พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 920

หลี่หยวนเส้าคิดอยู่นานก็ไม่เข้าใจว่าคำพูดประโยคนี้หมายถึงอะไร

ในขณะที่เขาก้มหน้าครุ่นคิด เฟิ่งเหมียนได้หันไปมองทางหลี่เมิ่งชู มองนางอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะเผยสีหน้าอบอุ่นและยกมุมปากขึ้นมาเล็กน้อย

“หัวใจราวดอกบัวไร้มลทิน สงบนิ่งเหมือนสายน้ำไร้คลื่นลม ในบรรดาพี่น้องทั้งสามคน นิสัยและคุณสมบัติของเจ้าโดดเด่นที่สุด”

เฟิ่งเหมียนสามารถมองออกในแวบแรก ดวงตาของแม่นางคนนี้แจ่มใสอบอุ่น เป็นคนที่มีจิตใจกว้างและบริสุทธิ์

การเป็นผู้บำเพ็ญเพียร เขาค่อนข้างโปรดปรานคนหนุ่มสาวที่มีจิตใจแจ่มชัด สงบและไม่แยแสต่อชื่อเสียงลาภยศเช่นนี้

“ฟ้าจะประทานพรให้กับผู้ขยันหมั่นเพียร แผ่นดินจะคุ้มครองผู้ทำดี เจ้าทำได้แค่ประโยคหลัง สุภาษิตโบราณกล่าวไว้ ‘ไม่แย่งชิงไม่โลภ มีโชคลาภไม่สิ้นสุด ‘ แต่ทุกเรื่องเมื่อดำเนินไปจนถึงจุดอิ่มตัวก็จะเปลี่ยนไปในทิศตรงข้าม ถ้าหากเจ้าไม่ยินดียินร้ายมากเกินไป ก็เท่ากับยอมแพ้โดยสมัครใจ สองมือว่างเปล่า”

ฟ้าจะประทานพรให้กับผู้ขยันหมั่นเพียร หมายถึงฟ้าจะตอบแทนให้กับทุกคนที่ทำงานอย่างหนัก ตามความเหมาะสม

แผ่นดินจะคุ้มครองผู้ทำดี หมายถึงผู้มีคุณธรรมอ้าแขนกว้าง รับสิ่งที่เหมือนและแตกต่างกันเข้ามาพร้อมกัน จะเป็นเรื่องที่ไม่ธรรมดาแน่นอน

หลี่เมิ่งชูครุ่นคิดคำพูดประโยคนี้อย่างละเอียด สัมผัสสิ่งนี้ได้อย่างลึกซึ้ง

เมิ่งเอ๋อร์ชอบชิงดีชิงดีมากเกินไป แม้จะโดดเด่นและเป็นที่สรรเสริญในช่วงสิบปีแรก แต่ก็ต้องตกลงสู่หุบเหวลึกจนเกือบจะเอาชีวิตไม่รอดเพราะเหตุนี้

ที่นางไม่แก่งแย่งชิงดี เป็นเพราะนิสัยเกียจคร้านมากกว่า แม้ว่าจะให้ความสำคัญกับความกลมเกลียว ด้วยเหตุนี้จึงผูกสัมพันธ์กับผู้อื่นได้ไม่น้อย แต่ก็สูญเสียไปไม่น้อยเช่นกัน ยิ่งไปกว่านั้นยังเกือบจะถูกเสนาบดีขวาหลี่จับให้แต่งงานกับจางอวี้ซู

“ทุกเรื่องเมื่อดำเนินไปจนถึงจุดอิ่มตัวก็จะเปลี่ยนไปในทิศตรงข้าม ใต้เท้าเฟิ่งเหมียนพูดถูกต้อง ศิษย์จะจำเอาไว้”

รอจนกระทั่งหลี่เมิ่งชูคำนับเรียบร้อยแล้ว เฟิ่งเหมียนก็พยักหน้าเบาๆ หันไปมองทางเฟิงอู๋จี

ในที่สุดก็ถึงตาเขาแล้ว เฟิงอู๋จีตั้งหน้าตั้งตารอเป็นอย่างยิ่ง จ้องมองอาจารย์อาตาปริบๆ ท่าทีเหมือนคนกำลังตั้งใจฟังคำชี้แนะ

แต่แล้วสายตาของเฟิ่งเหมียนกลับเหลือบมองผ่านเขาราวกับแมลงปอที่โฉบผ่านผิวน้ำเท่านั้น เอ่ยเสียงเรียบว่า “เขาก็ไม่เลว มุ่งมั่นในการเรียน ภายหน้าต้องประสบความสำเร็จแน่”

เฟิงอู๋จีนิ่งอึ้งอยู่กับที่ ว่าไงนะ แค่นี้หรือ

เขายังคงรอว่าเฟิ่งเหมียนจะมีคำทำนายที่ลึกซึ้งกว่านี้หรือไม่ แต่อีกฝ่ายกลับหยิบตะเกียบขึ้นมาอีกครั้ง เริ่มกินอาหารอย่างใจเย็น เห็นได้ชัดว่าบทสนทนานี้ได้สิ้นสุดลงแล้ว

เฟิงอู๋จี “......”

ทำไมพวกเมิ่งชูจึงได้รับการทำนายด้วยคำพยากรณ์ที่ลึกซึ้งขนาดนั้น แต่เขากลับได้รับเพียงคำพูดไม่จำเป็นเท่านั้น

หรือว่าภายหน้าเขาจะไม่ประสบความสำเร็จอะไรเลย หรืออาจจะเป็นแค่คนธรรมดาไม่มีอะไรโดดเด่น อาจารย์อาทนไม่ได้ที่จะทำให้เขาขายหน้าต่อหน้าทุกคนจึงได้พูดออกมาเช่นนี้

เหมือนถูกโจมตีอย่างไม่ทันตั้งตัวไปชั่วขณะ

แม้แต่เซียวปี้เฉิงยังอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นมาว่า “พี่เฟิ่ง ทำไมพอถึงอู๋จีจึงได้ทำนายเพียงประโยคเดียวเท่านั้น คำพยากรณ์ของเขาคืออะไร”

เขาให้ความสำคัญกับเฟิงอู๋จีมาก คิดว่าจะอาศัยโอกาสนี้ดูซิว่าเจ้าหมอนี่จะกระทำการใหญ่ได้หรือไม่ เพื่อยืนยันว่าเขามองคนไม่ผิด แต่ปรากฏว่าเฟิ่งเหมียนกลับให้กำลังใจแบบลวกๆเช่นนี้

มือที่คีบกับข้าวของเฟิ่งเหมียนชะงักไป สีหน้าไร้คลื่นอารมณ์ “เพราะเขาเรียกข้าว่าอาจารย์อา ข้าไม่อยากให้คำพยากรณ์มีผลกระทบต่อการบำเพ็ญเพียรและการเรียนของเขา ถ้าหากคำพยากรณ์มีความหมายที่ดี บางทีอาจช่วยให้เขามีจิตใจที่เย่อหยิ่ง ย่ำอยู่กับที่ไม่แสวงหาความก้าวหน้า ถ้าหากคำพยากรณ์มีความหมายไม่ดี กระทบจิตใจจนไม่สามารถก้าวต่อไปข้างหน้าได้ ก็ไม่ใช่เรื่องที่ดี”

ที่จริงเขาก็แค่ไม่อยากจะสนใจเจ้าหนุ่มคนนี้สักเท่าไหร่

แต่เฟิ่งเหมียนไม่ทันคิดว่า การที่เขาจงใจไม่เอ่ยถึงเฟิงอู๋จีมากนัก สุดท้ายก็ยังต้องพูดอ้อมค้อมอีกมากมาย

เซียวปี้เฉิงพยักหน้าเหมือนเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง “ก็จริง ที่ท่านพูดก็มีเหตุผล”

แต่ทำไมเขาจึงรู้สึกว่าเฟิ่งเหมียนไม่ค่อยจะชอบเฟิงอู๋จีสักเท่าไหร่

เฟิงอู๋จีผ่อนลมหายใจ มองไปทางเฟิ่งเหมียนด้วยสายตาซาบซึ้งใจ ประสานมือขึ้นมาคำนับพลางพูดว่า “ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง อู๋จีขอบคุณความหวังดีของอาจารย์อา”

“โธ่เอ๊ย ไม่ต้องสนใจคำทำนายของศิษย์พี่ข้า เจ้าเป็นลูกศิษย์ของข้า ไม่ใช่ลูกศิษย์ของเขา ข้าบอกว่าภายหน้าเจ้าจะประสบความสำเร็จก็ต้องสำเร็จอย่างแน่นอน คนที่เสวียนจีถูกใจย่อมไม่เลวอยู่แล้ว”

หลี่หยวนเส้าเข้าใจความหมายของเขาในทันที แอบยัดถุงเงินของตัวเองให้เขาด้วยสีหน้าสับสน

ด้านในมีเงินซึ่งเป็นกำไรที่เหลือจำนวนเก้าตำลึงเท่านั้น

ห้องรับรองคึกคักขึ้นมาทันที ไม่มีใครสังเกตเห็นทั้งสองคนที่ส่งสายตาให้กัน

อวิ๋นหลิงกวาดตามองรอบหนึ่ง ไม่เห็นลูกชายทั้งสองของตัวเอง อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมาว่า “พวกถวนถวนเล่า ไม่ได้อยู่กับพี่ใหญ่และเศรษฐีหนุ่มหรอกหรือ”

เนื่องจากเด็กสองขวบซนจนน่าปวดหัว สามวันมานี้ลูกชายทั้งสองจึงเปลี่ยนคนดูแลอยู่ตลอด

พระสนมในวังหลังของจักรพรรดิจาวเหรินกลุ่มนั้นรักสองพี่น้องคู่นี้มาก แต่สองพี่น้องแบกรับความกระตือรือร้นของพวกท่านย่าไม่ไหว พอเห็นพวกเขาก็รีบปีนขึ้นไปบนตัวราวกับกำลังวิ่งหนี

ตอนบ่ายสองสามีหลงเย่เป็นคนดูแลเด็กๆ แต่ตอนนี้กลับไม่เห็นแม้แต่เงา

กงจื่อโยวเอ่ยขึ้นว่า “พวกถวนถวนกินกันอิ่มแล้ว เมื่อครู่เห็นว่าเสี่ยวกู้และลูกศิษย์หญิงที่แซ่หลิ่วจะไปที่หมู่บ้านเถาหยวนตรงตีนเขา ก็รบเร้าจะไปด้วย ข้ากับหลงเย่ทำอะไรไม่ได้ จึงปล่อยให้พวกเขาพาไปแล้ว”

ที่เขาพูดถึงน่าจะเป็นกู้ฮั่นม่อกับหลิ่วชิงเยี่ยน สองคนนี้ดูแลเด็กๆทุกคนต่างก็วางใจ

เซียวปี้เฉิงถามขึ้นว่า “พวกเขาไปที่หมู่บ้านเถาหยวนทำไม”

“บอกว่าจะไปเตรียมของว่างที่จะใช้ต้อนรับแขกในงานเลี้ยงชมรมสำนักศึกษา พ่อครัวในสำนักศึกษาต่างก็ยุ่งกันมาก ไม่มีทางทำของว่างสดใหม่จำนวนมากออกมาได้ภายในเวลาแค่ครึ่งวัน จึงได้เรียกกลุ่มสตรีของหมู่บ้านเถาหยวนมาช่วย”

กู้ฮั่นม่อเป็นผู้รับผิดชอบหลักในงานเลี้ยงครบรอบสำนักศึกษา หลิ่วชิงเยี่ยนเป็นเลขาของเขา ทั้งสองจึงพาคนไปรับของว่างด้วยตัวเอง

สองพี่น้องถวนถวนไม่ค่อยได้ออกไปไหนไกล จึงรู้สึกอยากรู้อยากเห็นทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในโลกภายนอกมาก ย่อมต้องไม่ปล่อยโอกาสที่จะได้สำรวจโลกภายนอกเช่นนี้ไป

ตอนนี้ลูกทั้งสองคนเติบโตแล้ว กินได้ดื่มได้กระโดดโลดเต้นได้ ความน่ารักเชื่อฟังมีจำกัดอยู่แค่ในสายตาของพ่อแม่เท่านั้น พอดื้อขึ้นมาก็ใช่ว่าคนทั่วไปจะสามารถรับมือได้

บวกกับหมู่บ้านเถาหยวนก็อยู่บริเวณตีนเขา ห่างจากสำนักศึกษาไม่ไกลนัก ผู้ติดตามยังมีหน่วยรักษาความปลอดภัยของสำนักศึกษาจำนวนมาก จึงได้วางใจให้พวกเขาไป