พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 898

เสวียนจีรู้สึกสนใจขึ้นมาทันที เขยิบเข้าไปหาอีกครั้ง “ถ้าเช่นนั้นท่างลองพูดมาให้ละเอียด พวกเขาจะมีจุดจบที่ไม่ดีอย่างไร”

“เจ้ารู้สึกสนใจในตัวยินถังมากเลยหรือ”

“ก็ใช่”

ในเมืองหลวงของแคว้นต้าโจว จะไปหาของเล่นที่สนุกกว่านี้ได้ที่ไหนกัน

เฟิ่งเหมียนรู้สึกแค่ว่าในใจมีความหงุดหงิดผุดขึ้นมา หลับตาแล้วก็เอ่ยด้วยเสียงเย็นชาว่า “ท้องฟ้ามืดมาก ข้ามองเห็นโหงวเฮ้งของพวกเขาไม่ละเอียด และอธิบายไม่ถูกว่าเพราะอะไร”

หลังจากนั้น เขาก็ไม่อยากจะสนใจเสวียนจีอีก ปล่อยให้อีกฝ่ายบ่นอยู่ข้างหูแต่ก็ไม่ยอมลืมตาขึ้นมา

เสวียนจีคิดแค่ว่าเฟิ่งเหมียนยังคงรู้สึกไม่พอใจกับเรื่องที่ถูกบีบให้”โกหกหลอกลวง” จึงไม่ได้คิดมากอะไร

เวลานี้บนถนนเงียบสงบมาก ลมเย็นยามค่ำคืนพัดโชยมา นั่งอยู่ในรถสามล้อไม้ที่โคลงเคลงไปมาเบาๆ ไม่ช้าก็รู้สึกถึงความง่วงงุนที่ถาโถมเข้ามา

นางชอบนอนกว่าคนปกติมาแต่ไหนแต่ไร วันนี้ตื่นเต้นมาทั้งวัน ทั้งยังอยู่ที่จวนยินจนดึกดื่น ไม่ช้าก็ร่างกายโอนเอนนอนหลับไป

เฟิ่งเหมียนที่นิ่งทำสมาธิอยู่ข้างๆ ไม่ง่ายกว่าจะทำให้กลับคืนสู่ความสงบ จู่ๆก็รู้สึกถึงบางอย่างที่กระแทกลงมาบนตักของเขาอย่างหนัก.....เสี้ยววินาทีนั้น

“อุ๊บ......”

เฟิ่งเหมียนส่งเสียงในลำคอ ใบหน้ามีแววอดกลั้นความเจ็บปวดวาบผ่าน ลืมตาขึ้นมาทันที

พอเขาก้มหน้าลง ก็เห็นว่าศีรษะของเสวียนจีนอนอยู่บนหน้าตักของตนเอง หลับสนิทโดยไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น ปากที่อ้าอยู่เล็กน้อยมีเสียงกรนเป็นครั้งคราว

ใบหน้าหล่อเหลาของเฟิ่งเหมียนแดงขึ้นมาเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความเจ็บหรือสาเหตุอื่น

ยังไม่ทันที่เขาจะย้ายศีรษะที่เต็มไปด้วยเส้นผมดกดำของเสวียนจีออกไป คนที่นอนอยู่บนตักก็บิดตัวไปมาอย่างผ่อนคลาย ตะแคงตัวเข้าใกล้อ้อมอกของเขา

ใบหน้าเรียวเล็กของเสวียนจีอยู่ห่างจากหน้าท้องของเฟิ่งเหมียนเพียงผ้าไม่กี่ชั้นที่กั้นอยู่ เฟิ่งเหมียนรู้นึกแค่ว่าลมหายใจที่อุ่นร้อนนั้นราวกับสามารถทะลุผ่านผ้าหนาๆได้ ทำให้ร่างกายมีไฟลุกท่วมขึ้นมา

เขาตัวแข็งทื่อไปเล็กน้อย หายใจรัวเร็วขึ้นมาอย่างกะทันหัน ผลักศีรษะของเสวียนจีออกตามสัญชาตญาณ แต่เพิ่งจะยื่นมือออกไป เสวียนจีก็เอามือมาโอบเอวของเขาเอาไว้ มุดหน้าเข้าไปลึกกว่าเดิม

“อุ๊บ......”

เสวียนจีพึมพำราวกับอยู่ในฝัน

มือของเฟิ่งเหมียนชะงักไปทันที เผลอเอามือไปประคองศีรษะของนางเอาไว้ เกรงว่าคนในอ้อมอกจะไหลลงไป

และเป็นการป้องกันไม่ให้อีกฝ่ายเข้าใกล้ในจุดที่ไม่สามารถอธิบายได้โดยไม่ตั้งใจ

ระยะทางที่กลับวังไม่ไกลมาก แต่เฟิ่งเหมียนกลับรู้สึกยาวนานนับปี อากาศภายนอกในฤดูใบไม้ร่วงหนาวเย็น แต่อุณหภูมิในรถกลับพุ่งขึ้นไม่หยุด

ไม่ง่ายเลยกว่าที่รถสามล้อไม้จะกลับไปถึงตำหนักด้านข้างของตำหนักบูรพาอย่างทรมาน องครักษ์ที่ขับรถอยู่ข้างนอกเอ่ยอย่างนอบน้อมว่า “ใต้เท้าเฟิ่งเหมียน แม่นางจิน สามารถลงจากรถได้แล้ว”

“ข้ารู้แล้ว เอารถไปจอดที่หน้าประตูตำหนักด้านข้าง ข้าลงไปก่อนเถอะ”

องครักษ์ไม่กล้าถามอะไรมาก รับคำจากนั้นก็ถอยไป

ผ่านไปชั่วครู่ เฟิ่งเหมียนจึงอุ้มเสวียนจีที่หลับสนิทลงมาจากรถ

ตอนนี้เขาอาศัยอยู่กับเสวียนจีที่ตำหนักด้านข้าง เพียงแต่คนหนึ่งอยู่ในเรือนตะวันออก อีกคนอยู่ในเรือนตะวันตก ใกล้กันมาก

ปกติเสวียนจีจะชอบศึกษาทดลอง ส่วนเฟิ่งเหมียนชอบความสงบ ดังนั้นในตำหนักด้านข้างที่เรียกว่าตำหนักลั่วเซีย นอกจากนางกำนัลที่มาทำความสะอาดในตอนกลางวันแล้ว เวลาอื่นจะไม่มีใครอยู่เวรเลย

อาศัยแสงไฟรำไรจากโคมไฟ เฟิ่งเหมียนอุ้มเสวียนจีกลับไปยังเตียงที่อยู่ในเรือนด้านข้าง หลังจากที่ช่วยนางถอดเสื้อคลุมและรองเท้าออกอย่างอดทนแล้ว ก็คลุมผ้าห่มให้นาง แต่ไม่ได้จากไปในทันที

เขานั่งอยู่ข้างเตียง มองดูเสวียนจีที่หลับสนิทโดยไม่พูดไม่จาสักคำ

นอนเก่งกว่าหมูจริงๆ ทรมานอย่างไรก็ไม่ตื่น

เฟิ่งเหมียนเคยได้รับบทเรียนจากการนอนของเสวียนจีแล้ว ขอเพียงเข้าสู่ห้วงนิทรา ไม่ว่าภายนอกจะมีพายุหรือฟ้าผ่าก็ไม่สะทกสะท้าน

ตอนนั้นเขารู้สึกชื่นชมความสามารถของนางหนูคนนี้จริงๆ ตอนนี้กลับรู้สึกว่าอันตรายมาก

เมื่อครู่ตอนที่ถอดเสื้อคลุมก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไร ถ้าหากตกไปอยู่ในมือคนชั่ว จะทำอย่างไร

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน