พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 899

สำนักศึกษาชิงอี้เปิดมาเป็นปีที่สองแล้ว ตอนนี้การตกแต่งภายในแต่ละจุดก็สมบูรณ์มาก ภูมิทัศน์สวยงามอย่างยิ่ง

อวิ๋นหลิงกับเซียวปิ้เฉิงช่วยกันคำนวณ และกำหนด”วันครบรอบสำนักศึกษา”

ในยุคปัจจุบัน โรงเรียนจำนวนมากล้วนมีการทำกิจกรรมเปิดบ้าน แม้จะเป็นบุคคลภายนอกก็สามารถเข้ามาเยี่ยมชมภายในโรงเรียนได้ เหล่านักเรียนยังสามารถตั้งแผงลอย หรือเช่าพื้นที่เช่าห้องในการทำการค้า

ก่อนหน้านี้ อวิ๋นหลิงได้บอกแนวคิดเกี่ยวกับ”งานโรงเรียน”ให้กู้ฉางเซินรับรู้ ให้เขาระดมนักเรียนในสำนักศึกษาเตรียมการกันเอง

นางอยากจะเห็นว่าหัวหน้าในสภานักเรียนทั้งหลายจะมีความสามารถถึงขั้นไหน ลูกศิษย์คนอื่นๆจะสามารถทำให้นางประหลาดใจได้หรือไม่

ส่วนงานเต้นรำของชมรมเป็นหนึ่งในกิจกรรมของงานเลี้ยงตอนค่ำของวันครบรอบโรงเรียน กิจกรรมนี้จำกัดเฉพาะชายหนุ่มหญิงสาวที่มีอายุตั้งแต่สิบหกปีจนถึงยี่สิบหกปีเท่านั้น ไม่เกี่ยวกับฐานะชาติกำเนิดและภูมิหลัง ขอเพียงลงทะเบียนล่วงหน้าก็สามารถเข้าร่วมได้

ไข่เหล็กเขา......อายุแก่ไปหน่อย

แต่ไม่ใช่ปัญหา อวิ๋นหลิงตัดสินใจจะใช้เส้นสายช่วยเขา

อีกอย่างเขาหน้าตาหล่อเหลา บอกกับบำเพ็ญตนมานานหลายปี ดูแล้วไม่ได้แก่มาก

ก่อนหน้านี้ตอนที่ก่อสร้างสำนักศึกษาชิงอี้ หมู่บ้านน้ำพุร้อนเดิมทีมีพื้นที่ขนาดใหญ่มาก คล้ายกับตำหนักจัดงานเลี้ยงในวังหลวง

ตอนนั้นสองสามีภรรยารู้สึกว่ามีประโยชน์มาก ไม่จำเป็นต้องบุกเบิกพื้นที่ใหม่ ทำการปรับปรุงเสียหน่อย ในที่สุดตอนก็ได้ใช้งานแล้ว

แน่นอนว่า เป้าหมายของงานเต้นรำชัดเจนมาก ไม่แตกต่างจากงานเลี้ยงหาคู่

อวิ๋นหลิงในตอนนี้มีความคิดของความเป็นแม่ มองนักเรียนในสำนักศึกษาชิงอี้แต่ละคนเหมือนลูกของตัวเอง

พวกลูกๆอายุปูนนี้แล้วยังหาคู่แต่งงานไม่ได้ แล้วยังเอาแต่เรียนหนังสืออยู่ในสำนักศึกษาทั้งวัน ขาดการปฏิสัมพันธ์กับเพศตรงข้าม ช่างน่ากลุ้มใจจริงๆ

ถ้ามีคู่รักอย่างถังจูซิงและหลิ่วจือซู่มากขึ้นอีก คงจะยิ่งปวดหัว

เมื่อเห็นว่าใกล้จะถึงวันครบรอบโรงเรียนแล้ว อวิ๋นหลิงได้ไหว้วานให้หลงเย่ช่วยเรื่องจัดซื้อสิ่งของเพื่อเตรียมใช้ในงานเลี้ยง ส่วนหลิวฉิงก็ใจป้ำสนับสนุนการแสดงสัตว์เพื่อเพิ่มความนิยมให้กับสำนักศึกษา

นางยืนยันกำหนดการโดยรวมไปพลาง และสั่งการให้กรมวังเร่งตัดชุดให้กับเสวียนจีและเฟิ่งเหมียนไปพลาง

บนชุดสีม่วงอ่อนที่หรูหราสวยงาม ปักลายหงส์สีขาวบริสุทธิ์ ดวงตาสีแดงราวกับมณีแดง

เสวียนจีรับคำสั่งให้เอาเสื้อผ้าไปให้เฟิ่งเหมียนลองสวมใส่ รู้สึกตื่นเต้นกับงานครบรอบสำนักศึกษาชิงอี้ที่จะมาถึงเร็วๆนี้เป็นอย่างมาก

“พี่สามเร่งตัดชุดใหม่ให้ท่าน รีบสวมดูว่าพอดีหรือไม่”

เรื่องที่เฟิ่งเหมียนสนใจและชื่นชอบมีไม่มาก สำนักศึกษาชิงอี้นับเป็นหนึ่งในนั้น ดังนั้นจึงไม่รังเกียจที่จะเข้าร่วมงานครบรอบโรงเรียนที่ครึกครื้น

เขาเปลี่ยนชุดเสร็จแล้วเดินออกมา จับที่ชายเสื้อแล้วถามว่า “เป็นอย่างไรบ้าง พอดีตัวหรือไม่”

เขาสวมชุดนักพรตจนชินแล้ว เป็นครั้งแรกที่สวมใส่ชุดทันสมัยและหรูหราสวยงามเช่นนี้ รู้สึกไม่ค่อยคุ้นชินอยู่บ้าง

เสวียนจีหันหน้ามาก็ต้องยืนอึ้งอยู่กับที่ ผ่านไปนานก็ยังไม่ได้สติกลับมา

คนตรงหน้ารวบผมสีดำขลับขึ้นสูง ดวงตาราวกับภาพวาด ชายเสื้อสีม่วงอ่อนโบกสะบัดเบาๆไปตามลมในฤดูใบไม้ร่วงที่พัดเข้ามาทางหน้าต่าง รูปหงส์สีขาวบริสุทธิ์ที่ปักอยู่บริเวณชายเสื้อราวกับกำลังกางปีกทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้า

ที่เอวของเขาไม่ได้เหน็บแส้ขนเก่าอันนั้นเอาไว้ กลับดูเหมือนเซียนที่เดินบนเมฆสีม่วงที่ปรากฏขึ้นในทิศตะวันออก ไม่รู้ว่าเหตุใดจึงตกลงมาสู่โลกมนุษย์

เสี้ยววินาทีนั้น หัวใจของเสวียนจีก็เต้นแรงขึ้นมาหลายครั้งอย่างควบคุมไม่ได้

เฟิ่งเหมียนรับรู้ได้ว่านางมองตนเองอย่างเผลอไผล ในใจเกิดความรู้สึกยินดีอย่างบอกไม่ถูก แต่ใบหน้ากลับเย็นชาเหมือนปกติ

“วิญญาณเจ้าล่องลอยไปแล้วหรือ”

เสวียนจีได้สติกลับมา กลืนน้ำลายลงคอ ดวงตาเปล่งประกายขึ้นมาทันที

“ไก่งามเพราะขนคนงามเพราะแต่ง เสื้อผ้าชุดนี้เหมาะกับท่านมาก ดูแล้วอายุอ่อนลงถึงห้าปีทีเดียว รอให้ถึงงานเลี้ยงเต้นรำในวันครบรอบสำนักศึกษา ต้องทำให้สาวๆกลุ่มใหญ่หลงใหลได้แน่ ไม่ต้องกังวลว่าจะหาภรรยาไม่ได้อีกแล้ว”

รอยยิ้มจางๆของเฟิ่งเหมียนชะงักค้างอยู่ที่มุมปาก ราวกับถูกราดด้วยน้ำเย็น

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน