พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 890

ภายในจวนยิน แสดงพระอาทิตย์ตกดินสาดตรงลาน แขกเหรื่อกำลังมองคู่บ่าวสาวภายในห้องโถง

“ถึงฤกษ์งามยามดีแล้ว เชิญเจ้าบ่าวเจ้าสาวเข้ามา”

จากการป่าวประกาศของขุนนางฝ่ายพิธีการ ยินถังกับโม่อี้ซือที่สวมอาภรณ์แดงค่อยๆเดินเข้ามา ทันใดนั้นก็กลายเป็นที่ดึงดูดสายตาของผู้คน

เสวียนจีฉวยโอกาสนี้หยิบหนังสติ๊กในกระเป๋าผ้าออกมา จากนั้นก็มีระเบิดควันหลายเม็ด ก่อนจะเล็งไปยังห้องโถงอย่างแม่นยำ

ชายหญิงคู่นี้ล้วนไม่ใช่คนดี นางจะแก้แค้นให้พี่สามที่เคยโดนคู่นี้ปรักปรำ

“หนึ่งคำนับฟ้าดิน”

“สองคำนับบุพการี”

องค์หญิงอี๋อันที่นั่งในตำแหน่งสูงมองเจ้าบ่าวเจ้าสาวด้วยอารมณ์พันแปด ทว่าก็ยังคงฝืนยิ้ม

การแต่งเข้าจวนยินใช่ว่าจะเป็นเรื่องดี ทว่านางห้ามโม่อี้ซือไม่ได้ ต้องทำตามความปรารถนาลูกสาวบุญธรรม

“สามีภรรยาคำนับกันและกัน จบพิธี”

องค์หญิงอี๋อันเพิ่งจะถอนหายใจเบา ๆ ก็ได้ยินเสียงแหวกกลางอากาศเบาๆ จากนั้นก็ไม่รู้ว่าวัตถุใดระเบิดพื้นห้องโถง ก่อนจะเกิดเสียงอื้ออึงตามมา

ควันหลากสีตลบอบอวลกลางอากาศ บดบังการมองเห็นรอบ ๆ และได้ยินพริกโชยมา ทำให้สำลักจนน้ำตาไหลริน

“แค่กๆๆ...เกิดอะไรขึ้น ระเบิดควันมาจากไหน?”

“ใคร? ใครบังอาจก่อเรื่องในจวนยินของข้า”

“มีมือสังหาร มีมือสังหาร”

ทุกคนนอนหมอนด้วยความตื่นตระหนก เกิดความชุลมุนในหมู่แขกเหรื่อ โม่อี้ซือเปิดผ้าคลุมหัวด้วยความตึงเครียด พบว่าอยู่ท่ามกลางควัน ก่อนจะบีบจมูกแล้วสำลัก

“แค่กๆๆ...พี่ยินถัง เกิดอะไรขึ้น?”

เสียงตื่นตระหนกของนางสั่นระริก เอื้อมมือจับแขนเสื้อยินถัง ไหนเลยจะคิดว่าเท้าดันไปเหยียบของนุ่มๆบางอย่าง

“เอ้กๆๆๆ”

เหมือนเป็นเสียงไก่ขัน โม่อี้ซือสะดุ้งตกใจ นางต้องถอยหลังสองก้าว แต่กลับไปเหยียบลูกบอลเข้า ต้องลื่นล้มจนชนยินถังไปกองกับพื้น

ยินถังรู้สึกว่ามีลูกบอลนุ่มๆไม่ทราบชื่อหลายอัน ทำให้ปวดหลัง อดสูดลมหายใจไม่ได้

พร้อมกันนั้นก็เริ่มมีเสียงตลกต่างๆดังขึ้น

“โฮกๆๆๆ”

“เอ้กอี้เอ้กๆๆ”

“กุ๊กๆๆ”

ภายในห้องโถงล้วนมีแขกตระกูลยินนั่งอยู่ บัดนี้ตกใจขวัญกระเจิง อยากหนีออกจากควันที่ชวนให้สำลัก ทว่าแม้แต่ยื่นมือยังไม่เห็นนิ้วเลย จึงมีการชน เหยียบเท้ากันและกัน

ส่วนบนพื้นก็มีไข่แปลกๆที่เสวียนจีทำขึ้นมาโดยเฉพาะ เสียงไก่ร้องดังขึ้นไม่หยุด ด้านในห้องโถงประหนึ่งตลาดสด ยุ่งเหยิงไม่เป็นท่า

“อ๊าก ใครเหยียบเท้าข้า”

“หลีกไป เหยียบโดนหน้าข้าแล้ว”

“อ๊าก ใครลามกมาจับข้า”

ภายในห้องโถงอันวุ่นวาย มีคนชนเก้าอี้กับโต๊ะล้ม และบางคนก็โดนคนอื่นเหยียบ

เมื่อยินถังโดนโม่อี้ซือชนจนล้ม ตอนนี้โดนเหยียบแรงบ้าง เบาบ้างหลายครั้งแล้ว ไม่รู้ผู้ใดเหยียบใบหน้าเขาแรงๆ เขารู้สึกหงุดหงิด โกรธจนควันออกหู

เขาบีบจมูกแล้วเอามือบังหัว “อย่าขยับ ทุกคนอย่าเพิ่งขยับ...”

“พี่ยินถัง”

โม่อี้ซือน้ำตาแอบแก้มจากการสำลัก เมื่อได้ยินเสียงยินถัง ก็ยกเท้าเดินไปตามต้นเสียง ทว่ากลับไปเหยียบอวัยวะสำคัญของเขาเข้า

ยินถังยังพูดไม่จบประโยคก็รู้สึกโดนจู่โจมในจุดสำคัญ ส่งเสียงคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน