พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 887

เมืองหลวงแคว้นต้าโจว

พักนี้ในเมืองครึกครื้นยิ่งนัก อีกสามวันก็จะถึงวันมงคลของรัฐทายาทตระกูลยินที่จะแต่งงานกับจิ้งอันเสี่ยนจู่

อวิ๋นหลิงไม่ได้ใส่ใจมากนัก จึงให้ตงชิงเตรียมของขวัญดีๆ สักชิ้นก็พอ

ในสวนหลวง นางกับเซียวปี้เฉิงกำลังเล่นลูกบอลยางกับลูกทั้งสอง ทั่วทั้งตำหนักก็เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะที่ทำให้แสบแก้วหูของฮั่วถวนเอ๋อร์

‘ลูกบอลยาง’ ในมือของอวิ๋นหลิงก็ได้เสวียนจีประดิษฐ์ขึ้นเป็นพิเศษ

เด็กสาวบังเอิญเจอยางธรรมชาติสองสามอันที่มาจากอีกฟากหนึ่งของมหาสมุทรท่ามกลางกองสินค้าของกลุ่มคาราวานพ่อค้าที่มาติดต่อกับสำนักทิงเสวี่ย

ยางธรรมชาติชนิดนี้ทำจากการต้มเคี่ยวจนน้ำยางจับตัวแข็ง คนธรรมดาสามัญไม่รู้ว่ามันคืออะไร เสวียนจีจึงได้มันมาอยู่ในมืออย่างง่ายดาย

เนื่องจากไม่มีอุปกรณ์เฉพาะทางอยู่ในมือ นางจึงต้มละลายยางก่อน แล้วค่อยทำเป็นลูกบอลยางที่ไส้ตัน เมื่อโยนลงพื้นก็จะกระเด้งขึ้นสูง

สองพี่น้องชอบของเล่นแปลกใหม่นี้เหลือแสน มันดูน่าเกลียดนิดหน่อย แต่ก็สนุกกว่า แม้แต่เสวี่ยถวนเอ๋อร์ที่รักสงบมาตลอดก็เข้ามาร่วมวงวิ่งไล่จับลูกบอลอย่างอดไม่ได้ ยอมทิ้งรถไม้เล็กคันโปรดไปโดยปริยาย

“ต้องตื่นแต่เช้าพาลูกๆ มาออกกำลังกาย เป็นแม่คนนี่้ช่างยากจริงๆ”

เสวียนจีเดินสะลืมสะลือออกจากตำหนัก หาวหวอดๆ อย่างหงอยเหงาซึมเซาสองสามที มีรอยคล้ำใต้ตาอย่างเห็นได้ชัด

อวิ๋นหลิงโยนลูกบอลไปให้ลูกทั้งสอง แล้วพูดกึ่งกังวลกึ่งตักเตือน “ช่วงนี้เจ้านอนดึกอีกแล้วหรือ อายุเท่าไรแล้ว ถึงเวลานอนก็ควรนอน ไม่ใช่หมกตัวอยู่แต่ในห้องทดลองตั้งแต่เช้าจรดค่ำ ไม่กลัวตายแบบเฉียบพลันเอาเสียเลย”

เสวียนจีกระตุกมุมปาก “ข้าไม่ได้...ทำการทดลองยางอยู่หรอกหรือ...”

จริงๆ แล้วเป็นเพราะนางกำลังฝันอยู่ต่างหาก

แค่ครั้งนี้ไม่ใช่ฝันร้าย แต่เป็นฝันหวานที่น่ากลัวกว่าฝันร้าย!

เฟิ่งเหมียนในความฝันดูเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เอะอะก็ทำแบบนี้กับนางเสมอโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง...

เอาเถอะ แม้ว่าร่างกายจะไม่เป็นอะไร แต่เสวียนจีชักเริ่มนึกกังขา

นางเป็นคนที่มุ่งมั่นกับการวิจัยทางวิทยาศาสตร์ แล้วจู่ๆ จะมาหมกมุ่นเรื่องพรรค์นี้ได้อย่างไร!

หรือว่าวัยแรกรุ่นมาถึงแล้ว ฮอร์โมนก็เลยพลุ่งพล่าน...

เพื่อกำจัดความคิดฟุ้งซ่านในหัว เสวียนจีจึงหยิบลูกบอลยางขนาดเท่าไข่นกกระทาออกมาสองลูก แล้วบีบอย่างแรง ลูกบอลยางกลวงปล่อยเสียงดังฟี้ทันที

ฮั่วถวนเอ๋อร์ถูกเสียงดึงดูดไว้ทันที รีบวิ่งเตาะแตะด้วยขาสั้นเข้าไปหา “ท่านน้าเล็ก นี่คืออะไร...”

เสวียนจีหัวเราะพร้อมกับขอบตาดำคล้ำ “เหอะๆ...เดิมทีอยากจะทำของเล่นไก่ยางบีบร้องโอ๊กๆ ให้พวกเจ้า แต่อุปกรณ์ไม่เอื้ออำนวย ก็ได้แต่ทำไข่ยางบีบร้องปี๊บๆ ให้พวกเจ้าเล่น ถึงรูปร่างจะดูน่าเกลียดไปหน่อย แต่โครงสร้างภายในก็สมบูรณ์ครบถ้วน ทำเสียงเหมือนไก่ร้องได้เลย”

นางยื่นไข่นกกระทาสองใบให้กับเด็กน้อยทั้งสองตามลำดับ ไม่ทันไรในตำหนักบูรพาก็มีเสียงร้องแปลกๆ ดังขึ้นไม่หยุดหย่อน แม้แต่เสี่ยวเซียงถวนเอ๋อร์ก็พลอยถูกดึงดูดตามไปด้วย จ้องมองบรรดาพี่ชายด้วยดวงตากลมโตบ้องแบ๊วอย่างสงสัยใคร่รู้

เซียวปี้เฉิงสนใจของเล่นยางที่แปลกประหลาดเช่นนี้เป็นอย่างมาก “เมื่อวานข้าบังเอิญพบว่าของสิ่งนี้สามารถกั้นน้ำกั้นอากาศได้ เลยคิดว่าเอามาใช้ประโยชน์ได้หลายอย่าง แต่ไม่รู้ว่ามันมาจากไหน”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน