พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 929

เซียวปี้เฉิงมองไปยังอวิ๋นหลิงอย่างร้อนใจ “หลิงเอ๋อร์ เจ้าไปดูแลเสวี่ยถวนเอ๋อร์ที่หมู่บ้านเถาหยวน ข้าจะพาคนไปตามหาฮั่วถวนเอ๋อร์กับหลิ่วชิงเยี่ยน!”

พูดจบ เขาก็ให้องครักษ์ที่มารายงานไปแจ้งข่าวนี้กับพระชายาจินอ๋องและสามีที่สำนักศึกษา

ส่วนตัวเขาขึ้นขี่ม้าแล้วพาคนสองสามคนออกไล่ตามหาไปทางทิศเหนือ

จะออกจากหมู่บ้านเถาหยวน มีเพียงสามทางคือทิศตะวันออก ทิศเหนือและทิศใต้ เซียวปี้เฉิงเลือกทางทิศเหนือตามสัญชาตญาณ

เมื่อหลงเย่กับหลิวฉิงรู้ข่าว จะเข้าใจอย่างแน่นอนว่าเขาสื่อถึงอะไร พวกนางก็จะแบ่งกองกำลังเป็นสองกลุ่มออกไปไล่ตามหาทางทิศตะวันออกและทิศใต้

ทุกคนล้วนมีพลังจิต ขอเพียงฮั่วถวนเอ๋อร์อยู่ใกล้ๆ ก็จะสามารถสัมผัสถึงตำแหน่งของเขาได้แน่นอน

อวิ๋นหลิงมองเซียวปี้เฉิงที่ไปอย่างเร่งรีบ ราวกับมีผีไล่ตามหลัง นางรู้ว่าเขาไม่กลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับเด็ก แต่กลัวว่าเด็กจะไปก่อเรื่องเสียมากกว่า

ในสมัยโบราณ การจุดไฟบนภูเขาไม่ใช่เรื่องง่ายๆ

แต่ตอนนี้ร้อนใจไปก็ป่วยการเปล่า นางต้องรีบไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นที่หมู่บ้านเถาหยวน

……

คืนฤดูใบไม้ร่วงกลางวันจะสั้น ขณะที่อวิ๋นหลิงพาผู้คนที่เหลือรีบไปยังหมู่บ้านเถาหยวน ท้องฟ้าก็มืดมากจนมองไม่เห็นนิ้วทั้งห้าด้วยซ้ำ

อวิ๋นหลิงสัมผัสได้ถึงตำแหน่งของเสวี่ยถวนเอ๋อร์ทันที นางถือโคมไฟเดินอย่างรวดเร็วไปยังสถานที่แห่งหนึ่งในหมู่บ้าน

แสงไฟในหมู่บ้านสว่างไสว ชาวบ้านจำนวนมากรวมตัวกันที่ลานบ้านของผู้ใหญ่บ้าน พูดคุยกันเซ็งแซ่ถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนเย็น

เสวี่ยถวนเอ๋อร์ยังคงร่ำไห้สะอื้นเบาๆ แต่ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง จึงพยายามดิ้นรนและกระโดดออกจากอ้อมแขนของเวินฮุ่ยเจิน

“ท่านแม่! พี่ชายกับพี่สาวถูกลักพาตัวไปแล้ว!”

เขาร้องพูดอย่างร้อนใจ เดินโซเซขาสั้นๆ โผเข้ากอดขาอวิ๋นหลิง

อวิ๋นหลิงลูบหัวเสวี่ยถวนเอ๋อร์ กอดเขาแล้วพูดปลอบโยน “ไม่ต้องกลัวๆ ท่านพ่อกับพวกท่านป้าของเจ้ากำลังไปช่วยพวกเขาแล้ว”

เสวี่ยถวนเอ๋อร์ไม่กล้าหาญเท่าฮั่วถวนเอ๋อร์ เขาร้องไห้มาสักพักแล้วโดยที่ไม่มีคนรู้จักอยู่ข้างๆ ตอนนี้เมื่อเห็นอวิ๋นหลิง เขาก็หยุดร้องไห้อย่างรวดเร็ว แล้วจับเสื้อผ้าของนางไว้แน่น

ปลอบใจลูกชายแล้ว อวิ๋นหลิงก็สอบถามเหตุการณ์ในหมู่บ้านเถาหยวน

“พวกข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน อยู่ดีๆ จู่ๆ คนก็หายไป ตอนที่พวกข้ามาดูก็เห็นผู้ใหญ่บ้านและภรรยาของเขาหมดสติอยู่ในบ้าน เวลานี้ยังยังไม่ฟื้นเลย!”

“น่ากลัวเหลือเกิน ตอนนี้พวกพ่อค้าเร่ทำโจ่งแจ้งเช่นนี้ ต่อไปทุกคนต้องหมั่นดูแลลูกๆ ของตนให้ดี”

“คงไม่เกี่ยวกับคดีสถานสงเคราะห์เด็กเมื่อไม่กี่เดือนก่อนกระมัง ได้ยินว่าพ่อค้าเร่ไปหลอกเด็กของสถานสงเคราะห์ในเมืองหลวง หมายจะเอาเด็กที่นั่นไปขาย ต่อมาพวกเขาถูกเปิดโปงแผนร้ายในโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งนอกเมืองหลวง ก็เลยฆ่าปิดปากผู้ดูแลสถานสงเคราะห์เด็กทั้งหมด!”

ชาวบ้านต่างพากันวิพากษ์วิจารณ์ บรรดาผู้หญิงล้วนจับลูกของตนไว้แน่น

จู่ๆ ก็มีคนร้ายลักพาตัวปรากฏขึ้นในหมู่บ้าน แล้วลักพาตัวศิษย์สำนักศึกษาชิงอี้ไปอย่างเงียบๆ ยามนี้จึงไม่มีใครกล้าปล่อยเด็กๆ ออกไปให้พ้นสายตา

อวิ๋นหลิงสั่งให้เหล่าองครักษ์ตรวจค้นหมู่บ้าน ขณะที่นางไปดูอาการผู้ใหญ่บ้านกับภรรยา

โชคดีที่ทั้งสองคนเพียงหมดสติไป และไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัส หลังจากอวิ๋นหลิงกดจุดฝังเข็มสองสามจุดให้พวกเขา ทั้งคู่ก็ค่อยๆ ฟื้นขึ้นมา

ผู้ใหญ่บ้านผู้เฒ่าทราบต้นสายปลายเหตุ เขาก็พูดด้วยความหวาดผวา “ข้าเห็นนางหนูหลิ่วคิดบัญชีอย่างยากลำบาก ก็เลยไปทำน้ำแกงหวานกับภรรยา คิดว่าพอนางทำงานเสร็จก็จะได้ดื่มให้ร่างกายอุ่นขึ้น ไม่นึกว่าตอนยกชามเข้าไปในห้องพักแขก ทันใดนั้นชายหนุ่มแปลกหน้าก็ปรากฏตัวขึ้น!”

“ไม่รู้ว่าเขาแอบเข้าไปในห้องพักแขกได้อย่างไรโดยไม่มีใครสังเกตเห็น ก่อนที่พวกเราจะทันโต้ตอบ เขาก็แตะจุดใบ้ ทำให้พวกเราหมดสติไป...”

อวิ๋นหลิงมุ่นคิ้วเล็กน้อย เหลือบมองนางอีกครั้ง จากนั้นก็พยักหน้าพลางอุ้มเสวี่ยถวนเอ๋อร์ขึ้นมา เวินฮุ่ยเจินก็เดินนำทางนางมาถึงเรือนเล็กที่ดูโทรมแต่สะอาดสะอ้าน

“พระชายา ถึงเรือนแล้ว ท่านโปรดนั่งพักสักครู่ ข้าจะไปชงชา”

หลังจากเวินฮุ่ยเจินพูดจบ ก็ตักขนมอบที่เหลือใส่จานเอาไปวางไว้บนโต๊ะ แล้วรีบเดินไปที่ห้องครัวด้านนอก

เสวี่ยถวนเอ๋อร์ยังคงกอดคอของอวิ๋นหลิงไว้แน่นไม่ยอมปล่อยมือ เขาอยู่ในอ้อมแขนของนางแล้วมองสำรวจไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง ทันใดนั้นก็พูดขึ้นว่า “ท่านแม่ สัตว์ประหลาดน้อย”

เขายังรู้สึกว่าเด็กชายตัวน้อยดูน่ากลัวนิดๆ แต่ตอนนี้เข้าใจแล้วว่าอีกฝ่ายไม่ใช่สัตว์ประหลาดที่เลวร้าย ก็ลดความกลัวไปหลายส่วน

อวิ๋นหลิงมองไปตามเสียงก็พบร่างเล็กๆ ซ่อนตัวอยู่หลังม่านในห้องที่กำลังมองมาทางพวกเขาอย่างเงียบๆ เช่นกัน

“นี่เจ้าชักเริ่มพูดเหลวไหลใหญ่แล้วนะ”

อวิ๋นหลิงลูบหน้าผากของเสวี่ยถวนเอ๋อร์เบาๆ คิดว่าเขากำลังหวาดกลัว จากนั้นก็คลี่ยิ้มละไมไปอีกด้านที่ไม่ไกลนัก

“เจ้าคงเป็นลูกชายของแม่นางเวินใช่หรือไม่ เมื่อครู่ได้ยินเขาเรียกเจ้าว่าหรูเฟย ขอบใจเจ้ามากนะที่มาแจ้งข่าวทันที เร็วเข้ามากินขนมกันเถอะ”

นางกวักมือเรียกให้อีกฝ่ายออกมา

ดวงตาของเด็กชายตัวน้อยลังเลอย่างเห็นได้ชัด แต่ต้านทานความเย้ายวนของขนมอบแสนหวานไม่ได้ ค่อยๆ ก้าวเดินออกมาสองสามก้าว

อวิ๋นหลิงมองผ่านแสงสลัวของตะเกียงในห้องไปโดยไม่ได้ตั้งใจ ก็เห็นรูปร่างหน้าตาของอีกฝ่ายชัดเจน นางก็สะดุ้งโหยง เบิกตากว้างเล็กน้อย

นางมองแวบแรกก็ดูออกว่าเด็กคนนี้ถูกพิษร้ายกระจายไปทั่วตัว!