พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 924

ถูกคนรักในอดีตและลูกพี่ลูกน้องวางแผนเล่นงาน เดิมทีหลี่หยวนเส้านั้นโกรธมาก

แต่การด่ากราดของเมิ่งฝูเอ๋อร์ กลับทำให้ไฟโทสะและความเศร้าในใจหายไปอย่างน่าประหลาด กระทั่งรู้สึกน่าขำอยู่หลายส่วน

แม่นางคนนี้ปกติดูเป็นคนไร้เดียงสาตรงไปตรงมา คิดไม่ถึงว่าจะมีด้านที่ฉุนเฉียวถึงเพียงนี้

คนอื่นๆที่ได้ยินเมิ่งฝูเอ๋อร์ด่า ก็อดไม่ได้ที่จะมองไปยังบริเวณหน้าอกของหลี่หยวนเส้า เห็นสาบเสื้อของเขาเปิดออก เผยให้เห็นเสื้อตัวในสีขาวและหน้าอกบางส่วน

หันกลับมาดูจ้าวหงจู นอกจากถูกเมิ่งฝูเอ๋อร์ผลักจนล้ม ที่ก้นมีดินและใบไม้แห้งติดอยู่เล็กน้อย ผมเผ้าและเสื้อผ้าก็เรียบร้อยดี

ผู้ดูแลเจิ้งสีหน้าเคร่งขรึม สะบัดแขนเสื้อก่อนจะเอ่ยว่า “ที่ฝูเอ๋อร์พูดก็มีเหตุผล ถ้าหากหยวนเส้าลงมือก่อน อย่างไรเสียก็ไม่น่าจะเป็นเขาที่เสื้อผ้าหลุดลุ่ย แม่นางจ้าวจะอธิบายอย่างไร”

เขาก็ไม่ใช่คนโง่ เป็นถึงผู้ดูแล ตอนที่หลี่หยวนเส้าเพิ่งจะเข้ามาเรียนก็ได้สืบเรื่องของเขาชัดเจนแล้ว

ยิ่งชัดเจนมากขึ้นว่านี่อาจเป็นแผนการร้ายที่คนตรงหน้านี้ใช้เล่นงานหลี่หยวนเส้า

เมื่อครู่ถ้าหากมีแค่เขากับหลี่หยวนเส้าอยู่ตรงนี้ละก็ หลี่หยวนเส้าคนเดียวยากจะโต้แย้งได้ เขาอยากจะปกป้องอีกฝ่ายก็ไร้หนทาง แต่มีเมิ่งฝูเอ๋อร์อยู่ที่นี่สถานการณ์จึงต่างออกไป

จ้าวหงจูถูกเมิ่งฝูเอ๋อร์ด่าจนขอบตาแดงก่ำ หายใจรัวเร็ว “ข้าไม่ได้......ข้า......ข้า......”

นางอ้ำอึ้งพูดไม่ออก สายตาที่มองหลี่หยวนเส้ามีแววสับสน หวาดกลัว เสียใจ ตื่นตระหนกและอ้อนวอน

จ้าวหงจูใช้สายตาอ้อนวอนให้หลี่หยวนเส้าช่วยตนเองกู้หน้า แต่แล้วกลับถูกเมิ่งฝูเอ๋อร์เอามือเท้าเอวขวางสายตาเอาไว้

“มองอะไร ทำไมบนโลกนี้ยังมีคนหน้าด้านหน้าทนอย่างเจ้า เรื่องมาจึงขั้นนี้แล้ว สายตายังมองมาที่หยวนเส้าไม่หยุด ทำไม ไม่สามารถถอดเสื้อผ้าเขาออกให้หมดได้ เจ้าผิดหวังมากใช่หรือไม่”

“ผู้ดูแลเจิ้ง ท่านต้องตัดสินใจแทนฝูเอ๋อร์ด้วย แม้ว่านางจะเป็นคุณหนูของตระกูลขุนนาง ก็ไม่สามารถทำตัวเป็นหญิงบ้าอำนาจรังแกผู้ชายได้ ข้าคิดว่านางมาที่นี่ด้วยเจตนาที่ไม่ดี ต้องการจะปิดบังผู้ชายหน้าโง่ที่ถูกสวมเขาคนนั้น ให้หยวนเส้ากับนางเป็นชู้รักกันข้างนอก ใครใช้ให้หยวนเส้ามีหน้าตาหล่อเหลากว่าเจ้าหน้าโง่ที่ถูกสวมเขาคนนั้นเล่า”

“หยวนเส้าไม่ยอมทำตามสิ่งที่นางอยากได้ นางจึงคิดจะถอดเสื้อผ้าของหยวนเส้าใช้วิธีบังคับขืนใจ ช่างเป็นแผนการที่ชั่วร้ายจริงๆ”

เมิ่งฝูเอ๋อร์ดึงแขนเสื้อของผู้ดูแลเจิ้งด้วยท่าทีโมโห ดึงดันจะให้เขาตัดสินเรื่องนี้ให้ตัวเอง

จ้าวหงจูน้ำเสียงอ่อนแรง เทียบกับนางที่เปี่ยมไปด้วยพลังไม่ได้เลย ได้แต่ใช้นิ้วบิดผ้าเช็ดหน้า ส่ายหน้าอย่างแรงน้ำตาไหลพราก

“ไม่ใช่ ข้าไม่ได้......”

หลี่หยวนเส้าแววตาไหววูบ ชั่วพริบตานั้นได้เก็บอารมณ์ทั้งหมดที่มี เอ่ยด้วยสายตาลึกล้ำว่า “ผู้ดูแลเจิ้ง ฝูเอ๋อร์พูดถูก นางเข้ามาใกล้ชิดข้าเองทั้งยังยื้อยุดกับข้า เรื่องการแต่งงานของข้ากับนางถือเป็นโมฆะตั้งนานแล้ว ก่อนหน้านี้ก็ไม่เจอกันเป็นเวลาครึ่งปีแล้ว”

“ฝูเอ๋อร์ต่างหากที่เป็นหญิงที่ข้าชื่นชอบอย่างแท้จริงในตอนนี้ ข้ากับนางต่างก็มีใจต่อกัน จะทำเรื่องบัดสีกับหญิงคนอื่น ต่อหน้านางได้อย่างไร”

แม้จะรู้ว่านี่เป็นการให้ความร่วมมือในการพูดปดของหลี่หยวนเส้า ใบหน้าของเมิ่งฝูเอ๋อร์ก็อดไม่ได้ที่จะมีแววสะเทิ้นอายขึ้นมา

“จ้าวหงจูเติบโตมาพร้อมกับข้าตั้งแต่เด็ก เคยลั่นว่าจาว่านอกจากข้าแล้วจะไม่แต่งงานกับใคร เรื่องนี้หญิงสาวในเมืองหลวงมากมายต่างก็รับรู้ แน่นอนว่าข้าซาบซึ้งในความรักของนาง แต่ที่สุดแล้วก็ไร้วาสนา”

“หวังแค่ว่าแม่นางจ้าวจะปล่อยทุกอย่างในอดีต ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปขอให้เป็นแค่คนแปลกหน้าต่อกัน อย่างไรเสียเจ้าก็กลับไปมีชีวิตที่ดีกับหลี่หยวนจั๋วเถอะ”

เมื่อพูดประโยคนี้ออกไป ก็เป็นการยืนยันความจริงที่ว่าจ้าวหงจูที่มีฐานะเป็นว่าที่ภรรยาของหลี่หยวนจั๋ว ตามตอแยผู้ชายคนอื่นไม่ลดละ

หลี่หยวนจั๋วกัดฟันขึ้นมาทันที ใบหน้าเขียวคล้ำ ไฟโทสะในใจถาโถมขึ้นมา

นี่เป็นการนำเกียรติแห่งลูกผู้ชายของเข้า เอาไปเหยียบย่ำอย่างรุนแรง

เดิมทีคิดว่าแย่งจ้าวหงจูมาได้แล้ว จะทำการโอ้อวดต่อหน้าหลี่หยวนเส้าเสียหน่อย เพื่อเป็นการดูถูกเหยียดหยามเขา ใครจะไปคิดว่าทำไม่สำเร็จแล้วยังจะเสียหน้าอีก

หลี่หยวนจั๋วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เอ่ยด้วยสีหน้าเขียวคล้ำว่า “พอแล้ว ให้เรื่องมันจบลงแค่นี้ เป็นพวกข้าที่เข้าใจผิด แต่หลี่หยวนเส้าเจ้าก็อย่าหลงตัวเองมากเกินไป หงจูไม่ได้คิดอะไรกับเจ้าเลยสักนิด นางแค่เห็นแก่ความสัมพันธ์เก่าก่อน สงสารที่เจ้าตกอับถึงเพียงนี้ จึงเกิดใจร้อนขึ้นมาชั่ววูบก็เท่านั้น”

เขาโอบไหล่ของจ้าวหงจูเอาไว้ กวาดตามองเขาและเมิ่งฝูเอ๋อร์อย่างเย็นชา ใบหน้าเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน

ไม่ว่าอย่างไรนางก็คิดไม่ถึง หลี่หยวนเส้าไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์แต่เก่าก่อนเลยสักนิด ตัดสินใจเด็ดขาดมาก

หากเรื่องแพร่ออกไป หลังจากนี้นางจะมีชีวิตอยู่อย่างไร

หลี่หยวนเส้าได้ยินเช่นนั้น กลับได้แต่เผยรอยยิ้มเยาะที่มุมปาก

เมื่อครู่ตอนที่พวกเขาเล่นงานตนเอง ทำไมจึงไม่คิดว่าจะผลจากการทำเช่นนั้นก็สามารถบีบเขาให้ตายได้

แม้แต่เมิ่งฝูเอ๋อร์ก็นิ่งอึ้งไป นางกดเสียงต่ำเอ่ยอย่างลังเลว่า “นี่......นี่......ไม่จำเป็นต้องเด็ดขาดขนาดนั้นกระมัง”

แต่แล้วหลี่หยวนเส้าแค่ตบที่ศีรษะของเมิ่งฝูเอ๋อร์เบาๆ เอ่ยด้วยเสียงอบอุ่น แต่คำพูดกลับเย็นชามาก

“เมื่อครู่พวกเขาพูดจาดูหมิ่นเจ้า ย่อมต้องชดใช้อย่างสาสม”

เห็นได้ชัดว่า จุดประสงค์ที่แท้จริงของเขาคือออกหน้าแทนเมิ่งฝูเอ๋อร์

จู่ๆภาพตรงหน้าของจ้าวหงจูก็มืดมิดไปหมด หน้าผากมีเหงื่อผุดออกมา

หลี่หยวนเส้าไม่ใช่คนดีบริสุทธิ์อะไร

ถ้าหากดีกับเขา เขาที่เห็นแก่ความสัมพันธ์ก็จะปฏิบัติต่อตนเองดีมาก แต่ถ้าหากไร้ซึ่งความสัมพันธ์แล้ว เขาไม่มีทางคิดถึงเรื่องในอดีตเลยสักนิด ถ้าถูกบีบบังคับ เมื่อลงมือก็สามารถทำให้ไร้ทางตอบโต้ได้

จ้าวหงจูคิดถึงเรื่องเมื่อหลายปีก่อน เมียบ่าวของหลี่หยวนเส้าทำตัวอวดดีต่อหน้านาง สุดท้ายก็ถูกไล่ออกจากจวน

หญิงรับใช้คนนั้นร้องไห้อยู่ข้างกายเขาหลายวัน ก็ไม่สามารถทำให้เขาใจอ่อนได้เลยสักนิด สุดท้ายก็ต้องแต่งงานออกไปอย่างเชื่อฟัง

ตอนนี้เพื่อเมิ่งฝูเอ๋อร์ ก็ถึงตานางแล้ว