พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 928

ฮั่วถวนเอ๋อร์นอนอยู่ที่ซี่รั้วกั้นแล้วลุกขึ้นยืน เบิกตากว้างมองไปรอบๆ “สัตว์ประหลาดอยู่ที่ไหน”

เสวี่ยถวนเอ๋อร์ชี้มือไปที่ไกลๆ แล้วเอ่ยด้วยเสียงเด็กน้อย “นั่นไง!”

มองไปรอบๆ อยู่นาน ฮั่วถวนเอ๋อร์ก็ไม่เห็นสัตว์ประหลาดเลย แต่กลับถูกเด็กกลุ่มหนึ่งที่เล่นนอกรั้วดึงดูดความสนใจไป

“ที่นี่ไม่มีสัตว์ประหลาด พวกเราไปเล่นตรงนั้นกันเถอะ”

พูดจบ เขาก็จูงมือเล็กๆ ของเสวี่ยถวนเอ๋อร์เดินออกไป

เสวี่ยถวนเอ๋อร์มองไปรอบๆ อย่างระวังตัว เขาก็ไม่เห็นสัตว์ประหลาดน้อยผิวสีม่วงอีกแล้ว ถึงแม้ในใจจะรู้สึกกลัวอยู่บ้าง แต่มีพี่ชายอยู่ข้างๆ ร่างเล็กๆ ที่ตื่นกลัวก็ค่อยๆ ผ่อนคลายลง

หลิ่วชิงเยี่ยนยังคงตรวจบัญชีอยู่ข้างใน แต่ก็ไม่ลืมจะจับตาดูเด็กทั้งสอง เหลือบมองเป็นระยะๆ เพื่อให้แน่ใจว่าพวกเขาจะไม่ถูกเด็กตัวโตในหมู่บ้านรังแก

เด็กๆ ในหมู่บ้านเถาหยวนค่อนข้างจิตใจดี ถึงจะเป็นชนชั้นล่างแต่ก็ได้เรียนรู้ความสามารถในการสังเกตอารมณ์และสีหน้าของผู้คนมาตั้งแต่เล็กๆ

เห็นเด็กสองพี่น้องผิวพรรณขาวเนียนละเอียดดุจมันหยก แต่งกายด้วยอาภรณ์ผ้าเนื้อดี ก็รู้ว่าพวกเขาเป็นลูกของผู้สูงศักดิ์ กำลังยืนพูดคุยกันอยู่ด้านข้าง

“หน้าตาเหมือนกันทั้งคู่เลย!”

“ข้ารู้ ข้ารู้ ท่านแม่บอกว่านี่คือฝาแฝด!”

“สวยกว่าสัตว์ประหลาดน้อยที่มาเมื่อไม่กี่วันก่อนมากเลย...ชวนพวกเขามาอยากเล่นซ่อนหาด้วยกันเถอะ”

ฮั่วถวนเอ๋อร์สนิทกับคนง่าย พอได้ยินเช่นนั้นก็พยักหน้าราวกับลูกไก่จิกข้าวทันที เอ่ยอย่างดีอกดีใจ “ดีสิๆ!”

แต่เสวี่ยถวนเอ๋อร์ย่นคอพลางกระซิบถาม “ที่นี่มีสัตว์ประหลาดจริงๆ หรือเปล่า”

เด็กชายที่วัยประมาณแปดเก้าขวบที่ดูเหมือนโตสุดในกลุ่มก็ตบหน้าอก

เขาพูดเสียงดัง “น้องชายอย่ากลัวไปเลย สัตว์ประหลาดน้อยไม่กล้าออกมาหรอก”

คนอื่นๆ ก็พูดเออออตาม “เมื่อคืนตอนที่ข้ากำลังฉี่อยู่ในทุ่งผักเห็นคนคนหนึ่งไล่ตีสัตว์ประหลาดน้อยไปแล้ว พวกเรามีกันเยอะขนาดนี้ ไม่ต้องไปกลัวเขา”

ฮั่วถวนเอ๋อร์เบิกตากว้าง เอ่ยด้วยความประหลาดใจ “ที่แท้มีสัตว์ประหลาดจริงๆ หรือนี่”

เด็กชายตัวโตพยักหน้าอย่างแรง จู่ๆ ก็กระเถิบเข้ามาใกล้เขา แล้วกระซิบราวกับเป็นเรื่องใหญ่โต “ได้ยินว่าเป็นตัวประหลาดที่เกิดจากแม่นางเวินที่มาใหม่กับปีศาจ มันถูกห่อทั้งตัวโผล่มาแต่ตาคู่เดียว ดูเหมือนจะเจอแดดไม่ได้ ไม่อย่างนั้นจะกลายเป็นเถ้าถ่านปลิวหายไป!”

“ถูกต้อง เขากล้าออกมาแต่ตอนกลางคืนที่มืดมิด จึงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเราเลย ไม่จำเป็นต้องกลัว”

เด็กเหล่านี้รู้รายละเอียดของ ‘สัตว์ประหลาด’ อย่างชัดเจนและไม่กลัว

เสวี่ยถวนเอ๋อร์ถอนใจด้วยความโล่งอก ตอนนี้เขารู้สึกอยากจะเล่นสนุกอีกครั้ง

เด็กสิบกว่าคนมารวมตัวเล่นด้วยกัน ใช้วิธีเป่ายิงฉุบเพื่อตัดสินใจว่าใครจะเป็นคนจับและใครจะเป็นคนซ่อน สุดท้ายเด็กคนอื่นๆ ก็ไปซ่อน เหลือเพียงเสวี่ยถวนเอ๋อร์ที่รับผิดชอบเป็นคนหา

เนื่องจากเด็กชายตัวโตยังเด็ก แม้ร่างใหญ่ก็ไม่เป็นอุปสรรคที่จะซ่อนตัวในพื้นที่เล็กๆ

เสวี่ยถวนเอ๋อร์หลับตา เริ่มนับถอยหลังด้วยเสียงนุ่มนิ่มน่ารัก ส่วนเด็กคนอื่นๆ ก็หายไปซ่อนตัวในพริบตา

ดวงตาของฮั่วถวนเอ๋อร์กลอกไปมา เขาวิ่งไปที่รถล้อไม้ก่อน

เขาอายุเพียงสองขวบกว่า แต่ความคล่องตัวไม่น้อยไปกว่าเสวี่ยถวนเอ๋อร์เลยสักนิด เขาสามารถปีนที่เหยียบรถล้อไม้เข้าไปข้างในเพียงลำพังได้

แต่เสวี่ยถวนเอ๋อร์ยังทำเช่นนี้ไม่ได้ ต่อให้สัมผัสได้ว่าเขาอยู่ข้างใน แต่ก็ยังจับเขาไม่ได้

“คริๆ...”

หลังจากฮั่วถวนเอ๋อร์ปีนเข้าไปในรถล้อไม้ เขาก็มุดเข้าไปในผ้าหุ้มเบาะนุ่มๆ และซ่อนตัวเองไว้มิดชิด

เขาจะต้องเป็นคนสุดท้ายที่ถูกจับได้!

หลังจากเสวี่ยถวนเอ๋อร์นับครบสามสิบ พอลืมตาขึ้นก็สัมผัสได้ถึงตำแหน่งของฮั่วถวนเอ๋อร์ทันที

เขามองรถล้อไม้คันสูง เม้มริมฝีปาก แต่ก็ยังเลือกจะยอมอ่อนข้อให้วายร้ายฮั่วถวนเอ๋อร์โดยไปหาคนอื่นก่อน

……

หลิ่วชิงเยี่ยนยังคงคิดบัญชีค่าจ้างอยู่ข้างใน

หลังจากร่ำเรียนตารางสูตรคูณของสำนักศึกษามาแล้ว นางก็คิดเลขในใจเร็วยิ่งนัก ในไม่ช้าหญิงเหล่านั้นที่ได้รับค่าจ้างก็แยกย้ายกันไป

ด้วยความที่กู้ฮั่นม่อรับหน้าที่ส่งขนมอบไปยังเรือนต่างๆ ความเร็วจึงช้าลงบ้าง

ตอนนี้เป็นเวลาดึกแล้ว บ้านหลายหลังในหมู่บ้านก็แขวนโคมไฟ หลิ่วชิงเยี่ยนหยิบสมุดบัญชีขึ้นมา เตรียมจะเรียกเด็กสองคนที่กำลังเล่นซ่อนหากลับมา

เวลานี้เอง ชายสวมผ้าเนื้อหยาบคนหนึ่งเดินออกจากห้องในเรือนของผู้ใหญ่บ้าน พร้อมกับยกน้ำชามหนึ่งมาให้นางอย่างขยันขันแข็ง

“แม่นางหลิ่ว ผู้ใหญ่บ้านบอกว่าเจ้างานยุ่งมาครึ่งค่อนวันแล้ว ดื่มน้ำแกงหวานร้อนๆ ให้ชุ่มคอสักหน่อยเถิด”

“ขอบคุณมากพี่ชาย เช่นนั้นข้าก็ไม่เกรงใจแล้ว”

หลิ่วชิงเยี่ยนกระหายน้ำจริงๆ พอขอบคุณเสร็จก็รับน้ำแกงหวานหอมกรุ่นกำลังร้อนๆ มาจิบคำหนึ่ง นางก็รู้สึกอุ่นไปทั่วทั้งร่างกาย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน