พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 932

ย้อนเวลากลับไปตอนเย็น

ขณะที่เด็กกลุ่มหนึ่งกำลังเล่นซ่อนหา ฮั่วถวนเอ๋อร์ก็มุดเข้าไปในผ้าหุ้มเบาะของรถล้อไม้

เสวี่ยถวนเอ๋อร์ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีโดยไม่จับเขาทันที ขณะที่ฮั่วถวนเอ๋อร์ก็ขยับก้นดุกดิกในผ้าหุ้มเบาะสองสามทีจนพบมุมที่สบายแล้วนอนลง

อาการง่วงนอนของเด็กอายุสองขวบเกิดขึ้นปุบปับ ชั่วประเดี๋ยวเดียวก็เอียงคอหลับอยู่ในผ้าหุ้มเบาะ

ท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว ทหารสวมเสื้อหยาบที่ปลอมตัวเป็นชาวบ้านไม่รู้เรื่องนี้เลย เขารีบโยนหลิ่วชิงเยี่ยนเข้าไปในรถ แล้วขับหนีไป

เวลานี้ชาวบ้านกำลังบรรจุขนมอยู่ในบ้าน จึงไม่มีใครสังเกตเห็นว่ามีรถล้อไม้ได้ขับออกไปจากทางเข้าหมู่บ้าน

ทหารสวมเสื้อหยาบขี่รถล้อไม้ไปทางเหนือบนถนนหลวงในยามเย็น ถนนส่วนนี้ขับได้นุ่มนวลขึ้นมากหลังจากกรมโยธาซ่อมแซมเสร็จ แต่ก็ต้องขึ้นเนิน

เขาขับเหยียบสุดแรงเกิด หอบเหนื่อยแฮกๆ เหมือนวัวแก่

เป็นทหารในเวลานี้ไม่ง่ายเลย ด้วยการพัฒนาอย่างรวดเร็วของยุคสมัย ลำพังแค่ขับรถม้าได้ดูจะไม่พอกับความต้องการของบรรดานายท่านอีกแล้ว ต้องขับรถสามล้อไม้เป็นด้วย

ทหารสวมเสื้อหยาบเป็นคนหนึ่งที่มีฝีมือขับรถดีที่สุดในบรรดาทหารทั้งหมดของจวนยิน ดังนั้นเขาจึงถูกยินถังส่งมาปฏิบัติภารกิจ

นี่เป็นงานที่เร่งรีบและต่ำช้าที่สุดเท่าที่เขาเคยทำมาในชีวิต

ที่ผ่านมา หากต้องลักพาตัวหญิงสาวที่ยินถังถูกใจ จะต้องระดมทหารอย่างน้อยห้าคนเพื่อแสดงให้เห็นว่าให้ความสำคัญกับเรื่องนี้

แต่คราวนี้เขามาเพียงคนเดียว

เนื่องจากรถสามล้อไม้สามารถขับได้เพียงคนเดียว หากมีอีกสองสามคนซ่อนอยู่ในรถ แม้ว่าเขาจะขับไว แต่ความเร็วก็จะลดลงอย่างมาก

ขับรถม้าผู้ที่เหน็ดเหนื่อยคือม้า แต่ขับรถล้อไม้ผู้ที่เหน็ดเหนื่อยคือคน!

แต่หากพวกเขาสะเพร่าจอดรถม้าใกล้กับหมู่บ้านเถาหยวน ก็จะดึงดูดความสนใจของผู้อื่นอย่างแน่นอน เพิ่มความสุ่มเสี่ยงที่จะเผยพิรุธ

เมื่อไม่มีทางเลือก เขาก็ได้แต่แอบเข้าไปในหมู่บ้านเพียงลำพัง และคิดหาทางฉวยจังหวะลงมือกับหลิ่วชิงเยี่ยน

โชคดีที่เขาทำสำเร็จ!

ระหว่างทาง ในที่สุดฮั่วถวนเอ๋อร์ที่หลับอยู่ในผ้าหุ้มเบาะก็ตื่นขึ้นมาเพราะปวดฉี่

เขาขยี้ตางัวเงีย เห็นหลิ่วชิงเยี่ยนนอนอยู่ใต้เบาะนุ่ม เขาหาวหวอดๆ และปีนลงมา

“ปวดฉี่”

ทหารสวมเสื้อหยาบเหยียบที่ห้ามล้อดังเอี๊ยด เขาได้ยินเสียงลมพัดหวีดหวิวอยู่ข้างหู แต่ไม่ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวใดๆ ข้างหลัง

เมื่อเห็นว่าหลิ่วชิงเยี่ยนไม่ตอบ ฮั่วถวนเอ๋อร์ก็ตะโกนอีกว่า “อุ้มข้าหน่อย ข้าปวดฉี่!”

เด็กอายุสองขวบฉี่รดกางเกงก็เป็นเรื่องธรรมดา แต่เสวี่ยถวนเอ๋อร์ไม่ชอบ ดังนั้นในฐานะพี่ชายเขาจะฉี่รดกางเกงไม่ได้

หลิ่วชิงเยี่ยนที่หมดสติยังคงนิ่งเฉย ฮั่วถวนเอ๋อร์กลั้นฉี่จวนเจียนจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว เขาก็ตบหน้านางอย่างแรง

“ปวดฉี่ๆ!”

เขาตะโกนอย่างร้อนรน และกัดหน้าของหลิ่วชิงเยี่ยน

หลิ่วชิงเยี่ยนก็เหมือนถูกบังคับให้ตื่นขึ้น อาการเจ็บที่ต้นคอยังไม่ทันหายไป อาการปวดหน้าก็แล่นริ้วเข้ามาอีกวูบหนึ่ง

นางลืมตาโพลงทันที หลังจากสายตาพร่าเลื่อนหายไป ดวงตาชัดเจนขึ้นก็เห็นฮั่วถวนเอ๋อร์อยู่ตรงหน้า ท่าทางของนางก็เปลี่ยนไปทันที

“ถวนถวน?”

ช่างเป็นคนร้ายที่ใจกล้าบ้าบิ่นนัก บังอาจลักพาตัวคุณชายน้อยเชียวหรือนี่!

หลิ่วชิงเยี่ยนอยากจะลุกขึ้นโดยไม่รู้ตัว แต่พบว่าร่างกายปวดเมื่อยไร้เรี่ยวแรง เห็นชัดว่าในน้ำแกงหวานชามนั้นจะต้องใส่อะไรบ้างอย่างลงไปเป็นแน่

จะดีจะชั่วทหารสวมเสื้อหยาบก็เป็นทหารเดนตาย หากไม่ได้ยินเสียงเล็กน้อยนี้คงเสียชาติเกิดแย่เลย

เขาหยุดรถ เลิกม่านขึ้นมองสำรวจ สีหน้าแปรเปลี่ยนไปทันที ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงตกตะลึง

“เป็นไปได้อย่างไร”

หลังจากนั่งยองๆ อยู่ในสำนักศึกษาชิงอี้มาสามวัน ทหารสวมเสื้อหยาบก็จำเขาได้ทันที เขาเป็นลูกชายของรัชทายาทกับพระชายา

เหตุใดลักพาตัวหญิงสาวถึงได้เด็กแถมมาด้วยอีกคนหนึ่ง

นี่ไม่ใช่เรื่องดีที่สวรรค์ส่งลงมาแน่ ทหารสวมเสื้อหยาบก็ขนลุกชันเสียวหลังวาบ

ด้วยความตื่นตระหนก ในหัวเขาผุดตัวเลือกขึ้นมากมาย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน