พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 913

เมิ่งฝูเอ๋อร์ก็ยืนอยู่ที่เดิมด้วยความตะลึงงัน จ้องมองหน้าไพ่ในมืออย่างงุนงง

นางแค่อยากมาอุดหนุนเท่านั้นเอง ก็ไม่รู้ว่าจับเลขเก้าถึงห้าตัวมาได้อย่างไร

มีคนรู้จักเดินผ่านมาเห็นภาพนี้เข้า ต่างก็เดินเข้ามาดูด้วยสองตาลุกวาวแล้วพูดติดตลกว่า “โอ้สวรรค์ ฝูเอ๋อร์ เจ้าช่างโชคดีจริงๆ วันหลังอย่าลืมเป็นเจ้ามือเลี้ยงข้าวด้วยนะ!”

“เหตุใดเจ้าจึงโชคดีทุกครั้งไป ปีที่แล้วในเวลานี้ก็จับรางวัลได้รถล้อไม้ของสำนักศึกษา ปีนี้ก็จับได้เงินอีกสามพันตำลึง เป็นคนดวงดีเหนือคนโดยแท้!”

“มิน่าที่ใครๆ ก็บอกว่าเจ้าเป็นคนดวงดี พรุ่งนี้ข้าจะเปลี่ยนชื่อเป็นฝูเอ๋อร์ ข้าจะได้มีโชคมีลาภกับเขาบ้าง!”

แม่นางหลายคนที่สวมชุดนักเรียนสำนักศึกษาชิงอี้กำลังพูดคุยอยู่ใกล้ๆ เมิ่งฝูเอ๋อร์ แล้วลูบไล้หน้าของนางไปมาไม่หยุด หวังว่าจะโชคดีบ้าง

หลี่เมิ่งชูกับหลี่เมิ่งเอ๋อร์ก็อยู่ในฝูงชนเช่นกัน เดิมทีสองพี่น้องก็มาดูว่าพี่ชายปิดแผงแล้วหรือยัง แต่ไม่นึกว่าจะบังเอิญเจอฉากนี้เข้า

“นางโชคดีมากเกินไปหรือเปล่า ถ้าเรื่องนี้เกิดขึ้นในเมืองหลวง บ่อนพนันใหญ่ทางตะวันออกเฉียงใต้และทางตะวันตกเฉียงเหนือหลายแห่งจะไม่ขาดทุนย่อยยับหรอกหรือ” หลี่เมิ่งเอ๋อร์แทบมองตาค้าง ก่อนพูดด้วยความหงุดหงิด “ไม่นึกว่าจะมีม้ามืดโผล่มากลางคัน สองวันนี้ไม่เท่ากับว่าพี่ชายทำสูญเปล่าหรอกหรือ”

เงินสามพันตำลึงบินหนีไปเช่นนี้ หากบอกว่าไม่ปวดใจคงจะโกหก

หลี่เมิ่งชูก็หลุดขำออกมาครู่หนึ่ง แต่นางรู้จักเมิ่งฝูเอ๋อร์มานาน รู้ว่าแม่นางผู้นี้โชคดีเหนือคนอื่นๆ มานานแล้ว ผลงานแค่นี้ถือว่าธรรมดา

เมิ่งฝูเอ๋อร์เป็นคนดวงดีก็เป็นที่รู้กันทั่วในสำนักศึกษาชิงอี้ ตอนทำข้อสอบแบบปรนัย พอไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรนางก็เดาคำตอบถูกต้องทุกครั้งไป

ในโรงอาหารปรุงอาหารอร่อยๆ มากมาย แม้ว่านางจะมาสาย แต่ก็ยังทันได้กินเป็นคนสุดท้ายเสมอ

ในฤดูใบไม้ร่วงที่ต้องปีนขึ้นที่สูงไปเก็บเห็ด ขณะที่คนอื่นๆ ขยันเก็บอย่างเหน็ดเหนื่อยตั้งครึ่งค่อนวันก็ได้เพียงตะกร้าเดียว แต่นางแค่เดินสะดุดก็ได้เห็ดหลินจือป่ามาเสียอย่างนั้น

ยามปกติแม่นางผู้นี้จะไร้เดียงสานิดหน่อย แต่นางเป็นคนนิสัยดี เดาว่านี่คือคนโง่ก็มีวาสนาของคนโง่กระมัง

“ดีที่พี่ชายฟังคำแนะนำ ไม่ได้ตั้งรางวัลไว้ที่เก้าพันเก้าร้อยเก้าสิบเก้าตำลึง ไม่เช่นนั้นคงชวดเงินไปแน่ เกรงว่าจะเป็นหนี้อีกด้วยซ้ำ”

เมิ่งฝูเอ๋อร์รู้สึกเวียนหัวที่ได้รับโชคก้อนใหญ่จากสวรรค์ หลังจากฝูงชนที่อยู่รอบๆ พูดคุยกันอย่างตื่นเต้น บางคนก็เริ่มมองนางด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป

นอกจากความริษยาระคนประหลาดใจแล้ว ยังเจือความอิจฉาจนตาแดง ถึงขั้นแสดงอาการชังน้ำหน้าด้วยซ้ำ

หลี่หยวนเส้าสังเกตเห็นแววตาที่ซ่อนความมุ่งร้ายเล็กน้อยได้อย่างฉับไว จากนั้นเขาก็ได้สติกลับมาทันที

เงินสามพันตำลึงไม่ใช่จำนวนน้อยๆ เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะมีใครจับได้ จึงไม่ได้จัดมาตรการรักษาความลับให้กับผู้ที่ถูกรางวัลใหญ่

ตอนนี้ลูกแกะตัวน้อยตกลงไปอยู่ท่ามกลางฝูงหมาป่า เขากลัวว่าจะถูกหมาป่าหลายตัวขย้ำเละ

หลี่หยวนเส้าขมวดคิ้วมุ่น ไม่มีเวลาปวดใจกับเงินที่หลุดลอยไป เขาก้าวเข้าไปบังสายตาที่มองเมิ่งฝูเอ๋อร์จากด้านหลัง

“แม่นาง เจ้าถูกรางวัลใหญ่ ตามข้าเข้าไปรับรางวัลในห้องก่อนเถิด”

เมิ่งฝูเอ๋อร์เดินตามหลี่หยวนเส้าเข้าไปในห้องด้วยความงุนงง เมื่อเห็นกล่องใบเขื่องที่เต็มไปด้วยเงิน นางก็ตกใจสะดุ้งโหยงสติฟื้นคืนในทันใด

“ไม่ๆๆ! เอ่อ...เอ่อ ข้าแค่อยากมาช่วยอุดหนุนเฉยๆ เงินเหล่านี้ไม่ต้องหรอก...อย่าให้ข้าเลย...”

นางรีบผลักออกไป เอ่ยตะกุกตะกักด้วยความตกประหม่า

เมิ่งฝูเอ๋อร์รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในตระกูลของหลี่เมิ่งชู ตอนนี้พี่น้องหลายคนขาดเงิน ดังนั้นนางจึงอยากมาช่วยสมทบสักหนึ่งตำลึงเงิน เพื่อช่วยเหลือสหายร่วมห้องกลายๆ

ไม่นึกว่าจะไม่ได้ช่วยเหลือ ซ้ำยังจะเอาเงินที่อีกฝ่ายหามาอย่างยากลำบากกลับไปด้วย นี่มันอะไรกัน!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน