พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 906

อวิ๋นหลิงอดเอ่ยถามไม่ได้ “เช่นนั้นพวกสวี่เหม่ยเหรินอยากออกจากวังหรือไม่”

“ออกจากวัง?” สนมเหลียงตกตะลึงไปครู่หนึ่ง “เมื่อสิบปีก่อนอาจเคยคิดกระมัง”

“แล้วตอนนี้เล่า”

“ตอนนี้...ปัญหาไม่ใช่ว่าอยากหรือไม่อยากออกจากวังแล้ว แต่ไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้เลยต่างหาก”

ในฐานะชายาฮ่องเต้ ถึงแม้จะไม่เคยได้รับความโปรดปรานจากอีกฝ่ายเลยในชีวิตนี้ แต่ก็จะอยู่ในวังจนกว่าจะแก่ตายไป เป็นเช่นนี้มาตั้งแต่สมัยโบราณกาล

สมัยยังเยาว์วัย อาจโหยหาวันเวลานอกวัง จินตนาการว่าถ้าไม่ได้เข้าวังมาเป็นสนมแล้วชีวิตจะเป็นเช่นไร

แต่หลายปีที่ผ่านมา ความคิดนี้ก็ถูกกลบไป ไม่ใช่ว่าไม่อยากออกจากวัง แต่ไม่เคยคิดถึงคำถามนี้ที่ไม่มีคำตอบเป็นอื่นไปได้เลย

ลี่ผินเห็นอวิ๋นหลิงแววตาเหม่อลอยราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง จู่ๆ ก็เอ่ยถามนาง “หรือเจ้าไม่อยากให้สวี่เหม่ยเหรินออกจากวัง?”

อวิ๋นหลิงชะงักไปครู่หนึ่งแล้วพูดอย่างตรงไปตรงมา “หากอยากออกจากวัง ข้าย่อมหวังให้พวกนางสมปรารถนา ถ้าจำไม่ผิดละก็ ผู้ที่อายุมากสุดในหมู่พวกนางจะรุ่นราวคราวเดียวกับเสด็จพ่อ ปีนี้สี่สิบเจ็ดแล้ว แต่น้องคนสุดท้องวัยเพียงสามสิบหกปี”

“ถึงจะอยากแต่งงานใหม่ ออกวังไปหาสามีที่หมายปองและมีลูกมีเต้ายามนี้ก็ยังทัน”

จักรพรรดิจาวเหรินสามารถพบรักครั้งที่สองได้ แล้วไยหญิงอื่นต้องตกพุ่มม่ายเพราะเขาด้วยล่ะ

ได้ยินถ้อยคำทำนอง ‘ทรยศเนรคุณ’ เช่นนี้ สนมเหลียงก็ตกใจสะดุ้งโหยง ดึงแขนเสื้ออวิ๋นหลิงเบาๆ กล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“เด็กอย่างเจ้าอย่าพูดส่งเดช ข้ารู้ว่าเจ้าจิตใจดีงาม แต่เจ้าก็รักกันดีกับรัชทายาท ทั้งสองรักใคร่กลมเกลียว นั่นเป็นเรื่องของพวกเจ้า ส่วนเรื่องของฝ่าบาทไม่อาจจะตัดสินใจโดยพลการได้ เด็กๆ จะเข้าไปก้าวก่ายเรื่องของผู้ใหญ่ได้อย่างไร นั่นจะไม่เป็นการเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของพระองค์ให้จมดินหรอกหรือ”

“รัชทายาทรักเดียวใจเดียว ไม่รับวังหลังก็เพื่อเจ้า เรื่องราวที่ดีเช่นนี้จะกลายเป็นตำนานเล่าขานไม่สิ้นสุด แต่ถ้าเจ้าจะให้ฝ่าบาทยกเลิกวังหลัง เช่นนั้นก็จะถูกบันทึกในหน้าหนังสือประวัติศาสตร์ว่าเหลวไหลไร้สาระ!”

คราวนี้แม้แต่ลี่ผินก็ไม่ได้เข้าข้างอวิ๋นหลิง

นางกล่าวเสียงนุ่มนวลด้วยสายตาสงบ “นางหนู ถ้าจะทำเรื่องนี้ก็ต้องให้ฝ่าบาทคิดออกเอง ยินดีเป็นฝ่ายยุบวังหลังเอง เจ้าจะไปบีบให้พระองค์ทำไม่ได้ ไม่เช่นนั้นจะเกิดความวุ่นวายใหญ่หลวง”

ถึงแม้ลี่ผินจะหวังให้ที่อวิ๋นหลิงพูดเป็นจริง ทว่าเมื่อดูจากสถานการณ์ยามนี้ จักรพรรดิจาวเหรินไม่มีทางเห็นด้วยกับเรื่องนี้

ไม่เช่นนั้นยามที่เขาตามเกี้ยวแม่นางหลี ช้าเร็วก็คงจะยกเลิกวังหลังเพื่อแสดงความจริงใจ

อวิ๋นหลิงเม้มริมฝีปาก นางเข้าใจเหตุผล ที่นี่เป็นสมัยโบราณที่แบ่งชนชั้นชัดเจน

แต่นางมีความคิดนี้แล้วจะเป็นอย่างไร ในฐานะคนศตวรรษที่ 23 ถ้าไม่มีความคิดเช่นนี้คงจะแปลกพิลึกใช่หรือไม่

อุตส่าห์ทะลุมิติมาทั้งทีถ้าไม่ก่อกบฏก็เสียดายแย่

อวิ๋นหลิงเชื่อว่าตนไม่ได้ถูกระบบในยุคสมัยเก่าทำให้ชินชาหรือเสียกำลังใจ นางทะลุมิติมาที่นี่เพื่อช่วยกอบกู้โลก ทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ ไม่ใช่มาเพื่อเรียนรู้พิธีหยุมหยิมและยอมจำนนต่อกฎเกณฑ์ของระบบศักดินา

มิฉะนั้นความสามารถของนางก็จะเสียเปล่า

ในใจนางผุดความคิดมากมาย แต่ใบหน้ายังคงแต่งแต้มรอยยิ้ม ก่อนเอ่ยว่า “เสด็จแม่ทั้งสองอย่ากังวลไปเลย ข้าแค่พลั้งปากพูดไปเฉยๆ”

เซียวปี้เฉิงก็เข้าใจตรงกัน เมื่อสบสายตาชายาของเขาก็รู้ว่านางสนใจเรื่องนี้

เขาขบคิดครู่หนึ่ง ก่อนเสนอแนะว่า “หากไม่เอ่ยถึงคำพูดเหล่านั้น ข้าคิดว่าพวกสวี่เหม่ยเหรินจะออกไปเดินเล่นนอกวังก็ไม่เห็นเป็นไร พวกนางชอบเด็กขนาดนั้น ไม่ลองจัดให้ทำงานในโรงเรียนอนุบาลหลวงดู ประการแรกจะช่วยฆ่าเวลาที่น่าเบื่อได้ ประการที่สอง โรงเรียนอนุบาลได้เสด็จแม่คุมบังเหียนด้วยตนเอง ข้ากับหลิงเอ๋อร์จะได้สบายใจมากขึ้น”

โรงเรียนอนุบาลหลวงตั้งอยู่ในย่านเจริญรุ่งเรืองของเมืองหลวง ไม่ไกลจากวังหลวงมากนัก ยามปกติหากนั่งรถสามล้อไม้เดินทางไปกลับจะเร็วทีเดียว

สนมเหลียงฟังแล้วก็อึ้งไป แต่คิดว่าข้อเสนอนี้ไม่เลว นางถึงขั้นอยากลองดูสักตั้งและคาดหวังเล็กน้อย

“หากฝ่าบาทยินยอม...ก็คงจะดี เกรงว่าฝ่าบาทจะคิดว่าพวกเราเป็นพระสนม แต่กลับไปปรนนิบัติลูกข้าราชบริพาร จะทำให้พระองค์ต้องอับอาย”

นางก็ชอบเด็กเช่นกัน แต่จื่อเถายังไม่มีวี่แววว่าจะตั้งท้อง นางกังวลทุกวี่วันจนนอนไม่หลับ

แต่จื่อเถาสุขภาพแข็งแรง หากมีปัญหาจริงๆ ก็คงเป็นที่ตัวโม่อ๋อง ดังนั้นสนมเหลียงจึงไม่เคยปริปากบ่นเลย

หากสามารถไปดูแลเด็กที่โรงเรียนอนุบาลได้ ก็จะบรรเทาความอยากอุ้มหลานลงไป

เซียวปี้เฉิงหยักโค้งมุมปาก “เสด็จแม่เหลียงและคนอื่นๆ จะไม่ขอประทานรางวัลจากพระเจ้าหลวงหรือ ถ้าร่วมกันร้องถวายฎีกา คิดว่าคนไม้ใกล้ฝั่งอย่างเขาจะพลอยยินดีเห็นด้วย”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน