พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 884

ยินถังได้สติกลับมา รู้สึกว่าความตั้งใจที่จะปกป้องจินหยวนเป่านั้นฉายชัดไปหน่อย เขาจึงรีบกำจัดความคิดฟุ้งซ่านพวกนั้นออกไปอย่างรวดเร็ว แล้วปลอบใจโม่อี้ซืออย่างอดทน

“ซือซือ เจ้าอย่าคิดมาก ก็แค่วันแรกที่ข้าเจอนาง”

เขาเกิดความคิดบางอย่างกับจินหยวนเป่าจริงๆ แต่ไม่ใช่ความรักระหว่างชายหญิง

เห็นชัดว่าโม่อี้ซือไม่เชื่อ ดวงตามีน้ำเอ่อคลอแวววาว “จริงหรือ พี่ถังอย่าหลอกข้า เมื่อครู่ข้าเห็นนางป้อนยาให้ท่านเองกับมือ ท่านเองก็ไม่ปฏิเสธ... ใช่ว่าซือซือจะเป็นหญิงสาวที่ทนอิจฉาคนอื่นๆ ไม่ได้ แต่...แต่พวกเราจะแต่งงานกันอีกเจ็ดวันแล้วนี่นา…”

นางรู้ดีแก่ใจว่าต่อไปยินถังจะมีหญิงอื่นอีก ไม่ได้หยุดที่นางคนเดียว

นางไม่คัดค้านหากอีกฝ่ายจะรับอนุ ขอเพียงนางเป็นรักแท้ในใจของอีกฝ่ายและยืนหนึ่งไปตลอดก็พอ

แต่บัดนี้พวกเขาทั้งสองยังไม่ได้แต่งงานกันอย่างเป็นทางการ ยินถังก็สนใจหญิงอื่นเป็นพิเศษเสียแล้ว ถึงกับพูดคุยกันต่อหน้าว่าที่ภรรยาด้วยซ้ำ

ไม่ว่าโม่อี้ซือจะมีคุณธรรมและใจกว้างแค่ไหน นี่ก็ดูจะล้ำเส้นที่นางรับได้ไปแล้ว

ยินถังขมวดคิ้วเล็กน้อย เขารู้จักโม่อี้ซือมานาน งานแต่งงานของทั่งสองก็งวดเข้ามาเต็มที หลังจากเขาเจอนิสัยที่อ่อนแอของอีกฝ่าย เขาก็ไม่ได้ปลอบนางให้เบิกบานใจไว้ก่อนเหมือนอย่างที่ทำในตอนแรกอีกต่อไป

ขบคิดพักหนึ่ง เขาก็เอ่ยพูดอย่างจริงจัง

“ซือซือ ข้ามีความคิดบางอย่างกับจินหยวนเป่าจริงๆ แต่ไม่ใช่ความรักระหว่างชายหญิง เจ้าก็รู้ว่านางเป็นน้องสาวคนเดียวของท่านจินอ๋อง ตระกูลยินจะเสียมิตรภาพกับนางไม่ได้ หากข้าแต่งงานกับนางได้ในอนาคต ก็จะช่วยตระกูลยินได้อย่างมาก”

“ตั้งแต่ต้นจนจบคนที่ข้าชอบก็คือเจ้าเท่านั้น เจ้าเป็นคนอ่อนโยน มีคุณธรรม ใจดีและใจกว้าง ในโลกนี้ไม่มีหญิงคนไหนจะดีไปกว่าเจ้า ถึงจะยังไม่ได้กราบไหว้ฟ้าดินอย่างเป็นทางการ แต่เจ้าก็เป็นฮูหยินที่คู่ควรกับรัฐทายาทอย่างข้า นั่งอยู่กลางใจอยู่แล้ว”

“เพราะฉะนั้นการกระทำของเจ้าจะเป็นเหมือนฮูหยินของรัฐทายาท ไม่ต้องไปถือสากับสาวน้อยอย่างนาง ภายหน้าเจ้าก็จำเรื่องนี้ไว้ให้ดี อย่าทำให้ข้าผิดหวัง เข้าใจหรือไม่”

ยินถังรู้ดีถึงจุดอ่อนของโม่อี้ซือกับเรื่องที่นางใส่ใจมากที่สุด ถ้อยคำนี้จึงแก้ปัญหาได้ตรงจุด

ที่หญิงสาวตรงหน้าต้องการนั้นมีเพียงแค่สิ่งที่เรียกว่าเกียรติยศเท่านั้น

สำหรับฐานะของฮูหยินรัฐทายาทนั้น ยินถังไม่คิดว่านางจะมีศัตรูมาเทียบชั้นได้ ถึงอย่างไรนอกจากความงามกับพ่อบุญธรรมที่ร้ายกาจแล้ว โม่อี้ซือก็ไม่มีอะไรเลย

แต่นางเป็นแจกันดอกไม้ที่สมบูรณ์แบบและงดงามอย่างแน่นอน ภายหน้านางจะได้ชื่อว่าเป็นฮูหยินรัฐทายาท อยู่เรือนหลังไว้ดูแลสามีเลี้ยงดูลูกก็พอ

อย่างที่คาดไว้ หลังจากโม่อี้ซือได้ยินว่านางคือรักแท้ของยินถัง ดวงตาก็สดใสขึ้นเล็กน้อย นางสูดจมูกแล้วพูดว่า “ขอโทษพี่ถัง เมื่อครู่ซือซือผิดไปแล้ว ต่อไปจะไม่ทำให้ท่านผิดหวังอีกแน่นอน”

“จำไว้ก็ดี” ยินถังพยักหน้าอย่างพึงพอใจ “จินหยวนเป่านั่นดูจะประทับใจข้าอยู่ทีเดียว ไว้วันหน้าซือซือ เจ้าหาวิธีใกล้ชิดนางให้มากขึ้น แม้ว่าสถานะของนางจะไม่ดีเท่าของเจ้า แต่เจ้าอย่าไปวางมาดต่อหน้านางเชียว ยอมๆ ให้นางบ้าง”

โม่อี้ซือได้ยินคำนี้แล้วรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย ยังไม่ทันแต่งเข้าไปก็จะให้นางเป็นว่าที่นายหญิงที่ต้องยอมอ่อนข้อให้เสียแล้ว แล้วถ้าวันหน้าแต่งเข้าไปคงต้องยอมประเคนให้อีกฝ่ายหรือไม่

ถึงแม้จะรู้สึกผิดหวังและตะขิดตะขวงใจ แต่สุดท้ายนางก็กัดริมฝีปากและพยักหน้าเบาๆ

“เอาละ ได้เวลาแล้ว ข้าต้องไปขออภัยโทษฝ่าบาทที่ห้องตำรา เจ้าก็กลับไปพักผ่อนเร็วหน่อยเถิด อย่าลืมไปตีสนิทกับจินหยวนเป่า ทางที่ดีไปขอโทษนางกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ด้วย”

ยินถังว่าพลางโบกมือให้โม่อี้ซือช่วยพยุงเขาลุกขึ้นแต่งตัว จากนั้นเดินไปหยิบยาบำรุงที่เสวียนจีมอบให้

โม่อี้ซือมองแผ่นหลังของเขาอย่างตะลึงงัน จ้องอยู่นานกว่าจะชักสายตากลับ ยังคงเงียบไม่เอื้อนเอ่ยวาจา

นางมั่นใจมาตลอดว่าจะเป็นรักแท้เพียงคนเดียวในใจของยินถัง และก็เชื่อว่าไม่ใช่เรื่องยากที่จะยอมรับหญิงอื่นของสามีมาเป็นอนุอย่างไม่เห็นแก่ตัว

แต่เมื่อได้สัมผัสด้วยตัวเอง นางก็พบว่าน่าอึดอัดกว่าที่คิดไว้มาก

……

บนถนนในพระราชวังด้านนอกโรงหมอหลวง เสวียนจีกลอกตาขณะขี่รถล้อไม้คันโปรด

นางปล่อยพลังจิตปกคลุมรัศมีหลายสิบเมตรได้อย่างง่ายดาย บทสนทนาระหว่างยินถังกับโม่อี้ซือดังแว่วอยู่ในหูทั้งหมด

“ผู้ชายมั่นหน้า เซ็งชะมัด!”

หลังจากกลับมาถึงตำหนักบูรพา อวิ๋นหลิงโพล่งถามนาง “เป็นอย่างไรบ้าง”

“วางใจเถอะ เรียบร้อยแล้ว และไม่ว่าข้าจะเล่นงานชายผู้มั่นหน้าคนนั้นมากแค่ไหน เขาก็จะไม่ถือสาข้า!”

อวิ๋นหลิงเลิกคิ้วเล็กน้อย “ว่าไงนะ”

“เพราะเขาจะจีบข้า!”

เสวียนจีตอบเสียงดังฟังชัด เล่าทุกถ้อยคำที่เพิ่งได้ยินมาทั้งหมดให้ฟัง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน