พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 889

อวิ๋นหลิงควงแขนหลิ่วชิงเยี่ยนแล้วพูดเสียงเบา “เป็นอย่างไรบ้าง แม่ใหญ่ของเจ้าเคี่ยวเข็ญเจ้าไหม?”

หลิ่วชิงเยี่ยนแย้มยิ้ม “ต้องขอบคุณพระชายาที่ช่วยเพคะ ช่วงก่อนท่านปู่มาคุยกับท่านพ่อด้วยตัวเอง ยามนี้นางไม่คุยเรื่องแต่งงานกับข้าแล้ว ต่อให้มีแผนร้าย แต่ไม่มีแม่นมหยู ข้ารับใช้คอยรับคำสั่ง นางก็ทำอะไรไม่ได้เพคะ”

เจ้าสามหลิ่วเลอะเลือน ทว่าอาลักษณ์กรมอาญาไม่เลอะเลือน

ขุนนางยศสูงที่เก่าชราไม่มีผู้ใดไม่ใส่ใจผลประโยชน์ของตระกูลหรอก แต่อาลักษณ์หลิ่วไม่ได้งมงายเท่าเสนาบดีขวาหลี่

เรื่องภายในครอบครัวสายสาม ไม่ว่าจะพฤติกรรมของฮูหยินสามหลิ่วหรืออย่างอื่น เขาย่อมรู้ไม่มากก็น้อย แค่เอาหูไปนาเอาตาไปไร่เฉย ๆ

เพราะอยากให้บุตรชายเจริญยิ่งขึ้นยังต้องพึ่งลูกสะใภ้ และหลิ่วชิงเยี่ยนก็ไม่ได้แสดงความสามารถโดดเด่นเหนือยน หากฮูหยินสามหลิ่วไม่ทำจนเกินไปก็จะปล่อยเลยตามเลย

ทว่ายามนี้หลิ่วชิงเยี่ยนค่อย ๆ แสดงความสามารถออกมา วันที่อวิ๋นหลิงเชิญอาลักษณ์หลิ่วไปดื่มน้ำชาเป็นการส่วนตัว และบอกให้รู้ว่าให้ความสำคัญกับหลิ่วชิงเยี่ยนเป็นอย่างมาก อาลักษณ์หลิ่วจึงจะใส่ใจในที่สุด

เขาเห็นด้วยที่จะให้หลิ่วชิงเยี่ยนแต่งช้าไปอีกหลายปี

เหนือสิ่งอื่นใดคือ อนาคตหลิ่วชิงเยี่ยนจะไต่เต้าไปยังที่สูง ถึงเวลานั้นคู่ครองที่นางหมายตาจะไม่ใช่คุณชายเหล่านี้อีกต่อไป

“ชิงเยี่ยนอายุสิบเจ็ดปี อีกสามปีค่อยแต่งก็ไม่สาย พระชายาเอ็นดูนางเพียงนี้ จะทำให้พระชายาผิดหวังไม่ได้ หากสามปีต่อจากนี้นางทำให้พระชายาพอใจไม่ได้ นั่นก็เป็นเพราะนางไร้วาสนา โทษที่พระชายาทำให้นางเสียเวลาไม่ได้”

อาลักษณ์หลิ่วช่างรู้จักพูด ดูเหมือนไม่ใส่ใจ ทว่าท้ายประโยคบอกว่าเสียเวลา เป็นการบอกใบ้อย่างแจ่มชัด

ดังนั้นอวิ๋นหลิงสัญญากับเขาว่าอนาคตจะเลือกคู่ครองที่ดีให้กับหลิ่วชิงเยี่ยน

ตำหนักบูรพาอาสาจะหาคู่ให้ ย่อมดีกว่าฮูหยินสามหลิ่ว ดังนั้นอีกฝ่ายจึงไม่อาจก้าวก่ายเรื่องแต่งงานของหลิ่วชิงเยี่ยนได้อีก

แม่นมหยูถูกส่งกลับบ้านนอก เมื่อขาดคนไว้เนื้อเชื่อใจไป ฮูหยินสามหลิ่วทำอะไรก็ไม่สะดวก

ก่อนหน้านี้เวลานางแสร้งพูดดี จำต้องมีคนพูดคล้อยตามข้างกาย

ยามนี้ไม่มีคนค่อยพูดผสมโรงแล้ว หากยังคิดจะรักษาภาพลักษณ์เดิม คงต้องเจอดี หลิ่วชิงเยี่ยนจับจุดนี้ได้ ช่วงนี้เวลาปะทะกันนางก็ไม่ตกเป็นฝ่ายรองแล้ว

“งั้นก็ดี งานเลี้ยงคืนนี้เจ้าระวังให้ดี พยายามอย่าไปอยู่คนเดียว ควรอยู่กับหรงรั่วตลอด เจ้าจะได้ไม่ติดกับแผนของฮูหยินสามหลิ่ว”

อวิ๋นหลิงกำชับสองสามประโยคก็ให้หลิ่วชิงเยี่ยนไปนั่งโต๊ะของกลุ่มดรุณีน้อยวัยแรกแย้ม

ส่วนโต๊ะของนางอยู่ด้านซ้าย ผู้ร่วมโต๊ะล้วนเป็นสตรีที่แต่งกับราชนิกุล

ยินถังรับเจ้าสาวมาจากพระราชวัง ตอนนี้พันผ้าดอกไม้แดงตรงหน้าอก ท่าทางปลื้มปีติ กำลังต้อนรับแขกแก้วที่มาเยือน

เมื่อหางตาเหลือบเห็นหลิ่วชิงเยี่ยน มุมปากเขาพลันเผยรอยยิ้ม มอบหมายให้พ่อบ้านต้อนรับแขกชั่วคราว

หลิ่วชิงเยี่ยนรู้ตัวก็หยุดเดิน หมุนกายเดินไปยังมุมเงียบๆในสวนดอกไม้

“บอกมา ท่านพยายามให้เข้ามาร่วมงาน คิดจะทำสิ่งใดอีก?”

ยินถังพูดเนิบๆ “ไม่เจอกันนาน แค่คิดถึง หลังจากเจ้าเข้าสำนักศึกษาชิงอี้ อยากเจอหน้าเจ้าหน่อยก็ยากนัก วันนี้จึงเชิญเจ้ามาร่วมงานให้หายคิดถึง เจ้าจะได้รู้ว่าที่ผ่านมาข้ายังคงคิดถึงเจ้าตลอดเวลา”

“จิ้งอันเสี่ยนจู่รู้หรือไม่ว่าท่านพูดคำหวานกับหญิงอื่นในวันแต่งงาน”

ยินถังจ้องใบหน้านาง ยิ้มตอบไม่ตรงคำถาม “เจ้าสวยกว่าเมื่อก่อนขึ้นเยอะ คงอยู่ในสำนักศึกษาอย่างมีความสุขมากสิท่า”

นัยน์ตาหลิ่วชิงเยี่ยนเผยความรังเกรียจเดียดฉันท์ “ข้ามีชีวิตเช่นไรก็ไม่เกี่ยวกับท่าน วันนี้ข้ามาร่วมงานเพื่อจะเตือนท่านว่า อย่าคิดจะครอบครองข้า ฮูหยินสามหลิ่วก้าวก่ายเรื่องนี้ไม่ได้แล้ว ต่อไปท่านอย่าหาคุณชายหม่ามาบีบให้ข้ายอม ข้ากับท่านไม่มีวันเป็นไปได้หรอก”

ยินถังหัวเราะก่อนจะถอนหายใจ “พอเจ้ามีตำหนักบูรพาก็เปลี่ยนไปนะ ชิงเยี่ยน เมื่อก่อนเจ้าไม่เย็นชาขนาดนี้นะ”

เรื่องราวของเขากับหลิ่วชิงเยี่ยนต้องเริ่มเล่าจากหลายปีก่อน

ยินถังเป็นคนเจ้าชู้ เคยเชยชมสตรีงามในเมืองหลวงนับไม่ถ้วน ดวงตาคู่นี้ประทับคำว่า ผ่านผู้หญิงมาเยอะไว้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน