็นความผิดข้า ในสวนหลวงข้าแอบได้ยินเรื่องที่จักรพรรดิฉู่ต้องการให้ท่านหาวิธีซ่อนหินอุกกาบาตเอาไว้ ไม่ให้ข้าหาเจอ ตอนนั้นถูกคำพูดปลิ้นปล้อนทำให้รู้สึกโมโหมาก จึงไม่ได้คิดมาก เข้าใจผิดคิดว่าท่านเป็นคนชั่วไม่มีน้ำใจ ช่วยคนเลวทำผิด ด้วยเหตุนี้จึงวางแผนระเบิดฆ่าตัวตาย ยังจงใจปิดบังท่านด้วย”

“ฮือๆๆ......ขอโทษ ข้าเกรงว่าหลังจากที่ท่านรู้ว่าข้ายังมีชีวิตอยู่ จะบอกข่าวกับจักรพรรดิฉู่ จับตัวข้ากับอุกกาบาตกลับไปดำเนินคดี”

เฟิ่งเหมียนได้ยินเช่นนี้ ดวงตาที่เย็นยะเยือกมีแววประหลาดใจวาบผ่าน จากนั้นก็ความเย็นชาก็หายไป

เดิมทีเขาคิดว่าสาวน้อยคนนี้ไร้น้ำใจไร้คุณธรรม และไม่เชื่อมั่นในตัวเขา จึงได้ทำการแสดงละครฉากใหญ่เพื่อจากไป

แต่ตอนนี้มาคิดดูแล้ว ที่แท้ก็เป็นเรื่องเข้าใจผิด

“พี่เหมียนจื่อ วันนี้ข้าได้เขียนจดหมายกลับไปยังแคว้นตงฉู่เพื่อขอโทษท่าน เห็นแก่ความสัมพันธ์เก่าก่อนได้โปรดปล่อยข้าไปเถอะ ท่านตามรังควานข้าในฝันทุกวันไม่หยุด ถ้าขืนยังเป็นอย่างนี้ข้าคงจะประสาทอ่อนล้าจนตายแน่......”

เสวียนจีเงยหน้าขึ้นมา มองเขาอย่างน่าสงสาร แม้ว่าในฝันจะไม่รู้สึกถึงความเจ็บ ก็เผลอหยิกที่ต้นขาจากจิตใต้สำนึก พยายามจะบีบน้ำตาที่น่าสงสารออกมา

เฟิ่งเหมียนมองหญิงสาวด้วยสายตาซับซ้อนอย่างวิเคราะห์ เห็นผมที่ยุ่งเหยิงของนางปกคลุมอยู่ทางด้านหลัง ใบหน้าที่เล็กเท่าฝ่ามือผอมลงไปหลายส่วน ไม่อวบอิ่มเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

ดวงตากลมโตสุกใสคู่นั้นเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า ใต้ขอบตามีสีเขียวดำคล้ำจางๆ

ความรู้สึกเจ็บปวดวาบขึ้นมาในใจ เฟิ่งเหมียนรู้สึกเสียใจอยู่บ้างที่ไม่ควรแก้แค้นนางด้วยการขู่ให้กลัวในความฝัน

“ช่างเถอะ ในเมื่อเจ้าขอโทษจากใจจริงแล้ว เช่นนั้นข้าจะยกโทษให้เจ้า”

“พี่เหมียนจื่อ ท่านช่างเป็นคนดีที่มีจิตใจกว้างขวางเมตตาจริงๆ”

ใบหน้าของเสวียนจีมีรอยยิ้มสดใสผุดขึ้นมา อดไม่ได้ที่จะกระโดดโลดเต้นอยู่กับที่อย่างยินดี

พอนางกระโดด ชุดนอนบนร่างที่ปรับปรุงขึ้นมาใหม่ก็หลวมมากยิ่งขึ้น บอกกับเวลานอนที่เห็นแก่ความสบาย มีนิสัยไม่สวมชุดชั้นใน คอเสื้อเบี้ยวจนเผยให้เห็นผิวขาวดุจหิมะที่อยู่ด้านใน

สองสามคืนก่อนหน้านี้ เฟิ่งเหมียนล้วนตามอยู่ทางด้านหลังของนาง ด้วยเหตุนี้จึงไม่สังเกตเห็นอะไร

ตอนนี้สายตามองเห็นโดยตรง ก็พบว่าบริเวณไหล่ขาวไม่มีสายเสื้อชั้นใน ดวงตามีแววสั่นสะท้านขึ้นมาทันที

“ใช่แล้วพี่เหมียนจื่อ ท่าน......”

ขณะที่เสวียนจีจะถามเขาว่าใช่วิญญาณมาเข้าฝันหรือไม่ ภาพตรงหน้าก็สั่นไหว เฟิ่งเหมียนที่ถือโคมไฟหายวับไปต่อหน้าต่อตา ความฝันตกอยู่ในความมืดมิด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน