พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 932

ย้อนเวลากลับไปตอนเย็น

ขณะที่เด็กกลุ่มหนึ่งกำลังเล่นซ่อนหา ฮั่วถวนเอ๋อร์ก็มุดเข้าไปในผ้าหุ้มเบาะของรถล้อไม้

เสวี่ยถวนเอ๋อร์ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีโดยไม่จับเขาทันที ขณะที่ฮั่วถวนเอ๋อร์ก็ขยับก้นดุกดิกในผ้าหุ้มเบาะสองสามทีจนพบมุมที่สบายแล้วนอนลง

อาการง่วงนอนของเด็กอายุสองขวบเกิดขึ้นปุบปับ ชั่วประเดี๋ยวเดียวก็เอียงคอหลับอยู่ในผ้าหุ้มเบาะ

ท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว ทหารสวมเสื้อหยาบที่ปลอมตัวเป็นชาวบ้านไม่รู้เรื่องนี้เลย เขารีบโยนหลิ่วชิงเยี่ยนเข้าไปในรถ แล้วขับหนีไป

เวลานี้ชาวบ้านกำลังบรรจุขนมอยู่ในบ้าน จึงไม่มีใครสังเกตเห็นว่ามีรถล้อไม้ได้ขับออกไปจากทางเข้าหมู่บ้าน

ทหารสวมเสื้อหยาบขี่รถล้อไม้ไปทางเหนือบนถนนหลวงในยามเย็น ถนนส่วนนี้ขับได้นุ่มนวลขึ้นมากหลังจากกรมโยธาซ่อมแซมเสร็จ แต่ก็ต้องขึ้นเนิน

เขาขับเหยียบสุดแรงเกิด หอบเหนื่อยแฮกๆ เหมือนวัวแก่

เป็นทหารในเวลานี้ไม่ง่ายเลย ด้วยการพัฒนาอย่างรวดเร็วของยุคสมัย ลำพังแค่ขับรถม้าได้ดูจะไม่พอกับความต้องการของบรรดานายท่านอีกแล้ว ต้องขับรถสามล้อไม้เป็นด้วย

ทหารสวมเสื้อหยาบเป็นคนหนึ่งที่มีฝีมือขับรถดีที่สุดในบรรดาทหารทั้งหมดของจวนยิน ดังนั้นเขาจึงถูกยินถังส่งมาปฏิบัติภารกิจ

นี่เป็นงานที่เร่งรีบและต่ำช้าที่สุดเท่าที่เขาเคยทำมาในชีวิต

ที่ผ่านมา หากต้องลักพาตัวหญิงสาวที่ยินถังถูกใจ จะต้องระดมทหารอย่างน้อยห้าคนเพื่อแสดงให้เห็นว่าให้ความสำคัญกับเรื่องนี้

แต่คราวนี้เขามาเพียงคนเดียว

เนื่องจากรถสามล้อไม้สามารถขับได้เพียงคนเดียว หากมีอีกสองสามคนซ่อนอยู่ในรถ แม้ว่าเขาจะขับไว แต่ความเร็วก็จะลดลงอย่างมาก

ขับรถม้าผู้ที่เหน็ดเหนื่อยคือม้า แต่ขับรถล้อไม้ผู้ที่เหน็ดเหนื่อยคือคน!

แต่หากพวกเขาสะเพร่าจอดรถม้าใกล้กับหมู่บ้านเถาหยวน ก็จะดึงดูดความสนใจของผู้อื่นอย่างแน่นอน เพิ่มความสุ่มเสี่ยงที่จะเผยพิรุธ

เมื่อไม่มีทางเลือก เขาก็ได้แต่แอบเข้าไปในหมู่บ้านเพียงลำพัง และคิดหาทางฉวยจังหวะลงมือกับหลิ่วชิงเยี่ยน

โชคดีที่เขาทำสำเร็จ!

ระหว่างทาง ในที่สุดฮั่วถวนเอ๋อร์ที่หลับอยู่ในผ้าหุ้มเบาะก็ตื่นขึ้นมาเพราะปวดฉี่

เขาขยี้ตางัวเงีย เห็นหลิ่วชิงเยี่ยนนอนอยู่ใต้เบาะนุ่ม เขาหาวหวอดๆ และปีนลงมา

“ปวดฉี่”

ทหารสวมเสื้อหยาบเหยียบที่ห้ามล้อดังเอี๊ยด เขาได้ยินเสียงลมพัดหวีดหวิวอยู่ข้างหู แต่ไม่ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวใดๆ ข้างหลัง

เมื่อเห็นว่าหลิ่วชิงเยี่ยนไม่ตอบ ฮั่วถวนเอ๋อร์ก็ตะโกนอีกว่า “อุ้มข้าหน่อย ข้าปวดฉี่!”

เด็กอายุสองขวบฉี่รดกางเกงก็เป็นเรื่องธรรมดา แต่เสวี่ยถวนเอ๋อร์ไม่ชอบ ดังนั้นในฐานะพี่ชายเขาจะฉี่รดกางเกงไม่ได้

หลิ่วชิงเยี่ยนที่หมดสติยังคงนิ่งเฉย ฮั่วถวนเอ๋อร์กลั้นฉี่จวนเจียนจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว เขาก็ตบหน้านางอย่างแรง

“ปวดฉี่ๆ!”

เขาตะโกนอย่างร้อนรน และกัดหน้าของหลิ่วชิงเยี่ยน

หลิ่วชิงเยี่ยนก็เหมือนถูกบังคับให้ตื่นขึ้น อาการเจ็บที่ต้นคอยังไม่ทันหายไป อาการปวดหน้าก็แล่นริ้วเข้ามาอีกวูบหนึ่ง

นางลืมตาโพลงทันที หลังจากสายตาพร่าเลื่อนหายไป ดวงตาชัดเจนขึ้นก็เห็นฮั่วถวนเอ๋อร์อยู่ตรงหน้า ท่าทางของนางก็เปลี่ยนไปทันที

“ถวนถวน?”

ช่างเป็นคนร้ายที่ใจกล้าบ้าบิ่นนัก บังอาจลักพาตัวคุณชายน้อยเชียวหรือนี่!

หลิ่วชิงเยี่ยนอยากจะลุกขึ้นโดยไม่รู้ตัว แต่พบว่าร่างกายปวดเมื่อยไร้เรี่ยวแรง เห็นชัดว่าในน้ำแกงหวานชามนั้นจะต้องใส่อะไรบ้างอย่างลงไปเป็นแน่

จะดีจะชั่วทหารสวมเสื้อหยาบก็เป็นทหารเดนตาย หากไม่ได้ยินเสียงเล็กน้อยนี้คงเสียชาติเกิดแย่เลย

เขาหยุดรถ เลิกม่านขึ้นมองสำรวจ สีหน้าแปรเปลี่ยนไปทันที ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงตกตะลึง

“เป็นไปได้อย่างไร”

หลังจากนั่งยองๆ อยู่ในสำนักศึกษาชิงอี้มาสามวัน ทหารสวมเสื้อหยาบก็จำเขาได้ทันที เขาเป็นลูกชายของรัชทายาทกับพระชายา

เหตุใดลักพาตัวหญิงสาวถึงได้เด็กแถมมาด้วยอีกคนหนึ่ง

นี่ไม่ใช่เรื่องดีที่สวรรค์ส่งลงมาแน่ ทหารสวมเสื้อหยาบก็ขนลุกชันเสียวหลังวาบ

ด้วยความตื่นตระหนก ในหัวเขาผุดตัวเลือกขึ้นมากมาย

เขากล่อมเด็กไม่เป็น จึงเลือกการกระทำที่น่ากลัวเช่นนี้โดยไม่รู้ตัว

ฮั่วถวนเอ๋อร์อารมณ์ไม่ดี เกิดอารมณ์ฉุนเฉียว ว่าแล้วก็กัดนิ้วชี้ของเขาหมับ เสียงร้องไห้ก็หยุดลง จากนั้นเสียงกรีดร้องก็เริ่มดังขึ้นอีก

“อ๊ากๆๆ!”

ทหารสวมเสื้อหยาบกล้าโกรธแต่ไม่กล้าลงมือ เขาพยายามดึงนิ้วออกสุดชีวิต แต่ก็ถูกฟันน้ำนมอันแหลมคมกัดจนเป็นรู

เมื่อไม่มีอะไรมาปิดปาก ฮั่วถวนเอ๋อร์ก็เริ่มโจมตีด้วยพลังเสียงร้องปีศาจอีก

“อ๊ากฮือๆๆ!”

เขาส่งเสียงร้องเหมือนเสียงสัญญาณเตือนภัยสมัยใหม่ มีพลังมากพอที่จะเจาะเยื่อหุ้มสมองของสิ่งมีชีวิตที่ชาญฉลาดคนไหนๆ ก็ได้

หลิ่วชิงเยี่ยนใจหายวาบ นางไม่เข้าใจเจตนาของคนร้าย ก็กลัวว่าฮั่วถวนเอ๋อร์จะไปยั่วโมโหเขาจนถูกทรมาน นางจึงบังคับตัวเองให้สงบลงและพูดว่า “ชีวิตของข้าไม่มีค่าอะไรเลย แต่ถ้าเจ้าทำร้ายคุณชายน้อย ทางราชวงศ์จะไม่มีวันปล่อยเรื่องนี้ไปแน่ เจ้าส่งเขามาให้ข้า เดี๋ยวข้าจะกล่อมเขาเอง”

ทหารสวมชุดหยาบยังต้องเร่งเดินทางต่อ และกลัวว่าเสียงร้องไห้จะดึงดูดความสนใจของผู้คนละแวกถนนหลวง เขาจึงต้องส่งฮั่วถวนเอ๋อร์ให้นางอย่างรวดเร็ว

“จะให้เวลาเจ้าครึ่งถ้วยชา ถ้ากล่อมเขาไม่ได้ก็อย่าโทษที่ข้าจะทำให้เขาสลบ!”

หลิ่วชิงเยี่ยนเม้มริมฝีปากไม่พูดอะไร นางอุ้มฮั่วถวนเอ๋อร์แล้วกล่อมเบาๆ ขณะทำความสะอาดกางเกงที่เปื้อน แต่ในใจกำลังขบคิดถึงเหตุการณ์ในคืนนี้ จากนั้นก็พุ่งเป้าไปยังบุคคลที่น่าสงสัยอย่างรวดเร็ว

นั่นคือฮูหยินสามหลิ่ว

นางระมัดระวังมาโดยตลอด ไม่เคยล่วงเกินใครเลย จุดประสงค์ของคนร้ายนั้นชัดเจน เห็นชัดว่าวางแผนการทุกอย่างมาดิบดีแล้ว

ต่อให้แม่ใหญ่ผู้แสนดีของนางจะไม่ได้จ้างใครมาก่อเหตุ แต่ก็มีบางอย่างที่เกี่ยวกับอีกฝ่ายแน่นอน

เมื่อเห็นว่าเสียงร้องของฮั่วถวนเอ๋อร์เบาลงแล้ว ทหารสวมเสื้อหยาบก็แอบถอนใจกับคราวดวงซวยของตน แล้วหมุนตัวไปขับรถสามล้อต่อ

เดชะบุญดีที่เขาไม่เกิดไอสังหารขึ้นมาจริงๆ

ไม่เช่นนั้น สัมผัสแห่งจิตวิญญาณที่เต้าหวู๋ซินทิ้งไว้ในป้ายหยกเล็กที่ห้อยคอของฮั่วถวนเอ๋อร์จะถูกกระตุ้น แล้วจะทำให้เขาอันตรธานกลายเป็นเถ้าถ่านหายไปในชั่วพริบตา

ขณะเดียวกัน ด้านหลังที่ห่างออกไปหนึ่งลี้ กู้ฮั่นม่อกำลังควบม้าด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

เมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ที่คุ้นเคยแว่วมา เขาก็กระชับสองขากับท้องม้าแน่น แล้วห้อตะบึงเร่งความเร็วอีกครั้ง