พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 895

หลังจากเฟิ่งเหมียนฟังการดีดลูกคิดรางแก้วของนางแล้ว ชายรูปงามก็เม้มปากพูดว่า “เจ้าจะให้เอาการขจัดภูตผีปีศาจไปฉ้อโกงเงินอย่างนั้นหรือ ไม่ได้ นี่เป็นพฤติกรรมของพวกลักเล็กขโมยน้อย ข้าจะไม่ทำเช่นนั้นเป็นอันขาด มิฉะนั้นจะผิดต่อศีลธรรมและเสื่อมเสียชื่อเสียงวัดไท่ชิงของข้าด้วย”

เสวียนจีมองเขาด้วยความเจ็บใจที่ไม่อาจหลอมเหล็กให้กลายเป็นเหล็กกล้าได้ “เจ้านกโง่ ทำไมจะพลิกแพลงบ้างไม่ได้ล่ะ ข้าไม่ได้ให้ท่านไปปล้นชิงเสียหน่อย นี่เป็นการช่วยท่านฝึกบำเพ็ญชัดๆ!”

เฟิ่งเหมียนยังคงนิ่งเงียบด้วยใบหน้าที่เย็นชา น้ำเสียงเจืออารมณ์กรุ่นโกรธเล็กน้อย “นี่ไม่ใช่การปล้นชิงแล้วคืออะไร ซ้ำเจ้ายังโกหกข้าว่าเป็นการฝึกบำเพ็ญอีก”

“ข้าไม่ได้โกหกท่าน ท่านบอกเองไม่ใช่หรือว่าอยากเป็นคนธรรมดาสัมผัสความทุกข์ยากของประชาชน เช่นนั้นก็ต้องทำตัวเหมือนคนธรรมดา เป็นคนก็โกหกได้ มีแต่ผู้ออกบวชที่จะไม่พูดมุสา หากท่านอยากเข้าสู่ทางโลกอย่างแท้จริง ก็ต้องฝ่าฝืนกฎเกณฑ์และผิดศีลบ้าง!”

เฟิ่งเหมียนรู้ว่านางพูดเช่นนี้เพื่อจะตะล่อมให้เขาหลอกลวง แต่ที่แย่ก็คือเขาดันรู้สึกว่ามันเข้าท่าดีทีเดียว

เขาเม้มริมฝีปากแล้วกระซิบ “แต่ในหมู่คนธรรมดาก็มีคนไม่เสียสัจจะ ไยข้าจะเป็นคนธรรมดาที่น่าเชื่อถือและซื่อสัตย์ไม่ได้”

นัยน์ตาแมวเจ้าเล่ห์ของเสวียนจีกะพริบปริบๆ ในใจแอบบ่นว่าเขาที่มีนิสัยดื้อรั้น ขณะที่ความคิดแล่นปราดหาเหตุผลใหม่ๆ ได้อีกแล้ว

“เป็นตระกูลยินเองที่บอกว่าในจวนมีวิญญาณร้าย และเป็นพวกเขาเองที่อยากให้ท่านไปช่วยขับไล่วิญญาณร้าย ไม่ใช่ว่าพวกเราแสร้งหลอกลวงตระกูลยิน ชักจูงให้พวกเขาจ่ายเงินปัดรังควาน นี่จะถือเป็นเรื่องโกหกได้อย่างไรกันล่ะ”

เฟิ่งเหมียนสำลัก พูดไม่ออกไปครู่หนึ่ง

เสวียนจีสบโอกาสตีเหล็กเมื่อร้อน พูดพร้อมกับยิ้มตาหยี “คราวนี้ท่านย่อมกำจัดภูตผีปีศาจได้แน่ๆ แต่ที่ต้องกำจัดคือผีร้ายในใจตระกูลยิน พวกเขาทำเรื่องผิดบาปมากมาย พอพบกับสิ่งที่คาดเดาไม่ได้ ก็คิดไปว่าคนอื่นสาปแช่งพวกเขา ต่อให้จะไม่มาหาท่าน พวกเขาก็จะขอให้คนอื่นช่วยขับไล่วิญญาณร้ายอยู่ดี”

“ตั้งแต่ต้นจนจบสิ่งที่พวกเขาต้องการก็แค่ความสบายใจเฉยๆ ไม่ได้กลัวว่าจะมีวิญญาณร้ายอยู่ในจวน ทำไมท่านจะไปไม่ได้”

ถ้านางไม่ได้เงินก้อนนี้ คนอื่นก็จะได้เงินไปแทน

เฟิ่งเหมียนเงียบไปนาน เขามักจะรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่ไม่อาจโต้เถียงคำพูดเสวียนจีได้ ถึงอย่างไรนางก็พูดสมเหตุสมผล

ครั้นเสวียนจีเห็นสีหน้าเฟิ่งเหมียนขมวดคิ้วเล็กน้อย ก็รู้ว่าเขากำลังชั่งใจ นางจึงยิ้มระรื่น ขยับเข้าไปดึงแขนเสื้อของเขา

“พี่เหมียนจื่อ ไปกับข้าเถอะ ถ้าไม่อยากโกหกหรือถูกบังคับ ไว้เป็นหน้าที่ข้าเอง ท่านแค่รับผิดชอบขับไล่วิญญาณร้ายก็พอ เช่นนี้จะได้หรือไม่”

เฟิ่งเหมียนตกใจเล็กน้อย ตกปากรับคำไปตามสัญชาตญาณ “...เช่นนั้นก็ลองดูสักตั้ง”

ที่ผ่านมาเมื่อเสวียนจีต้องการขอร้องเขา นางมักจะทำตัวกระเง้ากระงอดด้วยการ ‘บังคับ’ และ ‘ทำให้น่ารำคาญ’ ใส่เขาเสมอ

เขาทนดูท่าทางรบเร้าของอีกฝ่ายไม่ไหวจริงๆ จึงเป็นฝ่ายพ่ายแพ้อย่างรวดเร็วทุกครั้งไป

“ตกลงนะ! ข้าจะไปแจ้งให้ยินถังทราบ แล้วให้เขารีบเตรียมเงินให้พร้อม รอต้อนรับพวกเรา!”

เสวียนจีส่งเสียงร้องด้วยความดีอกดีใจแล้ววิ่งกระโดดโลดเต้นออกไป คล้ายมีหางส่ายไปมาอยู่ข้างหลังก้น

ในใจเฟิ่งเหมียนพรูลมหายใจยาว ดวงตาฉายแววจนใจ

……

สองวันต่อมา ค่ำคืนอันหนาวจัดน้ำค้างขาวโพลนในฤดูใบไม้ร่วง

เสวียนจีกับเฟิ่งเหมียนนั่งรถล้อไม้มุ่งหน้าไปยังจวนยิน ด้านหลังรถวางอุปกรณ์ใช้ไล่ผีสารพัดอย่าง

เมื่อมาถึงจวนยินก็ล่วงเข้าสามทุ่มกว่าไปแล้ว

จัดเตรียมอุปกรณ์มาครบชุดแล้ว นางบอกยินถังว่ายามกลางคืนเป็นเวลาที่พลังหยินแข็งแกร่งที่สุด ดังนั้นจึงเลือกทำพิธียามวิกาลเพื่อกำจัดไอชั่วร้ายให้หมดสิ้นไป

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน