พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 888

พิธีสมรสระหว่างยินถังกับโม่อี้ซือถึงอย่างรวดเร็ว

แม้บิดากับพี่ชายไม่อยู่ด้วย ทว่าโม่อี้ซือแต่งออกจากพระราชทาน ขบวนเจ้าสาวยังคงอลังการยิ่ง

ก่อนนางแต่งออกเรือนหนึ่งวัน แต่ละจวนก็มีการเพิ่มสินเจ้าสาวให้นาง บัดนี้หีบสีแดงที่วางนอกตำหนักโยวซินเยอะจนสุดลูกหูลูกตา

ก่อนออกเดินทาง เซียวปี้เฉิงถามเสียงเบาว่า “ใช่แล้ว แม่สาวน้อยล่ะ?”

“อยู่ที่จวนยินนานแล้ว”

“นางจะไประเบิดหลุมส้วมไหม? ข้าไม่อยากชื่นชมสายฝนทองคำ”

“พี่ใหญ่กับพี่ฉิงก็ไปร่วมงานด้วย นางไม่กล้าทำเช่นนั้นหรอก ถ้านางกล้าระเบิดห้องสุขา พี่ฉิงคงยัดนางเข้าหลุมส้วมแน่”

เซียวปี้เฉิงได้ยินก็โล่งอก เขาสนับสนุนให้แม่สาวน้อยแก้แค้นยินถัง แต่อย่าทำให้เขาเดือดร้อนก็พอ

อวิ๋นหลิงในฐานะแขก คืนนี้ก็จะไปกินเลี้ยงที่จวนยินด้วย ถึงแม้นางไม่ค่อยอยากไป แต่หากไม่ให้เกียรติเป็นสักขีพยาน เกรงว่าจะต้องทนฟังจักพรรดิจาวเหรินบ่นจนหูชาแน่

แตกต่างจากโม่อี้ซือที่กำลังขวยเขินและรอคอย ช่วงนี้องค์หญิงอี๋อันผอมลงและหน้าตาอิดโรยเล็กน้อย นางมองลูกสาวบุญธรรมด้วยความกังวล ทว่าอีกฝ่ายกลับทำเป็นมองไม่เห็น

ความสัมพันธ์ของแม่ลูกเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย กระทั่งรุ่ยอ๋องที่มาเที่ยวตำหนักโยวซินเป็นประจำยังสังเกตเห็น ทว่าจักพรรดิจาวเหรินกลับไม่รู้เรื่องนี้

ระหว่างที่เซียวปี้เฉิงนั่งรถม้าไปยังจวนยินก็อดอุทานไม่ได้ “ตอนนี้เสด็จพ่อไม่ค่อยสนใจราชการกับเรื่องภายในวังเลย หลังจากเจ้าคลอดเซียงถวนยิ่งอู้งานหนักกว่าเดิม”

ก่อนหน้านี้โดนพระเจ้าหลวงก่นด่าอย่างไม่ถนอมน้ำจหลายครั้ง และจักพรรดิจาวเหรินก็ทุกข์ใจอยู่สักพักหนึ่ง ดูเหมือนจะคิดได้ หลังจากนั้นก็ไม่ได้แง่งอนเซียวปี้เฉิงอีก

ทว่าความคิดได้นี้กลับแสดงออกมารูปแบบของการไม่เอาการเอางาน

อวิ๋นหลิงครุ่นคิดในใจ คงเป็นเพราะภรรยาเอกเสียชีวิต แล้วลูกสาวก็แต่งไปไกล ส่วนลูกชายคนโตก็ยุ่งกับงาน ไม่ค่อยไปเยี่ยมเขา ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องกังวลสิ่งใด ประกอบกับเริ่มแก่ หมดไฟ จึงไม่ค่อยสนใจราชการ

สิ่งเดียวที่ยังคงใส่ใจคือจะหาพระชายารองให้รุ่ยอ๋อง ทว่าเพราะการกลับเมืองหลวงขององค์หญิงอี๋อัน และการเกิดของเซียงถวนจึงหยุดความคิดนั้นชั่วคราว

ดวงตาสุกใสของอวิ๋นหลิงเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม “แล้วทุกวันนี้เขาทำอะไรอยู่บ้าง?”

“ก็ปลอมตัวออกนอกวังไง ไปรบกวนแม่นางหลีที่ตลาดสำนักศึกษาเป็นประจำ หรือไม่ก็กลับไปหาเรื่องทะเลาะกับเสด็จแม่หลี่ในวัง แล้วยังไปกินดื่มในร้านของเศรษฐีหนุ่มบ่อยๆด้วย”

ถนนย่านกลางค้าที่หลงเย่สร้างขึ้นทำให้ผู้ใช้บริการติดใจจริง อวิ๋นหลิงก็ไปบ่อยมาก ดังนั้นจักพรรดิจาวเหรินไปเดินเที่ยวแถวนั้นนางก็ไม่แปลกใจ

ทว่าท่าทีที่จักพรรดิจาวเหรินมีต่อแม่นางหลีกับหลี่กุ้ยเฟยชวนให้อวิ๋นหลิงแปลกใจ

“นานเพียงนี้แล้วเขายังไม่ตายใจกับแม่นางหลีอีกรึ? ในเมื่อมีแม่นางหลีแล้ว ไยต้องไปพัวพันกับหลี่หุ้ยเฟยด้วย พวกเขาสองคนไม่ไปมาหาสู่กันไม่ใช่หรือ?”

เซียวปี้เฉิงก็ปวดหัวกับบิดาตน “ด้วยสถานะของเสด็จพ่อ แม่นางหลีก็ไม่กล้าปฏิเสธหรือขัดไล่เสด็จพ่อ ต่อให้ไม่ชอบใจแค่ไหนก็จำต้องทน ก็เห็นจะมีเพียงเสด็จพ่อที่คิดว่าของเพียงขยันทำคะแนน ต้องมีสักวันที่สามารถคว้าหัวใจแม่นางหลีได้แน่”

“ส่วนเรื่องเสด็จแม่หลี่...ข้าก็บอกไม่ถูกว่าเสด็จพ่อกำลังคิดสิ่งใดอยู่ รู้แค่ว่าเสด็จพี่ไปหาแม่นางหลีแล้วรู้สึกจีบไม่ติด ก็จะไปนั่งในตำหนักเว่ยยาง แล้วเสด็จแม่หลี่ก็ไม่สนใจเสด็จพ่อ แต่ยิ่งไม่สนใจเสด็จพ่อก็ยิ่งไม่ปล่อย ยั่วโมโหจนต้องทะเลาะกันถึงจะยอมเลิกรา”

หลี่กุ้ยเฟยได้ยินชื่อจักพรรดิจาวเหรินก็เกรี้ยวกราด คิดว่าจักพรรดิจาวเหรินยังแค้นเรื่องที่โดนตี หาไม่แล้วเหตุใดจึงเอาเรื่องเล็กน้อยมาทะเลาะอยู่เรื่อย ไม่ใช่จงใจหาเรื่องหรอกหรือ?

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน