พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 930

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่อวิ๋นหลิงได้เห็นภาพที่น่าสยดสยองเช่นนี้

ก่อนหน้านี้นางเคยรักษามนุษย์พิษที่เนื้อตัวเป็นสีม่วง นั่นคือเสิ่นทัว พี่ชายคนโตของเสิ่นชิ่น

นางกำลังสงสัยว่าเด็กตัวเล็กแค่นี้จะไปถูกพิษได้อย่างไร เวินฮุ่ยเจินก็เดินถือกาน้ำชาเข้ามา

เห็นเด็กออกมาจากห้องด้านใน นางก็รีบวางกาน้ำชาลง แล้วไปบังเขาไว้ข้างหลังด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อย

“พระชายา นี่คือหรูเฟย ลูกชายของข้าเอง เขาเกิดมาอาภัพผิดปกติจากคนทั่วไป ดูน่ากลัวนิดหน่อย เป็นความผิดของข้าเองที่ดูแลเขาไม่ดี ทำให้ท่านและคุณชายน้อยตกใจแล้ว”

อวิ๋นหลิงได้สติกลับมา ส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร ว่าแต่เกิดอะไรขึ้นกับลูกชายของเจ้า”

นางนึกถึงเสิ่นทัว รู้สึกว่าเด็กตรงหน้าถูกพิษร้ายแรงกว่าเขามากนัก แต่มีชีวิตรอดมาได้ก็นับว่าเป็นเรื่องเหลือเชื่อโดยแท้

ดวงตาของเวินฮุ่ยเจินซับซ้อนครู่หนึ่ง จากนั้นก็สูดหายใจเข้าลึก พูดอย่างจริงจัง “พระชายา หม่อมฉันอยากจะเล่าเรื่องของหรูเฟยให้ท่านฟัง คราวนี้ที่ข้าดั้นด้นมาถึงเมืองหลวงก็เพื่อมาหาหมอ ได้ยินว่าพระชายามีวิชาแพทย์ล้ำเลิศ วันนี้ได้พบท่านถือเป็นโชควาสนาของข้ากับหรูเฟย หวังว่าท่านจะเมตตายื่นมือเข้าช่วยเหลือ”

อวิ๋นหลิงสังเกตเห็นว่านางเรียกตัวเองว่า ‘หม่อมฉัน’ ไม่ใช่ ‘ข้า’ อย่างที่เพิ่งพูดไปก่อนหน้า

“มีปัญหาอะไรก็ว่ามา”

เวินฮุ่ยเจินรู้ว่าเมื่อองครักษ์ตรวจค้นหมู่บ้านเถาหยวนเสร็จ พระชายาก็จะจากไป นางจึงรีบคว้าโอกาสนี้เล่าเรื่องราวของตนให้ฟัง

“หม่อมฉันมีพื้นเพเป็นคนเมืองเซียงโจว บิดาเป็นขุนนางอยู่ในที่ว่าการ เมื่อหกปีที่แล้วเข้าไปพัวพันกับคดี เนื่องจากบิดาสังหารไส้ศึกหนานเจียงในระหว่างการสอบสวน ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาบิดาก็ถูกปีศาจสาวหนานเจียงตามล้างแค้น…”

เล่าถึงตรงนี้ น้ำเสียงของเวินฮุ่ยเจินก็สั่นเครือเล็กน้อย ขอบตาแดงเรื่ออย่างควบคุมไม่ได้ นางหยุดไปครู่หนึ่งก่อนจะข่มกลั้นอารมณ์แล้วเล่าต่อ

“มีข่าวลือว่าคนหนานเจียงสามารถใช้วิชามอมเมาได้เหมือนกับปีศาจสาว บิดาข้าถูกอาคมของนาง จนฆ่ามารดาตายโดยไม่รู้ตัว เป็นผลให้ถูกจำคุก และถูกตัดสินประหารชีวิตในเวลาต่อมา”

“เดิมทีข้ายังมีพี่ชายและพี่สะใภ้ พวกเขาแต่งงานกันได้ไม่นาน ทั้งคู่ก็ตายจากไปด้วยพิษงูและแมงป่องอย่างเป็นปริศนา บิดาข้ารู้ว่าตระกูลเวินตกเป็นเป้าหมายของปีศาจสาวเหมียวเจียง ดังนั้นก่อนตายเขาจึงไหว้วานสหายเก่าให้ช่วยส่งข้าออกไปจากเมืองเซียงโจว แต่ปีศาจสาวมากเล่ห์เพทุบาย ทำให้ข้าตกอยู่ในเงื้อมมือของนางจนได้…”

ตอนนั้นเวินฮุ่ยเจินเพิ่งครบสิบแปด แต่ก็กลายเป็นเด็กกำพร้าในเวลาสั้นๆ เพียงสามเดือน นางตื่นตระหนกและโศกเศร้าเหลือแสน ต้องหนีออกจากบ้านเกิดที่อาศัยอยู่มานานกว่าสิบปี

หลังออกจากเมืองเซียงโจว นางแยกจากสหายเก่าของบิดาได้ไม่นาน ก็ตกอยู่ในเงื้อมมือของปีศาจสาวเหมียวเจียง

“นางไม่ได้ฆ่าเจ้าหรือ”

อวิ๋นหลิงฟังถึงตรงนี้ก็เหลือบมองเด็กแวบหนึ่ง คาดเดาอะไรบางอย่างได้อย่างคลุมเครือ แล้วสีหน้าก็เคร่งขรึม

เวินฮุ่ยเจินพยักหน้า “เดิมข้าคิดว่าตัวเองกำลังจะตายเพราะถูกงูและแมงป่องกัด แต่ไม่ได้คิดว่านางจะไม่ฆ่าข้า แต่พาข้าไปที่เมืองเล็กๆ แถบชายแดนแคว้นถังใต้”

แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต่อจากนั้น ไม่แน่อาจจะน่ากลัวกว่าการมีชีวิตอยู่หรือไม่

“ปีศาจสาวมีที่พำนักลึกลับแห่งหนึ่ง ลานบ้านเต็มไปด้วยดอกไม้มีพิษและวัชพืชมีพิษ เลี้ยงสัตว์เลี้ยงที่มีพิษไว้มากมาย นางมักจะจับชาวบ้านผู้บริสุทธิ์ของแคว้นถังใต้และแคว้นซีโจวมาทดสอบพิษที่นางปรุงขึ้น…”

ตอนนี้นึกย้อนกลับไป เวินฮุ่ยเจินยังคงจำเสียงกรีดร้องที่ดังเป็นระลอกในยามค่ำคืนได้ และศพที่ถูกโยนออกมาทำปุ๋ยในวันรุ่งขึ้น

ยามนั้นนางถูกขังอยู่ในห้องเล็กๆ จิตใจหวาดหวั่นพรั่นพรึง ไม่รู้ว่าเมื่อไรจะถึงตานาง

จนกระทั่งวันหนึ่ง นางถูกหญิงผู้นั้นโยนเข้าไปในคุกใต้ดิน

หญิงผู้นั้นสวยยิ่งนัก แต่รอยยิ้มชวนให้น่าขนลุกขนพอง “ทางที่ดีเจ้าควรอธิษฐานให้ท้องของเจ้าแข็งแรงเข้าไว้ เพื่อที่เจ้าจะได้มีโอกาสรอดชีวิต”

ก่อนที่เวินฮุ่ยเจินจะเข้าใจความหมายแฝงในคำพูดของนางได้ นางก็เห็นชายคนหนึ่งผมเผ้ายุ่งเหยิงแต่หน้าตาหล่อเหลา ทว่าร่างกายเป็นสีม่วงถูกขังอยู่ในคุกใต้ดิน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน