พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 926

เมื่อได้ยินเช่นนี้ พวกหลี่หยวนจั๋วต่างก็รู้แล้วว่าไม่มีทางพลิกสถานการณ์ได้แล้ว ได้แต่พาจ้าวหงจูที่ร้องไห้ฟูมฟายถอยออกไป ด้วยใบหน้าซีดขาว

ส่วนคนติดตามอีกสองสามคนต่างก็มีสีหน้าราวกับกินอุจจาระ

เมื่อก่อนพวกเขากับหลี่หยวนเส้ามีความสัมพันธ์ที่ไม่เลว ตอนนี้คิดว่าหลี่หยวนจั๋วได้ขึ้นมาแทนที่ของหลี่หยวนเส้าแล้ว ภายหน้ามีหวังได้เป็นประมุขของตระกูลหลี่ จึงได้ช่วยเขาโจมตีอีกฝ่าย

ใครจะคิดว่าเป็นการขุดหลุมฝังตัวเองแท้ๆ ถ้าท่านพ่อท่านแม่ที่บ้านรู้ว่าพวกเขาถูกสำนักศึกษาลงบันทึกไว้ในบัญชีดำ ต้องถูกโบยเป็นแน่แท้

หลังจากที่กลุ่มคนที่มาหาเรื่องจากไปแล้ว อวิ๋นหลิงจึงหันมามองหลี่หยวนเส้าด้วยรอยยิ้มสดใส “เจ้านี่ช่างซ่อนได้ลึกจริงๆ แอบมีความรักตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่บอก เมื่อครู่ยังบอกให้หัวหน้าสำนักกู้ช่วยเจ้าดูผู้หญิงดีๆไว้ให้ด้วย”

รอยยิ้มของอวิ๋นหลิงทำให้หลี่หยวนเส้ารู้สึกอายอย่างบอกไม่ถูก เขาจำได้ว่าพระชายารัชทายาทอายุน้อยกว่าเขาด้วยซ้ำ ทำไมจึงได้เผยรอยยิ้มราวกับเป็นน้าหญิงของเขา

เซียวปี้เฉิงพูดต่อไปว่า “ถูกต้อง สำนักศึกษาชิงอี้อนุญาตให้มีความรักอย่างอิสระ และสนับสนุนให้พวกเจ้ากล้าเปิดเผยต่อสาธารณะ”

เมิ่งฝูเอ๋อร์ใบหน้าแดงก่ำ ไม่มีความดุร้ายฉะฉานเหมือนเมื่อครู่ เอ่ยอย่างอ้ำอึ้งว่า “เอ่อ......เรื่องนี้ คือว่า ที่จริง......”

นางยังไม่ทันคิดว่าจะอธิบายอย่างไร หลี่หยวนเส้าก็พูดแทรกขึ้นมาว่า “ขอบคุณองค์รัชทายาทและพระชายารัชทายาทที่รับรอง เพียงแต่ตอนนี้ข้าชื่อเสียงไม่ดี เพื่อเลี่ยงไม่ให้คนนอกดูถูกฝูเอ๋อร์ จึงไม่อยากเปิดเผยความสัมพันธ์ของเราให้คนภายนอกรู้”

เมิ่งฝูเอ๋อร์ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาไม่อธิบายความสัมพันธ์ของพวกเขาสองคน แต่กลับให้ความร่วมมือโดยไม่หักหน้า ดังนั้นรอยยิ้มของพระชายารัชทายาทจึงยิ่งดูเมตตาและใจดียิ่งขึ้น

“ฝูเอ๋อร์เป็นผู้หญิงที่มีจิตใจดีกระตือรือร้น แม้จะมีชาติกำเนิดจากบ้านนอก เมื่อเทียบกับเหล่าคุณหนูที่ถูกเลี้ยงดูอย่างดีในเมืองหลวงก็ไม่เลวเลย หลังจากนี้เจ้าต้องดีกับนางให้มาก”

พูดจบ อวิ๋นหลิงนึกขึ้นได้ว่าหลี่หยวนเส้าอายุไม่น้อยแล้ว จึงได้กำชับเสริมอีกประโยคว่า

“ใช่แล้ว ถ้าหากลูกศิษย์ชายหญิงในสำนักศึกษาชิงอี้แต่งงานกันเอง ผู้ดูแลจะมีการมอบเงินของขวัญแต่งงานส่วนหนึ่งให้พวกเจ้า ภายหน้าเมื่อจบการศึกษาและถูกส่งไปทำงานต่างพื้นที่ ยังมีบ้านพักแยกต่างหากสำหรับพวกเจ้า”

“ถ้าหากพวกเจ้าสองคนคิดว่าเหมาะสม ก็พบปะผู้อาวุโสในครอบตัวตัดสินใจให้เรียบร้อย รีบแต่งงานในสำนักศึกษา มิเช่นนั้นหากแต่งงานหลังจากจบการศึกษา จะไม่ได้รับเงินของขวัญแล้ว”

นี่เป็นนโยบายสวัสดิการเร่งการแต่งงานของสำนักศึกษาชิงอี้

สำหรับคนในยุคปัจจุบัน การแต่งงานมีลูกอาจเป็นอุปสรรคต่ออนาคต แต่สำหรับพวกเขาแล้วมันตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง

ในยุคสมัยนี้ การให้ความสำคัญกับการแก้ไขปัญหาเรื่องการแต่งงานยังคงมาเป็นอันดับแรก

ถ้าหากสามารถแก้ปัญหาเรื่องการแต่งงานของนักเรียนได้โดยเร็วที่สุด กลับเอื้อต่อความมั่นคงในการเรียนและศึกษาต่อของพวกเขา อย่างน้อยแรงกดดันที่มาจากครอบครัวก็สามารถคลี่คลายได้

ต่อไปเมื่อมีลูก การศึกษาภาคบังคับและบ้านพักสวัสดิการของราชสำนักก็สามารถช่วยพวกเขาคลี่คลายความกังวลได้ ภายหน้าจะได้ตั้งใจทุ่มเทแรงใจในอาชีพการงาน

การเร่งแต่งงานที่ตรงไปตรงมาเช่นนี้ หลี่หยวนเส้าก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกกระดากอายขึ้นมา “พระชายารัชทายาทพูดถูก ข้าจะจำเอาไว้”

อวิ๋นหลิงเห็นทั้งสองคนมีท่าทีเขินอาย ได้แต่คิดว่าเรื่องที่แอบคบกันถูกเปิดเผยจึงรู้สึกอาย จึงได้โบกมือพลางเอ่ยว่า “เอาล่ะ อีกครึ่งชั่วโมงงานเลี้ยงชมรมสำนักศึกษาก็จะเริ่มแล้ว ไม่รบกวนการนัดหมายของพวกเจ้าแล้ว คืนนี้ขอให้มีความสุข”

พูดจบ หลี่หยวนเส้ากับเมิ่งฝูเอ๋อร์ก็ถอยออกไปอย่างนอบน้อม

กระทั่งเดินมาไกลพอสมควร ทั้งสองที่ต่างคนต่างใจก็เอ่ยปากขึ้นมาว่า

“แม่นางเมิ่ง บุญคุณในวันนี้ข้าหลี่หยวนเส้าจะจดจำไว้ไม่ลืม หลังจากนี้หากมีสิ่งใดที่ข้าพอจะช่วยได้ ข้าน้อยจะไม่ปฏิเสธอย่างเด็ดขาด”

หลี่หยวนเส้าสีหน้าจริงจัง เมื่อครู่หากไม่ใช่เพราะความฉลาดของเมิ่งฝูเอ๋อร์ ไม่แน่ว่าเขาอาจจะถูกบีบให้ลาออกแล้ว ผลเช่นนี้ไม่แตกต่างอะไรกับการ”ฆ่าเขา”เลย

เมิ่งฝูเอ๋อร์รู้สึกตกใจ รีบโบกมือ “คุณชายหลี่พูดเกินไปแล้ว ข้าก็แค่ได้ยินแผนการร้ายของพวกเขาโดยบังเอิญ จึงช่วยท่านเอาไว้ได้โดยบังเอิญเท่านั้น”

“แม่นางเมิ่ง เมื่อครู่ที่ข้าไม่ได้อธิบายความสัมพันธ์ของเจ้ากับข้าให้สองสามีภรรยารัชทายาทได้ทราบอย่างชัดเจน เป็นเพราะอยากจะรอให้ลงข่าวในหนังสือพิมพ์แล้วค่อยชี้แจง จุดนี้เกรงว่าจะทำให้เจ้าต้องลำบากแล้ว แต่เจ้าวางใจได้ หลังจบเรื่องนี้แล้วข้าไม่มีทางให้ข่าวลือทำลายชื่อเสียงของเจ้าอย่างเด็ดขาด”

ขณะเดียวกันท้องของนางก็ร้อง”จ๊อกๆ”ขึ้นมาหลายครั้ง อดไม่ได้ที่จะทำหน้างอร้องคร่ำครวญขึ้นมา

“จบกันจบกัน ข้าซื้อขนมแป้งทอดที่ร้านท่านแม่ลู่เอาไว้ ยังไม่ทันได้เอาเลย ตอนนี้คงเย็นแล้วแน่ๆ ขนมแป้งทอดเย็นแล้วอร่อยสู้ขนมแป้งทอดตอนร้อนๆไม่ได้ เฮ้อ”

หลี่หยวนเส้าหัวเราะออกมา ส่ายหน้าพลางพูดว่า “ข้าว่าพวกเราไม่จำเป็นต้องไปงานเลี้ยงชมรมสำนักศึกษาแล้ว ไม่สู้ข้าเลี้ยงเจ้ากินของอร่อยให้ทั่วตลาดเลยจะดีกว่า คือเป็นการตอบแทน”

นางเป็นหญิงสาวที่ชอบกิน และเลื่องชื่อในสำนักศึกษาชิงอี้

เมิ่งฝูเอ๋อร์ดวงตาเป็นประกาย พยักหน้าอย่างดีใจ “คุณชายหลี่ช่างดีจริงๆ”

ใครเลี้ยงนางกินข้าว คนนั้นก็เป็นคนดี

ทั้งสองเดินเลาะเลี้ยว เปลี่ยนทิศทางไปทางตลาด ตลอดทางก็พูดคุยกันถึงเรื่องของกินของร้านไหนอร่อย ท่าทีราวกับเป็นคู่รักกันจริงๆ

อีกฟากฝั่งหนึ่ง อีกประมาณครึ่งชั่วโมงงานเลี้ยงชมรมสำนักศึกษาก็จะเริ่มขึ้นแล้ว แต่สภานักเรียนและคณะกรรมการจัดการเกิดความวุ่นวายขึ้นมาเล็กน้อย

อวิ๋นหลิงขมวดคิ้วเล็กน้อย “ฮั่นม่อกับชิงเยี่ยนทำไมยังไม่กลับมา ไปหมู่บ้านเถาหยวนต้องใช้เวลานานขนาดนี้เชียว”

ทั้งสองเป็นเจ้าภาพงานเลี้ยงชมรมสำนักศึกษา ตอนนี้งานเลี้ยงจะเริ่มแล้ว กลับไม่เห็นเงาร่างของทั้งสองคน

ผู้ดูแลเจิ้งเอ่ยอย่างร้อนใจว่า “ตามหลักแล้วครึ่งชั่วโมงก่อนก็น่าจะกลับมาถึงแล้ว เด็กสองคนนี้ก็ไม่ใช่คนที่จะทิ้งงานในช่วงเวลาสำคัญเช่นนี้ หรือว่าจะสะดุดเข้ากับปัญหา”

เซียวปี้เฉิงขมวดคิ้วแน่น เอ่ยเสียงขรึมว่า “ผู้ดูแลเจิ้ง เจ้าให้เฟิงอู๋จีกับหลี่เมิ่งชูรับหน้าไปก่อน ข้ากับหลิงเอ๋อร์จะนำคนลงไปดูที่ตีนเขา”

ลูกชายทั้งสองยังอยู่ข้างกายพวกเขา