พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 882

อวิ๋นหลิงฟังแล้ว ความคิดแรกก็คือยินถังมีอาการชัก

“เขาอยากได้โอกาสดูแลการค้าทางทะเลไม่ใช่หรือ ข้ายังได้ยินว่าทางจวนเขาใช้เงินจำนวนมากจ้างครูจากแคว้นตงฉู่ที่สามารถสอนภาษาตะวันตกได้มาสอนเป็นพิเศษ ต่อไปวางแผนจะให้เป็นล่ามแปล เขาเพียรพยายามมาครึ่งเดือนแล้วก็ร่ำเรียนได้เพียงเท่านี้เองหรือ”

เซียวปี้เฉิงส่ายหน้าเป็นเชิงบอกว่าเขาก็ไม่รู้เหมือนกัน แล้วก็เอ่ยด้วยความยินดีปรีดาในความทุกข์ของผู้อื่น “ไม่ว่าอย่างไร คราวนี้ยินถังก็หมดโอกาสก้าวก่ายการค้าทางทะเล หยวนโม่เรียนภาษาต่างประเทศมาครึ่งค่อนปีแล้ว ถึงจะไม่ค่อยเก่งนัก แต่ด้วยความช่วยเหลือของพระชายาเยียนอ๋อง เขาจึงได้เป็นผู้ดูแลการค้าทางทะเล”

ด้วยการสร้างถนนหลวงและถนนสายการค้าในที่ต่างๆ ของแคว้นต้าโจว บัดนี้การค้าระหว่างตะวันออกเฉียงใต้และตะวันตกเฉียงเหนือจึงติดต่อกันบ่อยขึ้น นอกจากสินค้าตะวันตกแล้ว เวลานี้สินค้าท้องถิ่นจากเปอร์เซียและชมพูทวีปก็หลั่งไหลเข้ามาเป็นระยะ

นับตั้งแต่สมัยโบราณกาลจนถึงปัจจุบัน การเรียนรู้ภาษาต่างประเทศล้วนมีอนาคตที่สดใสและมีประโยชน์อย่างยิ่ง

สมัยที่เซียวปี้เฉิงประจำการอยู่ที่ชายแดนเมืองสุยห้าปี ก็เรียนรู้ภาษาทูเจวียด้วยตัวเองในช่วงที่ว่างเว้นสงคราม จึงเข้าใจประเพณีและนิสัยของศัตรูเป็นอย่างดี

มิฉะนั้น เขาคงไม่ชนะศึกมากมายได้อย่างง่ายดายเช่นนี้ กลายเป็นบุคคลที่น่าเกรงขามในหมู่พวกอนารยชน

ด้วยเหตุนี้หลังจากเปิดถนนสายการค้าที่ขยายออกไปทุกทิศทุกทางแล้ว ราชสำนักก็กำลังพิจารณาจะจัดฝึกอบรมระยะยาวให้กับบรรดาขุนนางด้วย

โม่อ๋องเป็นคนมองการณ์ไกลมาตลอด ตอนที่เพิ่งเข้ามาในกรมคลัง ก็เป็นฝ่ายขอความช่วยเหลือจากพระชายาเยียนอ๋องให้ช่วยจัดหาอาจารย์มาสอนภาษาต่างประเทศ

อวิ๋นหลิงเคยคิดจะจัดตั้งวิชาเอกภาษาต่างประเทศในสำนักศึกษาชิงอี้ แต่จนใจที่ผู้มีความสามารถสาขานี้หายากยิ่งนัก หาผู้ที่สันทัดภาษาต่างประเทศในแคว้นต้าโจวได้ไม่กี่คน ก็ได้แต่ฝากความหวังไว้กับแคว้นตงฉู่

แต่ทว่าเวลานั้น สงครามระหว่างแคว้นตงฉู่กับญี่ปุ่นกำลังดุเดือด ดังนั้นเรื่องการก่อตั้งสาขาวิชาเอกภาษาต่างประเทศจึงยุติไว้ก่อน

บัดนี้สงครามสิ้นสุดลง เรื่องนี้ก็ถูกหยิบยกเข้าสู่วาระการประชุมอีกครั้ง พระชายาเยียนอ๋องสัญญาว่าจะช่วยหากลุ่มคนในแคว้นตงฉู่ที่เชี่ยวชาญภาษาต่างประเทศกับภาษาญี่ปุ่นมาเป็นอาจารย์ที่สำนักศึกษาชิงอี้

แต่อวิ๋นหลิงไม่ได้คิดจะรวมภาษาต่างประเทศไว้ในหลักสูตรภาคบังคับ ยามนี้ระดับการศึกษาของชาวแคว้นต้าโจวไม่สูงนัก ต้องเรียนภาษาจีนให้เข้าใจก่อนเป็นเรื่องสำคัญที่สุด

ภายภาคหน้าสำนักศึกษาชิงอี้จะเปิดวิทยาลัยภาษาต่างประเทศแยกต่างหาก นอกเหนือจากหกสาขาวิชากับโรงเรียนแพทย์แล้ว จะดำเนินการสอนแบบกำหนดเป้าหมายและสอบวัดผลแยกกัน

คิดมาถึงตรงนี้ อวิ๋นหลิงก็อดพูดอย่างติดตลกไม่ได้ “ดูท่ายินถังจะหาอาจารย์ไม่ค่อยดีนัก หากภายหน้าเขาอยากมีส่วนร่วมในการค้าต่างประเทศ คงจะต้องผ่านการสอบภาษาต่างประเทศระดับสี่ ระดับหกและระดับแปดที่สำนักศึกษาชิงอี้ก่อน”

เซียวปี้เฉิงก็หัวเราะ “เมื่ออาจารย์ที่สอนภาษาต่างประเทศถูกซื้อตัวเข้าสู่สำนักศึกษาชิงอี้หมด หากขุนนางในราชสำนักคนใดอยากเรียนและสอบในอนาคต ก็จะต้องผ่านด่านของสำนักศึกษาก่อนเช่นกัน”

เช่นนี้ ขุนนางที่ไร้ความสามารถและคิดแต่จะกินเบี้ยหวัดสบายๆ ทั้งหลายก็จะต้องถูกไล่ออกไปหมด!

ที่เขาต้องการคือคนฉลาดและมีความสามารถ

อวิ๋นหลิงไม่ได้ใส่ใจอาการของยินถังมากนัก เพียงคิดว่าเขาหาอาจารย์สอนภาษาต่างประเทศที่ไม่น่าเชื่อถือ

ยินถังเองก็เคราะห์ร้ายเช่นกัน อันที่จริงช่วงครึ่งเดือนนี้เขาเรียนภาษาต่างประเทศได้ค่อนข้างดี อย่างไรเสียเขาเป็นจอหงวนที่ไร้น้ำยากับวิชาความรู้ใหม่ๆ พรสวรรค์ก็มีเพียงเท่านั้น

แต่อาจารย์ดีๆ ที่ไหนจะสอนให้ลูกศิษย์ใช้คำสบถ นับประสาอะไรกับคำว่า ‘ฟักยู’ ยินถังไม่เคยได้ยินคำว่า ‘สติวปิด’ และ ‘บิชชี่’ มาก่อนด้วยซ้ำ

คำพูดที่เกินจริงและน่าตื่นเต้นที่สุดที่เขาเคยได้ยินจากปากอาจารย์สอนภาษาต่างประเทศคือ ‘โอ้โน’ และ ‘โอ้มายก๊อด’

คราวนี้เขาสะดุดตกลงไปในกับดักที่เสวียนจีขุดไว้

ดังนั้นเมื่อเขาฟื้นขึ้นมาก็กระวนกระวายใจรู้ว่าเขาก่อปัญหาใหญ่หลวงเข้าแล้ว เขาจึงไปฟ้องทูตด้วยอารามตื่นเต้นทันทีว่าเขาถูกหลอก

ทูตฟังแล้วก็เงียบไปสักพัก แต่ก็รู้ว่าจินหยวนเป่าเป็นอาคันตุกะของตำหนักบูรพา เขาจึงปลอบใจยินถัง แล้วให้นางกำนัลไปรายงานที่ตำหนักบูรพา สอบถามว่ามีความเข้าใจผิดอันใดหรือไม่

เมื่อข่าวไปถึงตำหนักบูรพา หางตาอวิ๋นหลิงก็กระตุกสองสามทีอย่างอดมิได้

“ให้มันได้อย่างนี้สิ ข้าไม่ควรเชื่อใจเจ้าเลย ที่ยอมเชื่อว่าแม่หมูจะปีนต้นไม้ได้ เจ้านี่มันเปลี่ยนนิสัยมาเป็นเด็กดีไม่ได้เลยจริงๆ”

“เอ่อ หึๆๆ...ข้าเจอชายคนนั้นโดยบังเอิญที่สวนหลวง เขาเข้ามาชวนคุยตีสนิทเอง ข้าอดใจไม่ไหว เลยอยากจะล้างแค้นให้ท่าน!”

เสวียนจีที่กำลังกินขนมเค้กไก่ทอดก็หัวเราะแห้งๆ สองที เบิกตาโตมองอวิ๋นหลิงอย่างน่าสงสาร พยายามทำตัวน่ารักกลบเกลื่อน

คราวนี้เซียวปี้เฉิงถือหางอยู่ข้างเสวียนจี กล่าวอย่างเห็นด้วย “ข้าคิดว่าครั้งนี้แม่สาวน้อยทำได้เยี่ยมไปเลย ถือว่าเป็นการช่วยหยวนโม่เตะตระกูลยินออกจากความร่วมมือการค้าทางทะเลได้โดยไม่ต้องเปลืองแรงแต่อย่างใด”

“รัฐทายาทยิน แม่นางหยวนเป่ามาเยี่ยมท่าน”

ยินถังเงยหน้าขึ้นเห็นร่างอรชรอ้อนแอ้นที่คุ้นตาเดินเข้ามาใกล้ เขายังไม่ทันจะเอ่ยปากถามอีกฝ่ายว่าเหตุใดถึงต้องทำร้ายเขา เสวียนจีก็พุ่งไปร้องห่มร้องไห้ต่อหน้าเตียงเขาก่อนเสียแล้ว

“ฮือๆๆ พี่ชาย ข้าขอโทษ หยวนเป่าไม่รู้ว่าคำพูดพวกนั้นไม่เหมาะสม ล้วนเป็นความผิดของข้าที่ไม่ควรสอนพี่ชายให้พูดภาษาต่างประเทศสุ่มสี่สุ่มห้า ถ้าท่านโกรธก็ดุหยวนเป่าได้เลย!”

ยินถังได้ยินเช่นนี้ก็ระงับไฟในใจไว้ แล้วถามอย่างนึกสงสัย “เจ้าไม่ได้ตั้งใจจริงๆ หรือ”

“หยวนเป่าแค่อยากช่วยพี่ชายด้วยความหวังดีเท่านั้นเอง พี่ชายคิดว่าข้าตั้งใจอย่างนั้นหรือ”

เสวียนจีมองเขา นัยน์ตาแมวของนางหม่นแสงลง ทำท่าจะร่ำไห้ด้วยความสิ้นหวัง “ก็ไม่แปลกที่พี่ชายจะคิดเช่นนี้ อย่างไรเสียท่านก็รู้จักหยวนเป่าแค่วันเดียว เป็นหยวนเป่าที่คิดไปเองฝ่ายเดียว อวดดีไม่เข้าเรื่อง...”

นางแบะปากตั้งท่าจะร้องไห้ ดูสับสนและไร้เดียงสา ยินถังจึงคลายความสงสัยลงไปโดยไม่รู้ตัว

เมื่อครู่ที่เขาฟื้นขึ้นมาก็โกรธจัด นึกได้ว่าพระชายารัชทายาทโปรดจินหยวนเป่ามาก อาจจงใจส่งเด็กสาวผู้นี้มาหลอกเขา

แต่เมื่อสงบจิตใจลงแล้วคิดดูอีกที เขาเป็นฝ่ายเริ่มพูดคุยกับจินหยวนเป่าเอง อีกอย่างคำที่มีความหมายหมิ่นเหม่อย่างฟักยูนั่้นไม่ใช่คำที่แม่นางน้อยผู้หน้าบางจะพูดออกมาได้

ยินถังถอนใจ “...ช่างเถอะ ไม่โทษเจ้าหรอก เป็นแค่ความเข้าใจผิด”

ไม่คิดว่าผลที่ตามมาและค่าตอบแทนของการเข้าใจผิดจะใหญ่หลวงขนาดนี้!

พอคิดว่าการเข้าร่วมการค้าทางทะเลสูญเปล่าไปแล้ว หัวใจของยินถังก็สั่นสะท้าน

นี่เป็นงานสำคัญที่ท่านปู่มอบหมายให้เขาทำ เมื่ออยู่ต่อหน้าโม่อี้ซือ คู่หมั้นสาวของเขา เขาพูดภาษาต่างประเทศหลายครั้งโดยตั้งใจและไม่ตั้งใจ และสัญญาว่าเขาจะทำสำเร็จแน่นอน

ตอนนี้เขาไม่มีหน้าไปพบใครแล้วจริงๆ