พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 907

หลี่กุ้ยเฟยมาเยี่ยมชมร้านของหวานเพียงครั้งเดียว แขกเข้าออกร้านมากมายจนแม่นางหลีจำนางไม่ได้

แต่หลี่กุ้ยเฟยจำแม่นางหลีได้ในแวบแรก

นางไม่คาดคิดว่าจะได้พบอีกฝ่ายในสถานที่เช่นนี้ จึงพูดไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไร ริมฝีปากก็สั่นระริกสองสามที

“ข้าไม่เป็นไร”

แม่นางหลีเห็นว่าใบหน้านางซีดขาว ริมฝีปากเริ่มเขียวคล้ำ พูดสี่คำนั้นด้วยเสียงสั่นเครือแผ่วเบา นางจึงอดเข้าไปช่วยพยุงอีกฝ้ายด้วยสีหน้าเป็นห่วงไม่ได้

“ฮูหยินดูสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนัก ไม่สบายหรือไม่ เจ้ามาสำนักศึกษาคนเดียวหรือ มีสาวใช้ติดตามมาด้วยหรือไม่”

สตรีที่อยู่ตรงหน้าสวมอาภรณ์ที่ดูแปลกตาราวกับได้รับการดูแลอย่างดี มองผาดเดียวก็รู้ว่าทั้งร่ำรวยทั้งสูงศักดิ์ ตามหลักแล้วเมื่อออกมาข้างนอกย่อมมีคนติดตามมาด้วยจึงจะถูก

ว่าแล้วแม่นางหลีก็มองไปโดยรอบเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่บริเวณนั้น

หลี่กุ้ยเฟยบีบมือในแขนเสื้อแน่น พยายามทรงตัวครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดอย่างแผ่วเบา “ข้า...ข้ามากับแม่นมในจวน เมื่อครู่เบียดเสียดกับฝูงชนบนถนนสายหลัก จึงบังเอิญพลัดหลงกัน เมื่อครู่รู้สึกว่าเจ็บท้องน้อยแปลบๆ”

แม่นางหลีฟังแล้วก็ปลอบขวัญด้วยเสียงอ่อนโยน “เป็นเช่นนี้นี่เอง ฮูหยินไม่ต้องวิตกกังวล เหล่าผู้ดูแลได้คาดการณ์สถานการณ์นี้ไว้แล้ว หากหลงทางกับญาติหรือสหาย เพียงไปรอพบกันที่เรือนผู้ดูแลก็พอ ในสำนักศึกษามีทหารยามและอาสาสมัครที่จัดการเรื่องนี้โดยเฉพาะ ถ้าฮูหยินไม่รู้จักสถานที่นี้ ข้าจะพาเจ้าไปที่เรือนผู้ดูแลเอง”

หลี่กุ้ยเฟยดูประหม่าเล็กน้อย รีบส่ายหน้า พูดตะกุกตะกัก

“...ข้า ข้ากำลังมีระดู”

นางรู้สึกถึงบางสิ่งแปลกๆ ในร่างกาย ด้วยเหตุนี้จึงจงใจเดินเลี่ยงไปตามเส้นทางเล็กๆ ที่ลับตาคนเพื่อจะได้ไม่อับอายต่อหน้าสาธารณชน

แม่นางหลีมองขณะที่นางเอามือกุมท้องน้อย สีหน้าฉายแววเข้าใจทันที แล้วพูดอย่างมีน้ำใจ “เช่นนั้นฮูหยินตามข้ามาก่อนเถิด ลูกชายข้าเรียนอยู่ในสำนักศึกษา ข้าก็ทำการค้าอยู่ที่นี่ จึงพำนักอยู่ในหอพักโยวหราน อยู่ข้างหน้านี้เองไม่ไกลหรอก”

“ฮูหยินไปพักผ่อนที่เรือนข้าก่อน ให้อาการปวดท้องทุเลาลงสักหน่อย ไม่ทราบว่าฮูหยินแซ่อะไร”

หลี่กุ้ยเฟยหลุบตาปกปิดสีหน้าท่าทางที่ลุกลี้ลุกลน “...ขอบคุณมาก ข้าแซ่หลี่ ส่วนแม่นมที่พลัดหลงกันชื่อว่าเหอเยว่”

ครั้งหนึ่งนางเคยเป็นที่โปรดปราน ในเมืองหลวงไม่มีใครไม่รู้จักหลี่เสาอี๋ เหตุที่ไม่บอกชื่อ เพราะไม่ต้องการให้แม่นางหลีรู้ศักดิ์ฐานะ

แม่นางหลีไม่ได้ใส่ใจ ในใจเดาว่าผู้สูงศักดิ์เป็นพวกรักหน้าตาคงจะอายจึงไม่บอกชื่อแซ่

“อ้อ ประเดี๋ยวข้าจะพาฮูหยินหลี่ไปทักทายที่เรือนผู้ดูแล เจ้าสบายใจได้”

ระหว่างการสนทนา หลี่กุ้ยเฟยได้นางช่วยประคองเดินไปถึงหอพักโยวหราน

แม่นางหลีให้นางพักผ่อนที่ห้องตะวันตก จากนั้นไปหยิบของที่ห้องตะวันออก

นางมองสำรวจไปรอบๆ ทั้งสี่ด้านด้วยสายตาที่ซับซ้อน เป็นเรือนเล็กๆ ไม่ได้ใหญ่โต แต่เก็บกวาดอย่างสะอาดสะอ้าน

ทางด้านซ้ายของลานบ้านปลูกหัวไชเท้ากับมะเขือยาวลูกโต ทางด้านขวาเป็นพุ่มดอกชาเขา กำลังบานสะพรั่งสวยงามในช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วง ออกดอกผลิบานกว่าดอกเสาเย่าที่นางปลูกไว้เสียอีก

ข้าวของตกแต่งเรือนเรียบง่าย บนโต๊ะวางตุ๊กตากระเบื้องเคลือบสองสามตัว และสมุดบัญชีที่เอาไว้ทับกระดาษ ทุกที่เจือความอบอุ่นระคนเงียบสงบซึ่งไม่เคยพานพบในวังมาก่อน

ไม่นานประตูก็ถูกผลักเปิดออก แม่นางหลีถือถังน้ำร้อนเข้ามา จากนั้นก็เดินไปหยิบตะกร้าเสื้อผ้ากับกล่องสำรับ

“ฮูหยินหลี่ เจ้ากับข้ามีขนาดตัวพอๆ กัน ถ้าเสื้อผ้าเปื้อนเลอะเทอะก็ใช้เสื้อผ้าของข้าไปก่อนเถิด ในกล่องสำรับมีน้ำขิงต้มน้ำตาลทรายแดง ดื่มตอนร้อนๆ จะช่วยบรรเทาอาการปวดท้อง ข้าเดาว่าเจ้ายังไม่ได้กินข้าวเที่ยง ก็กินอาหารว่างสักหน่อย”

“เจ้ากินรองท้องไปก่อน แล้วนอนพักผ่อนให้สบายใจ ข้าจะไปแจ้งที่เรือนผู้ดูแล ถ้าแม่นมเหอเยว่ได้รับข่าว ก็จะให้นางมาหาเจ้าที่นี่”

หลี่กุ้ยเฟยผงกศีรษะ พูดด้วยสีหน้าอ่อนโยน “ขอบคุณมาก”

แม่นางหลีปิดประตูเบาๆ ไม่สนใจจะกินอาหาร นางรีบไปแจ้งที่เรือนผู้ดูแล เสร็จสิ้นเรื่องแล้ว นางก็ไปสั่งอาหารกลับบ้านสองชุดที่โรงอาหาร เลือกอาหารรสชาติอ่อนๆ ที่ช่วยบำรุงร่างกายโดยเฉพาะ

ไม่นึกว่ากำลังใกล้จะกลับถึงหอพักโยวหราน ก็จ๊ะเอ๋เข้ากับจักรพรรดิจาวเหรินที่มา ‘เฝ้าตอรอกระต่าย’ พอดิบพอดี

“หว่านเจิง!”

จักรพรรดิจาวเหรินรีบสาวเท้าก้าวเข้าไปคว้าแขนเสื้อของนางไว้ด้วยสีหน้าร้อนรน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน