พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 897

สิ่งชั่วร้ายถูกขจัดออกไปแล้ว คนในจวนยินที่ยืนอยู่รอบข้างต่างก็รู้สึกโล่งใจอย่างเห็นได้ชัด มีเพียงยินถังที่ยืนอยู่ด้วยสีหน้าขมขื่น หนาวจนตัวสั่นไปหมด

ตามหลักแล้วเขาก็ควรจะเข้าไปกล่าวขอบคุณเฟิ่งเหมียน แต่เขาไม่อยากจะอ้าปากพูดอะไรเลยจริงๆ เกรงว่าเลือดของสุนัขดำที่เปียกชุ่มเต็มศีรษะจะไหลเข้าไปในปาก

ดังนั้นจึงยืนอยู่ไกลๆโดยไม่พูดไม่จาสักคำ ได้แต่หวังว่าจะรีบส่งเฟิ่งเหมียนจากไป และรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่

แต่แล้วเหมือนเฟิ่งเหมียนจะเดาความคิดของเขาออกอย่างไรอย่างนั้น ดวงตาจ้องมองมาที่ยินถัง ริมฝีปากบางเอื้อนเอ่ยว่า “รัฐทายาทยิน ท่านรู้สึกดีขึ้นบ้างหรือยัง”

ยินถังตัวแข็งทื่อ เขาไม่ตอบคำถามได้หรือไม่

ดังนั้นจึงได้แต่ยิ้มพลางพยักหน้า สภาพศีรษะและใบหน้าที่เต็มไปด้วยเลือด ภายใต้แสงจันทร์ทำให้ดูเหมือนผีร้าย ทำเอาบ่าวรับใช้ที่อยู่ข้างๆตกใจกลัวขึ้นมา

เฟิ่งเหมียนเหมือนไม่ยอมปล่อยเขาไป “ทำไมรัฐทายาทยินไม่ยอมตอบ หรือว่าไม่พอใจในวิธีการของข้า”

อาลักษณ์ยินทำหน้าบึ้งขึ้นมาทันทีพร้อมกับส่งสายตาให้กับยินถัง “ถังเอ๋อร์ ใต้เท้าเฟิ่งเหมียนลำบากมาครึ่งค่อนคืน ยังไม่รีบคำนับขอบคุณอีก”

ยินถังสีหน้าเขียวสลับม่วง ได้แต่เอ่ยปากอย่างยากลำบากด้วยความอยากร้องไห้แต่ไร้น้ำตา “ใต้เท้าอย่าเข้าใจผิด ตอนนี้ข้ารู้สึกดีมากแล้ว ขอบคุณใต้เท้าเฟิ่งเหมียนที่ช่วยเหลือ ข้าน้อยซาบซึ้งใจมาก......”

เขาพูดไปพลาง ก็รู้สึกถึงเลือดสุนัขดำที่เหนียวข้นเหม็นคาวไม่น้อยไหลไปในปากและจมูก เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าในนั้นยังมีฉี่เด็กที่ไม่รู้ไปเอามาจากไหนผสมอยู่ด้วย เกือบจะทนไม่ได้และอาเจียนสิ่งที่อยู่ในท้องออกมา

ใบหน้าของเฟิ่งเหมียนมีรอยยิ้มเยาะเย้ยวาบผ่าน เร็วจนไม่ทันมีใครสังเกตเห็น

“เช่นนั้นก็ดี ฉี่เด็กนี้ได้ทำการเอามาจากคุณชายทั้งสองของตำหนักบูรพาเป็นการเฉพาะ ในความแข็งแกร่งแฝงไปด้วยไอมังกร ให้ผลในการขับไล่สิ่งชั่วร้ายได้ดียิ่งกว่าฉี่ของเด็กทั่วไป ถ้าหากรัฐทายาทยินยังรู้สึกไม่สบาย สามารถไปขอที่ตำหนักบูรพาได้อีก”

ใบหน้าของยินถังเจ็บปวดจนกล้ามเนื้อขมวดแน่น “ไม่ต้องแล้ว ข้าดีขึ้นมากแล้ว ตอนนี้ข้าดีมาจริงๆ......”

เฟิ่งเหมียนคนนี้พูดถึงเรื่องที่ไม่ควรพูด

เสวียนจีแอบกลั้นยิ้มอย่างยากลำบากอยู่ตรงมุมหนึ่ง ร่างเล็กๆกระตุกและสั่นเพราะเรื่องนี้ โชคดีที่ท้องฟ้ามืดจึงไม่มีใครสังเกตเห็นความผิดปกติ

ฉี่เด็กนั่นนางเป็นคนไปเอามาจากถวนถวนทั้งสอง ก่อนหน้านี้ยินถังกล้าวางแผนปองร้ายอวิ๋นหลิง ตอนนี้ก็ถือว่าได้ระบายความแค้นแทนนางแล้ว

ในที่สุดเฟิ่งเหมียนก็ยอมปล่อยยินถังไป หันไปมองทางอาลักษณ์ยิน “ในจวนไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ส่วนไข่ต้องคำสาปเหล่านั้น ใต้เท้าอาลักษณ์มอบให้ข้าไปจัดการปิดผนึกเถอะ”

“ต้องรบกวนใต้เท้าเฟิ่งเหมียนแล้ว”

อาลักษณ์ยินได้ยินเช่นนั้น ก็รีบให้คนไปเอาตะกร้าไข่ประหลาดมา มอบให้กับเฟิ่งเหมียนพร้อมกล่าวขอบคุณอย่างซาบซึ้งใจ

สิ่งที่มอบให้พร้อมกัน ยังมีเงินอีกหนึ่งตะกร้า

เฟิ่งเหมียนเม้มริมฝีปาก ไม่อยากจะอยู่ในจวนตระกูลยินอีกแม้แต่วินาทีเดียว ถือตะกร้าหมุนตัวเดินออกไปโดยไม่แม้แต่จะมอง

เสวียนจีหันไปโบกมือให้กับยินถัง ยิ้มสดใสพลางเอ่ยว่า “พี่ยินพักผ่อนดีๆ หยวนเป่ามีเวลาว่างจะมาเยี่ยมท่านอีก”

อาลักษณ์ยินมองส่งพวกเขาจากไป ลูปหนวดพลางเอ่ยอย่างทอดถอนใจว่า “เฟิ่งเหมียนคนนี้ไม่เสียแรงที่เป็นปรมาจารย์สวรรค์ จากไปโดยไม่ถามแม้แต่ค่าตอบแทน”

เขายังเกรงว่าให้น้อยไปอยู่เลย ไหนเลยจะคิดว่าอีกฝ่ายจะไม่มองด้วยซ้ำ เห็นทีนักบวชคงไม่ได้เห็นแก่สิ่งของนอกกาย

นอกจวน แสงจันทร์นวลผ่องสาดส่องอยู่บนถนนจูเชี่ย

เสวียนจีนั่งอยู่ในรถสามล้อไม้ นับเงินที่อยู่ในตะกร้าด้วยความตื่นเต้นครั้งแล้วครั้งเล่า

“คิดไม่ถึงว่าจะได้ทองหนึ่งร้อยตำลึง ตระกูลยินจ่ายหนักจริงๆ ตอนนี้รวยแล้วรวยแล้ว ฮึๆๆ......ยี่สิบตำลึงทองแบ่งให้พวกถวนถวน ขอบคุณพวกเขาที่ให้การสนับสนุนฉี่เด็ก ที่เหลืออีกแปดสิบตำลึงทองพวกเราสองคนแบ่งกันคนละครึ่ง”

เสวียนจีพูดไปพลาง เอาส่วนแบ่งสี่ยิบตำลึงทองของตนเองออกมา วางเอาไว้ในตะกร้าไข่ยางบีบ เงินที่เหลือพร้อมตะกร้าก็ยัดไว้ในอ้อมอกของเฟิ่งเหมียน

“เงินสี่สิบตำลึงทองเพียงพอที่ท่านจะซื้อบ้านหลังเล็กๆในเมืองหลวงได้แล้ว ข้าพูดไม่ผิดใช่ไหมล่ะ ติดตามพี่ใหญ่อย่างข้า รับรองท่านต้องอยู่ดีกินดีแน่”

เฟิ่งเหมียนไม่ได้ดูดีใจเหมือนที่คิดเอาไว้ เขามองออกไปนอกหน้าต่างโดยไม่พูดสักคำ ใบหน้าตึงแน่น ริมฝีปากเม้มเป็นเส้นตรง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน