พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 892

ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

หมู่นี้เสวียนจีฝันอยู่เสมอว่าเฟิ่งเหมียนถึงเนื้อถึงตัวกับนางอย่างผิดปกติ หรือไม่ก็จับหน้านาง หรือกอดเอวนางแน่น หรือพยายามจูบนาง...

เฟิ่งเหมียนเป็นผู้มีจิตใจบริสุทธิ์และปราศจากความปรารถนามาตลอด ตอนอยู่แคว้นตงฉู่ เมื่อหญิงงามสะคราญอันดับหนึ่งทำเป็นเนื้อตัวเปียกโชกและยั่วยวนต่อหน้าเขา เขาก็ไม่มีริ้วอารมณ์ในสายตาเลยแม้แต่น้อยราวกับหญิงงามผู้นั้นเป็นแค่เศษหมูตายที่เข้ามาในสายตา

เสวียนจีรู้สึกมาตลอดว่าเฟิ่งเหมียนเป็นคนที่ไม่มีความใคร่ปรารถนา เขาไม่มีความชอบ ไม่มีคนที่ชมชอบ และไม่มีความหลงใหลในสิ่งใดๆ

แต่สำหรับผู้เป็นดั่งเซียนมาจุติเช่นนี้ ในความฝันของนาง เขาดูไม่ต่างจากพวกหื่นกามเลย!

คิดมาถึงตรงนี้ นางก็อดหันไปมองเฟิ่งเหมียนอย่างเงียบๆ แวบหนึ่งไม่ได้

เครื่องหน้าบุรุษผู้นั้นชัดเจนราวกับดอกบัว ท่วงท่าสง่างาม ถึงแม้มือใหญ่จะจับเอวนางไว้แน่น ทว่านัยน์ตากระจ่างใสไม่มีสิ่งเจือปนแต่อย่างใด

ลำพังแค่เชื่อมโยงเขากับทุกสิ่งทุกอย่างในความฝันก็ทำให้เสวียนจีรู้สึกผิดที่ดูหมิ่นผู้เป็นเซียน

“เจ้ามองข้าทำไม”

“ดูท่านหล่อเหลาขึ้นนะ”

เสวียนจีชอบพูดทะเล้นจนติดเป็นนิสัยแล้วหันกลับไปอย่างรวดเร็ว ทว่าคราวนี้นางสบตากับเฟิ่งเหมียนอีกครั้ง กลับเกิดความรู้สึกอันละเอียดอ่อนที่อธิบายไม่ถูก แต่เป็นอิสระกว่าครั้งก่อน

ทั้งสองเข้าไปในเมืองหลวง บัดนี้เฟิ่งเหมียนไม่ได้เป็นราชครูแคว้นตงฉู่อีกต่อไป เขาจะบุ่มบ่ามเข้าไปพำนักในหอซื่อฟาง โดยกรมวังไม่ได้จัดเตรียมการไม่ได้

ไม่รู้ว่าจักรพรรดิจาวเหรินออกวังไปประพาสอยู่ที่ไหน เสวียนจีจึงพาเขาตรงกลับไปยังตำหนักบูรพา

ยามเย็นโพล้เพล้ หลังจากอวิ๋นหลิงกับสามีได้เห็นความวุ่นวายในจวนยินมากพอแล้ว เพิ่งกลับมาก็ได้ยินตงชิงรายงานทันที

“พระชายา ท่านกลับมาแล้ว! บ่ายวันนี้ บ่าวเห็นแม่นางหยวนเป่าพาบุรุษผู้หนึ่งกลับมา ดูลักษณะท่าทางเหมือนใต้เท้าเฟิ่งเหมียน!”

“หืม? ไข่เหล็กกลับมาแล้วหรือ”

สองสามีภรรยามองหน้ากันปราดหนึ่งด้วยสีหน้าตกตะลึง

หลังจากก้าวเข้าไปในตำหนัก ก็เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยกำลังหลับตานั่งสมาธิอยู่ด้านข้าง

“แม่สาวน้อย เหตุใดเจ้าถึงอยู่กับราชครูเฟิ่งเหมียน”

เสวียนจีพึมพำ “ข้าก็นึกไม่ถึงว่าเขาจะมาที่แคว้นต้าโจว จู่ๆ ก็โผล่ออกมาเหมือนผีเลย”

ได้ยินเสียงเซียวปี้เฉิง เฟิ่งเหมียนพลันลืมตาขึ้น หยัดกายขึ้นโค้งคำนับ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “รัชทายาท พระชายา ไม่เจอกันนาน สบายดีหรือไม่”

“ข้าออกจากสำนักหอดูดาวหลวงแคว้นตงฉู่แล้ว ยามนี้เป็นเพียงนักพรตพเนจร บังเอิญได้รู้ความจริงว่าเสวียนจีแกล้งตาย จึงมาเยี่ยมนางที่แคว้นต้าโจว ในเมื่อนางไม่เป็นไรแล้ว ข้าก็รู้สึกสบายใจ”

อวิ๋นหลิงพูดยิ้มๆ “ที่แท้เป็นเช่นนี้เอง เด็กสาวผู้นี้ไม่รู้ความ ก่อนหน้านี้ทำให้ท่านว้าวุ่นใจ เกรงว่าจะทำให้ท่านวิตกกังวลใช่หรือไม่ อันที่จริงเมื่อไม่กี่วันก่อนเด็กสาวผู้นี้ถึงกับเขียนจดหมายส่งไปยังแคว้นตงฉู่ อยากจะบอกความจริงกับท่าน ตอนนี้ดูท่าความเข้าใจผิดได้คลี่คลายลงแล้ว ข้าก็รู้สึกโล่งใจ”

กล่าวจบ นางก็สั่งตงชิงให้ทางห้องครัวเล็กจัดเตรียมอาหารเย็น ขณะเดียวกันก็เชิญเฟิ่งเหมียนให้นั่งคุยกัน

เซียวปี้เฉิงพยักหน้าพลางกล่าว “ล้วนเป็นคนคุ้นเคยกันเอง ไม่ต้องมีพิธีรีตอง อยู่ต่อหน้าพวกเรา ก็มานั่งคุยเรื่องเก่าๆ กันเถอะ”

เป็นไข่เหล็กนั้นไม่ง่ายเลย ไม่เพียงตกงานแต่ยังผ่ายผอมลงอีกด้วย เสื้อผ้าอาภรณ์ก็ไม่ได้สง่างามเหมือนเมื่อครั้งแรกพบกัน

จักรพรรดิตงฉู่เป็นคนงี่เง่าไม่รู้จักถนอมของดีไว้เลยจริงๆ ปรมาจารย์ผู้เก่งกาจเช่นนี้ ไม่คิดหาทางตะล่อมไว้ใช้งาน คิดแต่จะผลักไสคนออกนอกประเทศ เพียงเพราะเฟิ่งเหมียนคุกคามศักดิ์ศรีและสถานะของเขา

เซียวปี้เฉิงคิดในใจว่าถ้าเฟิ่งเหมียนเต็มใจเป็นคนของพวกเขาก็คงจะดี

เขาคงมีความสุขที่ได้มอบงานตำแหน่งใหม่ให้กับอีกฝ่าย แต่ไม่รู้ว่าเฟิ่งเหมียนจะยินดีรับหรือไม่

คิดได้ดังนี้ เขาก็ดื่มชาร้อนแล้วพูดว่า “สหายเฟิ่งเหมียน คราวนี้ท่านวางแผนจะอยู่แคว้นต้าโจวนานแค่ไหน”

เฟิ่งเหมียนตอบโดยไม่ต้องคิด “อาจอยู่สามถึงห้าปี หรือไม่ก็แปดปีสิบปีไปเลย ข้าเกิดมาก็อยู่แต่ในวัดไท่ชิงกับวังแคว้นตงฉู่ ยังไม่เคยเดินทางท่องเที่ยวสัมผัสและเข้าใจทางโลก ข้าจึงอยากอยู่แคว้นต้าโจวต่ออีกสักพัก”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน