พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 893

เสวียนจีจับต้นชนปลายไม่ถูกอยู่บ้าง แต่ก็ปฏิเสธเขาไปโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง “ข้าไม่เข้าใจวิชาเต๋า จะช่วยท่านฝึกบำเพ็ญได้อย่างไร จะให้ข้านั่งนิ่งๆ ชงชาและสนทนาธรรมไม่ไหวหรอก ท่านอย่ามาหาข้าเลย”

เฟิ่งเหมียนเม้มริมฝีปากเล็กน้อย ดวงตาทอประกายวาวโรจน์

เทียบกับการหยั่งเชิงในความฝัน เขาหวังว่าจะได้สัมผัสโลกมนุษย์อย่างแท้จริงในความเป็นจริง จากนั้นก็จะเข้าใจถ่องแท้

เขาจึงเผยอริมฝีปากบาง พูดด้วยเสียงเข้ม “ไม่ได้สนทนาธรรมและไม่ได้นั่งสมาธิ ข้าอยากให้เจ้าเป็นภรรยาของข้า ช่วยให้ข้าเข้าใจความทุกข์เจ็ดประการและความยากลำบากแปดประการในโลกนี้”

“พรืด...แค่กๆๆ !”

เสวียนจีได้ยินประโยคครึ่งแรก ก็สำลักน้ำลายตัวเองทันที ดวงหน้าเรียวเล็กไอจนแดงก่ำ ผ่านไปสักพักจึงค่อยผ่อนลมหายใจช้าๆ

โชคดีที่เมื่อครู่นางไม่ได้ดื่มชา ไม่เช่นนั้นคงพ่นใส่หน้าอีกฝ่ายเข้าแล้ว

“พี่เหมียนจื่อ ท่านไม่เป็นไรใช่หรือไม่ ทำไมจู่ๆ ถึงพูดบ้าบออะไรออกมา”

เสวียนจีเบิกนัยน์ตาแมวกว้างจ้องมองเฟิ่งเหมียน ขึ้นเสียงสูงอย่างไม่อยากจะเชื่อ มองเขาเหมือนเห็นผีกลางวันแสกๆ

ใบหน้าของเฟิ่งเหมียนหม่นทะมึน พูดด้วยความไม่พอใจ “เจ้าลืมไปแล้วหรือ ผู้วิเศษที่รักสันโดษเคยกล่าวไว้ว่าในชีวิตของข้ามีบุพเพรัก หากหาไม่เจอ เส้นทางการฝึกบำเพ็ญของข้าก็จะหยุดชะงัก”

เสวียนจีเกาผมเปียสีดำขลับ ฉุกนึกถึงเรื่องที่คล้ายๆ กันนี้ “อ้อ ก็คือคนที่เป็นพรหมลิขิตที่ท่านเคยเล่าให้ฟังสินะ เกิดอะไรขึ้น ท่านไม่ไปรอพรหมลิขิตของท่านล่ะ มาหาข้าทำไม...เดี๋ยวก่อน ท่านอย่าบอกนะว่าคนที่เป็นพรหมลิขิตคนนั้นก็คือข้าใช่หรือไม่”

“ใช่แล้ว นอกจากเจ้าแล้วยังจะ...”

“หยุดๆๆ พี่เหมียนจื่ออย่าทำเช่นนี้ ข้ายังเป็นเด็ก ปีนี้เพิ่งจะครบสิบเจ็ดเอง ยังไม่เป็นผู้ใหญ่เลย!”

เสวียนจีรู้สึกมึนงง มุมปากกระตุกเล็กน้อยก่อนพูดว่า “ตอนนี้ท่านเป็นผู้ใหญ่ไม่ใช่เด็กๆ แล้ว ข้าจะเป็นพรหมลิขิตของท่านได้อย่างไรกันเล่า เรื่องนี้ต้องมีอะไรเข้าใจผิดกันแน่ๆ ท่านอย่าให้นักพรตยุทธภพมาหลอกลวงเอาได้”

นางรู้จักเฟิ่งเหมียนมานาน เขาเคยเห็นนางในสภาพสะบักสะบอม ดุร้าย และไร้ยางอายที่สุด นางก็เคยพบกับ ‘ความไร้น้ำใจ’ ของเฟิ่งเหมียน และรู้ว่าเขาเป็นคนอารมณ์แบบไหน

เมื่อคำขอแต่งงานออกมาจากปากของเฟิ่งเหมียน เสวียนจีก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไร แต่นางแค่รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

“ตอนแรกท่านบอกว่าผู้ที่บอกท่านเรื่องบุพเพเป็นนักพรตที่ดูคล้ายว่าจะเป็นท่านพ่อหวู๋ซิน แต่ไม่มีหลักฐานจะพิสูจน์ได้ว่าเป็นเขาหรือไม่ บางทีพ่อแม่ของท่านอาจถูกคนผู้นั้นหลอกเข้าจริงๆ หรือจะรอท่านพ่อหวู๋ซินกลับมาแล้วค่อยถามเขาเป็นการส่วนตัวก็ได้”

เสวียนจีกล่าวเช่นนี้

หลังจากพบกับเฟิ่งเหมียนก่อนหน้านี้ อีกฝ่ายก็รู้ถึงความสัมพันธ์ของพวกนางกับเต้าหวู่ซินแล้ว

เฟิ่งเหมียนหลุบตาลง ไม่อาจอธิบายความรู้สึกในใจได้ “ไม่ว่าบุพเพจะมีจริงหรือไม่ หากข้าอยากเข้าสู่ทางโลก เจ้ายินดีช่วยข้าหรือไม่”

“ช่วยแน่นอนอยู่แล้ว...แต่ไม่ใช่รูปแบบของสามีภรรยา!”

สีหน้าท่าทางของเสวียนจียากจะพรรณนา เมื่อคิดว่าจะต้องเป็นภรรยาของเฟิ่งเหมียน นางก็รู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่า

นี่เป็นเรื่องแปลกกว่าเต้าหู้ผัดซอสเสฉวนใส่สตรอว์เบอร์รี ขนมไหว้พระจันทร์ไส้เส้นเล็กหอยขม และไอศกรีมรสหมาล่าโดยแท้

นางไม่เคยคิดจะตกหลุมรัก ‘หุ่นยนต์ไร้อารมณ์’ เลย!

“…ได้”

เฟิ่งเหมียนพยักหน้าเบาๆ และไม่พูดอะไรอีก

เขารู้อยู่แก่ใจดีว่าในเมื่อเด็กสาวผู้นี้ไม่ยินยอม พูดไปก็เสียเวลาเปล่า

หลังจากส่งเสวียนจีที่มองด้วยสายตาแปลกๆ กลับไปแล้ว เฟิ่งเหมียนก็ปิดไฟแล้วเอนตัวลงนอน แต่ผ่านไปเนิ่นนานก็ไม่อาจข่มตาหลับได้

เขาไม่สามารถอธิบายได้ว่าในใจรู้สึกอย่างไร เขาเองก็หดหู่ อ้างว้าง และเศร้าเสียใจเช่นกัน แต่อารมณ์จะต่างจากตอนรู้ว่าเสวียนจี ‘ตายแล้ว’

หลังจากฝึกบำเพ็ญมาหลายปี สภาพจิตใจของเขาก็สงบดุจสายวารีมาตลอด แต่หลังจากพบกับเสวียนจี ทะเลสาบในใจเขาก็เริ่มกระเพื่อม

ตอนนี้ระลอกคลื่นเหล่านี้กำลังแผ่ขยายตัวเป็นวงกลม ทำให้ทะเลสาบในใจเกิดปั่นป่วน ไม่อาจสงบลงได้อีกต่อไป

เมื่อถูกเสวียนจีปฏิเสธ เฟิ่งเหมียนก็รู้สึกว้าวุ่นใจอยู่บ้าง

อีกฝ่ายไม่ยอมร่วมมือ ทันใดนั้นเขาก็ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรต่อไปจึงจะเจอบุพเพครั้งนี้ได้

ราตรีกาลอันหนาวเหน็บของปลายสารทฤดู เฟิ่งเหมียนนั่งสมาธิคนเดียวอยู่บนเตียงตั้งนานสองนาน สุดท้ายก็ค่อยๆ หยัดกายลุกขึ้นยืนจุดตะเกียง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน