พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 925

ในช่วงเวลาเย็น สองสามีภรรยาอวิ๋นหลิงกลับไปย่อยอาหารที่หอพักโยวหราน

ลูกชายทั้งสองคนไม่ได้ส่งเสียงดังอยู่ข้างกาย ยากมากที่จะมีบรรยากาศเงียบสงบเช่นนี้

ไม่นานนัก ผู้ดูแลเจิ้งมาขอเข้าพบอย่างกะทันหัน รายงานเรื่องที่เกิดขึ้นในสวนดอกไม้ของหอพักลูกศิษย์

เซียวปี้เฉิงสีหน้าขรึมลงทันที เอ่ยด้วยสีหน้าโมโหเล็กน้อย “พวกเขามาหาเรื่องหลี่หยวนเส้าถึงสำนักศึกษาเลยหรือ”

เขาเคยเสียเปรียบอยู่ในมือของผู้หญิงมาหลายครั้ง รู้สึกรังเกียจในการกระทำของจ้าวหงจูมาก นี่ทำให้เขานึกถึงเรื่องในอดีตที่ฉู่อวิ๋นหานเคยวางแผนเล่นงานเขา

ผู้ดูแลเจิ้งก็พยักหน้าด้วยสีหน้าคาดไม่ถึง “ใช่แล้ว นอกจากจ้าวหงจูกับหลี่หยวนจั๋ว ที่ตามมายังมีคุณชายในเมืองหลวงอีกสามคน ล้วนเป็นคนของพวกเขา เห็นได้ชัดว่ามาหาเรื่องหลี่หยวนเส้า ขอเพียงพวกเขายืนยันว่าหลี่หยวนเส้ากระทำย่ำยีจ้าวหงจู เขาย่อมไม่สามารถแก้ตัวได้แน่ ข้าดูออกว่ามีลับลมคมในแต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้”

อวิ๋นหลิงกลับไม่ได้สนใจเรื่องนี้ นางเอ่ยอย่างประหลาดใจว่า “เมิ่งฝูเอ๋อร์บอกว่าหลี่หยวนเส้าเป็นคนรักอย่างนั้นหรือ”

เจ้าหมอนี่เพิ่งจะบอกว่ายังไม่คิดเรื่องหาคู่แต่งงานไม่ใช่หรือ

เพียงแต่พอนางมาคิดดูอีกที เมิ่งฝูเอ๋อร์เป็นเพื่อนร่วมหอของหลี่เมิ่งชู ปกติก็มีความสัมพันธ์ดีมาก จะรักชอบพอกับพี่ชายของเพื่อนสนิทก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้

คนวัยหนุ่มสาวล้วนหน้าบาง ไม่ประกาศให้คนภายนอกรู้ก็เป็นเรื่องเข้าใจได้

ผู้ดูแลเจิ้งสีหน้าหวั่นไหลเล็กน้อย พยักหน้าพร้อมรอยยิ้มบางๆ “ใช่แล้ว ข้าก็คิดไม่ถึงว่า ฝูเอ๋อร์จะคบหากับหลี่หยวนเส้า โชคดีที่นางหนูคนนี้เป็นพยานให้ พอนางเอะอะโวยวาย แผนการของคนกลุ่มนั้นจึงสูญเปล่า ยังต้องรับผลกรรมที่ก่อเอาไว้ด้วย”

ถ้าหากหลี่หยวนเส้าถูกเล่นงานจนต้องถูกไล่ออกจากสำนักศึกษา ไม่น่าเสียดายหรอกหรือ

การเป็นหนึ่งในสมาชิกของสำนักศึกษาชิงอี้ ผู้ดูแลเจิ้งใส่ใจนักเรียนเหล่านี้เป็นพิเศษ โดยเฉพาะคนที่มีผลการเรียนโดดเด่น เขาเลี่ยงไม่ได้ที่จะปฏิบัติต่อพวกเขาอย่างโอบอ้อมอารีอยู่หลายส่วน

ก็เหมือนครูประจำชั้นที่ลำเอียงไปทางนักเรียนที่มีผลการเรียนดี

เซียวปี้เฉิงได้รับทราบว่าพวกจ้าวหงจูได้ถูกคุมตัวไว้ที่เรือนผู้ดูแลเพื่อรอการลงโทษ ลุกขึ้นเอ่ยว่า “ไปกันเถอะ ไปหนุนหลังหลี่หยวนเส้า ให้คนพวกนั้นรู้ว่าคนของสำนักศึกษาชิงอี้ใช่จะรังแกกันได้ง่ายๆ”

เขาสงสัยอย่างยิ่งว่าหลี่หยวนจั๋วจะได้รับคำสั่งจากเสนาบดีขวาหลี่ จึงได้จงใจคุกคามหลี่หยวนเส้า

เป็นไปได้ว่าหลังจากที่เสนาบดีซ้ายเฟิงกลับสู่ราชสำนักแล้ว ตาเฒ่าคนนั้นก็เริ่มว่างจนเบื่อ

ทั้งหมดเดินทางไปยังเรือนผู้ดูแล

ในห้อง จ้าวหงจูร้องไห้จนตาบวมแดง ไม่ว่านางจะขอโทษและอ้อนวอนหลี่หยวนเส้าอย่างไร อีกฝ่ายก็ไม่ยอมอนุโลม

หลังจากที่เห็นผู้ดูแลเจิ้งที่เดินตามสองสามีภรรยารัชทายาทเข้ามาแล้ว หัวใจของนางก็ตกลงสู่หุบเหวแห่งความสิ้นหวัง

“ข้าน้อยคำนับองค์รัชทายาทและพระชายารัชทายาท”

“องค์รัชทายาทและพระชายารัชทายาททรงพระเจริญ ศิษย์ขออภัยที่รบกวน”

ทุกคนล้อมเข้ามาโค้งคำนับ หลี่หยวนจั๋วคำนับเสร็จ ใบหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและความจริงใจ เอ่ยปากยอมรับผิดขึ้นมาก่อน

“ท่านพี่รัชทายาท เรื่องที่เกิดขึ้นในสวนดอกไม้คิดว่าท่านคงรับทราบจากผู้ดูแลเจิ้งแล้ว ข้ากับหงจูทำอะไรไม่รอบคอบ เข้าใจผิดในตัวพี่หยวนเส้า เรื่องนี้พวกเราเป็นคนผิด”

เซียวปี้เฉิงสีหน้าไร้อารมณ์ ในใจกลับอดไม่ได้ที่จะกลอกตา เขากับหลี่หยวนจั๋วเคยพบปะกันไม่กี่ครั้ง เขายังกล้าเรียกตนเองว่าพี่ออกมาได้

หลังจากที่หลี่หยวนจั๋วเอ่ยขอโทษด้วยท่าทีที่ดี เอ่ยอย่างจริงใจว่า “ข้ากับหงจูขอโทษด้วยความจริงใจ แต่พี่หยวนเส้าไม่พอใจ ดึงดันจะนำเรื่องนี้ไปลงในหนังสือพิมพ์ ไม่ว่าอย่างไรก็เป็นพี่น้องทางสายเลือด เด็ดบัวก็ยังเหลือใย ไยต้องทำให้เรื่องมันน่าเกลียดขนาดนั้น”

“เพื่อเป็นการแสดงความจริงใจ ข้ายินดีจะชดใช้ความผิดเป็นเงินหนึ่งหมื่นตำลึง หวังว่าท่านพี่รัชทายาทจะเป็นคนกลางช่วยเกลี้ยกล่อม ให้เรื่องเข้าใจผิดในคืนนี้จากเรื่องใหญ่กลายเป็นเรื่องเล็ก จากเรื่องเล็กให้กลายเป็นไม่มีเรื่อง ในวันเฉลิมฉลองครบรอบของสำนักศึกษาชิงอี้ ทุกคนอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุขนำพามาซึ่งความร่ำรวย ไยต้องทะเลาะกันให้อับอายด้วยเล่า”

เขารู้สึกตื่นตระหนก รีบยกเอาเรื่องของจ้าวหงจูมาพูด

ไม่ง่ายเลยกว่าจะทำให้ท่านปู่เห็นความสำคัญได้ ถ้าถูกตีพิมพ์ลงหนังสือพิมพ์ทุกอย่างก็จบเห่ เขาจะเสียสิทธิ์ในการแย่งชิงตำแหน่งประมุขของตระกูลคนต่อไปทันที

แต่เซียวปี้เฉิงกลับมีสีหน้าค่อนข้างเย็นชา “กล้าทำก็ต้องกล้ารับ ผลกรรมนี้พวกเจ้าเป็นคนก่อขึ้นเอง มีอะไรไม่เหมาะสม”

เขาไม่รู้สึกว่าหลี่หยวนเส้าทำเกินไปเลยสักนิด หญิงสาวบนโลกใช่ว่าจะอยู่ในตำแหน่งที่อ่อนแอตลอดไป

ชื่อเสียงที่ดีงามเป็นโซ่ที่คอยจองจำพวกนาง แต่ก็สามารถกลายเป็นมีดที่แหลมคมทิ่มแทงคนอื่น

ตั้งแต่โบราณจนถึงตอนนี้ ไม่รู้ว่ามีคนที่มีความสามารถและขุนนางที่ซื่อสัตย์ตั้งเท่าไหร่ ที่ถูกวางแผนใส่ร้ายว่ารังแกหญิงสาวที่อ่อนแอจนอนาคตถูกทำลาย

หลี่หยวนจั๋วเห็นเขาไม่หวั่นไหว ได้แต่ฝากความหวังไว้กับอวิ๋นหลิงที่ยืนฟังอยู่ข้างๆ

“พระชายารัชทายาท ท่านเองก็เป็นผู้หญิง สามารถเข้าใจถึงความยากลำบากของผู้หญิงบนโลกใบนี้ ถ้าหากเรื่องถูกตีพิมพ์ในหนังสือพิมพ์ หลังจากนี้จะให้หงจูมีชีวิตอยู่อย่างไร นี่ไม่เท่ากับบีบนางให้ตายทั้งเป็นหรอกหรือ”

อวิ๋นหลิงเอ่ยอย่างไม่เห็นด้วย “ช่วยว่าที่สามีในปัจจุบันวางแผนใส่ร้ายว่าที่สามีในอดีต เป็นนางที่อยู่ไม่เป็นเอง จะโทษใครได้ อีกอย่าง เมื่อก่อนชื่อเสียงของข้าแย่กว่านางตั้งเยอะ ข้าก็ยังไม่ตาย ทำไมนางจะมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้เล่า”

สีหน้าของหลี่หยวนจั๋วซีดเผือดลงทันที พูดอะไรไม่ออก

จ้าวหงจูหลบอยู่ในมุมหนึ่งมองพวกเขาอย่างขลาดกลัว ในดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตา เวลานี้รู้สึกเสียใจก็ไม่ทันแล้ว

ถ้ารู้แต่แรกว่าจะเป็นเช่นนี้ นางไม่มีทางทำเพื่อเอาใจหลี่หยวนจั๋ว โดยฟังคำยุยงของอีกฝ่ายที่วางแผนใส่ร้ายหลี่หยวนเส้า

อวิ๋นหลิงเห็นเช่นนั้น ก็โบกมือราวกับไล่แมลงวัน “เอาล่ะๆ เรื่องนี้ก็ให้สิ้นสุดเพียงเท่านี้ ผู้ดูแลเจิ้งเชิญพวกเขาออกไปเถอะ จัดการลงโทษตามกฎของสำนักศึกษาทุกคนลงชื่อพวกเขาไว้ในบัญชีดำหนึ่งเดือน อย่าลืมเขียนจดหมายไปบอกผู้ปกครองของพวกเขาด้วย”